[Task Foulpaw] An issue in the nursery

Al twee dagen zijn de queens aan het klagen hoe er een gaatje in het plafond van de nursery zit. Telkens wanneer ze slapen valt druppen er kleine druppels recht op het hoofd van de queen die daar haar nest heeft, wat voor een afschuwelijk humeur heeft gezorgd en een nogal gespannen sfeer tussen de queens. Aan jou de eer om de queens en kittens te trotseren, en het gat hopelijk te dichten. Pas op dat je onderweg niet door de kittens wordt lastig gevallen.

Je kan er zelf voor kiezen of je de Task in één post af wilt ronden, of dit topic opent voor andere mensen.

Een lichte zucht verliet zijn lippen toen Wolfblood hem tegemoet kwam om hem een taak te geven. Blijkbaar was er een gat in het bladerdek van de nursery ontstaan waardoor er constant regen druppelde op de kopjes van de kittens en de queens. En daardoor zou er nogal een gespannen sfeer ontstaan zijn. Klonk als iets waar hij écht zin in had. Toch knikte hij gehoorzaam naar zijn deputy. ”Ja, Wolfblood,” sprak hij op een gehoorzame toon, waarna hij direct door liep naar de nursery. Niet echt hetgeen waar hij op had zitten wachten, maar hij wist ook wel beter dan dit te weigeren. De sfeer was op zijn zachtst gezegd gespannen toen hij de nursery binnenliep. Hij kon het slaapgebrek vanaf hier al opmerken en draaide kort met zijn oortje toen de ene queen naar de andere aan het snauwen was. ”Zouden jullie de kittens een beetje bij jullie willen houden? Ik kom het gat dichten van de nursery,” zei hij terwijl hij zijn kopje recht hield en de kwade blikken van de queens trotseerde. ”Dat werd verdomme eens tijd. Wij kunnen twee dagen al niet fatsoenlijk slapen door die regen,” snauwde een queen naar hem. ”Ja, je zou denken dat de Clan nu wel een beetje op orde is nu dat er een nieuwe deputy aangewezen is, maar wij komen altijd als laatste aan de beurt,” ging een andere she-cat klagend verder. ”Jullie zijn anders samen met de elders de eersten waar voor gejaagd wordt,” kon Foulpaw niet laten om fijntjes op te merken, wat hem een woedende blik opleverde. Oké, tijd om te gaan. Hij liet zijn blik naar boven gaan en probeerde in te schatten hoe veel takken hij ongeveer nodig zou hebben. ”Mogen wij helpen?” piepte een jonge kitten vrolijk, waar Foulpaw zijn kopje op schudde. ”Julie lopen me toch enkel maar in de weg,” zei hij. ”Al kan ik jullie alziende oogjes wel goed gebruiken om mijn werk te beoordelen,” voegde hij er meteen aan toe toen hij de beteuterde blik van de kitten zag. En nu snel wegwezen hier.

Het kostte hem minstens vier tripjes van en naar het kamp om de takken te verzamelen en terug te brengen die dat hij nodig had. Hij merkte de blikken die op hem geworpen werden door zijn Clanmates, maar negeerde het zo goed mogelijk en wenkte een andere apprentice die bij de apprentice’s den zat met zijn staart. ”Zou jij me willen helpen om de takken af te breken?” vroeg hij op een toon alsof hij al geconcludeerd had dat de ander ging helpen. De andere apprentice trok een gezicht, maar gaf een bevestigend knikje en samen liepen ze naar de nursery. ”Uit de weg, kittens!” riep een queen hoog en schel toen dat Foulpaw bijna met één van zijn takken over de kittens struikelde. De twee gaven elkaar een respectvol knikje toen de kittens luisterden en Foulpaw merkte op dat de sfeer wat ontspande. Soms had je gewoon even wat moed nodig om iemand tegen te spreken en een attitude dat sprak dat hij het hier wel even zou gaan regelen. Of zoiets. Foulpaw liet zijn blik peilend naar het bladerdek glijden, waarna hij aangaf aan de apprentice waar hij zijn poten ongeveer moest zetten. Hij nam de tak tussen zijn sterke kaken en met een krakend geluid brak het af, waar de kittens op begonnen te joelen. Foulpaw’s mondhoek ging kort naar boven. Een publiek hebben was misschien ook niet zó slecht. Hij hervatte zijn taken echter algauw weer met zijn gebruikelijke vuile blik en wees met zijn staart steeds waar de apprentice ongeveer moest gaan staan.

Na een poosje lagen er allemaal afgebroken takken her en der verspreid. Nu was het nog een dingetje hoe hij ze op de juiste positie ging krijgen. Hij was tamelijk groot, maar zelfs als hij op zijn achterpoten ging staan, kon hij er net niet helemaal aan. ”Ik heb een idee,” zei hij bedenkelijk. ”Als je in een gehurkte houding gaat zitten, mag ik dan jouw rug gebruiken om de takken te positioneren?” De apprentice keek hem aan alsof hij gek was. ”Laat het toch gewoon door een warrior doen,” mompelde hij toen. ”Néé,” antwoordde Foulpaw scherp. ”Wolfblood heeft aan mij gevraagd om dit op te lossen en ik wil dit zelf doen.” Het was even helemaal stil in de nursery en toen hij om zich heen keek, zag hij dat de queens met een nieuw respect naar hem keken en de kittens hun ogen groot hadden opgezet van bewondering. Het gaf hem een vreemd gevoel van voldoening, ook al was het maar een stomme taak. Hij deed iets voor zijn Clan. Hij was een meerwaarde. Katten merkten hem op. Het voelde goed. De apprentice mopperde wat, maar liet uiteindelijk zijn lichaam zakken en Foulpaw nam voorzichtig één van de takken in zijn bek, waarna hij op de rug van de apprentice ging staan. ”Volgende keer iets minder muizen eten,” hoorde hij de apprentice onder hem mompelen, maar Foulpaw was geconcentreerd op zijn taak en negeerde het. De eerste keer wankelde hij wat met de tak in zijn bek, maar uiteindelijk wist hij zijn grip te vinden en met de lichte verhoging van de apprentice lukte het hem deze keer wel om de takken goed te steken. De verhoging gaf hem de ruimte om wat heen en weer te bewegen met de tak zodat het een goede stabiliteit zou behouden.

Het kostte hem opnieuw vier tripjes van en op de rug van de apprentice om het gat te dichten. Het merendeel van de nursery was gemaakt uit doornstruiken, maar het plafondgedeelte bestond voornamelijk uit kleine takjes en enkele blaadjes. De takken die Foulpaw als dak had gepositioneerd, gingen zodanig over elkaar heen dat ze een nieuwe stabiliteit vormden voor de nursery én dat de regendruppels buiten zouden blijven. Het takwerk zat namelijk zo in elkaar dat de druppels nu in een rechte lijn langs de doornstruiken af zouden glijden en op de grond, buiten de nursery, zouden belanden. Het had hem heel wat werk gekost en het zweet zat hem in zijn poten, maar hij was best tevreden van zijn werk. De apprentice ging er geïrriteerd vandoor nadat Foulpaw teken had gegeven dat hij niet meer nodig was en de jonge kater keek peilend in de richting van de queens. Hij wist niet of ze er veel verstand van hadden, maar het feit dat er nu een lichte regen was begonnen en dat hij niks meer zag druppelen, wilde toch wel zeggen dat zijn werk effectief was geweest. Een paar queens kwamen hem een dankbare lik tussen zijn oren geven en de kittens keken nog steeds vol bewondering naar hem, waardoor hij met een lichte grijns om zijn lippen naar buiten kwam lopen. Zijn blik zocht in de rondte naar Wolfblood zodat hij zijn werk aan haar kon laten zien. En dan zou hij wel horen of het goed was of dat ze nog een taak voor hem had.

De deputy is al de hele dag druk in de weer en heeft eigenlijk helemaal geen tijd om ook nog eens de taak die ze had opgegeven te controleren. Eerlijk was ze vooral blij van het gezeik af te zijn. Een van de queens greep haar echter bij het oor en stond erop dat 'die vriendelijke jongeman Foulpaw' heel hard zijn best had gedaan en dat ze dat eens moest komen bekijken. Uiteindelijk stapt Wolfblood toch naar de nursery om je werk te inspecteren. In stilte friemelt ze wat aan je werk, maar dat blijft stevig zitten en laat geen druppeltje water meer door. Toegegeven is ze onder de indruk, maar dat is altijd moeilijk op te maken.

"Hm, prima. Pak maar een prooi van de stapel, Foulpaw"

Gefeliciteerd! Je hebt je taak helemaal naar behoren afgerond. De queens zijn je erg dankbaar en Wolfblood heeft je ontdaan van je taken, in ieder geval voor de middag. Pas maar op dat de queens je niet vaker gaan vragen!

Foulpaw volgde Wofblood met zijn ogen toen ze naar binnen ging en zijn werk controleerde. Zijn staartpunt klom iets hoger de lucht in toen ze niet kon verbergen dat ze onder de indruk van hem was en hij onderdrukte de neiging om te gaan snorren toen ze aangaf dat hij het goed gedaan had en dat hij een prooi mocht pakken van de prooistapel. ”Dankjewel, Wolfblood,” sprak hij en hij gaf haar een respectvol knikje, waarna hij zijn brede grijns nauwelijks kon verhullen toen hij zich van haar wegdraaide. Zijn blik gleed kort naar de nursery, waar een paar queens hem goedkeurend toeknikten en met opgeheven kopje en staart liep hij naar de prooistapel. Het was een behoorlijke eer voor een apprentice om voor de elders en de kittens en voordat het avond werd al te mogen eten. Hij zou de kleine magere muis die hij uitkoos dan ook vol smaak op gaan eten. En daarna zou Scartail hem wel weer halen voor een training te gaan doen. Maar dat Foulpaw’s dag niet meer stuk kon, was in elk geval één ding dat al zeker was!