Bosbes en Stier

Het was een rustige dag vandaag. De lucht was grijs zoals altijd tegenwoordig en de grond was bijna overal bedekt met sneeuw. Het was niets nieuws, maar er was ook nooit iets nieuws als je alleen was. Hij had een klein beetje gejaagd, en had weer zitten rondlopen pratend tegen willekeurige bomen vragend hoe hun dag was en of ze iets interessants deden. Want ja, op dit punt was zelfs het leven van een boom interessanter dan die van hem. Met een stille zucht klom hij naar de tak van een boom en ging erop liggen om even te luieren. Echter bleef hij er niet erg lang, want de tak begon opeens te kraken en voor hij kon beseffen dat hij weer eens uit een boom zou vallen, viel hij al neer en plofte in een dikke pak sneeuw terwijl hij een snelle kreet uitliet. Serieus, dit was al de tweede keer dat hij uit een boom viel – hij moest echt eens leren om niet op van die dunne takjes te gaan zitten. De grijswitte kater hief zijn kop uit de sneeuw en fronste. Great. Blijkbaar was het ook nog eens een entree, want niet veel verder van het hoopje sneeuw waar hij nu in zat stond dat eekhoorn-maar-niet-eekhoorn joch, greaaaat.

Enkel zijn kop stak uit de sneeuw, al de rest was helemaal bedolven en het enigste wat hem onderscheidde van de sneeuw waren zijn grijze snuit en oren. Hij leek wel… Een sneeuwpopkat. ‘H.. Hoi Coacaze!’ begroette de rode kit hem terwijl die zachtjes lachte. ‘Mooi entree’. Nou, het was wel een mooi entree ja, als je het expres gedaan had. Maar hij was gewoon een dikke kat die even in een sneeuwhoop was gevallen en even vastliep met hoe hij er weer uit moest komen. Hij duwde zichzelf omhoog en begon toen heftig te schudden, zijn poten rond te zwieren, zijn staart half rond draaien zoals een propellor van een helicopter. That should do the trick! En ta da, hij was eruit. “Jaaaa, dit was inderdaad mijn beste entree tot nu toe” lachte hij trots, alhoewel hij het niet expres gedaan had zou hij toch doen alsof, dan had hij iets om trots over te zijn. Hij was op het precies juiste moment neer gevallen uit een boom, wat was er beter dan dat?

Tja, dus hij was in een hoop sneeuw beland, had een mooi entree gemaakt. En nu was hij er weer uit. Maar om eerlijk te zijn hij was best wel trots op zichzelf, dat hij op exact het juiste moment uit die boom viel. Misschien had hij dan toch een hidden talent, al zou enkel hij dat echt inzien. ‘Hoe gaat het met Bosbes?’, vroeg de jonge rode kater, die ondertussen al naast hem was komen zitten. “Het gaat goed met de almachtige Bosbes”, of tenminste dat hoopte hij. De grijswitte kater moest toch eens voor de zekerheid checken of hij zeker wel oké was maar hij bleek volledig heel te zijn. “En hoe gaat het… met meneer Eekhoorn du Stier?” het was een oprechte vraag, die hij eigenlijk nog nooit had gesteld aan iemand behalve aan zijn moeder. Dat was al veel te lang geleden, maar niemand in Bloodclan had vriendelijk gedaan behalve zij. En in de Rogue Territories was er vrijwel niemand meer, anders dan hij. Het had een voordeel dat hij niet veel small talks moest doen maar aan de andere kant voelde hij zich steeds eenzamer. Gelukkig was deze pieper er nog - het was vreemd, maar de twee hadden wel een soort van band.

Het ging oké met hem. Hij leefde nog, na al die manen was hij nog steeds hier op deze wereld. Of hij het nu leuk vond of niet. Hij was blij de kleine rode pieper tegen te komen, al snapte hij zelf niet waarom. Er was iets uniek aan dit kind wat hij wel fijn vond, dat was tenslotte waarom ze ‘vrienden’ waren. Zijn enigste, echte vriend. En die vriend zei dat het wel goed met hem ging, maar dat hij niet bereikt had wat hij wilde bereiken, waardoor de grijswitte kater zijn kopje even kantelde. “Wat wilde je bereiken?”, vroeg hij kort. Dat was zowat de normaalste vraag die uit zijn bek was gevlogen in de laatste 20 manen van zijn leven. ‘Maar nu weet ik wel waar ik thuishoor. Vind je het erg als ik bij jou blijf Coacaze? Dat zou me erg gezellig lijken’ gezellig. De jonge eekhoorn zou het gezellig vinden om bij hem te blijven – dat was de eerste keer dat hij het hoorde, dat iemand graag bij hem wou blijven. Dat iemand hem gezellig vond – de meesten vonden hem irritant of downright dom. Maar dit was anders. De kater keek de ander aan. “Weetje wat een professionele Coalitische blauwe zonneschijnende bosbes hierop zou zeggen?”, vroeg hij met een grijns en kwam nadien dichterbij met zijn kop. “EEYYYUUUPPPP!”