If ain't money, then wrong number

Foxpaw zette haar haren op tegen de kou terwijl ze naar buiten liep. Ze had geen zin om op een groepje te gaan wachten voor te gaan trainen. Ze wilde een persoonlijke mentor en zo lang ze die nog niet had, weigerde ze haar kostbare tijd te verspillen met katten die niet op tijd op kwamen dagen. Ze zou alvast wel vooruitgaan. Ze zou de preek dan later wel weer te horen krijgen, maar dat maakte haar niet veel uit. Ze had geen enkele ambitie in haar aderen lopen om zo snel mogelijk een warrior te worden. Het zou haar familie toch nooit opvallen, dus waarom al die moeite doen als ze anderen kon zien rondrennen en het werk voor haar zag doen? En als die oude zakken botten eten wilden hebben, moesten ze zelf maar van hun luie reet af komen. Dat ging zíj niet voor ze doen. Met een demonstratief gebaar keerde Foxpaw het kamp de rug toe en liep in de richting van the Sunningrocks, al zou het nu waarschijnlijk niet veel zonnen zijn. Het was nog altijd de kou die Leafbare met zich meebracht en Foxpaw ademde kleine wolkjes uit terwijl ze zich door haar territorium begaf. Ze vond de stenen niet veel later en ging lui liggen, al rilde ze wel kort toen haar buik contact maakte met de ijskoude steen onder haar. Maar goed, het was beter dan die stomme taken doen voor de Clan. Dat was één ding dat zeker was.

Natuurlijk moest het weer zo zijn dat één of andere nobele Clanmate haar gevolgd was en nu de baas over haar moest gaan spelen. Ze draaide traag haar kopje in zijn richting, alsof hij een vervelende vlieg was. Ze zag dat het Runningwind was, zogenaamd één van de oudere warriors waar ze respect voor moest hebben. Respect haar reet. Dat hadden ze ook niet voor haar, dus waarom zij wel voor hun? Ze trok haar neus op alsof ze iets vies had geroken toen hij over een grenspatrouille begon en ze keek hem hooghartig aan. ”Ik lig hier prima, maar bedankt voor je bezorgdheid,” zei ze op een poeslieve toon, alsof ze echt dacht dat hij met haar begaan was. Ze was enkel een pion in hun spel om prooi te vangen voor de Clan. Daar ging ze niet aan mee doen, niet als zij één van de laatsten zou zijn die van de prooi mocht genieten. Hard werken om anderen vervolgens van je harde werk te zien profiteren. Nee, dank u. ”En mijn jachttechnieken komen er wel wanneer Eveningstar mij een mentor geeft. Toch ben ik heel blij dat je zo begaan met me bent. Dat geeft me een goed gevoel.” Iets van een snerende ondertoon was te horen naarmate ze meer woorden sprak en er verscheen een scherpe blik in haar kristalblauwe ogen. En nu oprotten. Dankjewel.

Foxpaw kon zien dat haar attitude hem irriteerde, hoezeer hij dat ook probeerde te verbergen. Mooi zo. Zijn attitude irriteerde haar namelijk ook. Kon hij niet gewoon oprotten en zichzelf met andere dingen bezig houden als ze dan toch zo irritant was? Maar ja, wat kon ze ook verwachten. Hij was weer zo één van die heilige warriors die per se wilde dat iedereen hun Clantaken goed zouden doen. Hij begon over Eveningstar en Foxpaw rolde met haar ogen. ”Het interesseert me niet, Runningwind. Al blijf ik heel mijn leven apprentice. In tegenstelling tot jou heb ik niet zo’n grote ambities. De Clan kan me gestolen worden.” Ze keek weer met een geïrriteerde blik naar opzij. Ze wist niet in hoeverre ze die woorden meende, maar ze wist wel dat het haar niet veel kon schelen of Eveningstar haar lang apprentice zou laten of niet. Zij had er niet voor gekozen om in deze Clan te leven. Nee, ze had er niet voor gekozen om gebóren te worden in een gezin dat niks om haar gaf. Maar daar had de senior warrior niks mee te maken. Ze snoof spottend toen dat hij zijn woorden sprak. ”Alle krijgers of jíj?” vroeg ze scherp aan hem. ”En de enige reden dat jij je zorgen maakt, is omdat ik niks voor de Clan doe op dit moment. Niet om mij persoonlijk.” Dus doe niet alsof dat wel zo is wilde ze hem toebijten, maar ze hield het nog net in. ”Maakt het wat uit of ik hier lig of niet? Ik heb nog geen training gehad, dus ik ga waarschijnlijk toch niet voor jou of de Clán kunnen betekenen.”

Bla. Bla. Bla. Elders en kittens beschermen. Het kon haar allemaal gestolen worden. Alhoewel… Nee, ze wist zeker dat ze dat niet meende. Er waren heus wel kittens in haar Clan die ze zou verdedigen met haar leven als het zou moeten. En waarschijnlijk ook wel elders. Misschien ook wel andere katten. Oké, misschien interesseerde het haar meer dan ze door wilde laten schijnen, maar ze kon haar woorden nu niet meer terugnemen en dat ging ze niet doen ook niet. Ze trok met haar oortje toen hij over een vos begon en haalde haar schouders op. ”Ik red mezelf wel,” zei ze op een felle toon, al wist ze niet zeker of dat waar was. Waarschijnlijk niet. Zonder enige training een vos aanvallen? Ze dacht niet dat ze dat ging overleven. En ze dacht ook niet dat het haar ouders echt veel kon schelen als ze dat niet zou doen. Achter haar ogen prikten tranen en boos knipperde zij ze weg. Ze luisterde boos naar de woorden die hij sprak over het nut hebben van het leren van technieken om zichzelf en de Clan te verdedigen, zelfs voordat ze een mentor had. Daarna stormde hij weg. Foxpaw kneep haar ogen kort samen en vroeg zich af of ze hem nu moest achtervolgen, maar besloot om te blijven liggen. Ze was te boos en te bitter om hem achterna te gaan. Ze lag hier liever op de koude rotsen weg te rotten dan dat ze ook maar één stap in dat verdomde kamp zette.

Foxpaw liet zich met een zucht ontspannen weer op de Sunningrocks zakken toen dat Runningwind eindelijk wegging. Ze achtte de kans hoog dat hij nu naar Eveningstar ging om haar aan te spreken op Foxpaw’s gedrag. Wat een ellende. Even overwoog ze om naar een ander deel in het territorium te gaan zodat de kater haar niet kon vinden, maar die zou ze later wel weer volop voelen als ze uiteindelijk terug zou komen naar het kamp. Er bestond ook een kans dat de kater de hoop op had gegeven en naar zijn eigen taken was gegaan, maar dat dacht ze niet. Die stomme kat deed er alles aan om die schijnheilige warrior code te volgen. En ja hoor, ze lag nog geen tien minuten rustig toen dat ze weer pootstappen hoorde. Ze wierp hem een giftige blik met haar kristalblauwe ogen toe toen hij zijn woorden sprak en stond op. ”Heb je nu je zin? Hielenlikker,” mompelde onder haar adem door terwijl ze door liep. ”En ik kan het prima af, dat tripje naar het kamp alleen. Je hoeft mijn poot niet meer vast te houden nu. Je hebt al wel weer genoeg gedaan,” beet ze hem toe, waarna ze de tocht naar het kamp begon te zetten. Ze was helemaal klaar met van die bemoeizuchtige katten en ze had helemaal geen zin om Eveningstar onder ogen te komen. Maar het leek erop dat ze geen andere keus had en Foxpaw liep met dikke tegenzin het kamp binnen, waar ze Eveningstar al zag zitten. ”Je wilde me spreken?” vroeg ze op een toon die duidelijk niet al te enthousiast klonk en ze ging zitten, haar kristalblauwe ogen richtend naar haar leader. StarClan, kon dit snel genoeg over zijn?