Good is the enemy of great

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was niets meer dan een jongen gegroeid in een rang die hij nooit had willen hebben. Maar hij had het op zich genomen, met passie iedere dag geleefd voor zijn clan, en het had hem gemaakt tot de kater die hij vandaag de dag was. Settledstar. Het klonk nog steeds vreemd, ook in zijn eigen gedachten, nooit uitgesproken in de wereld. Hij vreesde dat hij er misschien nooit aan zou wennen. Maar hij was hier met een reden gekomen vandaag. Nadat hij alle noodzakelijk taken had volbracht de afgelopen dagen, had hij eindelijk tijd om het grafje te bezoeken van zijn mooie Morningkit. Niemand, behalve Seamist, wist dat hun kindje hier was begraven. Zonder vigil. Zonder mooie woorden. Enkel tranen en loze beloftes. En nu hij haar weer in StarClan had gezien, brekend tot een miljoen stukjes, kon hij het beeld niet van zijn netvlies krijgen. Hij had haar gezien, gehoord, gevoeld. Als hij zijn ogen sloot, voelde hij haar nog steeds ronken tegen zijn hart. Woordloos ging hij bij een nietszeggend stukje grond zitten voor iedere vreemdeling, maar voor hem was het heilig. Hij sprak in zijn gedachten tegen Morningkit, zonder ooit reactie te krijgen, natuurlijk. Maar hij wist dat hij haar horen kon. De strekking kwam altijd op hetzelfde neer: Het spijt me en ik mis je.

Het was niet vaak dat Blossomhail haar territorium verliet en naar Fourtrees trok. Ze wist ook niet goed waarom ze had vandaag deed, maar ze had er even nood aan. Ze hield van haar Clan en ze was graag bij ze in de buurt, nog liever dan dat ze andere Clankatten tegen zou komen, maar voor nu maakte haar dat weinig uit. Als ze een andere Clankat tegen zou komen, waren het toch alleen maar oppervlakkige gesprekken die dat ze zou hebben. Het lag er natuurlijk ook een beetje aan met wie dat het was. En natuurlijk moest het weer zo zijn toen ze eenmaal bij Fourtrees was, dat het wel een bekende was. Van een Clan waar ze recent nog ruzie mee hadden gehad. Voor nu leek de oorlog voorlopig voorbij, maar Blossomhail wist als geen ander dat er spanningen waren tussen de Clans en dat Crystalstar van haar verwachtte dat ze geen vriendelijk gesprek zou hebben met een ShadowClanner. Maar toch… Ze draaide kort met haar oortjes toen ze zag hoe Settleddust daar zo in zijn eentje op de grond lag en ze keek kort om zich heen. Het zag er intiem uit. Een moment voor hem alleen. En ze wist dat ze waarschijnlijk beter weg kon gaan, maar toch… ”Settleddust,” sprak haar kalme, heldere stem. ”Is alles oké?” Was dit een fout? Misschien. Maar ShadowClan was zeker niet de enige schuldige in dit verhaal. Crystalstar had ook dingen gedaan waar Blossomhail tot op de dag van vandaag nog haar vraagtekens bij had. Alleen trok je uit loyaliteit de acties van je leader nooit in twijfel. Niet hardop, tenminste.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar wist dat hij op een plek als deze nooit lang alleen was. Kon hij verdomme dan nooit alleen zijn? Altijd iemand om zich heen, maar nooit echt samen. En dat echt samen zijn, verlangde hij stiekem al manen na. Misschien dat hij daarom om Stormraiser heen dartelde als een jong veulen. En toen zijn oude naam hoorbaar werd, keek hij direct op. Zijn ogen stormachtig. Misschien begon hij meer van Stormraiser over te nemen dan hij door had. ‘Settledstar,’ corrigeerde hij zonder te twijfelen. Ooit, in een ver verleden, had hij zo geworsteld met zijn identiteit. Maar dat waren problemen van een kind. Hij was een man nu. Troste leider. Dus die naam zou ook met trots gedragen worden. Toen ze vroeg of alles oké was, kantelde hij zijn kop enkele graden. ‘Natuurlijk,’ miauwde hij. Misschien had hij te overduidelijk gerouwd dat kleine momentje. Maar het deerde hem niet. Niemand wist van Morningkit af. Of nou ja, op een paar katten na. Het lijstje werd langzaam langer. ‘Waarom zou ik niet oké zijn?’ miauwde hij dan ook feller terug dan hij eigenlijk had gewild.

Een klein schokje ging door haar heen toen Settleddust… nee, Settledstar haar corrigeerde en haar oren prikten naar voren. Settledstar. Dat wilde zeggen dat Acornstar dood was. ”Gefeliciteerd met je nieuwe rang en gecondoleerd met Acornstar,” sprak ze op een rustige toon en ze gaf hem een respectvol knikje. Was dat het? Was hij aan het rouwen om Acornstar? Het zou haar niks verbazen. De band tussen een leader en een deputy was meestal wel hecht. De leader was immers diegene die de volgende deputy koos en dan was dat echt niet iemand waar ze niks mee op hadden. Settledstar besloot om een defensieve houding aan te nemen, maar dat kon Blossomhail hem niet kwalijk nemen. ”Het is oké om te rouwen, Settledstar,” sprak ze op een rustige toon. ”Ik beoordeel je niet.” En daar was voor haar het gespreksonderwerp mee afgelopen. Settledstar wilde er duidelijk niet over praten en Blossomhail was niet close genoeg naar hem toe om zich erin te mengen. ”Wie heeft de eer om aan je rechterzijde te mogen staan?” vroeg ze vervolgens op een rustige toon. Het was geen geheim om dat soort dingen met elkaar te delen, want op de volgende Gathering zou ze het toch wel te weten komen. Maar het was wel handig om voor de volgende volle maan te weten met wat ze rekening moest houden. Als hij dat wilde vertellen tenminste, that is.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Gefeliciteerd en gecondoleerd. Oh, het ging altijd zo hand in hand. Want het was bitterzoet, of niet? Iemand moest sterven om iets te bereiken in deze goddeloze wereld. Maar meestal stierven katten en bereikte niemand er iets mee. Zijn blik ging nog één moment naar de aarde, voordat hij zich trots opstelde voor de flamepoint. ‘Dankjewel.’ Hij miauwde het meer omdat het hoorde. Omdat het beleefd was. Een klein knikje volgde. Maar toch besloot de poes nog even op zijn gevoelens in proberen te spelen. Hij zou het niet toelaten. Het schild dat hij voor zijn hart hield, had hij voor een moment laten zakken. Tijdens zijn ceremonie, daarna, soms in gezelschap van Stormraiser. Maar niet voor zo'n wildvreemde. Dus glimlachte hij enkel ongemeend, waarna hij zijn kaken klemde en wegkeek. Ze vroeg wie zijn deputy was. ‘Wolfblood,’ antwoordde hij. Ze kwamen er toch wel achter. Bovendien, liet ze er maar achter komen. Wolfblood was een naam waar altijd al veel over was gesproken in ShadowClan, misschien zelfs wel over de grenzen. Zijn ogen gingen weer naar de poes voor hem. Hij moest het gesprek in zijn klauwen krijgen. ‘Het eerste wat je zal doen als je thuis komt, is dit aan Crystalstar vertellen, of niet?’ Hij vernauwde zijn ogen wat. ‘Geef haar mijn hartelijke groeten.’ Crystalstar geloofde hem zo ver als hij hem gooien kon. Maar de twee hadden de handen gedrukt voor de gathering en hij was benieuwd hoeveel schade dat haar reputatie had gedaan.

Blossomhail was niet naïef genoeg om te geloven dat zowel het bedankje als het glimlachje gemeend was. Het was een formaliteit, iets wat gezegd moest worden omdat het beleefd klonk. Ze durfde te wedden dat hij diep vanbinnen nog steeds moest rouwen om Acornstar. Hoe kon het ook anders? Je werd niet vernoemd als rechterzijde van iemand als die kat je niet mocht of geen potentie in je zag. Je leidde manen of soms zelfs jaren zij aan zij de Clan en dan was opeens één van de twee weg. Maar ze wist beter dan het aan te halen. Het had weinig nut. Haar oortjes trokken kort toen hij aangaf dat Wolfblood de nieuwe deputy was geworden. Interessante keuze. Ze had al wel wat verhalen over de poes gehoord, maar Blossomhail was niet iemand die zich met roddels bezighield. Een licht beledigde blik gleed dan ook over haar heen toen Settledstar direct aannames begon te maken en ze glimlachte kort zijn kant op. ”Waarom zou ik? Ze komt er, net als iedereen, op de volgende Gathering zelf wel achter,” sprak ze op een rustige toon. Ze draaide kort met haar oortjes en dacht na over het volgende wat ze ging zeggen. ”En ze heeft voor nu denk ik wel andere dingen aan haar hoofd, na de laatste Gathering,” merkte ze toen fijntjes op. ”Je moet iemand enkel de hartelijke groeten wensen wanneer dat je het meent.” Ze ging iets rechter staan. Was ze het eens met elk ding dat Crystalstar had gedaan? Zeker niet, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich volledig tegen haar leader zou keren. Crystalstar had haar fout openlijk toegegeven op de Gathering in het zicht van heel RiverClan en alle andere Clans, wat haar reputatie behoorlijk wat schade op had laten lopen. Naar Blossomhail’s idee moest je toch wel ballen aan je lijf hebben om zoiets te presteren en ze kon er enkel respect voor opbrengen om wat Crystalstar had gedaan. Maar toch… was de toespraak van StarClan genoeg geweest om de ambitieuze poes te temperen in de toekomst? Ze had geen idee.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Blossomhails opmerking vertelde veel meer dan de oppervlakte liet zien. Hij nam de woorden zorgvuldig in zich op. Hij zou woest worden als iemand zulke belangrijke informatie achter zou houden. Settledstar glimlachte kleintjes toen Blossomhail ook nog toevoegde dat ze meer aan haar kop had na de laatste gathering. Hij probeerde niets te verraden in zijn houding, maar hij genoot ervan dat Crystalstar het moeilijk had. Het zou niet mogen, maar hij wist maar al te goed hoe imperfect hij was. Maar haar laatste opmerking was pas één waarop hij wilde reageren. Dus hij zette een meest charmante lach op zijn gezicht. ‘Wat is de lol daarin?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Al zou het leuk zijn om haar reactie live mee te maken, dat zeg ik niet.’ Hij keek haar aan. Eens zien hoe ver hij dit nog kon strekken. Zo lang ze het maar niet hadden over.. waarom hij hier was gekomen. ‘Ze zou immers blij voor me zijn. We hebben een overeenkomst zij en ik, des te meer dat ik die na kan komen nu ik leider ben, denk je niet?’

Blossomhail snoof zachtjes onder haar adem door. Dit was nu de typische arrogantie van ShadowClan wat aan de ene kant soms haar neusgaten uitkwam en aan de andere kant wel iets was waar ze appreciatie voor op kon brengen. Dit ging echter over haar leader en de manier waarop Settledstar er lichtjes overheen ging, liet haar vacht kort doen rijzen. ”Ik vraag me af wat StarClan ertoe heeft aangezet om je negen levens te geven,” sprak ze koeltjes. ”Je gevoel voor empathie en je kinderlijke instelling zullen het al wel niet zijn.” Want zo kwam hij op dit moment op haar over. Als een klein kind. Een klein kind die een overwinning had gehaald en die er nu van genoot om anderen daarvoor te zien zwoegen. Ja, Crystalstar had een fout gemaakt en nee, ze was het niet eens geweest met de manier hoe ze Twistedheart aan had gepakt, maar ze was het er evenmin mee eens hoe Settledstar hier nu als een klein kind daarover stond te glunderen. ”Crystalstar heeft fouten gemaakt en dat openlijk op een Gathering toe durven geven. Niemand is perfect en er bestaat geen juiste manier voor een Clan te leiden waar iedereen het mee eens kan zijn. Er zullen altijd slachtoffers zijn.” Ze draaide kort met haar oortjes. ”Ik weet zeker dat als Crystalstar’s fouten haar zodanig duur waren komen te staan dat StarClan haar haar rank niet meer waard vond, dat we dat nu al wel hadden geweten. Maar ze is opgestaan en is verder gaan en misschien wordt het tijd dat ShadowClan dat ook eens doet.” Blossomhail hield haar blauwe ogen kalm naar Settledstar gericht. Ze kon veel hebben, maar toekijken en luisteren hoe haar leader’s reputatie onderuit werd gehaald door een kat van een andere Clan, ook al was het dan de leader? Nee. Dat nooit. Want hoe je het wendde of keerde: aan het einde van de rit zou Blossomhail altijd loyaal blijven aan RiverClan en aan diens leader. Wie dat er ook voor haar stond en wat er dan ook gebeurde.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wauw. De poes besloot hondertachtig graden te draaien en opeens hem te beledigen. Settledstar rolde zijn ogen. ‘Vraag het ze zelf. Ze waren erg van me onder de indruk,’ siste hij terug naar haar. Wat dacht ze wel niet? Het was hij geweest die Crystalstar nederig had gedwongen. Het was hij die uiteindelijk de overwinning voor zijn clan had verdient. Ze zou moeten oppassen met die grote bek van d'r. En ze begon hem de les te lezen, alsof hij dat niet wist. Ze sprak over Crystalstar alsof ze het met een sorry goed had kunnen maken. Hij lachte schamper. ‘Denk je nou echt dat ze dat uit de goedheid van haar hart heeft gedaan, juffie? Want denk verder.’ Settledstar keek haar strak aan. Ze mocht best twijfelen over haar. Als ze eens wisten wat voor misdaden ze allemaal had gedaan. En hij wist hoe ze was gestraft. Oh het was zo wreed, en hij wist hoe het voelde. Hij gunde niemand om hun kind zo te overleven. Het was pijn die niet te beschrijven was. ‘Voor niets gaan de zon op. Ze kwam me opzoeken om een deal te maken. Vrede heeft een prijs, en die heeft ze moeten betalen.’ Hij keek haar aan. ‘Maar geen zorgen. Niemand zal er last van hebben. Ze heeft zoals je zegt, haar excuses aangeboden en we leven nog lang en gelukkig.’

Als Blossomhail al geïrriteerd was door zijn attitude, dan liet haar houding dat niet merken. Haar blauwe ogen rustten kalm op hem terwijl hij zijn woorden sprak en ze trok met haar oortje. ”Als ik ooit op magische wijze een connectie krijg met StarClan of Carrioncough kan voor de één of andere reden geen deputy meer zijn en ik word benoemd aan Crystalstar’s zijde en zij overlijdt, dan zal ik eens polsen,” antwoordde ze koeltjes op zijn woorden. De slag met haar staart kon echter niet voorkomen worden toen Settledstar haar op een denigrerende toon aansprak. ”Blossomhail is mijn naam, Settledstar. Je bent qua rank misschien hoger dan mij, maar qua leeftijd en intelligentieniveau zit je niet ver van me af. Ik spreek jou respectvol toe met je titel en jij mij,” zei ze op een ijzige toon tegen hem. Ze had al die manen hard gewerkt voor haar rank en wat ze bereikt had in haar leven en dat ging ze niet onderuit laten halen door een arrogante ShadowClanner die dacht dat hij alles kon zeggen en doen omdat StarClan hem zijn titel had gegeven. Mooi niet. Settledstar besloot om Crystalstar nog wat verder onder de loep door te halen en Blossomhail stond op. Ze had genoeg gehoord. ”Settledstar, op dit moment hebben RiverClan en ShadowClan geen oorlog met elkaar. Met de Leafbare die niet voorbij is, lijkt het me geen slecht idee om dat voor nu zo te houden.” Ze trok met haar oortje. ”Je hebt duidelijk een persoonlijke vete met Crystalstar, maar dat heeft niks met mij te maken. Ik zal altijd loyaal aan RiverClan blijven, dus het heeft weinig zin om haar nog eens door het slijk te halen. Het zal mijn manier van denken over mijn leader niet veranderen.” Ze knikte naar de kater. ”Mijn condoleances nog en hopelijk komt ShadowClan met jou en Wolfblood aan het roer op goede poten terecht.” De toon van haar stem verraadde weinig of ze dat meende of niet. De poes draaide de kater de rug toe en deed teken met haar staart dat het gesprek voor haar afgelopen was. Ze ging terug naar het kamp. Ze had wel iets met Crystalstar te bespreken nu.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De poes deed haar best om intimiderend te zijn. Alleen Settledstar zat al te lang in zijn eigen gebouwde kasteeltje, om zich iets aan te trekken van een ander. Dat had hij er zorgvuldig ingestampt in zijn jeugd. Eerst was het halfclan zijn, toen was het de loser zijn zonder staart. Nu deden woorden geen pijn meer. De poes vond het vervolgens nodig om haar naam te vertellen en respect proberen af te dwingen. Hij haalde enkel één schouder op. ‘Ik vroeg er niet na.’ En toen ze verder door begon te babbelen, wilde hij zijn ogen ver naar achteren rollen. Vrouwen. Dus snoof hij een keer schamper toen ze begon over vetes. ‘Opnieuw fout. Het is ongelooflijk wat ze je allemaal leren in RiverClan.’ Zijn blik bleef pissig. Zijn mond één rechte streep, maar met het nonchalante van een roekeloze puber. Maar ze draaide zich om na nog hem goede woorden te sturen. Hij geloofde er niets van. ‘Dankjewel. Groeten aan Crystalstar!’ humde hij haar na. En toen draaide hij zich ook om, zeker wetende dat dit nieuws als een lopend vuurtje recht naar Crystalstars den zou gaan.