I finally got you!

Een witte tom met hier en daar wat schattige bruine vlekjes, liep over het licht besneeuwde gras. Zijn vacht bijna onmerkbaar als hij niet bewoog. Glimlachend plofte Dusty neer op het koude grasveldje en bekeek zijn omgeving. Dit alles was zijn thuis en er was zelfs nog meer! In zijn stenen nest was het veel warmer en kon hij altijd eten krijgen. Niemand zou zo'n leven toch willen missen? Ha! Een keertje had hij zelfs een 'Clankat' ontmoet en die leefden gewoon in het bos. Waarom zochten ze hun baasjes niet op en gingen ze weer normaal doen? Dusty schudde zijn kleine kopje en keek naar zijn pootjes. Bijna wilde hij weer naar binnen gaan toen hij hém zag. Speels grommend draaide hij zich om en dook naar beneden. De sneeuw bevestigde zich in zijn vacht en hij bleef kijken naar zijn vijand. Een paar muizenlengten verderop zag hij hem staan. Alsof híj de baas was van hem. Als een normale kat zou kijken zou die een normaal en saai grassprietje zien. Maar in de ogen van Dusty hier was het een andere kat. Eentje die hem al talloze keren had uitgedaagd. Langzaam hief hij zijn poot op en kwam een stukje dichterbij. Zijn vijand bleef echter gewoon staan. "Uitdagen, hé?" Gromde Dusty zacht en hij deed nog een stap dichterbij. Zijn staart zwiepte achter hem heen en weer. Nog één klein stapje en hij was er! Met gespannen spieren maakte hij zich klaar voor een grote sprong. Dit zou hem makkelijk lukken! Alle vier zijn poten stonden stevig op de grond en toen sprong hij. De grond onder zijn poten was verdwenen en hij voelde de koude lucht om hem heen stromen. Met een luide kreet, eigenlijk een zacht gemiauw, landde hij op zijn vijand en sloeg met beide voorpoten naar hem. De vijand knakte zowaar en viel dood op de grond. Trots hief Dusty zijn staartje op en hief zijn kop. Hij had hem verslagen en nu was hij weer de baas hier! "En wie is er nu de sterkste?" Miauwde hij trots tegen zijn gevallen vijand. "Jij in ieder geval niet!" Lachend sprong hij op uit de sneeuw en likte zijn natte pootjes wat schoner. Dat was wel weer genoeg gewerkt voor vandaag. Misschien kon hij nu wel wat gaan slapen en wat aandacht vragen bij zijn Twolegs. Met kleine stapjes trippelde hij naar het kattenluik, maar voor hij er doorheen kon stappen hoorde hij iets. Gealarmeerd draaide hij zich met een sprong om en zette zijn nekharen overeind. Er was iemand hier! En beslist geen speelkameraad! Langzaam sloop hij naar voren en dook in de sneeuw, zijn vacht zou hem de nodige camouflage geven en anders.. Dan moest hij zo snel mogelijk zijn huis in rennen en zich daar verbergen. Hij wist waar alles was daar, dus die andere vijand kon hem door niets doen!

-Edd

Soepel stapte een donkergrijze kat met appelgroene ogen door een kattenluik een van de tweebeennesten. Zijn naam was Eddward, maar de meeste katten noemden hem Edd en door zijn huisgenoot, Buggles, werd hij Sok genoemd. Zijn grijze vacht viel op in het witte landschap langs het zwarte donderpad. Het was rustig en er waren vandaag nog geen monsters gezien op het pleintje waar zijn tweebeennest aan lag. Hij bleef stilstaan toen hij aan de overkant iets zag bewegen. In het begin dacht hij dat het zijn verbeelding war, maar toen hij iets beter keek zag hij duidelijk een jonge bruine met witte kat in de sneeuw spelen. Het kleine katje sprong op een hoop sneeuw alsof het zijn vijand was. Edd verlangde naar het moment dat hij nog kon jagen op muizen en vogels, de tijd dat hij nog klauwen had. Nu had hij geen klauwen meer, waarom waren zijn tweebenen zo stom om te denken dat hij de bank had vernield, terwijl Buggles het eigenlijk had gedaan... Met een geheven staart trippelde hij naar de overkant van het pleintje, natuurlijk keek hij eerst of er monsters aankwamen, maar hij hoorde, rook en zag geen gevaar. Toen hij de overkant bereikt had ging hij in de koude sneeuw zitten en vouwde zijn staart netjes over zijn poten. Hoe lang zou het duren tot de kat hem zou opmerken? Om een of andere reden gleden zijn gedachten naar Buggles, zijn irritante huisgenoot die tegelijk een van zijn beste vriendinnen was... Zij was de enige die hem nog Sok noemde, waarom gebruikte ze die naam de hele tijd voor hem. Waarom noemde ze hem niet gewoon Edd, zoals iedereen deed? Edd stond op en liep verder, waar was die kleine pluisbal naartoe gegaan? Hij keek naar de grond, in de sneeuw stonden de pootstappen van de kat. "Ehm... Hallo?" miauwde hij naar de bijna witte kat in de verte, die geschrokken ineen dook. Edd liep voorzichtig naar de kleine kater toe. "Rustig maar," zei hij met een licht trillende stem "Ik doe geen vlieg kwaad. Ik ken zelfs een kat die de hele tijd omringt wordt door vliegen." Hij lachte en probeerde de kleine kat een beetje te kalmeren.

(Ik krijg inspi van: 1. leuke muziek 2. vage cartoonfilmpjes)
(ik hoop dat je er iets mee kunt)