Blood red roses

Ugh. De medicine cats den was altijd een beetje een gok. Met geluk kwam ze Shrimpnose tegen, de zacht gekleurde poes met een nog zachter hartje. Ze zou nooit vergeten hoe ze Amber had geholpen om voor haar huisdier kever te zorgen. Zonder opmerkingen, zonder gelach. Amber mocht haar graag, en zou het absoluut niet erg vinden haar tegen het lijf te lopen. Alleen de andere kant van de munt was dat Mousepaw hier ook bivakkeerde. Met haar had ze vroeger nog wel eens ruzie gehad. Goed, dat was toen ze kittens waren geweest en daar was vast alweer zand overheen gegaan, maar toch maakte iets aan de poes haar wat ongemakkelijk. Ze deed haar aan haar vader denken op de zeldzame momenten dat hij boos was. Amber huiverde, maar dwong zichzelf toch licht hinkelend naar binnen te stappen. Ze was in een doorn gaan staan en had geprobeerd die er zelf uit te trekken, maar hij was alleen verder in haar kussentje geschoten en nu kwam het er helemaal niet meer uit. Het deed pijn, dus ze moest wel. "Hoi Shrimpnose, ben je daar?" klonk haar zoete, vriendelijke stem.

&Mousepaw

Als er iets was waar de poes absoluut niet tegen kon; dan waren het wel katten die doodleuk de medicine cat den binnen dachten te stappen. Ze hadden geen reden om hier te zijn; ze waren niet ziek of iets dergelijks. Wisten ze dan niet hoe druk zij het had? Dat hun aanwezigheid haar van haar belangrijke werk haalde? En alsof dat niet erg genoeg was; kwam de kat in kwestie die ze al snel herkende als Ambersand niet eens voor haar. Maar voor Shrimpnose. Dat was iets dat de grijze kattin eigenlijk niet kon verkroppen. En wat haar gemoedstand van geïrriteerd naar pisnijdig veranderde. "Wat doe jij in mijn den?" Brieste ze vel terwijl ze de andere nog altijd even prachtige poes strak aankeek. "Ben je ziek?" In je hoofd zeker; dat moet wel als je je gewillig associeert met die deurmat die mijn mentor is. Dacht Mousepaw terwijl ze op haar lip beet.

Amber had de strijdbijl al vele moons geleden begraven, maar zoals altijd had haar onderbuikgevoel weer eens gelijk. Mousepaw, anders dan haar mentor, straalde alles behalve vriendelijkheid uit. Amber haar oren schoten wat naar achteren bij de begroeting die ze kreeg. Haar den? Zo ver ze wist was Mouse nog altijd een apprentice, maar de snijdende blik die ze van de ander kreeg zorgde er wel voor dat Amber die woorden inslikte. "Ik ben in een doorn gestapt, en ik krijg het er niet uit," Eigenlijk, he, eigenlijk vond ze het schijtvervelend hoe Mousepaw zich altijd tegen haar opstelde. Waar had ze het aan verdient? Was het echt nog die ene keer toen ze kits waren? Dat was zo lang geleden dat ze het amper kon herinneren. Of was dit gewoon hoe ze tegen iedereen was? Ze leek het anders wel met haar broer te kunnen vinden, dacht ze met een zure smaak in haar mond. Maar goed, wat het ook was, Amber had helemaal geen zin om het conflict aan te gaan en haar verder op haar teentjes te trappen. "Ik kan anders ook later terug komen, als je het druk hebt," sprak ze met een zachte glimlach. Haar poot deed bonsde, maar ze zou liever die pijn nog even verduren dan de draak steken. Oh, was Shrimpnose er nou gewoon geweest.

Mousepaw snoof toen de calico haar reden van bezoek uitlegde; ze was in een doorn gestapt. Mousepaw rolde met haar ogen, want natuurlijk. Hoe kregen katten dat dan ook voor elkaar? Konden ze niet gewoon uit hun doppen kijken? Zoiets zou haar nooit overkomen. "Ik kan anders ook later terug komen, als je het druk hebt," Een milde glimlach sierde het gelaat van de warrior toen ze haar voorstel maakte. De kwelling waarmee Amberstand mee rond liep was niet iets dreigends en daardoor; kon ze er prima nog wel even mee rond lopen als ze dat echt wilde. Maar het moest vast wel heel oncomfortabel zijn. De medicine cat apprentice schudde zachtjes met haar hoofd. "Nee het is al goed, je bent hier al toch?" Mompelde ze iets kalmer dan voorheen. Want de calico had toch wel een reden om hier te zijn. Dus dat deel van de equatie viel weg. "Of je moet het zo naar vinden om door mij geholpen te worden." Maar het feit dat Ambersand liever Shrimpnose had bleef haken. En het deed haar maag in een dubbele knoop draaien.

Rolde ze nou met haar ogen? Amber voelde het bloed naar haar wangen stijgen. Dit overkwam iedereen toch wel eens? Of was ze echt zo debiel? Nee toch? Ze wendde haar blik af, maar was opgelucht toen iets van Mousepaws vijandigheid leek te verdwijnen. Uiteindelijk werd ze niet weggestuurd, waar ze gemixte gevoelens over had. Het liefst kreeg ze die doorn zo snel mogelijk uit haar poot, het idee daar nog een dagdeel mee rond te lopen was niet echt heel comforting. Anderzijds leek er met Mousepaw hier net iets te weinig zuurstof te zijn in de den. Bij haar woorden lachte Amber zachtjes, waarmee ze de sfeer wat verlichtte. "Nou, zo eng ben je ook weer niet, toch?" haar stem was lief en zacht, maar er lag iets voorzichtig in - alsof ze nog aan het testen was wat de beste plan van aanpak was met de ander. Waren grapjes oké? Moest ze vooral haar mond houden? In werkelijkheid, was wat Mouse zei precies de waarheid. Ze werd veel liever geholpen door de zachtaardig Shrimpnose, een van de weinige katten bij wie ze zich op haar gemak voelde. Maar goed, dat wist ze goed te verbergen. Haar ouders hadden een goede leugenaar gekweekt. Voorzichtig stak ze haar poot naar voren, zodat de ander deze kon bekijken

De andere poes lachte; het was een geluid die de grijze poes maar moeilijk kon beschrijven. Het klonk een beetje als het zachte gerinkel van bellen, die zo prachtig in harmonie met elkaar waren. Ambersand sprak weer, en probeerde een grap te maken. Het klonk niet zoals Cottonflower, die altijd maar zei wat ze dacht. Het was meer, terughoudend? Alsof de warrior iets had om bang voor te zijn. En toch waren haar worden ingepakt in een cadeau papier van een gewenste toon met een strik van zachtheid er om heen gebonden. Mousepaw slikte wat moeizaam terwijl ze de andere kat aankeek. Ze moest even nadenken; over haar woorden. Iets wat haar eigenlijk niet zo vaak gebeurde. Meestal had ze haar zegje wel vrij snel klaar. "Nee," Wist ze uiteindelijk uit te brengen. "Ik ben helemaal niet eng." Ging ze veder terwijl ze de poot van de calico in aanpakte en zich klaar maakte om de doorn die zich in de poot van de warrior had genesteld te verwijderen.

En plots leek alles net een kwartslag te draaien. Alsof zo ver weg de donder in sloeg dat ze het niet konden horen of zien, maar de lucht tussen hen toch plots anders was geworden. Ze trok stilletjes met haar oren en kon nog niet precies haar poot erop te leggen waarom Mousepaw anders leek, noch waarom ze plots wat moeizaam leek te slikken. Op z'n minst lijkt ze iets minder vijandig, dacht de gevlekte poes hoopvol. "Ah!" bracht ze uit toen de ander haar vastpakte en pijn door haar kussentje heen schoot. In een reflex trok ze haar poot terug, en voelde zich meteen schuldig. "Oh sorry!" de ander was niet ruig geweest, maar het was simpelweg erg beurs. Met een wat gepijnigd gezicht rijkte ze de ander weer toe. "Sorry, ik moest er nog best een stuk mee terug lopen naar het kamp, hij is een beetje beurs,"

Mousepaw schrok toen de calico opeens een pijn kreet liet horen. Even dacht de grijze kattin dat ze Ambersand pijn had gedaan, zelfs al probeerde ze nog zo voorzichtig met de ander te zijn. De medicine cat apprentice keek toe hoe de warrior haar poot wegtrok. Even, voor een split seconde wist Mousepaw niet zo goed wat ze moest doen, of wat ze moest zeggen. Normaal gesproken, zou ze boos geweest zijn. Normaal gesproken had ze gezegd dat de jonge kattin zich niet zo moest aanstellen. Maar dit was anders, want ze voelde helemaal niks op die tour. Nee, het was meer- teleurstelling? Mousepaw schudde even met haar kop, en flikkerde met haar ogen toen de calico haar excuus aanbood. En weer haar gewonde klauw aanbood, al dit keer wel met een gezicht die de grijze poes enkel als moeilijk kon beschrijven. Ambersand gaf een verklaring over haar gedrag af, maar de medicine cat apprentice luisterde half. Ze legde al haar focus op de vervloekte doorn. Het was haar doel om hem er zo snel uit te trekken dat de andere poes het niet eens zou voelen, of de kans kreeg om haar poot weer terug te trekken. En dus, met een snelle beweging bewoog ze haarzelf naar de warrior toe, en wist het object vliegensvlug van uit de zure poot kussentjes te trekken. Mousepaw keek naar de stekel die ze nu bij haar had, die zou ze later wel weg gooien. Het was nu van belang dat ze de calico een zalfje mee zou geven voor haar wond, zodat het niet kon infecteren. "Met dit soort dingen is het beter om het zo snel mogelijk te doen, zodat je het er minst van merkt." Sprak ze kalmpjes terwijl ze haar lichaam weg draaide van de andere poes. "Als je blijft treuzelen, dan bouw je de spanning alleen op; en dan durf je het helemaal niet meer." Ging ze veder terwijl ze door haar planten voorraad heen zocht. "Dat had Shrimpnose mij ooit gezegd," Toen ze eindelijk alle ingrediënten bij elkaar had vlocht Mousepaw ze in een klein bundeltje. Die ze naar Ambersand toe bracht. "Als het goed is is Shrimpnose ergens bij de Lily pool, ze zei dat ze nog wat dingetjes vandaar nodig had. Als je dit naar haar toe brengt zal ze je wel veder kunnen helpen." De grijze poes haalde haar schouders op en trok een nonchalant gezicht. "Dan heb je ook gelijk een excuus om wat tijd met haar door te brengen, een win-win situatie voor je niet?"

Oh. Ze wiebelde wat met haar oren terwijl een klein schuldgevoel zich in haar borstkas nestelde. Had ze haar beledigd? Amber wilde haar verzekeren dat het niets met haar te maken had, toen in een vliegensvlugge beweging de doorn opeens weg was. Enkel een hele kleine steen van pijn die ze amper kon voelen. De poes knipperde een paar keer verdwaasd. Dat iets wat haar zoveel pijn had gegeven zo snel opgelapt kon worden! Nu voelde ze zich al helemaal schuldig, wat enkel verergerde toen Mousepaw haar gedachtes leek te lezen. Met een pakketje kruiden in haar poten gedrukt gaf ze haar de kans om naar haar favoriet van de twee te gaan. Een steek trok door haar borstkas. Het was het gevoel dat ze het meest verachtte van allemaal; dat minderwaardigheidsgevoel. Het idee dat je broertje, moeder, vriendin... Of mentor, net altijd ietsje beter was. En nu liet ze arme Mousepaw hetzelfde voelen. "Oh, ehm, eigenlijk, Mousepaw?" vroeg ze voorzichtig. "Ik vroeg me af, zou je het erg vinden om het te doen? De lily pool is best een stukje lopen, en dan kunnen we even bijpraten," Ze merkte dat ze dat idee veel minder erg vond dan toen ze hier binnen kwam lopen, maar de vijandigheid die ze eerst zo met Mouse associeerde leek gedurende de conversatie te zijn weggevaagd."Als je het niet te druk hebt natuurlijk!" voegde ze er haastig aan toe.