[Open2]And down, down we go

Het was ergens in de middag en de dag was nog niet voorbij voorlopig, maar de duistere lucht liet hem bijna anders geloven. Dikke donkergrijze wolken hingen over het territorium heen, al het zonlicht wegnemend. Hun gebied was al niet bepaald verlicht met de vele schaduwen van de bomen en als de wolken de zon blokkeerde hielp het niet mee. Natuurlijk was er nog steeds wel licht en hij wist ongeveer in welke tijd hij leefde, dus hij kon er mee werken. Daarnaast was hij nog steeds een Shadowclanner, wat betekende dat zijn ogen wel een beetje duisternis kon verdragen. Het was eerder dat hij wat haast had met deze jacht, aangezien zulke wolken zelden iets goeds betekende en hij graag niet al te nat wou worden. Zoals gezegd, hij was een Shadowclanner en dus geen Riverclanner. Groot verschil in liefde voor doorweekt zijn. Weepingwillow banjerde door het moeras heen, zijn poten in de nattigheid. Poten waren niet zo erg als zijn hele lijf. Hij kon de zachte al dan behoorlijke koude grond nog voelen en inmiddels wist hij wel de onzichtbare paden te vinden hier. Zolangs er nog enig stevigheid te voelen was zat hij goed. Hij verwachtte niet hier veel goeds te vinden, aangezien de kikkers en salamanders nu hun winterslaapjes deden. Het was beter als hij verder ging, misschien richting de grotten. Een kijkje nemen daar kon nooit kwaad. Weepingwillow draaide zich om zodat hij de juiste kant op ging. Er was een ingang vlakbij hier. De grote kater keek eens zoekend rond naar waar dat nou ook weer was. Zijn blik viel erop per toeval en met enige haast ging hij er naar toe. Misschien, als hij minder haastig was geweest had hij het eerder in de gaten gehad. Opeens zakte hij weg in de grond en voordat hij het wist verdween hij. Het was gelukkig geen lange val en met een zachte bons maakte hij zijn landig. Even zat hij wat verduft daar, maar toen schudde hij zijn kop en keek hij om zich heen. Wel, het leek erop dat hij in een grot zat. Hij kwam overeind, zijn spieren wat gevoelig door de val. Hmm, het leek erop dat het geen gedeelte maakte van het grottenstetsel. Al was de uitgang niet hoog, de gladde en modderige grond zou het lastig maken er uit te kunnen springen. Heel fijn dus dit. Weepingwillow besloot om eerst nog even verder na te denken voordat hij om help ging roepen.

Shadowclan special! - Je kat valt één van de moeras grotten in

_{Hun territorium was een heel moerassig gebied, dat was wat hun gebied extra speciaal maakte tegenover de rest. Windclan had hun lange, uitgestrekte en lege velden, Thunderclan had die heel erg hoge bomen die zo hoog reikten dat je je kop helemaal omhoog moest richten en nog de topjes niet kon zien en Riverclan had hun rivieren. Zij waren Shadowclan, zij hadden moerassen en wat nog bijzonderder was, waren de moeras grotten die ze hadden. Vaak kwam Buzzingbee niet in de buurt van deze grotten, maar ze was even aan het pauzeren van te jagen en haar poten hadden besloten haar hierheen te brengen. Het was donker, de lucht was grauw en haar poten stonden al in licht moeraswater terwijl ze rondkeek. Als ze eerlijk moest zijn, had ze nooit echt veel tijd gespendeerd in deze grotten. Laatste keer dat ze er echt binnen was geweest, was waarschijnlijk toen ze op het punt stond om warrior te worden. En dat was al een tijdje geleden, maar de kattin had de grottenstelsels ook echt nooit volledig vertrouwd. Niet vanwege duisternis, maar vanwege de kleine ruimtes en het feit dat er van alles in die grotten konden zitten wat niet goed was. Toch besloot ze er in te gaan en haar vacht stond al een beetje rechtop van het ongemak. Dat gevoel rees alleen maar toen ze bij haar volgende stap geen grond meer voelde en trok het snel terug zodat ze niet zou vallen. Een paar steentjes dwarrelden naar beneden, en ze zag twee gloeiende ogen in het duister. Qua geur kon ze ruiken dat het één van haar clangenoten was, maar zo te zien zat die een beetje vast…}

Geërgerd door de momentele situatie bleef hij omhoog staren naar de vrije lucht boven, al dan geblokkeerd door de takken. Het was in elk geval beter dan waar hij zich nu in bevond. Hij was een Warrior en niet net pas, dus waarom moest hij in zo'n stomme grot vallen. Werkelijk, het sloeg nergens op in zijn ogen. Helaas kon hij daar nog lang over door emmeren in zijn kop, maar dat ging hem hier niet uit halen. Misschien met een krachtige sprong en zichzelf vasthoudend aan de gladde rand, zo ver als dat hem lukte. Waren er andere opties? Niet bepaald, dus de klassieke eruit springen en klauteren ging het worden. Weepingwillow bewoog zijn heupen berekendend, zichzelf klaarmakend voor de grote sprong. Net toen hij wou afzetten vielen er wat steentjes naar beneden en verschenen twee gouden ogen boven hem. Weepingwillow stopte half in zijn afzet, wat dus inhield dat hij een half vreemd sprongetje naar voren maakte en tegen de wand aan landde. Auw. De cyperse Warrior ging overeind zitten en wreef met zijn poot over zijn zere kin. Waarna hij zijn kop weer oprichtte, maar nu om te zien wie daar boven stond. Hoewel hij hier in het duister stond, had zij daarboven nog redelijk verlichting en kon hij Buzzingbee herkennen. "Hallo''zei hij wat droogjes, zijn belemmering hier eventjes negerend. Wel, misschien dat Buzzingbee hem kon helpen uit deze benare positie. Al moest hij toegeven dat hij liever niet de hulp van een andere had, dit was al beschamend genoeg.