Move on and on

maybe this cage
has been a cocoon all along

Elite. Bloodclan. Rogue. Tribe. Thunderclan. Alle titels die hij had gedragen, alle plekken die hij thuis had kunnen noemen. Hij twijfelde nog altijd of Thunderclan ooit echt zijn thuis kon worden. De bomen voelden verwelkomend, hun takken en bladerdek omarmden heb, maakten hem veilig voelen, schermde de hemel af, was als een schild. En hij had hier familie, echte familie. Misschien de laatste wel waarmee hij echt, puur bloed deelde. En in een stomme gewoonte wandelde hij de nursery in om zijn zus op te zoeken, vergetend dat haar kittens inmiddels apprentice waren en toen hij binnen kwam was haar nest niet alleen leeg, maar verlaten. Oh.. Hij wilde omdraaien en haar opzoeken in de leiders den, totdat hij een obstakel tegenkwam voor zijn voeten. Het jongste prul van Thunderclan. Een glimlachje sierde zijn lippen. Hij dacht direct weer aan Vlinders kittens, zijn kittens op een bepaalde manier, maar toch niet echt. Maar hij was een vader geweest. Weer zo'n titel die hij had gedragen in een vorig leven. ‘Hallo, kleine warrior,’ miauwde hij toen tegen het drommeltje.

- Jasmine

Haar weg was geblokkeerd door een hele grote kater met een vaag vreemde geur. Ze had gewoon terug willen gaan naar haar nest! Tot overmaat van ramp draaide hij zich nog om en begon hij tegen haar te spreken. Jasminekit keek de grote kater aan met grote, angstige blauwe oogjes. Ze was verstijfd in angst en onzekerheid. Wat te doen, wat te zeggen? Ze was hier niet veilig, had niemand om zich heen om haar te beschermen of te redden. De jonge kitten krulde haar staartje beschermend om haar lichaam en trilde heel lichtjes. Ze beet op haar lip en staarde de kater strak aan, als een verschrikt klein hertje dat op het punt stond om opgegeten te worden door een groot roofdier. Warrior? Ze was helemaal geen warrior. Ze was een bang klein meisje met geen agressief of competent bot in haar lijf.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal had ook geen moment bedacht dat het meisje wellicht bang voor hem zou kunnen zijn. Zijn kittens waren dat nooit geweest, maar natuurlijk, die kenden hem. En direct voelde hij zich weer een beetje een buitenstaander. Vond ze iedereen eng, of was het enkel hij? En toen ze zelfs nog begon te bibberen, wist hij met geen mogelijkheid meer wat hij moest doen. ‘N-nee! Wees maar niet bang, ik doe je niets,’ probeerde hij zachtjes, brommend te praten. Dus verlaagde hij zich wat en probeerde hij zich zo klein mogelijk te maken, dus hij ging er maar bij liggen. ‘Zie je? Ik ben gewoon Rascal.’

Jasminekit focuste zich op haar ademhaling en probeerde te ontspannen. Hij zou haar niets doen, zei hij - en ze had geen enkele reden om hem niet te geloven. Het was moeilijk om voorbij haar eerste instinct te raken, maar elke maan leek ze een beetje beter te worden, een beetje minder angstig, een beetje minder zwak. "Hallo.", wist ze uiteindelijk te piepen, al was het een héél zacht gesmoord piepje, en eventjes keek ze op naar hem. De warrior had zich voorgesteld als Rascal - Jasminekit registreerde dat ze dat een rare naam vond, maar durfde daar al zeker niets op te zeggen. Dat leek haar een hele onbeleefde vraag. "Hey meneer, je naam is raar!", nee, dat zou ze niet doen. Dat zou ze zelf ook niet leuk vinden.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Oké! Een overwinning. Ze zei wat. Hij knikte langzaam en glimlachte kleintjes, terwijl hij zijn eigen bewegingen heel beperkt hield. Hij was misschien ook wel heel eng. En wie wist hadden haar ouders wel verteld hoe ze vreemdelingen niet mocht vertrouwen. En hij, met zijn brute grootte, littekens, vreemde naam en wellicht nog wel een andere geur, was dan het schoolvoorbeeld van "stranger danger". Dus hield hij het eenvoudig. ‘En.. hoe heet jij?’ vroeg hij vervolgens. Hij zou haar bezig houden, simpele vragen stellen.

De kater vroeg daarna naar haar naam. Jasminekit hief haar voorpootje op naar haar snuitje als om zichzelf erachter te verbergen. Ze keek even schuw op naar hem, maar toen ze zag dat hij haar nog steeds aankeek richtte ze haar blik al snel weer naar beneden. Ja, hij leek vriendelijk genoeg, en ze deed haar best om moediger te zijn en niet zo compleet sociaal hulpeloos, maar dat was allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. "Jasminekit..", fluisterde ze zachtjes als antwoord. Ze schraapte haar keel even. Katten hadden haar al gezegd dat ze luider moest praten, maar dat leek ze altijd te vergeten als ze echt iets moest zeggen. "Jasminekit.", herhaalde ze daarom, iets luider nu, zodat hij het misschien zou verstaan. Het was gewoon haar naam, daar was toch niets eng aan?!

maybe this cage
has been a cocoon all along

Rascal wachtte geduldig tot het kleine ding de moed bij elkaar schraapte om iets te zeggen. Er kwam een piepje uit en hij kantelde even zijn kop, maar ze herstelde zich al snel en toen kwam het tweede woord al. Jasminekit. ‘Oh, wat een mooie naam,’ bromde hij zachtjes. Jasmine, kleine witte bloemetjes. Wat de clankatten wel allemaal niet verzonnen om hun kittens mee te noemen. Hij zou nooit zo creatief kunnen zijn. Zijn kittens kregen namen wat ze gewoon waren, hoe erg Vlinder soms probeerde dat ze ook echt wel "fatsoenlijke" namen hadden. Uiteindelijk was het blijven hangen. ‘Da's een bloempje toch, Jasmine?’ vroeg hij toen aan de kitten. Dat wist ze vast wel. Simpele vragen, simpele antwoorden. Zo zouden ze vast een gesprek kunnen houden.

De kater vond haar naam mooi, blijkbaar. Dat liet Jasminekit lichtjes blozen, hoewel ze snel rationaliseerde dat dat duidelijk geen compliment voor haar was, maar wel voor haar moeder, die het immers had bedacht. Rascal vroeg haar of dat een bloemetje was. Jasminekit wist dat wel, natuurlijk; haar moeder was ooit medicine cat geweest, en dus was haar naam nooit een onlogische keuze geweest. Ze wist niet in hoeverre de warrior dat wist. "Ik denk het.", antwoordde ze, nog steeds zachtjes, nog steeds haar blik naar de grond gericht. Ze was zeker dat het inderdaad een bloemetje was, maar kon zichzelf er niet toe brengen om volledig zelfverzekerd te antwoorden - dat deed ze bijna nooit. Ze sprak veel liever met "misschien" of "dat denk ik" dan met zekerheid; dan was er altijd ruimte voor verbeteringen als ze het fout bleek te hebben.

maybe this cage
has been a cocoon all along

Jasminekit dacht het. Ze leek verschrikkelijk verlegen. Misschien was het ook wel gewoon hijzelf. Hij was groot en lomp, het precieze recept voor de omschrijving van een monster. En misschien was hij dat ook wel, in een vorig leven. De littekens waren er nog het bewijs van. Dus hij kantelde zijn kop een beetje. ‘Hm-m,’ bromde hij in instemming. ‘Ik weet verder niets van bloemen. Ik denk dat dat beter is weggelegd voor jullie medicine cats.’ Hij grinnikte even. ‘Waar ik vandaan kom hadden we geen medicine cats. Dus ik heb nooit er ook maar iets over kunnen leren.’ Nee. Hij kende niets wat zacht was en heelde. Hij kende ruig, hard en genadeloos. Maar diep van binnen was hij altijd al zacht geweest. En dat zachte had de laatste manen kunnen bloeien.