Reflections in the ice

Onderwerp: Reflections in the ice zo 19 feb 2012 - 10:17

Met een rustige blik stapte Squirreltail door het territorium van haar clan heen. Voor het eerst sinds tijden kleefde er geen modder aan haar poten. Een welkome afwisseling, maar nu moest ze toegeven dat het heel erg vreemd voelde. Eerder tegen het nare aan. Het hoorde ergens ook wel weer bij het territorium. De eindeloze sneeuwval niet. Een zacht zuchtje ontsnapte van haar lippen terwijl ze richting de meertjes liep. Als kitten was ze hier bijna een keer verdronken toen ze in een stoute bui het kamp uit gevlucht was. Naja, dat behoorde aan het verleden. Nu was ze ouder en wijzer. Of tenminste, dat hoopte ze dan. Met een stille sprong, landde ze op één van de omgevallen boomstammen die in de meertjes lagen. Zo kon ze makkelijk oversteken. De stam voelde echter glad onder haar poten aan en ze moest haar nagels erin slaan wou ze niet omvallen. Eventjes keek ze opzij naar het meertje wat ze nu aan het oversteken was en haar wenkbrauwen gingen verbaasd omhoog. Verrek, zelfs dat was bevroren. Geïnteresseerd keek ze er eventjes naar. Ze kon zelfs nog wat kleine visjes onder het ijs zien zwemmen. Voorzichtig ging ze op haar buik liggen en strekte ze haar pootje uit. Het zag er zo makkelijk uit het ijs gewoon te breken en de visjes eruit te scheppen, en de verleiding daartoe was ook zo enorm groot. Maar was het verstandig? Ze gebruikte haar dikke, pluizige staart sowieso al voor het geval dat, zodat ze haar evenwicht niet ging verliezen.

Met grote passen stapten de kater het kamp uit. Hij keek rond waar heen te gaan. Hij had vroeg al gejaagd, dus hij had nu tijd voor zichzelf. Hij rekte zijn poten uit, en liep richting de meertjes, die nu voor een groot deel bevroren waren. Daar was hij blij mee, hij haatte natte poten. Voorzichtig sprong hij op een van de omgevallen boomstammen. Hij voelde zijn poten wegglijden en viel van de stam af. Snel stond hij op en keek om zich heen. Gelukkig had niemand hem gezien. Het ijs was heel glad, zelfs op de boomstam. Hij rilde even bij de gedachte van winter. Hij hield niet van kou, maar het was nog altijd beter dan water aan zijn vacht. Dit keer stapte hij op de stam en sloeg zijn nagels in de bevroren schors. Eenmaal in evenwicht liep hij over het meertje. Vanuit zijn ooghoek zag hij een poes naar het ijs staren. Hij keek richting de poes, en herkende haar als Squirreltail. Hij sloop naar haar toe en bleef staan. "Waar kijk je naar?" Miauwde hij vrolijk.

Met een geconcentreerde blik in haar groene ogen staarde Squirreltail naar de visjes die onder het ijs doorschoten. Ook kon ze haar eigen reflectie zien in het water. Haar smalle kopje, haar flonkerende groene ogen, maar eigenlijk had ze niet heel erg veel boodschap aan haar eigen reflectie, eerder aan wat erachter schuil ging. Weer reikte ze uit met haar voorpootje, maar toen er een schaduw over haar heen viel trok ze deze geschrokken terug. Meteen keek ze op, haar oortjes iets naar achter gelegd. Ze blies echter opgelucht weer uit toen ze zag dat het Thistleheart maar was. Ze ging weer rechtop zitten op de boomstam en gaf haar voorpoot een paar vlugge likken om toch nog de schijn te geven dat ze nog maar iets waardigheid had. "Hallo Thistleheart," Groette ze vriendelijk, "Ik keek naar de vissen achter het ijs," Miauwde ze, om haar gedrag nog iets uit te leggen. Ze schudde haar vacht eventjes iets uit terwijl ze Thistleheart aankeek, "En wat doe jij hier dan? Ben je uit patrouille gestuurd?" vroeg ze vervolgens om een gesprek te beginnen.

Hij zag haar schrikken en haar oren naar achter leggen. Toen ze omdraaide en hem herkende, leek ze opgelucht. Ze begon haar voorpoot te likken, en hij gaf zijn borst een lik. "Hallo Thistleheart," Groette ze. "Ik keek naar de vissen achter het ijs," Hij knikte en keek naar het ijs. Je kon inderdaad de vissen zien onder het ijs. Even droomde hij weg bij de glimmende lichamen sierlijk rondzwemmen onder het ijs. Het was net een soort dans, het waren er niet veel, en het water was ook niet zo diep. Maar het zag er nog steeds mooi uit. Wat had hij zin om het ijs kapot te slaan en zijn tanden in deze vissen te zetten. "En wat doe jij hier dan? Ben je uit patrouille gestuurd?" Vroeg Squirreltail. Hij keek op en schudde zijn hoofd. "Ik? Nou, nee ik ben er alleen op uit gegaan. Wat tijd voor mezelf weet je wel?"

Met een sierlijke, vloeiende beweging ging Squirreltail zitten, haar nagels had ze nog steeds in de schors van de omgevallen boom geslagen, het was glibberig genoeg om ervanaf te glijden, dus ze paste redelijk goed op. Haar kop ging eventjes nieuwsgierig scheef terwijl ze Thistleheart aankeek. "Ik? Nou, nee ik ben er alleen op uit gegaan. Wat tijd voor mezelf weet je wel?" Miauwde Thistleheart. Een zacht gegrinnik ontsnapte uit Squirreltail's mond terwijl ze de woorden van Thistleheart aanhoorde, "Nou, dan moet dit wel een enorme tegenvaller zijn," Miauwde ze, al grinnikend, "Nu ben je namelijk niet meer alleen, of niet dan?" Een onschuldige glimlach speelde op haar lippen terwijl ze tot haar poten kwam, "Dan zal ik je maar alleen laten," Ze gaf hem nog eventjes een plagende knipoog terwijl ze al wat achteruit begon te stappen.

Squirreltail vond het blijkbaar grappig, want hij hoorde haar grinniken. "Nou, dan moet dit wel een enorme tegenvaller zijn," Miauwde ze toen grinnikend. Hij glimlachte vrolijk. Ze vervolgde toen: "Nu ben je namelijk niet meer alleen, of niet dan?" Daar had ze gelijk in, maar dat vond hij eigenlijk niet zo erg. Hij moest grinniken bij het zien van haar onschuldige glimlach. "Dan zal ik je maar alleen laten," Miauwde ze toen en begon al achteruit te stappen. "Als ik graag alleen zou willen zijn, zou ik toch nooit op je zijn afgestapt?" Zei hij met een grijns op zijn mond. Hij hoopte eigenlijk dat ze niet weg zou gaan want, het was net gezellig.

Een vrolijke lach speelde nog steeds op Squirreltail's lippen terwijl ze Thistleheart aankeek, haar staart zwiepte al even vrolijk door de lucht. Nu zat ze hem eerlijk gezegd meer te plagen dan dat ze iets anders deed. En daar was ze ook behoorlijk goed in. Dus nog steeds bleef die doodonschuldige lach op haar gezichtje staan, maar ging dit keer gepaard met de overbekende plagerige twinkeling in haar ogen. "Als ik graag alleen zou willen zijn, zou ik toch nooit op je zijn afgestapt?" Vroeg Thistleheart aan haar. Squirreltail keek hem weer aan. "Hmmm... Logica" Miauwde ze rustig, "Maar ja, wie weet had je me wel niet gezien," Vervolgde ze terwijl ze haar tong uitstak. "Naja, ik geloof je dan maar," Vervolgde ze, met een plagerige twinkeling in haar ogen, "Maar dan ook alleen maar omdat je zo'n schattig koppie hebt," en opnieuw stak ze plagerig haar tong naar hem uit.

Hij keek even rond en deed zijn ogen dicht. Hij hield van buiten zijn, hij zou het nooit vol kunnen houden opgesloten te zitten in een tweebeen nest. Serieus, hoe hielden die Kittypets dat vol, en ook nog eens dat vieze voedsel wat ze te eten kregen. Als je als kat nog nooit het vlees van een muis had geproefd, miste je echt wat. "Hmmm... Logica" Miauwde ze rustig. "Maar ja, wie weet had je me wel niet gezien," En ze stak haar tong uit. Hij glimlachte vrolijk. "Naja, ik geloof je dan maar," Dat moest ze maar doen dacht hij. "Naja, ik geloof je dan maar," "Maar dan ook alleen maar omdat je zo'n schattig koppie hebt," Opnieuw stak ze haar tong uit, hij begon weer te grinniken, en toen hij eindelijk weer was gestopt miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. "Nou dankje," Hij boog zijn kop. "Jij bent anders ook heel schattig hoor." Miauwde hij waarna hij haar een knipoog gaf.

Een vrolijke glimlach speelde nog steeds op haar lippen terwijl ze naar Thistleheart luisterde. Hij was begonnen met grinniken na haar geplaag. Missie geslaagd, of niet? Ze rekte zich eventjes rustig uit en krulde vervolgens haar pluizige staart over haar voorpoten heen. Ze hield haar kop eventjes scheef terwijl ze wachtte op de reactie van Thistleheart. "Nou dankje," Reageerde Thistleheart op haar terwijl hij zijn kop boog. "Jij bent anders ook heel schattig hoor." Duidelijk gemaakt arrogant hief Squirreltail haar kop omhoog, "Ik weet, ik weet, dank u," Miauwde ze, op een overdreven arrogante en gemaakte toon waarnaar ze weer in de lach schoot. "Nee, bedankt, echt" Verbeterde ze zichzelf uiteindelijk op een vrolijke, maar normale toon. Niet langer dat gemaakte arrogante stemmetje. Ze zette haar vacht iets op, toch was het wel behoorlijk koud. Nieuwblad mocht snel weer op de deur kloppen wat haar betrof.

Ze hief haar kop en miauwde; "Ik weet, ik weet, dank u," Hij grijnsde bij haar arrogante toon. Maar hij merkte dat dat een grapje was. Want gelijk daarna schoot ze in de lach en hij lachte mee. "Nee, bedankt, echt" Vervolgde ze. Hij glimlachte vriendelijk en miauwde; "Geen dank." Hij rilde even. Hij was dankbaar voor zijn lange vacht, anders zou hij het nu koud hebben. Al had hij het tijdens nieuwblad soms wel warm. Hij hield meer van bladkaal, al was er meestal minder prooi. Maar hij was gelukkig niet zo'n vreetzak.

Eventjes keek ze Thistleheart nog eventjes aan, maar vervolgens ontsnapte er een gaap uit haar mond. De kou maakte haar slaperig... Best wel vervelend eigenlijk. Ze zette haar vacht iets op tegen de priemende bries en krulde haar staart nog iets strakker om haar pootjes heen. Haar slanke lichaam had nou eenmaal weinig vet op haar botten en haar vacht was enkel dik bij haar staart. Voor de rest was ze niet echt pluizig. Ze begon iets te gaan verzitten, de schors van de boom voelde ook koud aan onder haar poten. Met een geschrokken gil gleed ze echter van de boomstam aan. Het fragiele laagje ijs brak met gemak onder het gewicht van de impact en ze ging kopje onder in het water van het meertje. Even kon ze het gat waar ze doorheen was gevallen niet meer vinden en krasten haar nagels wanhopig over de onderlaag van het ijs. Eindelijk vond ze het gat weer terug na een paar secondes wat voor haar wel een eeuwigheid leek. Al spartelend kwam ze weer boven water, naar lucht happende. Met haar nagels probeerde ze grip te vinden op de rand van het ijs, al vond ze daar niet veel van. Het brokkelde eerder af onder haar poten...

Thistleheart keek even rond en zag toen hij weer naar Squirreltail keek dat ze gaapte. Hij was eigenlijk ook wel moe, en het stilzitten maakte hem nog meer moe. Hij had het gelukkig niet koud, door zijn lange vacht, maar Squirreltail had alleen maar een staart met lang haar. Dus zij had het misschien ook wel koud. Voor hij het door had schoof ze een stukje maar gleed daarbij uit. Met een gil die hem bijna van de boomstam liet vallen viel ze op het ijs, die daardoor brak. Na een plons verdween ze in het water. Hij zag haar zoeken naar het gat en toen ze het had gevonden kwam ze nog steeds niet boven water, want het ijs bood haar geen grip. Hij stapte voorzichtig naar haar toe, en pakte haar vast in haar nekvel. Met zijn nagels zich stevig vasthoudend aan de stam, probeerde hij haar uit het water te vissen. Toen het hem niet lukte om haar op de stam te krijgen, sleepte hij haar naar een stukje vaste land, daar aangekomen liet hij haar weer los. "Squirreltail? ... Gaat het?" Miauwde hij hijgend.

K-k-koud... Zo enorm koud... Het water priemde moeiteloos door haar vacht heen en raakte haar naakte huid aan. Het onttrok alle warmte uit haar lichaam en ze voelde haar spieren al langzaam verstijven. Wanhopig hield de jonge poes zich vastgeklampt aan de kant, zich uit alle macht vasthoudende. Haar kaken klepperden zachtjes op elkaar van de kou terwijl ze weer een poging waagde. Plotseling voelde ze haar nekvel omhoog getrokken worden, en keek ze omhoog naar wie haar nu eigenlijk omhoog trok. Thistleheart, hij was er ook nog, natuurlijk. Maar hoe erg hij ook zijn best deed, hij kreeg haar niet de boomstam opgesleept. "H-help.. Alsje..b-blieft..." Miauwde ze zachtjes, al klappertandende. Uiteindelijk lag ze op de kant, hijgend van opluchting. "D-dank je..." Maar alsnog had ze het erg koud. Ze zag er eerder uit als een hoopje ellende dan de trotse poes die ze net nog was.

Thistleheart keek naar Squirreltail, die er nu nog kouder uit zag dan eerst. "D-dank je..." Hij keek haar aan, nog steeds hijgend. "Geen dank" Hij wist, dat als ze het niet snel warmer zou krijgen, dat dit niet echt goed voor haar was. Hij schoof naar haar toe en krulde zijn staart om haar heen. Hij hoopte dat ze het snel weer warm zou krijgen, en dan konden ze terug naar het kamp om wat te eten gaan halen, want ze had vast honger. Hij zuchtte, hij was best erg geschrokken. Maar Squirreltail vast veel erger. Shadowclankatten waren gewoon niet van die viskatten, zoals de Riverclan.

Huiveringen gingen over haar huid heen en ze probeerde haar door water gladde vacht overeind te zetten, dit lukte niet omdat het door het water allemaal aan elkaar geplakt zat. Ze was helemaal doorweekt, verkleumd tot op het bot. Ze rilde dan ook zachtjes en zat daar maar. Een plotselinge warmte liet haar opschrikken en meteen draaide ze haar kop om. De neiging tot wegdeinzen was groot, ze was niet heel erg gesteld op lichamelijk contact. Dat kon je ook duidelijk aan haar lichaamstaal merken. Maar voor nu was het zo heerlijk warm, dat ze het toestond. Ze sloot haar ogen eventjes en liet de warmte haar overspoelen. "Nu ben jij ook doorweekt... Het spijt me..." Murmelde ze zachtjes terwijl ze haar ogen eventjes half sloot.

Thistleheart voelde Squirreltail schrikken, ze draaide haar kop om. Ze wou misschien graag weg, maar ze moest eerst warmer worden, dacht hij met een zucht. Maar ze kalmeerde daarna wel. Het was voor hem ook een beetje raar, maar een andere manier om haar op te warmen kon hij niet bedenken. "Nu ben jij ook doorweekt... Het spijt me..." Murmelde ze zachtjes. Hij grinnikte even zachtjes. "Het geeft niet, je hebt het vast heel koud." Murmelde hij terug. Soms was bladkaal echt vervelend, met weinig prooi en de kou.

De bries woei door haar vacht heen en verkleumde haar nog erger. Het maakte dat ze zich zo enorm koud voelde... Thistleheart's staart was lekker warm, maar haar bovenlichaam was koud. Ze gaf dan ook wat snelle likken over haar borstkas en rug, daar het vocht al uit haar vacht dwingende. Dat werd al ietwat beter... Maar het was nog steeds niet echt geweldig. Ze rilde nog steeds lichtjes. En ze voelde zich boven alles ook nog eens schuldig dat ze Thistleheart zo in de problemen bracht. Straks werd hij nog ziek omdat hij dankzij haar nat was geworden. Nee, dat had ze liever niet op haar geweten. Ze kneep haar ogen eventjes halfdicht terwijl ze daarover nadacht en opnieuw trok er een huivering door haar lichaam heen. "Het geeft niet, je hebt het vast heel koud." Mompelde Thistleheart tegen haar. Zachtjes knikte Squirreltail als reactie. "Ja.. heel erg koud.." Miauwde ze zachtjes, "Maar dankzij mij jij straks ook," Haar vurige temperament as op het moment eventjes afgekoeld.

Thistleheart wist dat alleen zijn staart haar niet warm kon houden. Ze moesten zo maar even gaan rennen, en ze kon wel een flinke likbeurt gebruiken. Maar eigenlijk vond hij dit al te close, dus ze moest zichzelf maar likken. Hij voelde haar natte vacht, hij vond het niet zo erg. Met zijn lange vacht had hij het niet zo snel koud. Hij voelde haar weer huiveren en ze miauwde zachtjes; "Ja.. heel erg koud.." Hij vond het zielig dat ze het zo koud had. "Maar dankzij mij jij straks ook," Vervolgde ze. "Liever ik dan jij..." Murmelde hij zachtjes. "Ik heb een dikkere vacht."

Stilletjes begon ze zichzelf droog te likken, streek voor streek van haar ruwe tong. Al langzaam begon ze op te warmen, maar haar vacht was nog steeds vochtig. Wat een rot gevoel. Dit was ook de laatste keer voor een lange tijd dat ze naar de vissen ging kijken. "Ik snap niet dat de Riverclan hier iets aan vind," Mompelde ze met een diepe frons op haar voorhoofd. "Het is zo koud... En het blijft overal tussen zitten," Een grijns begon weer op haar bibberende lippen te spelen, "Vage katten..." Ze schudde haar vacht nog maals uit, liet druppeltjes elke kant opspetteren. Toen besefte ze zich pas wat ze nou eigenlijk aan het doen was. "Oeps." Miauwde ze geschrokken terwijl ze Thistleheart aan keek, "Dat was niet helemaal de bedoeling..." Maar daarna kwam weer dezelfde plagerige glimlach op haar lippen tevoorschijn, maar temperament kwam langzaam weer terug. "Maarja... Jij hebt ook een veel dikkere vacht," Miauwde ze met een half uitgestoken tong.

"Ik snap niet dat de Riverclan hier iets aan vind," Mompelde Squirreltail. "Het is zo koud... En het blijft overal tussen zitten," Hij grinnikte even, hij hield echt niet van water. "Vage katten..." Hij had dan wel lang haar, maar hij hield niet van zwemmen, nooit gedaan. "Oeps." Miauwde ze opeens. "Dat was niet helemaal de bedoeling..." Hij keek haar aan en zag een plagerige glimlach verschijnen. "Maarja... Jij hebt ook een veel dikkere vacht," Dat was waar, maar zou dat betekenen dat hij een Riverclankat was? Ze stak haar tong weer half uit en hij glimlachte vrolijk terug. Even later miauwde hij; "Heb je het al warmer?"

Onderwerp: Re: Reflections in the ice