That's electric- sick sick sick

In het den was ze niet, maar Crystalstar zag wel haar deputy naar binnen lopen. De vermagerde leader liep langzaam op de ingang af, licht op haar poten zodat hij haar niet aan hoorde komen. Een mengeling van irritatie en opluchting ging door haar heen. Ze was blij dat hij haar weer opzocht, maar was kwaad dat het zolang geduurd had. "Ben je daar weer?" Vroeg Crystalstar zachtjes, haar stem hees door het lange en luide praten van de vorige dag. Ze klonk niet erg blij met de situatie, en kon ook niet de energie op brengen om dat te corrigeren. De laatste tijd was ze gewoon zo, zo moe.

Waarom liet ze hem die macht hebben? Waarom mocht hij haar commanderen, al was het in de vorm van een vraag? Waarschijnlijk omdat ze verliefd was, en nog steeds te zwak was om dat van zich af te schudden. Carrioncough reageerde niet eens op haar geagiteerde toon, behalve door met zijn ogen te rollen. Crystalstar bleef even stilstaan, alsof ze van plan was nee te zeggen. Maar uiteindelijk volgde ze de zwart-witte kater toch. Het kamp uit, het territorium in, zoals ze ontelbare keren had gedaan. "Heb je me iets te vertellen? Is er iets gebeurt?" Ze wist niet waarom ze zo kil deed. Ze was ergens boos om, maar was dat zijn schuld?

Geen antwoord. Misschien maar beter ook, zo zouden ze in ieder geval niet tegen elkaar gaan schreeuwen. Crystalstar volgde haar deputy met rustigere stappen, maar moest ook haar pas versnellen toen hij dat deed. Plotseling dook Carrioncough het riet in, en hoewel Crystalstar hem niet meer kon zien, wist ze precies welke uitdrukking er op zijn gezicht stond toen hij zei dat ze mager was. Nu was het haar beurt om een stilte te laten vallen. Alsof ze dat niet wist! "Dat klopt." Mauwde ze droogjes. Slanke gratie was overgegaan in een soort verontrustende vermagering. "Doet het af aan mijn schoonheid?" Vervolgde ze op dezelfde toon.

Een laag gegrinnik verliet ongewild haar keel, en Crystalstar gooide haar kop in haar nek. Het was iets aan de manier waarop Carrioncough deed alsof hij moest nadenken over haar vraag dat het onweerstaanbaar maakte om te lachen. Oh Starclan, ze was nog steeds verliefd, daar bestond geen twijfel over. Waarom nou? Waarom kon ze niet sterk zijn en het gewoon van haar afzetten. "Carrion.. Wacht." Mauwde ze zachtjes, terwijl ze hem snel naderde, zodat ze hem kon zien tussen het riet. "Het is goed dat je je zorgen maakt.. Ik maak me ook zorgen." Ze probeerde hem aan te kijken. "Ik hou van je, Carrioncough.." Ze slikte, geschrokken van haar eigen uitspraak, en bang voor zijn reactie. "En ik.. Ik verlang naar je, en dat is erg verwarrend.. Want je hebt al nee gezegd, en ik heb zo m'n best gedaan om je te vergeten."

Het was te verwachten geweest, en toch deed het meer pijn dan de rest van haar levens verliezen. Deze keer kreeg ze in elk geval een antwoord waar ze nooit meer op terug zou kunnen keren. Nee. Nee. Nee. De grijze leader knikte langzaam, en voelde zich verschrikkelijk. Ze voelde zich walgelijk, alsof ze zich dagen niet gewassen had. Ze voelde zich een monster, fysiek en van binnen. Het was één van de ergste klappen die ze gehad had, en dat terwijl ze hem aan had zien komen. "Je hebt gelijk. Natuurlijk heb je gelijk.' Mauwde ze, terwijl haar gezicht bevroor in een ijzeren masker dat ze zo vaak gedragen had. "Wat stom van me, om het zelfs maar te noemen. Deputy en Leader, compleet onprofessioneel." Elk beetje zachte kwetsbaarheid was uit haar stem verdwenen, en alleen de harde, oude Crystalstar was nog over. Ze keek de zwart-witte kater aan, en voelde de aantrekking uit haar stromen. Ze was zo goed geworden in het aannemen van deze harde mantel dat ze zich ook passend ging voelen. "Zullen we verder lopen? Ik heb nog wel wat te vertellen, clanzaken."

Werken, hard werken en de gevoelens van een moment geleden vergeten. Dat was waar het nu om ging, en Crystalstar merkte dat het best gemakkelijk ging. Een deel van haar angst werd opgeheven: ze kon haar persoonlijke leven nog van haar taken scheiden. Carrioncough leek het ook te accepteren, iets waar ze hem stiekem toch wel dankbaar om was. Hij vroeg wat ze dan nog te vertellen had en Crystalstar schraapte haar keel. "Als we het goed doen kan Riverclan binnenkort weer in de gratie van Shadowclan komen." Begon ze, met een strak glimlachje. "Nu ik mijn excuses aan heb geboden. Ik ben ervan overtuigd dat onze clans weer naar elkaar kunnen groeien, zodra Settleddust leader is geworden." Plannen voor de toekomst. Crystalstar besefte wel dat ze Carrioncough een paar geheimpjes zou moeten vertellen, als hij ging helpen met de plannen. "Ik heb hem gesproken. Hij is inderdaad open voor nieuwe samenwerkingen, onder één voorwaarde.."

Een kille rilling ging door haar lichaam toen Crystalstar zijn staart even langs haar heup voelde glijden. Snapte hij dan niet dat hij dat niet kon doen? Ze wierp Carrioncough een verbaasde blik toe, maar besloot uiteindelijk maar om er niets over te zeggen. "Niet per se, maar dat ligt volledig aan de manier waarop we het aanpakken, als we besluiten te doen wat Settleddust wilt." Mauwde ze, op een doodserieuze toon, terwijl ze samen doorliepen. "Hij wilt Arcticwolf.. Verwijdert hebben."

Hij wist niet wat zij Arcticwolf had laten doen, dat betekende dat hij ook nooit kon begrijpen waarom Settleddust de stille kater zo haatte. Natuurlijk had het met Seamist te maken, maar dat was lang niet alles, dat was slechts olie op een langer razend vuur. Helaas had Crystalstar geleerd van haar laatste relatie met een deputy, ze kon het delen van informatie niet zomaar ontlopen. ”Arcticwolf heeft ooit toestemming gevraagd om Settleddust uit de weg te ruimen. Ik heb die toestemming gegeven, omdat we op dat moment in oorlog waren met Shadowclan. Het is Arctic echter niet gelukt, en nu is Settleddust uiteraard uit op wraak.” Zou het een schok zijn voor Carrioncough, leren hoe koelbloedig ze kon zijn? Of zou het gewoon nog een reden voor hem zijn om afkeer te voelen.

De afschuw was niet uit zijn stem te denken, hoe hard ze het ook probeerde. Daarom gaf Crystalstar er maar aan toe. Ze trok haar verdedigingen weer op, bracht het harde masker terug, dat haar nooit helemaal verlaten had. "Ik vroeg niet om toestemming, Carrioncough, noch kan jij mij iets verbieden of toelaten." Mauwde ze op een zachte toon, die duidelijk maakte dat hij nu op dun ijs trad. "Arcticwolf is gevaarlijk, ik hoop dat je dat beseft. Je denkt dat ik koudbloedig bent, maar geloof me.. Hij is een heel ander beest. Wanneer je de kroon overneemt, en hij er nog is, zal je wensen dat je geluisterd had." Vervolgde ze lichtjes. Met alle geheimen die de jonge warrior wist, kon hij de clan, en haar, veel te veel schade aanrichten, als hij wilde. "Maar goed, je bent niet zomaar mijn rechterhand. Ik zal je.. advies.. overdenken." Gaf ze uiteindelijk toe, na een gespannen stilte.