[EVENT 5] We're all in this together

Hij had zijn best al gedaan met een aantal anderen om zo veel mogelijk sneeuw weg te halen. Ze hadden elkaar af zitten wisselen en de kou prikte aan zijn pootkussens. Hij was niet eens een tunneler, maar elke kat wist hoe ze moesten graven of op zijn minst in de basis. Toch kon hij de vermoeidheid voelen, zeker na amper iets gegeten te hebben de afgelopen tijd. Het was belangrijker geweest dat de elders, queens en kittens eten hadden gehad. Hij moest terugdenken aan wat er was gebeurd voor ze waren begonnen te graven. Waarom had diegene gedaan wat ze gedaan hadden? Iemand vermoorden midden in het kamp? En hij was er nog bijna van beschuldigd, alleen omdat hij niet in de warriors den geweest was, maar achter Ashenpatch aangegaan was. Maar hij was vrijgesproken, waardoor hij nu dan ook gewoon mee kon helpen met het graven.

Ze hadden de moordenaar gevonden, iets waarvan ze nog steeds niet goed wist wat te denken, maar ondertussen had ze een doel gekregen, net als de rest van de clan en dat was om naar buiten te gaan graven. Om een weg het kamp uit te maken, zodat ze weer zelf op pad konden gaan om prooi te vangen, in plaats van de paar dingen die de katten buiten nu wisten te vangen. Ze was dan ook aan het graven, zoveel als dat haar lichaam het toeliet. Hoe sneller ze er doorheen waren, hoe sneller alles weer terug naar normaal zou kunnen gaan en zij ook weer meer zou kunnen helpen dan wat ze de afgelopen tijd had gedaan. Ze kon het niet hebben dat er maar een paar katten buiten het kamp waren die het hele kamp hadden moeten voorzien.

Katten waren begonnen met het uitgraven van het kamp nadat het andere probleem opgelost was. Zelf had hij geholpen met de informatie die hij gehad had en daar was hij toch wel heel trots over geweest. Hij stond dan nu ook net buiten de nursery, te kijken hoe de katten aan het werk waren. Hij wilde ergens mee helpen. Dat moest wel kunnen toch? Hij kon ook gerust wat sneeuw verplaatsen. Hij liep dan ook naar de eerste de beste warrior toe. ”Kan ik ook helpen?” Vragen kon hij altijd, ook al was de kans dat hij afgewezen werd.

_{Sparkpaw kon zich niet een dag herinneren dat hij zich ooit zo moe had gevoeld. En hij had nog wel eens wedstrijdjes gedaan wie het langst wakker kon blijven! Maar dan wisten ze nooit wie echt won, want ze claimden altijd van elkaar dat ze elkaar in slaap hadden zien vallen. Maar de afgelopen dagen waren marteling geweest. Met papa, Plover én Hawk. Het was allemaal verschrikkelijk geweest. De beste dag was nog wel dat hij eventjes alleen naar kamp mocht rennen om te kijken hoe het ging. En toen was hij de brenger van slecht nieuws geweest op de terugweg. En toen kon hij weer teruggaan om te graven. Zijn spieren zeurden, zijn gewrichten deden pijn, en hij had een klauw verdraaid toen hij Ploverpaw op zijn muil had geslagen. En nu moest hij met diezelfde klauwen sneeuw graven. Hij had één oog op zijn vader gericht. Af en toe keek hij naar Ploverpaw om zijn blik te vermijden. Maar hij groef, want hij had geen keus. UUGH. Hij vloekte onder zijn adem.}

De moordenaar was gevonden. Als het aan Thawrage lag, dan wist hij wel wat hij met die informatie ging doen, maar dat ging in tegen de principes van de warrior code, zijn Clan en StarClan. Dus moest hij maar even op zijn kiezen bijten en zich focussen op een belangrijkere taak: het kamp uitgraven. Het was nu wel weer genoeg geweest. De grote warrior bewoog zich naar de uitgang van het kamp toe, maar niet voordat hij nog de woorden van Sootkit had opgevangen. Verdomme. Kon Lightstep haar pluizenbal niet bij zich houden? ”Nee. Ga terug naar je moeder. Dit is geen taak voor een kitten,” zei hij kortaf. ”Jouw tijd om jezelf te bewijzen komt nog wel, maar voor nu is het veiliger als je in de nursery blijft.” En zijn kille blik bleef net zo lang op Sootkit hangen tot de boodschap doordrong voordat hij zich aan de irritante taak waagde om sneeuw weg te klauwen. Het zou geen wonderen doen voor zijn schouder, maar Blazestar was daarbuiten en Thawrage kon niet ontkennen dat hij zich zorgen begon te maken om de kater. Niet dat hij dat ooit hardop zou zeggen, natuurlijk. Zijn blik gleed kort naar opzij en hij merkte dat hij naast Sorrelnose was gaan staan. Hij wisselde een korte blik met haar uit en gaf haar een knikje, waarna hij aan de irritante taak begon om de sneeuw uit te graven. Hij klemde zijn kaken op elkaar tegen de verzengende pijn in zijn schouder en deed voort. Hoe sneller ze die sneeuw weg konden krijgen, hoe beter.

Mijn god, holy shit, hij was echt heel moe. Hij was zo super jaloers op iedereen die in het kamp was, want die hadden tenminste een warm nest, een echt thuis. Hij voelde zich net een rogue, omdat hij al zolang niet in zijn eigen huis geweest was. Gelukkig had hij Blaze en twee apprentices waar hij nu eigenlijk ook heel stiekempjes wel op gesteld geraakt was. Maar dat is een geheimpje hoor, niet doorvertellen. Hoewel hij heel graag wilde klagen hield hij zijn kaken netjes op elkaar terwijl hij aan het graven was. Zijn klauwen deden pijn, het was koud, om maar niet te spreken van de spierpijn die hij had. Maar het moest gebeuren, natuurlijk.

Het graven begon duidelijk effect te hebben. De sneeuw zakte onder zijn poten weg en er werd een kleine lawine veroorzaakt. Toen deze voorbij was, zag Thawrage opeens de kat die hij diep vanbinnen zo graag had willen zien. Hij zag de vermoeide blik van de kater die hij stiekem toch wel ergens als zijn vriend was gaan beschouwen en hij draaide kort met zijn oortjes, niet wetend wat hij met zijn emoties aan moest. Hij keek toe hoe Blazestar naar voren wankelde en instinctief schoot hij naar voren zodat hij de kater kon ondersteunen met zijn brede lichaam. Blazestar begon orders uit te delen en ondanks dat Thawrage had meegeholpen met het graven, was hij niet moe genoeg om op patrouille te gaan. Ja, zijn schouder deed zeer, maar dat zou nog wel even zo blijven. ”Ik ben blij dat je weer terug bent,” bromde hij zo zacht mogelijk tegen de kater zodat anderen het niet zouden horen. Het voelde ongemakkelijk om het te zeggen en Thawrage voelde zijn pels ongemakkelijk prikken. Gelukkig gaf Blazestar aan dat hij Aspenpatch wilde spreken en was daarmee het moment tussen hun voorbij. Thawrage liet zijn lichaam pas van die van Blazestar wijken toen dat hij merkte dat de kater op eigen poten verder kon wandelen. En toen draaide hij zich om, waarna hij een weg baande door de uitgang van het kamp. De tijd met zijn Clanmates opgesloten in het kamp had zijn energiepeil naar beneden gehaald en hij wilde er alleen op uit gaan, even weg zijn van iedereen. Hij zou het aan Blazestar en Aspenpatch overlaten om een passende straf voor de moordenaar van Wisteriawisp te vinden, want als hij langer in dat verdomde kamp zou blijven rondhangen, zou hij zijn eigen straf gaan bedenken. En dat zou StarClan hem niet in dank afnemen, dat was één ding dat zeker was.

Ze waren er. Een doodvermoeide maar toch ietwat gelukkige uitdrukking stond op Hawk's gezicht terwijl hij luisterde hoe Blaze de clan toesprak. Oh ja, hij was natuurlijk ook nog hun leader. En dan moest hij zo plechtig doen, een hele tegenstelling tot hoe hij de afgelopen paar dagen geweest was. Hij glimlachte zachtjes terwijl hij toekeek. Zijn vacht prikte toen hij plots oogcontact maakte met Blaze, en ze elkaar even aankeken. Hij kantelde zijn kop iets, maar door zijn beweging keek de ander weer weg. Hmm.. Toen werd hij plots tegenover de hele clan geprezen en dat was iets wat hij in zijn hele leven nog niet meegemaakt had. Hij grijnsde scheef richting Plover en Spark, die net zo goed in de prijs werden meegenomen. Ze moesten hun rust pakken, zei Blaze. Zou hij dat dan zelf ook doen? Hij tikte met zijn staart toen het daar niet op leek, hij wilde gelijk met Ashen, Rout en Stork in gesprek. "Hmm, zou je niet eerst zelf ook wat rusten, machtige leader?" humde hij zachtjes tegen de kater, nadat hij naar hem toegelopen was.

_{Sparkpaw groef en groef, en toen waren ze er eindelijk doorheen met zijn allen. De poten van katten aan de andere kant kwamen tussen de sneeuw tevoorschijn en Sparkpaw haalde opgelucht adem. Hij wilde zich direct hier en nu laten vallen, maar hij kon niet. Nog even door. Nog de laatste loodjes. En toen waren ze bevrijd. Zijn nest in de apprentice den riep verleidelijk naar hem. Maar als papa door moest, kon hij dat ook. En nadat Blazestar de clan had toegesproken en hem had geprezen, voelde hij het schaamrood naar zijn kaken gaan. Hij en Ploverpaw verdienden het niet. Maar.. misschien hadden ze zonder hen nooit nu al eten kunnen hebben dus.. Maar papa verdween al snel om belangrijkere zaken te doen, en Hawkchase volgde, de trouwe hond. Sparkpaw wilde net zo dapper en stoer zijn, terwijl zijn schouders zwaar aan zijn lijf hingen. Hij wilde nog meer helpen, maar hij wilde ook niet praten met anderen over wat er was gebeurd. En hij wilde al helemaal Ploverpaw geen seconde langer zien. Dus koos hij wat hij kennelijk verdient had, en verdween de apprentice den in.}