Sometimes I hope for a savior to come

De rotsen onder haar poten gaven weg aan wat haast een eindeloze afgrond leek. Wanneer je de weg wist hier, waren dergelijke afgronden gemakkelijk te vermijden. Het terrein bleef ruig, maar voor een windclanner en medicine cat die hier was opgegroeid, leerde je snel genoeg de ins en outs van het terrein kennen. Zeker een kat met een dergelijke hoogtevrees als Rout vermeed dikwijls deze plekken. Ze wist nog heel goed hoe kleine Routpaw een keertje voor haar mentor uit was gerend uit enthousiasme, en toen bijna hier naar beneden was gevallen. Het had haar toen nachten wakker gehouden, het idee van eeuwig vallen totdat de lucht uit je longen werd geslagen. Routnose zuchtte, de diepte vlak voor haar voetjes had nu iets... Ach, ze wist niet hoe ze het moest omschrijven. Naar beneden staren bracht nog altijd die fladderende angst in haar borst, maar dit keer voelde het anders. Stilletjes keek ze naar beneden, haar gedachtes vreemd kalm en haar ogen glazig.

&alleen Bluejay >: )

Een stem verbrak de stilte, en plots leek de wereld weer tot leven te komen. De poes knipperde met haar groene ogen en geschrokken zette ze een enkel stapje terug. Hoe lang had ze hier gezeten, met haar gedachten zo ver weg dat ze niet eens meer de wind hoorde blazen. Met een huivering keek ze achter zich, terwijl net het besef begon in te zinken dat de stem van een bekende kwam. Verbaasd keek ze de ander aan. Bluejay? Hoe..? "Blue!" bracht ze verbouwereerd uit, waarna de verbazing op haar gezicht plaats maakte voor een kleine, maar warme glimlach. Hij was als een bloem in een verdord veld. Ze kwam overeind en trippelde op hem af, waarna ze toe gaf en hem een kopje gaf tegen zijn borst - want veel verder dan dat kwam ze niet. De warmte van een ander lichaam en zijn bekende geur brachten haar hoofd wat rust. "Insgelijks," verzuchtte ze en voelde zich schuldig dat hij haar zo moest zien. Wat zou hij wel niet denken? Afwezig gaf ze de afgrond achter zich nog een blik. "Wat brengt jou naar de High stones?"

Een zag gegrinnik wist haar desondanks te ontsnappen, waarna ze hem half plagend een duwtje gaf met haar poot. "Charmeur," plaagde ze hem, met een warmte in haar stem. Ze was blij dat hij hier was, en kon kort niet anders dan zich afvragen of Starclan hem naar haar had gebracht. Bijna, bijna liet ze zich verlijden en wilde ze zoeken naar een teken in zijn blauwe ogen. Maar met een steek sloeg het besef wederom in dat de sterren niet meer met haar spraken, en dat ook nooit meer zouden doen tot de dag dat ze voor goed haar ogen sloot. Een zachte zucht rolde over haar lippen. Ze wilde zich tegen hem aan laten vallen, al was het alleen maar even om vast gehouden te worden. Maar dat was ongepast, was het niet? Routnose beet op de binnenkant van haar wang en lachte wat ongemakkelijk. "Oh, uhm, ja, een wandeling, denk ik," wat nerveus wreef ze met haar pootjes over elkaar, waarna haar oortjes in haar nek zakten. "Ik, uh, ik ben geen medicine cat meer. Dus... Het is nog even wennen met wat ik nu moet, zeg maar,"

Zijn reactie bracht een waterige glimlach op haar gelaat. Het was grappig, toen ze haar keuze maakte had ze gedacht dat ieder enkel hun schouders op zouden halen. Ze was immers al zo lang medicine cat, op een gegeven moment zou het toch niet vreemd meer zijn dat ze afstapte? Maar het bleek maar weer dat ieder dwars door haar heen keek, ze hadden allemaal door dat ze haar passie niet zo met een zachte, voldane zucht zou laten gaan. Ze had geen idee wie ze was als ze geen medicine cat was. Bij zijn vraag schudde ze alleen haar kop. Bang dat haar stem zou gaan trillen wanneer ze meer zij. Ze begreep niet helemaal waarom al die emoties nu dan weer op kwamen, van alle momenten. Het was niet gebeurd toen ze het de clan vertelde, niet gebeurd toen ze haar neusje tegen de Moonstone legde - dus waarom nu wel? Hoe dan ook, toen hij dichterbij kwam zitten besloot ze haar reserveringen te laten en liet ze zich tegen hem aan vallen, waarbij ze met haar kop tegen zijn schouder leunde. Ze waren vrienden, en dat zou geen clanstrijd van haar afnemen. De poes haalde diep adem, en herpakte zichzelf iets voordat ze antwoord gaf. "Zou je.. Zou je even willen blijven, Bluejay? Hier, bij mij?" sprak ze zachtjes. Ze wist dat het egoïstisch was hem weg te houden van zijn clan, zeker nu leafbare op de stoep stond. Maar eventjes, mocht het dan niet eventjes?

Hij sloeg zijn staart om haar heen en even, heel even stond ze zichzelf toe zich in zijn aanraking te verliezen. Het voelde veilig en vertrouwd op een manier dat dat het wellicht niet zou moeten doen. Herinneringen van in de bergen, van avonden in het geniep. Een zachte zucht rolde over haar lippen. "Bedankt, Bluejay," en verder wist ze niet precies wat ze nog kon zeggen. Als ze kon, zou ze dit moment bevriezen. Dan zou alles stop zetten, en dit moment vereeuwigen als een klein schilderijtje ergens aan een koelkast. Dan hoefde ze niet na te denken over wat ze zou moeten doen, niet na te denken over waar ze volgende maand zou zijn. Alleen even hier en nu, zij en hem. Haar snuit vormde zich in een kleine, waterige glimlach. Oh, hoe naïef. Na al die jaren was ze dat nog steeds.

"Zou je me iets over jou willen vertellen?" Ze wist niet precies waarom ze het hem vroeg, het was een onzinnige vraag. Maar ze wilde gewoon zijn stem horen, praten over helemaal niets en alles tegelijk. Het maakte niet uit wat. "Over hoe je was als apprentice?"

Al dagen liep ze met een enorme, donker grijzewolk om haar heen. Eentje die net aan de horizon hing en steeds dichter naderde, zwaar van de regen. Maar hier leek heel even de tijd stil te staan, en ze stond zichzelf toe er van te genieten. Met haar kop zachtjes leunend tegen zijn dikke grijs-blauwe vacht vulde zijn geur haar neus. De karakteristieke geur van shadowclan, al ontbrak bij hem de sterke moerasgeur die zijn clangenoten altijd meebrachten naar gatherings. Even had ze daar vraagtekens bij, totdat iets klikte. Een vage glimlach kwam op haar snoet terwijl terwijl ze een eerder gesprek herinnerde, over hoe een hekel hij had aan de vieze bruine modder. Het bracht haar terug naar wandelingen tussen de enorme, donker bruine bomen, alles zoveel donkerder dan haar eigen wereldje vol eindeloos groene velden. Nooit had ze gedacht dat het haar ergens een gevoel van thuis gaf om het weer te ruiken. De poes sloot kort haar ogen en luisterde naar zijn verhaal, onvrijwillig grinnikend om zijn anekdotes. "Jij? De braafste warrior van het bos, een onrust stoker?" plaagde ze hem met een zachte lach terwijl ze zich probeerde voor te stellen hoe hij moest zijn geweest. En toen besefte ze zich iets, hij deed haar aan Jayflame denken. Oh Starclan, zelfs de naam kwam overeen. Als zij elkaar als apprentices hadden ontmoet, zouden ze dan dezelfde stiekem afspraken hebben gehad? Dezelfde soort band hebben gedeeld? Ze hief haar kop op van zijn schouder, zodat ze hem in zijn blauwe ogen aan kon kijken, waarvan de kleur haar zo herinnerde aan de favoriete bloem die ze beide deelde. De donkere wolk staarde haar aan vanuit de hemel. "Windclanners zijn ook wel doodeng, ik bedoel, kijk naar mij," sprak de poes met een hint van zelfspot terwijl ze haar realisatie probeerde te negeren. "Oh we hadden het vast kunnen vinden als apprentices, ik stond erom bekend dat ik buitenclanse katten een rondleiding gaf op ons territorium. Het is een wonder dat ze me daarna alsnog medicine cat apprentice hebben laten worden," ze lachte, maar er zat een bittere, melancholische ondertoon in haar woorden die de glimlach op haar gelaat wat treurig maakte. "Grappig genoeg is dat hoe ik Rousebell heb ontmoet," Oh, Rousebell. Waarom kon niet alles blijven zoals het was? Waarom kon alles niet één simpel, rooskleurig verhaal zijn, zoals de verhalen die haar moeder altijd vertelde?


prompt 57, benoem 7 kleuren in één post

De warmte die van hem af kwam, de subtiele manier waarop zijn lange vacht langs de hare wreef terwijl ze daar zaten. Het voelde als een kleine oase, als een klein wereld van hun tweetjes, waar alles even goed en veilig was. De donkere wolken aan de horizon niets anders dan dat, slechts wolken. De poes ademde diep uit, waarbij witte wolkjes haar mond verlieten. Het was niet waar, het was niet hun kleine wereldje, en snel genoeg zou het in elkaar storten - of enkel nog een geheim worden waarin ze hem mee trok. Maar was het zo erg, dat ze nu nergens liever zou willen zijn dan bij hem? Was dat werkelijk zo slecht?
"Hm, ik zou je er met liefde nog een geven, maar ik denk dat ze het nu al helemaal niet meer grappig vinden. Ik kan het je wel een beetje verklappen hoor, het zijn veel velden." lachte ze zachtjes, al was haar stem wat vreugdeloos, terwijl ze zich in overgaf aan zijn aanraking. Zachtjes, haast twijfelachtig, liet ze haar kop tegen zijn schouder rusten. Haar gedachtes ver weg, ergens in de velden waar ze altijd zo lovend over sprak. "Oh, de beste," bitterzoete herinneringen overspoelden haar, en voordat ze het wist rolde ze ook over haar lippen. "We werden vlak na elkaar medicine cat apprentices en oh, je had me moeten zien springen toen ik haar op mijn eerste half moon gathering zag. Kort daarna kwam de journey, en toen waren we al helemaal onafscheidelijk..." zij, Rouse, en Jayflame. Met z'n drietjes had al het verdriet minder ver geleken, bij hen kon ze rouwen toen haar vriend dood ging. En Jayflame, oh Jayflame. Hoeveel nachten ze wel niet wakker had gelegen van hem, hoe naïef ze had gedacht dat er misschien wel een wereld was waar de regels werden omgegooid, en ze samen mochten zijn. Maar hij had haar duidelijk gemaakt dat dat nooit zou gebeuren, en dat ze beter waren zonder elkaar. Oh, over de jaren heen zou ze toch hebben gedacht dat ze dat was gaan begrijpen, maar keer op keer werd ze eraan herinnerd dat ze het hart had van een hoopvol, naïef kind. En zelfs met die wetenschap bewoog ze iets dichter tegen hem aan en sprak ze haar woorden. "Ik, uhm, misschien hebben we elkaar wat later ontmoet Blue, maar, uhm, ik ben blij dat ik je heb ontmoet,"

prompt 28: Laat je kat filosoferen over diens eerste liefde/crush

Velden. Ze vroeg zich af of ze hem ook gelukkig zouden maken, en onvrijwillig zag ze hen samen voor zich. Rennend totdat hun longen begonnen te branden en de lucht die ze inademden zo puur voelden als dat van de bergen. En die gedachten werden ingevuld met meer geuren en kleuren terwijl zijn omhelzing warmer werd. De puntjes van haar oren tintelden en ze wilde niets liever dan naast hem weg smelten. Iemand die haar vast hield, die naar haar luisterde en... En iemand die niets wist. Net als Crowcall, net als Wisteriawisp en Milkypaw en heel Windclan. De zoete smaak op haar lippen werd zuur. Waarom leek het de laatste tijd steeds meer alsof ze een groot, gapend zwart gat was? Alsof ze als teer aan iedereen plakte die ze aan raakte, enkel om ze mee de afgrond in te sleuren. Burnetbliss, Tigergaze, Rousebell, Amberstorm, Wisteriawisp, Gorsekit... En hoe lang zou het nog duren voordat hij één van die namen werd? Loog ze hem niet ook voor, net zoals ze iedereen voor loog? Haar stilte werd zwaarder en zwaarder terwijl de seconden verstreken, totdat stille tranen over haar wangen begonnen te lopen."Niet doen," fluisterde ze enkel, waarna ze haar kop schudde en zich van zijn aanraking losmaakte. De wind voelde koud op de delen van haar lichaam waar hij eerst had gezeten. "H-het spijt me. Bluejay ik heb iets verschrikkelijks gedaan. Iets wat ik niet terug kan draaien en niet meer goed kan maken. I-i-ik heb er mijn rang voor afgelegd, maar iedereen verdient de waarheid, en jij ook." ze haalde beverig adem. Oh starclan, als dit haar hart al in vijfhonderd stukken leek te staan, wat zou er dan nog van haar over blijven wanneer ze het de clan vertelde? Oh, hoe aanlokkelijk die afgrond achter haar was op momenten zoals deze, maar ook hoe laf. "E-en het is niet eerlijk dat hier bij jou zit en doe alsof er niets aan de hand is, want dat is niet zo. I-ik... Ik, geef om je, Blue... Als ik heel eerlijk ben, geef ik meer om je dan ik zou moeten, maar ik weet niet wat er met me gaat gebeuren en ik weet dat ik... dat ik dit-" ze gebaarde wanhopig naar hen beide. "- dat ik jou, niet verdien,"

Prompt 32

Ze was een zinkend schip. Het besef sloeg op haar in als de koude wind. Alles wat ze nog met zich droeg was ze over boord aan het gooien, alle touwen die haar nog aan de kade verbonden was ze stuk voor stuk door aan het hakken. En nu nam ze hem daar ook nog eens in mee. De tranen in haar ogen probeerde ze weg te knipperen, terwijl ze hem aan keek. Ze wist niet zeker of haar bekentenis een last van haar schouder af had gehaald, of enkel de strop om haar nek verder had aangetrokken. Want ondanks alles begon hij het alsnog voor haar recht te plaatsen, probeerde hij zichzelf in haar schoenen te zetten en haar gerust te stellen dat alles goed kwam. En oh, hoe graag ze hem wel niet wilde geloven, hoe graag ze zich wel niet wilde laten sussen door zijn woorden. Maar het was niet eerlijk, vooral niet tegenover hem, van alle katten. Ondanks haar pogingen rolden er zachtjes tranen over haar wangen en lang viel ze stil, totdat de woorden die ze al dagen had voorgekauwd eindelijk haar mond verlieten. "Amberstorm heeft haar zoontje vermoord, en ik heb haar geholpen die dood te verbergen," Dat was wat ze was. Een leugenaar, een lafaard. "Het gebeurde toen ik in Shadowclan was. Ik kwam terug om wat op te halen. Ze kwam naar me toe, vertelde me dat het een ongeluk was en smeekte me om haar te helpen," ze durfde hem niet aan te kijken. Ondanks alles durfde ze hem niet eens in zijn ogen te kijken. "Ik kende haar al heel mijn leven, ze is altijd een vriendin geweest. Ze zei me dat ze zou sterven als ze verbannen werd, dus ik heb haar een belofte laten maken en haar af laten stappen, in ruil ervoor dat ik niemand zou zeggen hoe haar zoontje daadwerkelijk gestorven was." diep haalde ze adem. "D-dat is wat ik heb gedaan, Blue. Dat is de waarheid over alles."

Het voelde alsof haar borstkas was opengespleten en alles dat ze van binnen was voor hem zichtbaar was. En hoe walgelijk het ook was, ergens voelde ze zich zo, zó opgelucht. Geen geheimen meer, ze wilde nooit meer iets moeten verzwijgen, er iedere nacht mee worstelen wanneer ze in slaap viel. De waarheid zou haar waarschijnlijk weinig goed doen, maar de rest van de wereld wel. Ze wist dat het het beste was, dat ze zodirect terug zou keren en alles aan iedereen zou vertellen, niet alleen aan hem. Maar dat greintje opluchting werd overspoeld door angst, toen zijn reactie uit bleef. Haar gedachtes raasden als een storm door haar kop. Zocht hij woorden om te schreeuwen, zou hij überhaupt nog met haar praten? Ze beet op haar tong, wilde de wereld op zijn kop zetten en ervoor zorgen dat alles anders was. Dat ze hier konden zitten en van elkaar en de zon konden genieten, zonder na te denken over moord en dood en alle implicaties vandien. Want op dit moment wist ze eigenlijk niet wat ze erger vond, zijn afkeuring, of dat van haar gehele clan. Het pijnlijke besef drong door dat hij net zo erg als thuis voelde.

Na wat een eeuwigheid leek, verbrak hij zijn eigen stilte en Routnose durfde eindelijk, zachtjes weer adem te halen toen de boosheid in zijn stem ontbrak. En met ieder woord dat hij sprak voelde zichzelf meer in elkaar zakken. Ze voelde zich als een gebroken vaas waarvan hij ieder scherfje oppakte en terug probeerde te stoppen. Niet boos dat het gebroken was, niet geïrriteerd omdat het zo lang duurde, enkel geduldig en misschien wat verdrietig, dat het überhaupt ooit kapot was gegaan.Toen hij uitgesproken was en haar ogen ontmoette, dacht ze de blauwe weerspiegeling van Mousewishs ogen in zijn blik te zien. Ze was genoeg. Hij vroeg haar niet om te boeten, vroeg haar niet waarom, hoe ze zoiets had kunnen doen. Hij hoefde niets meer te weten dan wat ze had gezegd, vertrouwde haar erop dat ze nog genoeg goed in zichzelf had, dat iedereen fouten maakte. En iedereen maakte fouten, maar niet fouten zoals deze. En alsnog wilde hij haar een kans geven, alsnog glimlachte hij naar haar alsof hij nog altijd Routnose zag, precies zoals ze was voordat ze het hem had verteld. Hij glimlachte, en ze was genoeg, voor hem."Blue, i-ik..." Ze zocht wanhopig naar woorden, maar kreeg het idee dat het woordenboek niet uitgebreid genoeg was om ooit onder woorden te brengen wat ze voelde. "Bedankt." was uiteindelijk het enige dat ze uit kon brengen, haar stem zwaar en hol van alles dat ze voelde en ze kon alleen hopen dat hij wist hoe erg ze dat met haar hele hart meende. Voorzichtig zocht ze weer toenadering, de tranen ongestopt op haar wangen terwijl ze haar neusje trillend tegen die van hem duwde. "Blue, als ik-... Ik weet niet wat er hierna gaat gebeuren, maar als ik alles anders had kunnen doen en alles anders had kunnen zijn, dan had ik 5 eeuwigheden met je willen spenderen."