Experience comes with age

Hij had zich voor willen nemen om zo min mogelijk bij de grenzen te komen, ondanks dat hij terug was. Hij wist niet goed of het verstandig was of niet om hemzelf bij de grenzen te laten zien, vooral niet nu hij nog een leven maar had. Maar dat was iets dat patrols dagelijks moesten doen en het was niet alsof zij meer dan een leven hadden. Het was toch raar hoe meerdere levens je zoveel zekerheid konden geven, maar eenmaal ze allemaal op een na weg waren voelde je je zo kwetsbaar. Hoe hij dan nu ook hier stond, had hij geen idee van. Hij kon zich niet herinneren hoe hij hier bij de grens met windclan gekomen was en waarom hij hier was. Hij fronste iets en probeerde te herinneren wat hij als laatste nog wist. Hij was in het kamp geweest, was net zijn den uitgekomen om wat te eten, maar daarna was alles vaag. Hij zou haast denken dat iemand hem hier naartoe had gebracht, maar er was niemand anders en zijn lichaam liet duidelijk merken dat hij toch wel een stuk had gelopen. Maar waarom miste hij dan een deel van wat er was gebeurd?

[Blazestar]

Natuurlijk had hij meteen het meeste geluk van de wereld om een windclanner hier nu tegen te komen en dan ook nog eens de leader. Hij probeerde zijn gezicht in de plooi te trekken, zodat hij niks door zou laten schemeren. Mogelijk was het daarvoor al te laat, maar het kon nooit verkeerd zijn om de schijn alsnog op te willen houden. "Blazestar," Begroette hij de ander terug. Settleddust had de anderen dus wel verteld dat hij weg was geweest uit Shadowclan en niet iets anders. "Kan moeilijk alles aan de rest van de clan overlaten niet?" Hij zou zich nooit vast laten zetten in het kamp alleen, hoe graag sommigen dat ook leken te willen doen soms.

Was het maar waar dat ze allemaal blij waren om hem weer terug te zien. Ook al wist hij niet goed of hij dat per se had gewild. Maar wat nu gebeurde was ook niet wat hij wilde. Hij was niet teruggekomen om vervolgens van meerdere kanten te horen te krijgen of hij misschien een stapje terug zou moeten doen, dat ze hem comfortabel probeerden te houden. Als er iets is waar hij geen zin in had dan was het om behandelt te worden als een elder. Hij liet alleen niks van zijn gedachten merken aan Blazestar, ondanks de opmerking die hij maakte. Het was het beste om er maar een vaag antwoord op te geven. "Iedere clan is op zijn best wanneer de leader en deputy er allebei zijn." Ook al had de leader nog maar een leven over. "Dat is voor Windclan toch ook zo?" Hij probeerde het onderwerp wat van hemzelf weg te draaien. Dat was vaak het beste in deze situaties.

Vaag blijven was het beste wat hij kon in de huidige situatie. Tenslotte ging hij de windclan leader geen informatie geven die tegen hun gebruikt kon worden. Ondanks dat hij hier terecht was gekomen zonder een idee te hebben waarom of hoe. Iedereen leek hem te zeggen of vragen dat het vast goed moest zijn om weer terug te zijn. Alsof hij daar ooit 'nee' op zou antwoorden. "Zeker, veel beter dan de bergen hier." Hij ging maar niet beginnen over de twee windclanners die ook mee waren gegaan, want hij had geen idee hoe het met hun precies afgelopen was. Hij had de shadowclanners mee teruggenomen, de windclanners waren vrij geweest om zelf te kiezen.