The feeling of freedom

Een koude tocht zweefde over het land heen, gevuld met het gevoel van ijs. De sneeuw, nog steeds in een dik pak, lag overal overheen. Van de bomen tot de stenen, hekken en struiken. Verderop lag het bevroren meer, glanzend in het dunne zonlicht. Haar omgeving zag er verlaten uit, maar de rare voetafdrukken in de sneeuw vertelde haar dat dit eerst niet zo geweest was. Het wees op Twolegs, die sporen, al leek het erop dat ze weer vertrokken waren. Voor nu was ze alleen hier. Haar dunne vachtje had ze zoveel mogelijk opgezet tegen de kou, haar oren stonden wat naar achteren zodat de wind niet direct in hun blies. Inmiddels was ze gewend geraakt aan de kou en sneeuw dat met Leafbare kwam, maar het zou nooit haar favoriete seizoen worden. Ze hoopte dan ook snel dat de sneeuw weer zou gaan smelten en de natuur terug tot leven kwam. Ongelukkigerwijs zat dat er voorlopig nog niet. De witte met zwart en orange vlekken besierde Windclanner had haar thuis weer voor een moment verlaten en had de niet al te lange tocht naar het verloren Skyclangebied gemaakt. Het was geen plek waar je haar snel kon vinden en ze had geen echte reden ervoor om hier te zijn. Zeker nu niet, want kruiden ging ze waarschijnlijk toch niet vinden in deze periode van het jaar. Het was eerder het vluchten wat haar naar deze gebieden bracht, de dagen waarop ze weg wou van alles voor eventjes. Ze kon nooit lang wegblijven, want straks had iemand haar misschien nodig. Natuurlijk hadden ze Falconstrike ook nog, maar het zou vast geen hele goeie indruk maken als zij dagelijks niet te vinden was. Niet dat ze dagelijks weg wou, maar gewoon soms. Ze liep door een klein bosje boompjes heen, enigszins tegen haar principes. Bomen waren niet haar lievelings. Al hielden ze de kou wat tegen, dus dat was dan weer een voordeel van ze. De poes dwaalde verder, kijkend naar de omgeving, al noteerde ze het niet echt. Bosjes, wat rotsen en hekken van Twolegs. Een stuk verderop de grote boerderij, wat boven alles uitstak. Het stond daar als een waarschuwing om niet te dichtbij te gaan, want daar waren de Twolegs altijd aanwezig. Tenminste, dat is wat ze begrepen had van anderen. Niet dat ze het van plan was om het uit te testen. Ze had inmiddels het bosje verlaten en liep nu over een akker heen, al was die nu natuurlijk niet in gebruik. De grond lag overhoop en was hard geworden, dus fijn om er overheen te lopen was het niet. Ze probeerde in de geulen te blijven zoveel mogelijk. Gelukkig was het niet al te groot gezien ze over de breedte ging en liep ze al snel weer over beter grond. Ze besloot om op de terugweg maar even om te lopen dan. Voor nu ging ze nog een stukje door, nog geen zin in om naar huis te gaan. Gedachtes stroomde eindeloos door haar kop, maar ze wou er niet op concentreren. Ze wou niet piekeren en zichzelf de eindeloze zorgen geven. Ze wenste tijd voor zichzelf te hebben en die niet op te vullen met negativiteit voor nu. De vaste grond onder haar poten gaf haar een idee en ze zette af, om vervolgens door de sneeuw te stuiven. Ze had intussen wat meer geleerd om in de sneeuw te kunnen rennen en het ging haar beter af nu. Ze vloog bijna over het land, haar Windclan afkomst goed merkbaar met de snelheden die ze met gemak haalde. Het voelde alsof ze aan alles ontsnapte, de wereld achter zich latend. Ze juichte, haar geroep werd meegedragen met de wind. Storkpaw voelde zich weer zoals vanouds, toen ze net Apprentice geworden was. De dagen waarop ze als een gek door het territorium rende, niet meer gelimiteerd door de wanden van het kamp. Dat leek nu allemaal zo lang geleden. Dit was waar ze voor gemaakt was, dit was waar ze haar geluk in vond. Eventjes kon ze dat geluk weer voelen, eventjes leek alles oké. Ze maakte een paar bochten om te kijken hoe ver ze kwam zonder uit te glijden in de sneeuw, het ging haar prima af. Uiteindelijk begonnen haar poten te prikken en werd haar keel droog. Haar hart klopte wild in haar borstkas en ze wist dat ze moest stoppen. Ze had haar limit bereikt inmiddels en ze moest nog terug naar Windclan. Storkpaw remde af en stond even hijgend stil. Gelukkig bleef ze nooit lang buiten adem. Nadat ze alweer uitgehijgt was keek ze op om maar weer terug richting Windclan territorium te lopen. Ze keek om zich heen om te zien waar ze precies naar toe moest voor de juiste richting, want ze was niet rechtdoor gegaan tijdens haar rennen. Dus nu moest ze weer even oriënteren. Euh, ze bleef rondkijken. Nog steeds niet wetend welke kant ze op moest nu. Paniek begon langzaam toe te slaan terwijl ze bleef zoeken naar de richting die ze op moest. Ze zag de boerderij, maar die stond op een andere richting dan zonet. Of leek dat maar zo? Was ze er links of rechts langs gegaan? Storkpaw begon terug te lopen langs de kant waar ze zonet vandaan kwam, of tenminste dat hoopte ze. Ze was nog te vermoeid om weer te rennen, maar in een haastig drafje probeerde ze te ontdekken hoe ze gegaan was. Niet dat het veel hielp. Tijdens haar wilde geren had ze nauwelijks opgelet op haar omgeving en wat nu kon helpen als herkenninsgpunten hadden geen enkele betekenis voor haar. Ze bleef doorlopen, geen enkel idee of ze de juiste richting opging of juist verder van huis liep. Ze was angstig en kon zichzelf wel voor de kop slaan. Straks kwam ze nooit meer thuis en bevroor ze ergens dood ofzo.

-Buzzingbee first

Prompt 67: Laat je kat ergens hopeloos verdwalen!

<sub>Het oude Skyclan territorium, ze had niet gedacht haarzelf hier te vinden maar daar was ze dan. Het kwam een beetje van een jacht die uit de hand was gelopen toen haar prooi te ver weg was gekomen en was die nadien kwijt geraakt. Als gevolg daarvan had de mollige poes gewoon besloten verder een wandeling te maken, ze was zo druk bezig geweest met zeker te zijn dat alles goed ging in haar Clan dat ze wel wat rust kon gebruiken. Elke honingbij had wel eens hun rust nodig, dus zij nu ook.

Ze liep door het gebied op haar gemakje en observeerde de omgeving. Het was niet de mooiste omgeving, het was duidelijk verknoeid door twolegs en hun monsters. Af en toe stond er een boom maar veel waarde hadden ze hier eigenlijk niet. Soms vroeg de poes zich af hoe het leven van de Skyclanners hier was verlopen, en hoe het zou zijn geweest als zij daar een deel van uitmaakte. Maar dat was echter allemaal fantasie, en de realiteit raakte soms harder dan een steen die viel op je kop. Toen ze een paar keren knipperde met haar goude ogen merkte ze opeens iets in de verte. Iets dat alle richtingen aan het belopen was, alsof ze naar iets zocht. De kattin was van nature iemand die iedereen hielp, dus ze besloot maar eens een kijkje te gaan nemen. De lapjeskat leek iemand te zijn van Windclan, en ze kwam ergens wel bekend voor maar Buzzingbee kon het niet meteen plaatsen. “Hallo, is alles oké?”, vroeg ze licht bezorgd aan de apprentice.</sub>

_{Rustig bleef ze staan, kijkend naar de wit met rood en zwart gevlekte poes die voor haar kwam te staan. Haar blik was erg paniekerig en Buzzingbee begon zich al wat meer zorgen te maken. Was deze poes oké? Was er iets gebeurd? ‘Ik-ik weet waar ik ben’, bracht de ander uit terwijl deze trilde op haar poten. Dat klonk niet erg geloofwaardig en de warrior trok één van haar wenkbrauwen naar boven. In zo’n paniek leek het niet erg ideaal om zulke statements te maken, maakte niet uit of zij van een andere clan was of niet. Verdwaald was verdwaald, tenslotte. Zelfs zij kon zich eens verdwalen. ‘Ik wou gewoon even weg’, mauwde de ander vervolgens voordat die weer begon met lopen. De calico besloot dicht bij haar te blijven en naast haar te lopen, just in case. Ze wou helpen, als ze toch maar eens wist wat het probleem in feite was. De kattin vermoedde dat ze verdwaald was, maar het niet durfde toegeven. De apprentice schoot naar de andere kant en Buzzingbee volgde terwijl de windclanner wanhopig rondkeek. ‘Waarom moest ik zo nodig gaan rennen’, schold de ander opeens tegen zichzelf. ‘Ik wil naar huis’ Even trok Buzzingbee met haar oor, voor ze weer naast de ander kwam te staan en met een slag van haar staart sprak zij het volgende. “Lief, als je verdwaald ben wil ik gerust helpen”, besloot ze haar kalm en vriendelijk toe te spreken. “Je hoeft de schuld niet op jezelf te steken, iedereen raakt de weg wel eens kwijt” Dat was wat ze had begrepen uit hetgene wat de windclanner had lopen zeggen. Dat ze de schuld op haarzelf stak van zo te rennen, en dat ze naar huis wou.  En Buzzingbee wou helpen, want niemand verdiende het om nooit meer hun thuis te vinden.}

_{Ze zag niet elke dag verdwaalde katten op haar tochten maar wanneer ze er eentje vond, wilde ze hen echt graag helpen. Buzzingbee was zelf nooit echt verdwaald geraakt en hoopte dat ook niet te zijn in de nabije toekomst, maar kon zich wel voorstellen hoe het moest voelen. Daarom knikte ze ook toen de jonge apprentice zenuwachtig ‘Echt?’ vroeg. “Tuurlijk”, glimlachte ze. Ze wenkte met haar tweekleurige staart als teken dat de apprentice haar mocht volgen. Ze zocht eerst met haar goude ogen rond naar kenmerkspunten – al waren er hier vrij weinig – en volgde nadien de geuren. Windclan was niet zo héél erg ver van dit gebied, het was gewoon een beetje zoekwerk maar de zwart-rode warrior kon haar zeker wel thuis brengen. ‘Euh, ik ben Storkpaw’, prevelde de apprentice. Storkpaw, het kwam haar ergens wel bekend voor. Maar ze had zich er niet echt al teveel mee bezig gehouden met wat er gebeurde op de gathering, aangezien ze vooral bezig was met haar Clan goed te helpen in plaats van de lokale drama bij te houden. “Leuk kennis met je te maken, Storkpaw. Mijn naam is Buzzingbee”, stelde ze haarzelf voor terwijl ze verder focuste op de omgeving.}