I'm filled with flaws and attitude

Met een geïrriteerde zwiep van haar staart keek Foxpaw toe hoe haar vader met één van haar siblings aan het praten en aan het lachen was. De liefde die hij toonde voor haar siblings had hij nog nooit voor háár getoond en dat deed zeer. Ze had zelfs geen blik mogen ontvangen nadat ze apprentice was geworden. Haar moeder deed iets minder afstandelijk tegen haar, maar daar was ook wel duidelijk een kloof te voelen en Foxpaw wist niet waar ze het aan verdiend had, maar het beviel haar niet. Ze keerde haar ouders echter de rug toe en liep het kamp buiten. Het kon haar niet schelen dat ze geen mentor had en dat ze in principe niet alleen het kamp uit mocht omdat ze zo jong was. Ze had geen zin om naar haar ouders, die het duidelijk beter met haar siblings konden vonden dan met háár, te blijven kijken. Het hielp ook niet dat ze in de verste verte met haar rode vacht en kristalblauwe ogen niet op ze leek. Toch wist ze dat ze mooier was dan hun allemaal. Met haar staart recht in de lucht en haar kopje opgeheven, liep ze dan ook arrogant door het territorium heen. Ze hoorde echter nog geen paar seconden later pootstappen achter zich en met een geïrriteerde zwiep van haar staart keek ze over haar schouder. ”Wie is daar?” snauwde ze, geen moeite doende om haar slechte humeur te verbergen.

Het was niet zijn bedoeling geweest om haar te volgen, zeker niet omdat hij eigenlijk zelf het liefste weg wilde blijven van alles en iedereen voor een moment. Maar hij had haar blik gezien naar haar eigen familie toe en misschien was Foxpaw wel een van de weinige katten in Thunderclan die kon weten hoe hij zich voelde. Al was ze nog jong, maar ze was jong genoeg om niet schuldig te zijn geweest aan wat er allemaal was gebeurd. Ze was een van de weinige die er niks aan had kunnen doen, die er niks aan had kunnen veranderen. Hij deed dan ook niet de moeite om verborgen te blijven en daardoor had ze hem snel genoeg door. Hij stapte dan ook tevoorschijn en liet zijn blik kort over haar heen gaan. ”Foxpaw, het is niet verstandig om alleen het kamp uit te gaan.” Ze had waarschijnlijk nog amper training gehad, zou zichzelf niet eens kunnen redden wanneer er wat zou gebeuren.

Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart toen dat Dustspirit zijn woorden sprak. Dezelfde woorden die iedereen altijd tegen haar sprak. Of nee. Die eigenlijk niemand tegen haar sprak. Of misschien beschouwde ze iedereen buiten haar familie gewoon als een niemand omdat ze zo gekwetst was door hun. Ze bewoog kort met haar oortje en schudde de irritante gedachten weg. ”Dan loop je maar met me mee. Ik ben niet van plan om terug het kamp in te gaan,” zei ze op een resolute toon tegen de warrior en ze levelde haar blik met de zijne terwijl ze hem arrogant aankeek. ”Of heb je soms belangrijkere dingen te doen dan op een kitten te letten die nog maar net uit de nursery is?” vroeg ze vervolgens op een licht uitdagende toon. Want dat was niet meer dan dat ze was. Een kitten met te veel druk op haar schouders en te veel negatieve gedachten voor haar jonge leeftijd die nog maar net uit de nursery was. Ze had heel haar leven rooskleurig moeten zien en net als andere apprentices gretig aan haar training moeten beginnen, maar ze kon er geen lol in vinden. Ze wilde gewoon zo snel mogelijk dat kamp uit en niet geconfronteerd worden met een vrolijke familie waar zij blijkbaar geen onderdeel van uitmaakte.

Hij had niet met de woorden bedoeld dat ze weer terug naar het kamp moest gaan, maar meer dat ze de volgende keer op zou moeten letten dat ze niet steeds alleen ging. Zeker niet wanneer ze nog amper training had gehad. ”Ik heb wel tijd om met je mee te gaan.” Hij kon het wel begrijpen wanneer je soms niet in het kamp wilde zijn. Hij had die momenten zelf vaak genoeg. ”Het kamp kan verstikkend zijn.” Sprak hij dan ook vervolgens. Zeker wanneer katten niet achter je hadden gestaan wanneer je ze nodig had. Hij wilde nog iets zeggen, maar zijn blik viel wel op iets heel raars. Een haas met wat nou? Het dier was groot, zou zeker een groot deel van de clan kunnen voeden, maar wat moesten ze dan met de rare dingen die de haas had? Hij liet zijn blik naar Foxpaw gaan. ”Wat doen we?” Gingen ze jagen op de paashaas?

Ze wist niet wat haar meer verraste: het feit dat hij rustig bleef, het feit dat hij zei dat hij met haar mee zou gaan of het feit dat hij toegaf dat het kamp soms verstikkend kon zijn. Dit was een heel andere attitude dan ze van Runningwind had gekregen en Foxpaw voelde hoe haar spieren zich ontspanden. Met een schuin oog keek ze naar Dustspirit en vroeg zich af of hij diegene zou zijn die haar écht zou begrijpen. Ze opende haar bek om iets te zeggen, maar haar oog viel kort op een… ja, wat was het eigenlijk. Het was een haas, maar… het zag er raar uit. ”Ik… Ik weet niet wat ik moet doen,” gaf ze schoorvoetend toe, haar kristalblauwe ogen van hem afwendend. ”Ik heb nog geen jachttraining gehad. Ik zou dit enkel maar verpesten.” Haar laatste zin deed haar raar opkijken, want haar zwaktes toegeven was niet iets wat ze snel deed. Maar de afkeurende blik van haar vader kon ze nu meer dan ooit duidelijk voor de geest halen en dit was een prooi die een groot deel van de Clan kon voeden. Hoewel ze bij hoog en laag vol bleef houden dat de Clan haar niks kon schelen, kon zelfs zij de gedachte dat ze deze prooi zou verspillen voor de Clan niet verkroppen. ”Ga jij maar,” zei ze dan ook licht geïrriteerd, waarna ze weer naar haar poten keek. Waarom voelde ze zich verdomme toch zo nutteloos?

Hij had ook niet verwacht dat ze veel ervaring zou hebben als het op jagen aan kwam. Ze was tenslotte nog niet lang apprentice, maar dan was misschien zo’n raar dier als dit wel een handige om het op uit te proberen, want welke haas liet dit vrijwillig gebeuren, zonder geen gevoel voor gevaar te hebben. ”Dan is dit een goed moment om te beginnen, denk je niet?” En als ze succesvol zouden zijn, dan zou de clan genoeg te eten hebben, ook al moesten ze dan wel eerst wat aan de rare dingen doen die de haas aan had. ”Als je niet wilt, moet je het zeggen, dan laten we hem gaan.” Hij ging niet alleen achter de haas aan. Hij liet ondertussen zijn blik naar het rare dier gaan. Hij rook niet echt vreemd, dus qua eten zou het vast wel goed moeten gaan.

Foxpaw keek nog steeds schoorvoetend naar haar poten toen Dustspirit zijn optimistische woorden sprak. ”Als jij het zegt,” murmelde ze tegen hem. Misschien ontdekte ze nog wel verborgen talenten van zichzelf. Ze snoof spottend. Ja hoor, zij wel. Als ze al een talent had gehad, dan had ze de aandacht van haar ouders inmiddels echt wel getrokken. Maar nee, zij was het laagste van het laagste van heel het nestje. De voetveeg. Iemand waar niemand naar om wilde kijken. Behalve… Dustspirit nu. Maar dat deed hij ook alleen maar omdat hij haar nodig had om die haas te vangen, anders was ze toch niet belangrijk voor hem. ”Denk je soms dat ik niet durf?” vroeg ze op een giftige toon aan hem, meer omdat ze zichzelf liet verliezen in haar negatieve gedachtegang en zichzelf een houding wilde geven dan dat ze echt pissig op hem was. ”Zullen we dan maar? Hoe sneller we dit achter de rug hebben, hoe sneller ik weer kan opkrullen in mijn nest en niks kan doen,” voegde ze er op een bitchy toon aan toe, waarna ze zichzelf opstelde en wachtte op teken van Dustspirit.