[Leermeesters] Spiegelbeeld

Jasminekit wist dat ze binnenkort bij een leermeester zou moeten komen, zodat die zou beslissen of ze klaar was om apprentice te worden. Ze werd daar heel nerveus van, hoewel dat misschien een beetje raar was. Ze had niet zo heel veel zin om apprentice te worden, niet zoals haar siblings dat hadden - hoewel ze er ook niet volledig tegenop keek. En ze zou vast wel klaar zijn, toch? Of misschien niet. Ze wist eigenlijk nie tzo goed wat "klaar zijn" kon betekenen. Ze kon nog helemaal niets, zelfs nog minder dan haar zusjes en broertje, maar die waren dan ook schijnbaar overal goed in. En ze werd al verdrietig als ze nadacht over hoe dood de prooi op de prooistapel was.. Ja, ze zou sowieso een nutteloze apprentice zijn, daar was geen twijfel over. Maar wat moest ze anders? Voor altijd kitten blijven? Als dat kon, tsja, waarom niet, Jasminekit kende geen enkele andere rang zo goed als kitten en kon zich niet per se inbeelden waarom dat zo'n probleem zou moeten zijn. Maar het was niet hoe de dingen gedaan werden en ze dacht niet dat dat haar familie trots zou make. En ze wou vooral dat haar siblings haar niet al te hard uit zouden lachen..

Jasminekit keek met grote oogjes op toen een senior warrior haar vrolijk fluitend benaderde. Het was Quickleg, een van de masters, dat wist ze. Iedereen kende alle masters, dat was nu eenmaal zo, en de meeste kittens hadden wel een voorkeur voor degene waarvan ze het liefst de test zouden afleggen. Jasminekit had vooral geprobeerd om er niet zo veel over na te denken. Quickleg was niet de ergste, besloot ze; in ieder geval zou ze niet moeten vechten. Jagen leek haar iets minder erg - hoewel ze dat traumatische gesprek met Eveningstar over hoe hun prooi dood was, nog niet vergeten was. Ze kon zich niet inbeelden iets levends te moeten nemen en dat dan niet meer levend te moeten maken. Het jonge poesje liep snel achter Quickleg aan - hij deed trouw aan zijn naam en hield zijn pas niet voor haar in. Jasminekit was echter klein gebouwd, met korte pootjes, en dus moest ze goed haar best doen om niet achtergelaten te worden. Zo kon ze het beeld van voor het eerst uit het camp te zijn, niet echt appreciëren; hoewel het misschien wel beter was dat ze de tijd niet kreeg om daar lang over na te denken. Dan kon ze immers minder bang zijn.

Ze kwamen tot stilstand bij een grote put vol zand. Jasminekit was buiten adem en haar pootjes deden al pijn; en ze waren nog niet eens begonnen. Pfoeh. Dit zou zwaarder zijn dan ze verwacht had, en ze had al verwacht dat het zwaar zou zijn. Ze was hier nog niet klaar voor, ze wou gewoon terug in haar nest kruipen en haar snuit in haar moeders vacht begraven en luisteren naar de andere spelende kittens. Dat was haar comfortzone. Maar Quickleg zei dat ze zouden oefenen met sluipen, en hij deed het voor. Zijn pootstappen werden geruisloos en hij was heel dicht bij de grond. Wauw! Dat was best indrukwekkend. Maar toen moest ze het zelf gaan doen, en dat maakte haar wel heel nerveus. Jasminekit was echter wel heel blij dat ze niets moest gaan jagen en ook niet moest vechten, dat was al een pak van haar hart. Gewoon sluipen zou ze misschien nog kunnen, of in ieder geval kunnen leren. Ze was immers best goed in stil zijn, toch? Het jonge poesje haalde diep adem in de hoop haar zenuwen te kalmeren. Ze zakte door haar pootjes, wat wel zwaarder was dan het leek, en ze zette een paar stapjes naar voren. Tot haar frustratie was ze niet zo geruisloos en waarschijnlijk ook niet zo elegant als Quickstep geweest was.

Quickleg verbaasde haar door te zeggen dat dat best goed was. Tsja, dat zei hij waarschijnlijk ook alleen maar zodat ze niet in huilen uit zou barsten, of zo. Er was geen enkele reden waarom ze goed bezig zou zijn - ze had het immers nog nooit eerder geprobeerd en ze was niet net zoals haar siblings de hele tijd spelletjes aan het spelen die haar in dit zouden oefenen. De master gaf haar nog een tip, die ze probeerde uit te voeren, maar niet echt met harte. Ze had al besloten dat het niet zou lukken, en dus was ze niet verbaasd toen ze uit evenwicht viel en haar poot moest verplaatsen om niet met haar snuit op de grond te gaan. Zie je wel? Ze zou nooit een goede jager zijn.

Quickleg was enorm vriendelijk, moedigde haar aan om het nog eens te proberen en om niet te aarzelen. Jasminekit betwijfelde dat, maar deed toch nog een poging. Ze verplaatste haar gewicht naar achteren, zwaaide met haar staartje en bleef dit keer wel staan, hoewel haar sluiphouding natuurlijk alles behalve perfect was. Met een mentor zou ze wel werken aan haar balans, haar zelfvertrouwen, en alles dat erna zou komen. Maar het sluipen was niet per se waar ze bang om was, nee. Het jagen zelf.. Dat was een heel ander verhaal. Laat staan vechten. Zodra er geweld en dood bij kwam kijken, kon Jasminekit's tere hartje het niet meer aan. Maar daar zou ze overheen moeten komen.. Ooit. Als ze haar familie en haar clan trots wou maken, in ieder geval.