im just a baby!!

Het zonnetje was koud, maar oh zo welkom. De warme, uitnodigende stralen kleurden het kamp in kleuren die hij nooit eerder had gezien, en snel genoeg was Lovekit uit zijn nest gestapt om de grote wereld van het kamp te herontdekken. Hij was een rustig mannetje, en had er absoluut geen problemen mee om zichzelf te vermaken voor langere periodes. Nu ook vond hij wonderen in de kleine stofdeeltjes die hij zag schitteren in het licht. Giechelend sprong hij achter ze aan, proberen de pluisjes te vangen tussen zijn kleine witte pootjes, zodat hij ze aan zijn moeder kon laten zien. Deze opdracht bleek echter niet zo makkelijk, en door zijn uiterste concentratie had hij niet door er een obstakel in zijn weg stond. "Oef," zuchtte hij toen hij tegen iets anders zacht aanbonkte, en tot zijn grote schrik zag hij dat het een andere kater was. Met zijn grote blauwe ogen keek hij de ander aan, als een hert gevangen in de koplampen, niet in staat een sorry te zeggen.

&Hawkchase

Het was helemaal niet warm, maar toch zat hij buiten. Dat kwam omdat de zon besloten had hen te vergezellen - niet dat die nou zoveel uithaalde, maar het was iets. En zijn vacht begon dof te worden van al het donkere, grijze weer! Hij hoopte dat hij door wat te zonnen weer iets van glans terug zou krijgen in zijn anders zo mooie gouden lokken. Dus zat hij daar, in de zon, oogjes gesloten en toch wel een beetje genietend. Tenminste, totdat er tegen hem aan gebeukt werd! Verontwaardigd opende hij zijn ogen om vervolgens in angst naar de kitten te kijken. Het was er toch niet een van hem? God, gelukkig niet. Ongemakkelijk schraapte hij zijn keel toen hij aangestaard werd. "Wat doe je?" vroeg hij toen met opgetrokken wenkbrauw.

Ooit, ooit zou hij uitgroeien voor een behoorlijke jongen, groter dan de gemiddelde windclanner. Voor nu, echter, leek dit de grootste kat die hij ooit had gezien. Met grote, bange oogjes keek hij omhoog naar diens glanzende, zandkleurige vacht. Het duurde even voordat hij echt in staat was om antwoord te geven. "S-s-sorry, men-heer!" piepte ij vlug en schuiffelde wat naar achteren, zijn ogen zo groot als schaaltjes nog steeds gericht op de ander. Oh nee toch, zou hij nu straf krijgen? Zou mama boos zijn? Hij slikte en besloot maar snel de meneer antwoord te geven, maar hoe legde je dat uit? Even keek hij moeilijk, waarna hij wanhopig met zijn pluizige, witte pootje naar de zonnenstralen wees. "Pluisjes! Sorry!" Hij probeerde de pluisjes te vangen, heus niet de kater!

Oh jee, het kleine wuppie begon te stotteren en te doen. Hier had hij toch zo'n moeite mee! Niks als Crow die gewoon wist wat te zeggen en waar ze voor stond. Deze was dan ook wel een stukje jonger dan Crow.. Maar goed. Moeilijk! Ongemakkelijk! Aah. Op momenten als dit realiseerde hij zich hoe bang hij was om dingen verkeerd te doen, en hoeveel hij zich vasthield aan flirten om gewoonlijk de sfeer te verlichten. Dat kon natuurlijk niet bij kittens, voor obvious reasons. En dan had hij plots geen idee wat te doen. Dalijk deed hij ze nog pijn, ze waren zo kwetsbaar. Vlug wuifde hij het excuus van de kitten weg. "Maakt niet uit," zei hij bijna op dezelfde paniekerige toon. Hij fronste bij de verklaring van pluisjes, waarbij hij met zijn blik de wijsrichting van de poot van de kitten volgde. Euuhh.. "Pluisjes?" vroeg hij dan ook verdwaasd.

Pfew, hij zei dat het niet uitmaakte! Dat was alweer genoeg om de glimlach terug op zijn snoet te toveren. Lovekit had nog nooit straf gehad, en dat wilde hij graag zo houden. Zijn mama glimlachte altijd als ze hem zag, en alleen al de boze blikken die queen soms gaven aan slechte kittens... Brrrr. Nu de grote kater geen gevaar meer leek te zijn was hij maar al te enthousiast om zijn spelletje te hervatten, nu met een speelmaatje.Hij was veel te jong om al die ingewikkelde emoties echt te snappen, dus meestal schoot het van hop naar her en was zijn schrik al heel snel weer vergeten. Enthousiast wees hij opnieuw naar het licht "Kijk! Pluisjes, men-heer!" hij sprong overeind en dartelde naar het zonlicht toe waar hij een nieuw stofdeeltjes uit de lucht probeerde te slaan. Verwachtingsvol keek hij naar zijn maatje.

In ieder geval leek de kitten nu niet meer zo angstig als daarnet. Dat was.. Goed, ja, dat had hij dan goed opgelost toch? Maar nu bood de volgende crisis zich alweer aan; hij moest gaan meespelen. Hij werd verwachtingsvol aangekeken nadat de kitten hem de pluisjes liet zien. Het waren eigenlijk gore stofjes in de lucht, maar goed, daar kon hij nog overheen kijken. Dat hij een spelletje moest gaan doen met een uk die zijn woorden nog niet kon uitspreken, oh jeetje, dat was een heel ander verhaal. Een beetje ongemakkelijk kwam hij overeind waarbij hij ook naar een stofje tikte met zijn poot. "En dan?" vroeg hij. Ja, hij kon een kitten ook moeilijk afwijzen toch? Zo middenin het kamp waar iedereen hem zag. Hij was al niet heel geliefd door de meeste, en er heerste hier best een 'it takes a village to raise a child'-mentaliteit. En hij was nou net de, ehh, aangesproken villager hier.

Met ogen groot als schaaltjes keek hij verwachtingsvol toe hoe de kater overeind kwam en zelf met zijn pootje sloeg naar de pluisjes. Lovekit kierde gelukkige geluid en dartelde met een zijn staartje recht overeind naar de grote kater toe, waarbij hij enthousiast naar zijn poten wees. "Kijken!" vroeg hij zo beleefd als een 1 moon oude kitten kon, maar met het ongeduld en enthousiasme af te lezen van zijn lichaam. Hij probeerde naar de poot van de andere te turen, was het hem wel gelukt? Had hij een pluisje te pakken gekregen die hij aan zijn moeder kon geven? 

Uh, hij had niet per se geprobeerd een pluisje te vangen. Toen het kind dan ook kirde dat hij wilde kijken, wiebelde hij ongemakkelijk met zijn oortjes. Hij opende zijn klauw om te laten zien dat die leeg was. "Moet ik er één vangen?" vroeg hij toen terwijl hij naar de witte kitten keek. "Of ga je het zelf doen," voegde hij daaraan toe, met iets van uitdaging in zijn stem.

Nou zeg, Lovekit begreep er dus echt helemaal niets meer van. Met zijn pluizige, witte pootjes pakte hij de grote poot van zijn nieuwe vriend vast, waarbij hij tussen ieder van zijn beans keek en zijn kussentje van dichterbij bekeek. Met een hele, hele diepe frons op zijn gelaat kriebelde hij over zijn hoofd. "Is oké!" stelde hij zijn vriendje gerust, hij wilde niet dat hij zich slecht voelde dat het hem ook niet was gelukt. Lovekit gaf zijn poot een kusje, en liet deze toen los. "Jaa! Ikke doen!" hij sprong alweer overeind, zijn staart als een stokstaartje rechtovereind. Kierend van het lachen sprong hij rond en bleef uithalen naar de kleine stofdeeltjes in de zon. Uiteindelijk zou het hem wel lukken, heus!

Oh jee, zijn poot werd vastgepakt door een stel snothandjes. Zijn blik verzachtte bij het zien van het grootteverschil, dat was toch wel superschattig. Ja, hij was niet immuun of zo. Hij grijnsde zachtjes toen de kitten hem geruststelde. Nou, super, hij hoefde zich niet schuldig te voelen over het niet vangen van een gorig pluisje stof! Aaa, Starclan, wat -- Hij kreeg opeens een kus van de kitten en hij had geen idee wat hij nu moest doen. Normaal kreeg hij alleen een kus op een volwassen manier dus ehh.. Ja. Dit was anders. Hij glimlachte wat ongemakkelijk en vroeg toen of de kitten dan zelf een pluisje ging vangen. Gelukkig leek de kit dat dan wel te willen, en met het grootste plezier ging hij aan de slag. Met een soft lachje op z'n snuit keek Hawk ernaar. Zelf tikte hij wat pluisjes naar beneden, zodat Lovekit er misschien beter bij kon.