Don't leave me hanging

Zijn trainingen met Scartail verliepen vlot en de kater had aangegeven dat hij binnenkort wel warrior kon worden en dat hij het er met Settledstar over zou hebben. Daar was Foulpaw blij mee. Het was immers zijn grootste droom om warrior te worden en verantwoordelijkheid op te pakken. Hij zou wel laten zijn aan zijn Clan hoe veel dat hij waard was! Maar voor nu was het beter als hij toch even ging slapen. Zijn kopje voelde zwaar aan en Foulpaw vond zijn weg in de apprentice’s den, waar nog niet veel katten lagen. Sterker nog: Lilypaw was zowat de enige. Foulpaw liet zijn blik kort op haar rusten. Was dit niet Littlenose’s apprentice? Ze maakte er niet bepaald een geheim van dat ze het niet aangenaam vond dat ze een jonge mentor had gekregen, wat Foulpaw behoorlijk irriteerde. Door dat krengerige gedrag werd zijn vriend onzeker. En dus kon hij het niet laten om tot de verdediging van zijn vriend te schieten. ”Het is niet omdat je een jonge mentor hebt gekregen dat je daardoor in het nadeel bent, weet je,” sneerde hij naar haar. ”Ik zou het zelfs een voordeel noemen omdat zijn training nog behoorlijk vers in zijn geheugen ligt.” Hij vernauwde zijn ogen. ”Dus stop met je zo aan te stellen en luister gewoon naar je mentor, net als elke andere apprentice.” Had hij dat op een betere manier kunnen verwoorden? Misschien, maar hij ging Littlenose’s zelfzekerheid door zo’n kreng niet onderuit laten halen. No way.

Foulpaw wist nu al dat er een opstandig antwoord ging komen en het leek erop dat hij niet veel later gelijk had. De opmerking over Littlenose irriteerde hem meer dan de vulgaire opmerking die daarna volgde en hij richtte zijn blik woedend naar haar. ”Houd die attitude vooral nog even aan en je wordt nooit warrior, Lilykit,” sneerde hij naar haar. ”Littlenose is wel diegene die gaat beslissen of je klaar bent voor het warriorschap, maar als je zo achterlijk en denigrerend naar hem blijft doen, dan zal dat nog lang voor je duren.” Mooi zo. Hoe langer deze achterlijke kat in de apprentice’s den bleef zitten, hoe beter. Hij stond op nadat ze haar laatste opmerking had gemaakt en het rollen van haar ogen irriteerde hem nog meer. De drang om zijn klauw over haar gezicht te halen, kwam hevig bij hem opzetten, maar toch deed hij het niet. Niet alleen zou hij dan zijn eigen toekomst onderuit halen, maar ze was nog altijd Littlenose’s apprentice. Hij moest haar nog heel laten als zijn beste vriend zich wilde bewijzen als mentor. ”Pas als je normaal doet tegen Littlenose zal ik dat overwegen,” gromde hij naar haar. ”Hij verdient veel meer respect dan dit. Jij denkt misschien wel dat je het ongeluk hebt getroffen door zo’n jonge mentor te hebben, maar eigenlijk is het juist andersom en is híj diegene die geen geluk heeft met zo’n kreng.”