Carrion as if nothing really matters

Foulpaw wist niet of het altijd al zo koud was geweest in het territorium of dat dat kwam omdat zijn leader net was overleden. De sfeer voelde grimmig aan in het kamp, maar dat werd er blijkbaar buiten het kamp niet minder op. De koude wind streek langs zijn pels en toen Foulpaw uitademde, zag hij koude wolkjes. Hij had zin om íets te doen, maar Scartail had geweigerd om hem mee te nemen op training en Foulpaw wilde niet in dat grimmige kamp rond blijven hangen. Hij wilde niet toegeven aan de drang om te rouwen, niet om een kat die hij eigenlijk nauwelijks gekend had. Dat voelde niet oké aan. Hij wist niet zeker wat er op dit moment wél oké aanvoelde en dus was hij maar naar the Carrionplace gegaan. Misschien niet echt de beste plek om naartoe te gaan en de waarschuwing van zijn mentor dat hij hier eigenlijk niet mocht zijn, lag vrij vers in zijn geheugen, maar het kon hem voor het moment allemaal even niet schelen. Zijn amberkleurige blik was naar voren gericht en hij draaide kort met zijn oortje terwijl hij luisterde naar de kraaien. Ze bezorgden hem niet echt angst en Foulpaw vertrok geen spier toen dat één van de kraaien wel erg dichtbij kwam. De geur van crowfood kwam hem tegemoet en hij trok zijn neus kort op, maar vooralsnog deed hij geen moeite om zich weg te draaien. Hier kon hij tenminste even alleen zijn.

Het kamp was bijna verstikkend aan het worden. De leaders den een constante reminder van wat ze had gedaan. De kittens waren er ook zeker niet rustiger op aan het worden en ergens gaf ze hun de schuld van het feit dat ze ‘s nachts niet altijd even goed sliep, maar diep van binnen wist ze dat het niet alle keren de schuld was van hen. Ze had haar vacht opgezet tegen de kou. Het was hier misschien niet zo koud als in de bergen, maar het was nog steeds koud. Haar wintervacht zorgde er echter wel voor dat het minder makkelijk opviel dat ze zwanger was. Ze wist ook niet of ze het al openbaar bekend wilde maken. Katten zouden het vanzelf doorhebben, dat wist ze maar al te goed, maar ze zou waarschijnlijk toch doorgaan tot het uiteindelijk niet meer kon en ze naar de nursery zou moeten. In ieder geval hoopte ze dat het allemaal niet zo stressvol zou zijn als dat haar vorige zwangerschap geweest was met wat er toen allemaal gaande was. Waarom ze haar weg dan ook naar de carrionplace had gemaakt wist ze niet, zeker niet omdat een klein beetje van de geur haar maag al deed omdraaien. Ze wilde bijna omdraaien en naar een ander deel van het territorium gaan toen haar oog op een van de apprentices viel. Wat was hij hier alleen aan het doen? ”Foulpaw,” Sprak ze zijn naam, terwijl ze dichterbij liep en een keer diep slikte in de hoop dat ze haar maaginhoud binnen zou kunnen houden. ”Wat denk je hier te doen?” Dit was niet een plek waar ze een apprentice graag alleen zag.

In Clanterritorium kon je nooit echt alleen blijven, bleek maar weer. Het viel hem echter wel weer mee dat het Beechresin was en niet iemand anders. Hij draaide zijn kopje kort naar de senior warrior en haalde zijn schouders op op haar vraag. ”Ik wilde even alleen zijn na al die heisa in het kamp en ik dacht dit wel een goede plek was,” antwoordde hij op een nonchalante toon, al verraadde zijn gespannen houding hoe dat hij zich écht voelde. ”Het spijt me nog voor je voor die ceremonie van je dochter. Dat verdient ze niet.” Waarom had hij het opeens daar over? Heel dit emotionele gebeuren maakte hem soft, leek het wel. Toch meende hij wat hij zei. Als hij één kat wel kon tolereren in zijn Clan, dan was het Scarlethaze wel. Het feit dat Acornstar familie van haar was geweest, zou het waarschijnlijk des te pijnlijker maken. Foulpaw wilde zich liever niet voorstellen hoe dat het voor beide partijen voelde. Zijn blik gleed weer naar opzij en hij trok wat awkward met zijn oortje. Hij wist immers nooit echt hoe hij moest reageren nadat hij een empathische kant van zichzelf had laten zien. Het voelde… raar.

Ze kon het wel begrijpen, het gevoel even alleen te willen zijn, zeker na wat er allemaal gebeurd was. Ze wilde het zelf ook stiekem maar al te graag of in ieder geval zodat ze niet in het kamp was en de constante herinnering ervan zou hebben wat ze in de leaders den had gedaan. Iets wat niemand wist, naast misschien Settledstar. Waar ze vervolgens alleen niet van hield was wanneer katten begonnen over wat er gebeurd was en ze wist dat haar gezicht dan ook moest vertrekken bij het noemen van de ceremonie en alsof haar kittens doorhadden hoe ze zich voelde, moesten ze dat moment kiezen om te bewegen. Ze maakte kort een geluid toen ze er een iets te hard trapte, maar richtte vervolgens haar blik weer op Foulpaw, hopende dat hij niks gemerkt had. ”Nee, dat verdiende ze inderdaad niet.” En het was de druppel geweest, de druppel die tot haar beslissing geleid had. En ze wist dat het het juiste was geweest om te doen, ze wist alleen niet dat ze zich zo zou voelen na wat ze gedaan had en ze kon het ook niet delen met iemand anders, niet zonder te zeggen wat ze gedaan had.

Foulpaw liet zijn blik kort naar haar glijden toen ze een geluidje maakte. Het leek een beetje op het geluid dat je maakte wanneer je pijn had en hij keek haar onderzoekend aan. Ze had een dikke pels, dus als ze verwondingen had, dan kon hij dat sowieso al minder goed zien en hij kon zich niet herinneren dat ShadowClan na die oorlog met RiverClan nog gevochten had. Beechresin gaf aan dat Scarlethaze het inderdaad niet verdiend had en Foulpaw gaf daar een knikje op, ergens wel blij zijnde dat hij een excuus had om over iets anders te beginnen. Het zou weer een deel van zijn empathische kant aan haar laten zien, maar dit deel zou een stuk praktischer ingesteld zijn omdat je nu eenmaal vroeg aan je Clanmate of het ging als je opmerkte dat die pijn had. ”Is alles in orde?” vroeg hij dan ook. ”Het klonk alsof je je bezeerd had.” En hij kwam opnieuw iets dichterbij terwijl hij zijn onderzoekende blik weer op haar richtte. Hij vond het behoorlijk ongemakkelijk om aan haar te gaan snuffelen, dus hij hoopte dat als er iets was dat ze er zelf maar mee aan kwam zetten. Aan haar snuffelen ging hem net een grens te ver. Hij was bovendien geen medicine cat, dus hij zou sowieso niet weten wat hij moest doen als hij een wond zou ontdekken. Maar vragen kon geen kwaad, wel dan?

Natuurlijk had hij het wel opgemerkt. Hoe kon het ook anders wanneer je hier maar met zijn tweeën was en je alleen elkaar had om op te focussen. Ze slikte nog een keer toen de geur van de Carrionplace hun kant weer uitgedragen werd en het haar maag weer deed omdraaien. Ze hoopte dat ze hier niet te lang zouden blijven, anders kon dit nog wel eens heel ongemakkelijk gaan worden. Ze had gehoopt dat Foulpaw geen vragen zou stellen over wat er net gebeurd was, maar blijkbaar had de apprentice de hint erover niet begrepen, als ze deze al gegeven had. ”Ja hoor, er is niks.” Ze had er nog geen zin in dat de hele clan zou weten dat er nieuwe kittens onderweg waren. Dan zouden ze haar allemaal weer anders gaan behandelen, zeker nadat ze zichzelf de vorige keer dat ze zwanger was ontvoerd had laten worden. Misschien was het dan ook maar goed dat haar vader niet meer hier was om haar daaraan te helpen herinneren.

Foulpaw draaide kort met zijn oortje toen Beechresin haar woorden sprak. ”Als jij het zegt,” mompelde hij, maar hij klonk niet bepaald overtuigd. Zijn blik gleed kort naar opzij toen een kraai met crowfood in zijn bek naar hun toe kwam vliegen. Zijn vacht rees naar boven en zijn klauwen schoten uit hun hulzen, maar de kraai kwam niet dichterbij. Hij liet enkel de crowfood uit zijn bek naar beneden vallen en Foulpaw keek met een vieze blik in zijn ogen toe de crowfood een eindje voor hun op de grond landde. ”Gatver,” sprak hij toen de rottende geur al snel hun kant op kwam dwalen. Hij draaide zich om en liep langs Beechresin heen. ”Ik weet niet wat jij, maar ik heb geen zin om hier te blijven,” sprak hij op een norse toon. Hij had de stank nog best wel kunnen verdragen toen hij een eindje verderop stond, maar dit werd voor hem te veel. Het was niet dat hij ervan over zijn nek zou gaan, maar het was in elk geval ook niet super aangenaam om te ruiken.