Open | Unready

Onderwerp: Open | Unready di 5 apr 2022 - 15:37

De clans. Hij was bij de clans. Het had niet lang geduurd voor dat dit duidelijk was geworden voor hem. De vele geuren, de spanningen die wel voelbaar leken in de lucht. Hij had altijd al de clans willen bezoeken, het was zijn plan geweest, al die manen terug. Maar de onrust had hem nooit de ruimte gegund om dit te doen. In plaats daarvan was hij gevangen geweest in zijn positie, in zijn rol. Een die hij ontvlucht had. Zijn blik ging weer naar de directie van de bergen, ondanks dat ze onzichtbaar waren stonden zo intens in zijn hart geschreven. De vreemdeling kon altijd zijn weg naar huis weer vinden… ongeacht waar hij stond. En toch dwongen zijn poten hem verder weg van daar. Hij vond zichzelf op een plek met enkele grote eikenbomen, takken die probeerde de hemel te raken. Hij boog zijn nek in poging om de plek te zien waar de ontmoeting gebeurde, maar hij was te klein. Zelfs in zijn manen van absence was hij klein gebleven, zelfs nu zijn lichaam iets was uitgevult en spieren hadden gekregen. Zijn vacht was eindelijk dik geworden voor de buitenwereld, en zijn ribben niet lang zichtbaar. Zwerven had hem opgevoed. Hij had leren jaren, leren vechten, leren helen. Al door de wereld om zich heen. Hij was iemand geworden die hij niet kon herkennen in de reflectie van water, wiens stem maar vreemd was en ondanks alle groei nog steeds… hem absoluut verachtte. Maar het was nu eenmaal zo. Hoe kon het ook anders dat al deze rust en ervaring hem nog steeds te kort kwam? De geur van zo veel verschillende katten zorgde voor de meest intense vorm van angst die opborrelde in zijn borstkas. Hij kon hier niet mee omgaan. Hij kon geen andere onder ogen komen. Hij kon niet langer spreken. Wat zou hij zelfs zeggen? De bengaal zette zichzelf neer in een bedachtzame stilte, in de hoop dat zijn longen weer lucht zouden aanvaarden. In de hoop dat hij voor altijd alleen kon zijn.

Onderwerp: Re: Open | Unready di 5 apr 2022 - 15:49

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was zelden dat ze een onbekende geur rook bij de Fourtrees en nu was dit een van de weinige keren dat Remnantwolf grotendeels alleen op pad was gegaan. Zo af en toe moest ze even zelf op zichzelf zijn. Hoewel ze wel een Warrior had verteld welke kant ze op zou gaan lopen zodat er altijd iemand was die wist waar de Thunderclan Medicine Cat zou zijn. Ze zou niet dezelfde fout maken als Rousebell en onvindbaar zijn of Thunderclan zonder Medicine Cat achterlaten. Niet als het aan haar lag. Een gevlekte kater was alles wat ze zag toen ze voorzichtig het struikgewas uit kwam gelopen. In zijn ogen zag ze een blik die zijzelf herkende. Een blik van angst, van verdriet en van een kat die extreem snel was opgegroeid. Voorzichtig schuifelde ze naar hem toe terwijl ze hem van top tot teen bekeek. Hij leek niet van het slechte kaliber. 'Hallo?' Vroeg ze zachtjes, haar stem kalm en vriendelijk. De schorre warmte waarom ze ooit misschien beter bekend zou staan. 'Hey.. ik doe je niks?' Het klonk meer als een vraag omdat ze niet zeker was hoe ze hem moest benaderen. Of ze hem wel mocht benaderen.

❅

Onderwerp: Re: Open | Unready di 5 apr 2022 - 16:00

Een geur liet hem opkijken. Een geur die vreemd was voor hem. Een die rook naar bos, naar andere katten. Maar niet zoals het had gedaan in de Tribe. Het was de geur van een clankat… en het was zo enorm bezwaard. Hij had nooit gedacht dat de geur van velen zo… zwaar zou zijn. Zelf had de geur van zijn woonplek hem allang verlaten. Toen hij dit zelf had opgemerkt had hij gehuild, dagen aan een stuk. Maar ook dat was nu al lang geleden, en sindsdien rook hij naar vreemde plekken, naar open lucht en planten en bomen. Hij voelde zichzelf niet meer dan een wild dier tegenover een persoon. Hij stelde zichzelf aan, dat wist hij ook. Maar het gevoel van angst en onzekerheid dat zijn hart had vervangen was niet tot stilte te roepen. “Hallo” Antwoorde hij terug, zijn stem klonk kalm en beheerst. Onder controle. En op dezelfde manier kon hij zijn houding afsluiten tegenover de ander. Zo kon hij al deze ongemakken intern houden, weg uit het zicht. De vreemde keek naar de ander en begreep wat hij zag. Ook zij was te jong. “Het is oké, ik zal gaan” Excuseerde hij zichzelf terwijl hij langzaam opstond.

Onderwerp: Re: Open | Unready di 5 apr 2022 - 16:15

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Haar ogen waren warm, vriendelijk zoals een vuur die op veilige afstand bleef. Ze was geen gemene kat, ze was een onvoorspelbare kat omdat ze zichzelf nog niet helemaal had gevonden. Omdat ze te snel op was gegroeid. Geforceerd was om belangrijke beslissingen te nemen. Voor nu was ze stiekem blij dat er geen Apprentice was waar ze op moest letten. 'Hallo,' Antwoordde hij terug, beheerst. Beheerst over zijn nog jonge stem, maar ook in zijn houding. Hij leek zich te herstellen, zoals zij ook altijd deed. Ze voelde de sympathieke gevoelens versterken. Hoe vaak had ze niet gewild dat iemand haar moeilijkheden zag en met haar op kon lossen? 'Het is oké, ik zal gaan,' Excuseerde hij zichzelf waardoor ze haar kopje schuin hield. 'Wacht!' Riep ze, terwijl ze dichter naar hem toe stapte. 'Het is niet oké?' Ze keek hem voorzichtig aan, doortastend aan. Ze wist dat hij niet in orde was, fysiek zag hij er goed uit. Sterk zoals een Clankat. Kalm, beheerst, maar hij was geen Clankat, geen Bloodclanner, geen Rogue. Hij was wild maar niet zo wild. Ze hield haar kop bedachtzaam schuin. 'Wie ben jij?' Hij was alles en niets. Een omschrijving kon ze hem niet geven. Hij was iemand.

❅

Onderwerp: Re: Open | Unready di 5 apr 2022 - 17:49

Hij zag warmte en vriendelijkheid in de ogen van de ander, en hij zag ook geen kwaad in haar. Hij zou nooit kwaad in iemand zien, dat was niet hoe hij was. En toch stond hij daar, net zo hard bevroren als dat de bomen om hem heen waren. Hij wilde niet spreken met een soortgenoot. Hij wilde niet onder de andere komen, zelfs al had de schaduw hem hierheen gebracht. Die totem had hem al manen geleid naar niks, verder en verder weg van thuis. En nu was hij hier. En nu moest hij spreken, zichzelf weer groothouden en doen alsof hij dit kon. Het was niet oké. Ze had gelijk. Ze moest er zelf ook genoeg van weten. Misschien ook iemand met verantwoordelijkheden te groot voor haar leeftijd. Hij haalde zijn schouders op, alsof hij daarmee een werkelijk antwoord wilde verbloemen. Toch liep hij niet weg, zelfs al was hij niet bereid om een naam te geven. Wie was hij immers? Welke naam behoorde nog tot hem? “Daar hoop ik nog achter te komen. Voor nu ben ik maar een reiziger” Sprak hij, beleefd ondanks de vaagheid. Hij bedoelde er geen slecht mee. “Jij bent iemand van de clans, toch?”

Onderwerp: Re: Open | Unready za 16 apr 2022 - 21:44

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Haar ogen bleven warm en zacht als honing, zelfs al kon ze zo stevig prikken als de bij. Ze was momenteel vriendelijk, warm, rustig. Ze herkende zijn pijn, zijn angst; omdat ze deze zelf ook voelde. De kater haalde zijn schouders op bij haar vraag, ze wilde weten wie hij was, waar hij vandaan komt en misschien zelfs nog waar hij heen zou gaan. 'Daar hoop ik nog achter te komen. Voor nu ben ik maar een reiziger.' Sprak hij beleefd waardoor Remnantwolf haar kop neeg, iedereen maakte een reis. Een reis door het territorium in het geval van een Warrior, een reis van het leven. Hij zou vast niet door iedereen verwelkomd worden, maar zij zag iets in hem. Iets dat haar naar hem deed trekken, alsof zijzelf ijzer was en hij een sterke magneet. Ze had haar zoektocht naar zichzelf al bijna opgegeven. Voor vele was ze te vreemd, te anders. 'Jij bent iemand van de Clans, toch?' Remnantwolf knikte met een kleine glimlach. 'Remnantwolf, Medicine Cat van Thunderclan.' Haar stem zacht, warm, lief. 'Mag ik je Vuurvliegje noemen?' Immers wilde ze hem niet als vreemdeling zien, als gewoon iemand zonder karakter, zonder wensen en zodner dromen. 'Je doet mij denken aan het licht in het donker, aan de zwakste sterren.' Fluisterde ze, waarna ze haar kop naar de hemel hief, in eerbied. Zou hij hier ook thuis horen? Ergens bij horen? Ooit? Ze knipperde even voordat ze haar blik op hem liet hangen. 'Je bent meer dan zomaar een Rogue. Rogue's zien er... Wilder uit.' Mauwde ze zachtjes, observerend.

❅

Onderwerp: Re: Open | Unready