Not a great position

De wereld was naar de Furball. Of zo voelde het dan toch. Wat was er erger dan met zijn Clanmates verplicht in dat verdomde kamp vastzitten nadat het kamp was ingesneeuwd? Niet veel. Om het allemaal net wat dramatischer te maken, was Wisteriawisp vermoord en liep de dader hier nog ergens rond. Hij had niet veel op met de elder, maar als hij de dader zou vinden, dan zou die daar niet goed vanaf komen. Dat was één ding dat zeker was. Je zou het misschien niet van hem denken, maar hij was weldegelijk behulpzaam voor zijn Clanmates. In elk geval behoorlijk veel drama de afgelopen tijd en Thawrage kon daar niet goed mee overweg. Zijn schouder voelde niet meer wat het geweest was sinds de aanval op de hond, al leek dat ook weer zo’n lange tijd geleden. Hij was gewoon verdergegaan met zijn taken, wilde zijn pijn niet laten merken. Hoe kan dat ook als hij het gezicht van Burnetbliss bijna elke nacht weer voor de geest haalde? Zijn andere wonden waren goed genezen, maar zijn schouder voelde niet oké aan. Maar er was geen tijd. Er was nooit tijd. En nu ook niet blijkbaar, want er werd hem opgedragen om in de nursery te gaan kijken of alles oké was. Thawrage probeerde de warrior die hem dat opdroeg een donkere blik te schenken, maar die had zich alweer omgedraaid. Een diepe zucht verliet zijn lippen en hij liep de nursery binnen. Zijn gestalte was te groot voor de kleine den en hij moest zowel zijn schouders als zijn kopje wat intrekken om te passen. Zijn blik gleed minachtend over de kleine pluizenballetjes en zijn goudkleurige ogen zochten naar een nest waar niemand lag. Hij had nu alweer zin om weg te gaan, dat was één ding dat zeker was.

Ze waren vertelt om terug naar de nursery te gaan eenmaal het veilig bevonden werd en daar was hij dan ook naartoe gegaan. Toch zat hij dicht bij de ingang en keek hij naar buiten naar wat er allemaal gaande was. Hij had dan ook vrij snel in de gaten dat een van de warriors hun kant op kwam en hij stapte iets meer aan de kant om met grote ogen naar de warrior te kijken. ”Is het veilig buiten?” Misschien was dit niet de eerste vraag die je normaal aan een warrior zou stellen, toch wilde hij weten wat er buiten precies gaande was en of hij eventueel weer naar buiten zou mogen.

Thawrage keek met een afkeurende blik naar de kitten die naar hem toe kwam gewaggeld. Het pluizenballetje van Lightstep die samen met drie andere krijsende pluizenballetjes ter wereld was gebracht. Sootkit, Lovekit, Skykit en… nog wat. Divekit? Iets in die trant. ”Nee,” bromde hij kortaf tegen Sootkit. De kitten was veel te nieuwsgierig voor zijn eigen goed. Hij had de kitten ook al gezien toen dat ze blijkbaar een moordenaar onder hun hadden. ”Ga terug naar je moeder en blijf daar. Je bent nog veel te jong om je met de veiligheid van je Clan bezig te houden,” zei Thawrage op een afwijzende toon tegen de kitten. Hij verzette zijn grote lichaam zo dat de kleine kitten niet langs hem heen kon kijken en liet zijn goudkleurige ogen lang hangen op de kitten. Hij wist dat veel katten ongemakkelijk werden onder zijn priemende blik en dat was ook precies wat hij hier wilde bereiken. Hopelijk zou de kitten dan terug gaan naar zijn moeder en had Thawrage er geen last meer van.