Soaking up the sun

Eenmaal hij buiten het kamp rondliep, werd hij er maar eens te meer aan herinnert hoe anders de clan territoria waren ten opzichte van de bergen. Het shadowclan territorium was veel meer vertrouwd dan de bergen waren geweest, maar hij merkte de gevolgen die de tocht naar de bergen op zijn lichaam gehad had. Het was duidelijk dat zijn gewrichten de kou van daar niet op prijs hadden gesteld en al zeker niet het verliezen van een leven. Hij had een kleine hoop gehad dat hij hier niet meer met sneeuw te maken zou hoeven hebben, maar helaas lag zelfs hier een kleine laag met sneeuw. Ook al was het vandaag wel een heldere dag en scheen de zon af en toe tussen de bomen door. Het verwarmde hem iets, maar veel meer dan dat deed het ook niet.

[Dimveil]

Het was even wennen nu Acornstar terug was in het kamp. Dimveil was er in zijn afwezigheid zo aan gewend geraakt dat Settleddust de leiding had, dat het nu even schakelen was naar de strenge Acornstar. Toch had ze er eigenlijk maar vrij weinig mee te maken. Zo vaak zag ze hem niet en er waren ook geen grote beslissingen genomen die invloed hadden op de hele clan. Toch moest ze hem nu onder ogen komen, want ze liep hem tegen het lijf in het territorium. Eigenlijk was ze op weg naar de grenzen om daar een routinecheck te doen. "Goedemiddag," sprak ze netjes waarbij ze even stil bleef staan.

Hij wist niet goed wat de sfeer in het kamp was, maar er was iets verandert sinds dat hij weg was gegaan. Of zo voelde het voor hem op zijn minst. Hadden ze stuk voor stuk allemaal liever gehad dat hij dood zou zijn gegaan in de bergen, nooit meer terug zou zijn gekomen? Het zou hem niks verbazen. Hij was ook niet leader geworden om aardig te zijn, niet na alles dat er gebeurd was toen hij nog deputy geweest was. Alleen was hij ondertussen niet meer zo jong als dat hij toen geweest was en begon het dan ook te merken. Zijn aandacht werd getrokken door een van de andere shadowclan katten. Hij wist dat ze haar naam gekregen had in de tijd dat hij weg was geweest, maar daardoor was het wel nog wennen. "Goedemiddag, Dimveil is het nu toch?" Hij hield zelf ook stil. Het was niet dat hij echt een doel had gehad tenslotte.

Acornstar begroette haar terug, merkte op dat haar naam nu veranderd was. Ze knipperde een aantal keer verbaasd; ze had niet verwacht dat de leader daar al van op de hoogte zou zijn gebracht. Aan de andere kant was dat misschien ook wel zijn taak om te weten. Eerlijk gezegd wist ze niet helemaal wat het inhield om leader te zijn - ze wist wel het één en ander, zoals patrols regelen en oorlogen voorkomen en zo.. Maar daar hield haar kennis over een clan leiden eigenlijk ook wel weer bij op. "Dat klopt," sprak ze toen instemmend op zijn opmerking. "Ik ben warrior geworden met de Winter Solstice, maar misschien wist u dat al?" voegde ze er toen nog aan toe, ietwat aarzelend.

Het was nog steeds wennen om alle nieuwe namen te onthouden die veranderd waren in de tijd dat hij weg was geweest. Toch probeerde hij zijn best ervoor te doen. Tenslotte wist hij op die manier wie hij niet meer als een apprentice aan zou hoeven spreken of een apprentice taak zou hoeven geven. En hij kon haar dan ook inzetten als een mentor mochten er weer wat kittens apprentices worden. Ze merkte op dat ze warrior was geworden tijdens de winter solstice. Hij wist ook maar al te goed dat hij die gemist had nu dat hij in de bergen geweest was. "Hoe was je eerste winter solstice?" Of in ieder geval de eerste die ze echt meemaakte. Ergens had hij het niet willen missen, maar het was niet anders geweest.

Ze kreeg niet echt antwoord op haar vraag, of hij dat al wist. Nou ja, was ook niet erg belangrijk.. Hopelijk vond hij het geen domme vraag. Haar wangen prikten wat warm toen ze daaraan dacht. Dat zou erg zijn.. Maar ze kreeg niet al te lang de tijd om daarover na te denken, want Acornstar vroeg haar hoe de Winter Solstice haar bevallen was. Ze knikte van ja. "Ik vond het geweldig," gaf ze toe. Het duel dat ze gewonnen had zou ze nooit vergeten. Dat was echt heel gaaf.

Hij was vrij zeker dat hij een volgende winter solstice niet meer mee zou maken, misschien was het dan ook wel jammer dat hij deze niet meegemaakt had en dat zijn laatste dan ook een heel jaar geleden was. Het was goed om te horen dat de winter solstice goed bevallen was bij de jonge warrior, mogelijk omdat ze had gewonnen in de gevechten, maar ook voor warriors kon het heel leuk zijn om te doen wist hij. Al was het alleen maar om de apprentices te zien sparren met elkaar. ”Heb je ook de andere apprentices zien vechten?” Hij was tenslotte wel nieuwsgierig hoe ver iedereen ervoor stond, ook al moest hij dat misschien niet aan een jonge warrior vragen, maar eerder aan zijn deputy. Alleen hij kon al bijna raden wat voor een antwoord hij van Settleddust erover zou krijgen.