In plaats van rustig uit het kamp te gaan, begon Blossomhail meteen te rennen. Ze had het nodig om haar bloedsomloop sneller door haar lijf te laten gaan zodat ze snel weer warm zou worden. De winter begon zijn piek te bereiken en dat begon Blossomhail echt wel te merken. Ze was nog jong en zeker niet in de buurt van de leeftijd van een elder, maar haar spieren voelden stijf aan, zelfs na gisteren heel de dag getraind te hebben. Ze was echter niet de enige die last had van de kou: ze had meer katten gezien die er echt last van hadden en ze had nu al medelijden met de elders die constant met stijve spieren zaten. Het moest niet gemakkelijk voor ze zijn, dat was één ding dat zeker was. Ze nam zichzelf voor dat ze voor hun zou gaan jagen. Het was normaal gezien een taak dat vooral door apprentices werd gedaan, maar Blossomhail wist als geen ander hoe belangrijk het was om voor heel haar Clan zorg te dragen. Vooral voor de katten die dat zelf niet meer goed konden. Haar blik gleed naar voren, waar ze een soortgelijke pels zag als dat ze zelf had. Shatteredice. Ondanks dat ze niet verbonden waren door bloed leken ze wel veel op elkaar. Blossomhail liep wat sneller zodat ze de poes in kon halen en glimlachte naar haar. ”Het zijn momenten zoals deze dat ik zou willen dat ik ook zo’n dikke pels had zoals jou,” zei ze grinnikend als begroeting tegen de she-cat. Ze zou vanzelf wel zien of Shatteredice zin had in gezelschap of niet.

Het leek erop dat Shatteredice wel zin leek te hebben in een gesprek. Haar toon was warm, net zoals die van Blossomhail. De poes keek de warrior aan toen dat ze haar woorden sprak en een glimlach gleed om haar lippen. ”Warm of niet, er bestaat in elk geval wel geen twijfel over dat je een mooie vacht hebt,” complimenteerde ze de poes, aangemoedigd door de verlegen houding van haar Clanmate. ”Hoe is het met je?” liet ze er vervolgens op volgen. Ze besefte zich dat ze eigenlijk geen idee had wie dat Shatteredice was ondanks het feit dat ze al enkele manen met elkaar samen in de Clan leefden. Het was gek hoe haar leven soms zo druk kon zijn dat ze katten met wie ze opgegroeid was eigenlijk niet eens zo goed kende. Nu dat ze nog geen apprentice had gekregen van Crystalstar was daar wel ietsje meer ruimte voor om dat in te halen.

Blossomhail’s snorharen trilden geamuseerd toen Shatteredice op een stotterende, bijna verlegen manier om bevestiging leek te vragen. ”Natuurlijk, anders zou ik niks gezegd hebben,” drukte ze de she-cat op het hart. Nu vond ze niet snel iemand lelijk of zo, maar ze zou wijs haar mond hebben gehouden als ze vond dat iemand er niet goed uitzag. En Shatteredice verdiende het compliment écht wel. Blossomhail liet de poes haar tijd nemen om antwoord te geven terwijl ze haar blik door het territorium liet dwalen. Het zag er besneeuwd uit, maar het was er rustig. Alsof alleen zij op de wereld waren. Daar zorgde sneeuw eigenlijk altijd wel voor, voor die stilte. Blossomhail’s aandacht lag echter meteen weer bij de poes toen ze aangaf dat ze zich goed voelde. ”Dat lijkt me leuk,” zei ze op een warme toon tegen haar Clanmate. ”Ik heb nog geen apprentice, dus op dit moment heb ik niet zo heel veel verplichtingen.” Ze grinnikte. ”Dat zal wel weer komen als Newleaf weer op gang komt en een paar van de kittens apprentices kunnen worden.” Ze snorde. ”Ik hoop eerlijk tussen jou en mij gezegd dat het niet lang meer duurt eer dat ik zelf in de nursery kan liggen.” Ze gaf de poes een knipoogje. Hoe geweldig zou het wel niet zijn als ze zelf een nestje zou hebben? Met een partner aan wie ze haar hart zonder zorgen kon geven, natuurlijk. Dat stond vast.