Taking our sweet time[Treasure Hunt]

De clans samen in vrede voor langer dan een enkele nacht? Wel, als je het echt vrede kon noemen van de verhalen die hij vernomen had. Deze Gathering was zijn eerste geweest zelfs en hij had zich gelukkig kunnen prijzen dat er niet al te veel spanningen leken te zijn. Maar niemand had vast kunnen bedenken dat het feest nog wat langer doorging en nu mochten ze allemaal spelletjes doen. Het eerste was een schattenjacht, een idee van Riverclan. Dat klonk niet alsof het heel veel inspanning ging kosten, iets wat hem wel beviel. Gavialpaw was Scarletpaw tegengekomen, een poes die al wat maantjes de normale Warrior leeftijd voorbij was gegaan maar er nog niet klaar voor was. Hij wist wel dat ze misschien wat anders was, slomer zeiden ze. Het gaf niet echt voor hem, hij had alle tijd van de wereld. Natuurlijk zouden er een hoop zijn die dit zouden opvatten als een strijd, om te bewijzen dat hun clan de beste was. Gavialpaw echter niet, hij wou gewoon plezier hebben. Hij had zich aangeboden om met haar mee te gaan en nu waren ze weer terug in hun eigen gebied. In elk geval totdat ze wat gevonden hadden, maar hij had echt geen haast. "Eens zien wat we kunnen vinden''zei hij nonchalant tegen de oudere poes.

Ze had niet verwacht dat de gathering langer door zou gaan dan normaal en had in eerste instantie ook niet goed begrepen waarom. Maar wat ze nog mochten doen klonk in haar oren best interessant om te doen. Ze had het alleen niet in haar eentje willen doen, bang dat ze met niks terug zou komen en was dan ook meer dan blij dat Gavialpaw met haar mee wilde gaan. Er waren er waarschijnlijk genoeg die dat niet gewild hadden, wetende dat ze hun misschien trager zou maken. Ze knikte dan ook alleen maar toen Gavialpaw wat zei. Ze hoopte dat ze geluk zouden hebben met het vinden van iets en dat ze daarmee toch wel een beetje kon bewijzen dat ze het ook kon.

Zelf zei ze niet veel, terwijl ze met zijn tweeën door het territorium liepen. Er waren vast ook wel wat andere tweetallen of enkelingen die ondertussen aan het zoeken waren, maar die waren in ieder geval niet hier in de buurt. Ze hield plotseling halt toen er ineens iets voor haar naar beneden dwarrelde en ze liet haar blik naar de grond gaan om te zien dat het een sneeuwvlokje was. Gavialpaw gaf aan dat het vreemd was en dat moest ze zelf ook toegeven, omdat het de enige leek te zijn. Maar betekende het iets? Ze legde de link niet helemaal. Ze wierp een vragende blik op Gavialpaw, niet goed wetende wat nu te doen. Misschien betekende het wel iets, maar had ze dat detail gemist.

Ze liet haar blik nog een keer gaan naar het sneeuwvlokje en vervolgens in de richting die Gavialpaw aangaf. Het was geen rare connectie dat ze die kant uit zouden moeten gaan dan. Maar was het niet simpelweg een gewoon sneeuwvlokje? Toch begon de jongere apprentice al richting het donderpad te lopen en voor een moment twijfelde ze nog voor ze volgde. "Zullen we iets vinden bij het donderpad?" Besloot ze te vragen. Het was geen rare plek om te gaan kijken, dat wist ze zelf ook wel. Maar hoe groot was de kans dat er precies op dit moment iets goeds op de grond was gevallen?

Het was gewoon een spelletje, dat wist ze ook maar al te goed. Zoeken zou voor haar niet moeilijk moeten zijn, niet zoals het communiceren met anderen was. Toch deed ze haar best om zoveel mogelijk op Gavialpaw te focussen. Om niks te missen van wat hij zei, want dat kon best wel eens gebeuren als ze zich op wat anders focuste. Toch werd haar aandacht getrokken door het donderpad. Ze wist dat het gevaarlijk was en dat ze er beter niet op kon gaan. Dat er andere manieren waren om aan de andere kant te komen. Zeker voor haar. Hopelijk zouden ze wat kunnen vinden aan deze kant van het donderpad. "Laten we aan deze kant blijven." Sprak ze dan ook, geen idee hebbende of Gavialpaw hetzelfde van plan was.

Ze liet haar blik nog een keer over het donderpad gaan, over de monsters die langsraasden in de hoop dat er misschien nu wel wat zou vallen. Maar ze wist dat ze ondertussen beter ergens anders kon gaan zoeken. Iets wat Gavialpaw al aan het doen leek te zijn. Ze keek wat om haar heen, geen idee waar echt te beginnen. Ze begon dan ook wat langs de rand van het donderpad te lopen, ver genoeg weg dat ze niet geraakt zou worden, maar wel dichtbij genoeg dat er met elk passerend monster aan haar vacht getrokken werd. Of ze veel succes zouden hebben met wat vinden was alleen maar de vraag.