We've all got blood on our hands

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij wist wat ze had gedaan. Settledstar had Beechresin gevraagd om even op een wandelingetje met hem gedaan, een dag of twee na zijn ceremonie. Hij wist de tijd niet meer precies, hij had uren verdaan met een droomloze slaap, dat het even warrig voor hem was geworden. Maar nu hij leider was, moest hij het één en ander op een lijn krijgen. Hij keek naar de grote poes die naast hem liep, zijn groene ogen onderzoekend. ‘Hoe gaat het nu met je?’ Acornstar had hem nog verteld dat hij op al zijn kinderen moest letten. En opeens had hij een enorme familie erbij gekregen. Kinderen, kleinkinderen, van alle leeftijden. Hij had een groot nalatenschap.

Ze kon haar verrassing toch niet verbergen toen Settledstar haar had gevraagd om mee te gaan op een wandeling. Ze had ergens niet verwacht dat hij zo snel het zou riskeren om dit te doen. Om samen naar buiten te gaan, maar misschien was het juist raar als ze dit niet deden. Ze liep dan ook rustig naast hem, maar liet haar blik over alles behalve hem gaan. Ze kon nog steeds herinneren hoe hij als eerste de den binnen was gekomen nadat zij gedaan had wat ze gedaan had. Hoe hij zo kalm had geleken, terwijl ze haar eigen gevoelens niet onder controle leek te kunnen krijgen. Ze kon het wel afschuiven op de hormonen, dat was het makkelijkste, maar dat was niet de enige reden geweest. Toen ze dan ook de vraag kreeg waarvan ze bijna wel had kunnen raden dat deze zou komen liet ze voor het eerst haar blik naar hem gaan. Probeerde te peilen wat hij van haar wilde met die vraag. Ze zou kunnen liegen, zeggen dat het goed ging. Het zou een zoveelste leugen zijn die ze bovenop alles zou gooien. ”Hoe denk je dat ik me voel?” Ze vernauwde haar ogen iets, maar wendde toen haar blik weer af en staarde vooruit. Hoe wilde hij dat ze dit ging beantwoorden?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij had een snauw kunnen verwachten. De leider haalde zijn schouders even op en hij keerde zijn blik ook weer af. ‘Sorry, ik kan het me voorstellen,’ miauwde hij met een halve glimlach. Hij liep rustig door, zijn blik door de dennen lieten gaan, zijn klauwen in koude modder. Hij klemde zijn kaken wat op elkaar en rolde zijn onderlip tussen zijn tanden terwijl een lange stilte viel. ‘Het was zijn tijd,’ wist hij er uiteindelijk uit te brengen. ‘Hij zag er vredig uit.. In StarClan.’ Zijn blik ging weer naar Beechresin en keek haar onderzoekend aan. Hij wist alles. Misschien zou ze hem erop verdenken, maar hij zou er nooit een woord over loslaten. Totdat het hem iets zou opleveren.

Hij kon het zich voorstellen? Ze weerhield haarzelf ervan om een opmerking daarop terug te maken, want hoe kon hij het weten? Hij was nooit tot het punt gedreven geweest dat hij zijn eigen ouder moest vermoorden toch? Hoe kon hij dan weten hoe dit voelde? Maar ze zei niks, ging niet bevestigen wat mogelijk tussen hun in hing hierdoor. De stilte die daardoor volgde was niet gemakkelijk en het werd niet makkelijker bij zijn volgende woorden. Het was misschien zijn tijd geweest, al had ze erbij geholpen, maar ze had de gevolgen ervan niet goed ingezien. Niet de gevolgen die het bij haarzelf zou hebben. Ze wist dan ook niet goed of ze blij moest zijn met de woorden van de nieuwe shadowclanleider. Dat hij er vredig uit had gezien. Want misschien had hij het allemaal wel zelf recht willen zetten en die kans had ze hem nu niet gegeven. ”Dit is waarschijnlijk niet hoe hij herinnert zou willen worden.” Niet zoals de laatste tijd was gegaan.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar liep verder met haar mee. De lucht tussen hen in woog zwaar, maar dit was een zure appel waar hij doorheen moest bijten. Hij zou zijn kaarten echter dicht tegen zijn borst houden. Zo lang niemand wist wat hij wist, dan was alles makkelijker. Ze sprak dat hij niet zo herinnert zou willen worden, en hij kon niet laten om een schampere snuif te laten horen. ‘Daar heeft hij enkel zichzelf aan te wijten.’ Misschien was die opmerking oneerlijk, en vooral opgepast in het bijzijn van zijn dochter. Hij haalde zijn schouders op. ‘Hij was ontzettend koppig. Niemand kon zijn gedachten veranderen.’ Misschien was het een manier om uit te leggen waarom hij zei wat hij had gezegd. Settledstar had geen zin meer om een filter te houden voor zijn clangenoten. Niet meer dan hij al deed.

Misschien had haar vader zichzelf eraan te wijten, maar had hij er echt wat aan kunnen doen? Als zijn lichaam hem in de steek leek te laten? Het klopte dat hij koppig was geweest, dat dat ook was waarom ze bijna altijd met hem botste. Ze leken in die zin misschien te veel op elkaar en dat had nooit echt gewerkt, zeker niet toen ze jonger was. ”Koppig was hij zeker.” Sprak ze dan ook. ”Ieder ander was afgestapt, had de elders den betrokken, wanneer ze doorhadden dat er wat mis was.” Maar niet Acornstar. Nee, die dacht waarschijnlijk alles nog recht te kunnen zetten, terwijl alles hem in de steek liet. Of het was misschien het laatste geweest waar hij zich nog aan vast had kunnen klampen. Ze wist het niet, wilde er ook niet te veel over nadenken, want dat zorgde er alleen maar voor dat het schuldgevoel groter werd.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar zuchtte. Het was allemaal zo bitterzoet. Acornstar had zijn goeie momenten gehad. Zeker als deputy. Toen hadden ze een zeer vergelijkbare rol gehad. De deputy die de problemen van de leider moest oplossen. Zijn blik ging naar de dochter van desbetreffende leider toen ze sprak over de elders den. ‘Hm, hij was bijna zover,’ miauwde hij kalm. ‘Maar wie weet had hij de volgende ochtend zijn gedachten weer op een hele andere plek.’ Hij haalde zijn schouders op. Beide wisten ze wat er uiteindelijk had afgespeeld. Hij knikte vastberaden. ‘Het is beter zo. Hij heeft geen pijn gehad en de schade is beperkt gebleven. Hij kan nu rustten.’ Zijn blik ging weer naar de poes. ‘Hij geeft om je. Hij vroeg me op jullie te letten,’ sprak hij met een klein glimlachje.