When you're trying to survive

Opgesloten in het kamp zitten was zeker niet een van zijn favoriete dingen. Zodra ze dan ook de warriors den uit mochten heeft hij de kans ervoor genomen. Het kamp was open naar de lucht, iets dat wel een voordeel was, maar het was niet hetzelfde als dat hij buiten het kamp rond kon rennen. De meeste katten waren dan ook binnen en dat begon je ook te merken. Katten die al niet heel goed met elkaar overweg konden zouden nu zomaar kunnen botsen en dat was iets waar hij niet veel voor voelde. Hij liep dan ook langs de rand van het kamp, hopende een uitweg te vinden. De hele clan zou er blijer mee zijn mocht die gevonden worden.

[Thrivekit]

When you're trying to survive Sandpaw_sign

Het ging allemaal een beetje langs Thrivekit heen. Misschien was het zelfbescherming, misschien kwam het ook wel omdat hij jong was, maar Thrivekit was na zijn tocht naar de warrior’s den zo moe dat hij opgekruld lag tegen zijn moeder. Zijn spraak begon er op vooruit te gaan en hij waggelde in elk geval niet meer zo erg. Hij merkte steeds vaker op dat Sootkit niet meer zo dicht tegen hem aan lag, maar hij leek nooit echt bij bewustzijn te zijn op de momenten dat zijn broertje ook effectief wegging. Het katertje duwde zichzelf omhoog en knipperde de slaap uit zijn ogen. Het was nog steeds erg koud in het kamp en Thrivekit had niet het idee dat zijn Clanmates al een uitweg hadden gevonden om het kamp uit te gaan. Het katertje met de donkere vacht kwam overeind, waarna hij voorzichtig in de richting van de uitgang van de nursery begon te waggelen. Hij stak zijn kopje naar buiten en draaide verward met zijn oortjes toen hij iedereen met een grimmige blik rond zag lopen. ”Psst!” siste hij toen hij een lichtgrijze kater voorbij zag wandelen. ”Wat doe jij?”