You're only disappointed in yourself, alright

Het kon van nul naar opeens heel veel gaan, dat bleek maar weer. Ze waren van ingesneeuwd in een kamp naar een serieuze murder investigation gegaan. Aspenpatch had iedereen bij elkaar geroepen en wat vragen gesteld, waar ook hij zijn steentje aan bij had gedragen. Het zou er waarschijnlijk voor zorgen dat een paar katten zich tegen hem zouden keren, maar dat interesseerde hem allemaal vrij weinig. Er liep hier een moordenaar rond in het kamp en Thawrage wilde weten wie dat dat was. Hij zag er misschien niet zo uit, maar hij was weldegelijk trouw aan zijn Clan en hij wilde de moordenaar net zo graag vinden als dat Aspenpatch dat wilde. En dan was het maar hopen voor diegene dat een mildere kat ermee zou dealen, want Thawrage zou zo iemand best graag willen verscheuren. Zijn kille blik gleed door het kamp en hij kneep zijn ogen kort samen. Iedereen was op dit moment een verrader voor hem, iemand die hij niet kon vertrouwen. Iedereen op de kittens na, want hoe dat sommigen erbij waren gekomen om een kitten te beschuldigen, ging even aan zijn verstand voorbij. Zijn haatvolle gedachten naar de moordenaar werden echter ingeruild voor haatvolle gedachten naar een bepaalde andere kat toen Crowmurder in het zicht kwam. Thawrage wendde zijn blik af zodat hij haar niet aan hoefde te kijken. Tegen geadopteerde ratten sprak hij niet.

_{Het was allemaal chaotisch. Ze snapte niet hoe het van een sneeuwblokkering kon overgaan naar een murder mystery. Nu was iedereen opeens verdacht, maar in plaats van zich af te vragen wie de moordenaar kon zijn, vroeg ze zich af. Waarom? Wie had er besloten dat het lekker leuk was om iemand te gaan moorden in het kamp. Ze vond het persoonlijk een beetje maf. Haar gedachtelijn was nooit recht, er waren altijd meerdere stemmen in haar kopje die overheersten. Maar toch konden ze allemaal op één besluit komen: Dit was idioot. Iedereen keek elkaar aan met schuine blikken nu gewoon omdat er een kat dood was. Oké, ze vond het erg voor haar, maar ze konden toch voortgaan met het leven. Misschien, you know, het kamp uitgraven of zorgen voor voedsel. Want dit was niet te doen, ze wilde niet verhongeren straks. Crowmurder zette zich moeizaam recht en begon te wandelen, maakte niet uit naar waar. Maar ze wilde gewoon niet op dezelfde plek blijven zitten en haar dagen daar laten wegrotten, dat was geen goed plan. Daarom ging ze richting haar adoptieve broer die ze in één oogwenk had gespot. Het was ook niet zo moeilijk om hem te spotten. Bruine vacht, boze oranje blik. Dat was hem. Ze stond recht voor hem stil en de zwarte kattin merkte dat Thawrage haar niet wou aankijken. “Is er iets mis?”, vroeg ze meteen in plaats van een deftige begroeting te geven.}

Natuurlijk wilde zijn adoptieve zus weer de confrontatie opzoeken. Zo was ze altijd al geweest. Thawrage liet zijn blik traag naar haar glijden, alsof ze zijn aandacht niet waard was. En dat was ze ook niet. ”Van alle dingen die ik nu zou kunnen benoemen, zou het feit dat we ingegraven zitten in het kamp en het feit dat Wisteriawisp vermoord is door één of andere gek achteraan in de rij staan tegenover het feit dat jij mijn adoptiezus bent,” sprak hij op een kille toon tegen haar. ”Als ik van StarClan drie kansen kreeg om iemand eens goed te mogen meppen en jij zou samen met iemand in één ruimte staan die ik totaal niet moet, dan zou ik jou drie keer slaan.” Hij keek haar kil aan. ”Voor de rest nog domme vragen? Je verspilt mijn tijd.” Was het eerlijk om zo haatdragend tegenover haar te zijn terwijl het zijn ouders waren die haar hadden geadopteerd? Misschien niet, maar dat kon hem niks schelen. Het feit bleef immers aanwezig dat zijn ouders haar hadden geadopteerd terwijl ze niet eens naar hun eigen kittens omkeken en dat ging er bij hem niet in. Dat zorgde voor zo veel haat en jaloezie dat Thawrage niet dacht dat hij ooit normaal tegen haar zou kunnen doen.

_{Ze snapte meestal niet waarom dat haar ene broer altijd zo hatelijk tegen haar deed. Ze had toch niets verkeerds gedaan, of wel? Haar andere broer vond haar wel nog chill, maar die sprak ze ook niet zo vaak omdat die te druk was met zijn trainingen. Toen Crowmurder een apprentice was geweest had ze het ook enorm druk gehad met haar trainingen, maar dat kwam omdat haar zelfvertrouwen van toen erg laag was geweest. Niet dat het nu zoveel beter was dan vroeger… Maar ja. Ze had niet altijd de tijd om stil te staan in het verleden of om de woorden te weerkaatsen die haar duizenden keren werden gezegd. De zwarte poes luisterde naar de woorden van de ander en naar hoe die volle haat tegenover haar uitte. Ze slaakte een korte zucht, dit ging nooit veranderen of wel? Thawrage was altijd zo en ze snapte niet waarom. “Waaraan anders kan je nu je ‘waardevolle’ tijd spenderen? We zitten letterlijk vast”, merkte ze op, al de rest negerend. Het deed pijn, ja. Maar het was haar al zo vaak gezegd dat ze er niets meer op te zeggen had.}

Thawrage wierp Crowmurder een gemene grijns toe toen dat ze haar vraag stelde. ”Oh, er zijn opties genoeg,” sprak hij op een koude toon. ”Het merendeel van de dwazen zit hier nog vast in dit kamp, het zijn enkel een paar katten die ontbreken. Ik heb katten genoeg hier die mijn aandacht meer verdienen dan jij. Zoals de kittens.” Iedereen in de Clan wist dat als Thawrage ergens niet graag wilde zijn, dat het wel in de nursery was. Het was dan ook een vrij harde opmerking om te incasseren, maar het interesseerde hem niet. Waarom verdiende dat stuk stront wel de aandacht van hun ouders en hij en zijn broertje niet? Daar kon hij niet mee omgaan. Waarom wel een nutteloze poes adopteren, maar geen aandacht besteden aan hun eigen kinderen? ”Maar je bent in elk geval niet incapabel genoeg om op te merken dat we vastzitten,” zei hij op een toon waaruit niet duidelijk opgemaakt kon worden of hij haar complimenteerde of draak met haar stak. ”Wat me doet afvragen waarom in StarClan’s naam bij elke dwaas die je kunt gaan staan je mij nu juist weer uitkiest?” Zijn gouden ogen richtten zich strak op haar. Als hij nu een emotionele serenade van haar kreeg, was hij er echt helemaal klaar mee. Dan ging hij zijn nest in en kwam er pas uit als ze een oplossing hadden gevonden voor de sneeuwstorm.

_{Ze keek hem aan terwijl ze wachtte op een antwoord van hem. Want zeg nu zelf, wat was er beter te doen dan dit? Ze zaten opgesloten in het kamp. En laatste keer dat ze checkte kon je niet heel veel doen in het kamp naast eten en slapen. Dat werd op den duur heel erg saai. Maar hij, hij zei dat er nog opties genoeg waren. Dat er nog vele andere dwazen in het kamp waren die zijn aandacht meer verdienden dan zij. En ze zuchtte. Echt waar joh? “Maar jij haat kittens! En ze haten jou waarschijnlijk ook terug, want ze houden niet van grumpy faces… Daar worden ze bang van”, redeneerde de zwarte poes. Ze had wel door dat zijn haat voor haar zo groot was dat hij zelfs liever zijn tijd wou doorbrengen met kittens, maar dat kon ze helaas niet toelaten. Die arme kits zouden nog trauma’s krijgen van zijn super boos gezicht te moeten zien. En dan besloot hij nog te vragen waarom ze perse tegen hem moest praten. Ze zou hem geen super lange speech geven want ten eerste zou iedereen hier dan in slaap vallen en had ze eigenlijk niet echt een deftige reden ervoor. Ze had gewoon iemand gezien die ze vertrouwde en ging erop af. Dat was altijd hoe het ging. “Het kon net zo goed iemand anders zijn, maar ik zag jou en besloot: jij bent het slachtoffer waar tegen ik ga praten”. Ze begon te glimlachen alsof er niets aan de hand was, want in feite. Er was ook niets mis in deze conversatie. Het was volledig normaal.}

Thawrage rolde met zijn ogen toen Crowmurder haar opmerking maakte. ”Ziet dit gezicht eruit alsof het hem iets interesseert wat kittens denken?” vroeg hij op een koude toon aan haar, zijn stalen gezicht naar haar richtend. Nee, het kon hem werkelijk niks interesseren wat een kitten van hem dacht. Of wat zij van hem dacht. En hij richtte zijn blik weer naar voren, maar zijn gouden ogen keken haar vanuit zijn ooghoeken aan terwijl ze sprak. ”Ik voel me vereerd. Als ik iets meer emoties in me had zitten, had ik waarschijnlijk gehuild van blijdschap,” zei hij met een stem dat droop van het sarcasme. Daarna zuchtte hij. ”Je hoeft niet met me om te gaan puur omdat mijn ouders je geadopteerd hebben, hoor. Ik voel me niet beledigd als je gewoon een eind op rot.” En hij keek haar weer aan met zijn gouden ogen die zeiden dat hij meende wat hij zei. Hij had geen zin in een gesprek met haar, met iemand die geadopteerd was door zijn ouders terwijl ze naar Oakpaw en hem niet eens omkeken. Dat ging er bij hem niet in.