balletje laten rollen

Vandaag had hij een schat ontdekt. Een schat die.. Hm, hoe heetten ze ookalweer? Star... Starland..? Ja! Die Starland voor hem had achtergelaten. Mama had hen laatst een verhaaltje over hen verteld, hoe ze over hen waakten en vandaag werd hem dat bewezen. Voor hem lag namelijk een perfect balletje gemaakt van mos. Gisteren was het er nog niet, en toen hij vanochtend wakker was geworden opeens wel! Het moest wel een wonder zijn. In werkelijkheid had waarschijnlijk een van de oudere kittens het gemaakt en laten liggen toen ze klaar waren met spelen, maar in Lovekits ogen was het niets minder dan een geschenk van de goden. Met grote ogen bleef hij ernaar staren, een glimlach van oor tot oor op zijn witte snoetje.

&Thrivekit

Thrivekit knipperde slaperig met zijn ogen toen hij ontwaakte. Zijn gezicht zat vol met vacht en de kitten draaide zijn kopje zodat hij in elk geval om zich heen kijken met zijn grasgroene ogen. Sootkit en Skykit lagen beiden te slapen, maar Lovekit was naar een balletje mos aan het staren met een glimlach om zijn snoet. Daar werd Thrivekit dan ook weer vrolijk van en de kitten kwam overeind. Hun vachten waren als twee tegengestelden van elkaar. Om eerlijk te zijn, waren ze allemaal bijna tegengestelden van elkaar. Behalve hij en Sootkit. Zij leken wel heel erg op elkaar. Ach ja, dat maakte ook niks uit. ”Lufkit,” sprak hij en hij knipperde even kort met zijn oogjes. Nee, dat klonk niet zoals mama het zei. ”Lovekit,” verbeterde hij zichzelf moeizaam. ”Speleh?” En hij knikte naar het balletje. Lovekit zat er immers zo intens naar te staren dat hij er vast wel mee wilde spelen!

Pootstapjes lieten hem op kijken, en met schitterende blauwe oogjes keek hij naar zijn zwarte broetje. Wat fijn, Thrivekit was ook wakker! Nu konden ze samen naar zijn schat kijken. "Kijk!"  sprak hij maar al te enthousiast en gebaarde naar het balletje. Snorrend kroop hij dichterbij en drukte zijn roze neusje zachtjes tegen het balletje, om het van nóg dichterbij te bekijken. Dat maakte hem vreemd genoeg een beetje duizelig, omdat hij scheel moest kijken, en hij giechelde zachtjes. Wat een vreemd gevoel. Bij de woorden van zijn broertje keek hij de ander vragend aan. "Spelen?" Hoe dan? Dit was toch iets om naar te kijken, om te bewonderen! Of was dat wat zijn broertje bedoelde?

Thrivekit draaide kort met zijn oortjes toen Lovekit helemaal verliefd (gheghe) leek te zijn op het mosballetje dat voor hem lag. Thrivekit kneep kort zijn oogjes samen en probeerde te zien wat Lovekit zag, maar hij zag alleen maar een gewoon mosballetje. Het was niet echt fascinerend te noemen, maar Thrivekit voelde Lovekit voldoende aan om in de gaten te hebben dat hij dat niet zomaar kon zeggen. Als het een andere kitten was geweest, had hij het waarschijnlijk niet doorgehad, maar bij zijn siblings was het iets anders. ”Mooi,” zei hij dan ook, maar hij was immers nog altijd maar een kitten van één maan oud en dus kon hij de verwarring niet goed uit zijn stem houden. Er verscheen echter een sprankelende blik in zijn ogen toen Lovekit zijn woorden herhaalde. ”Speleh met mooie bal!” En hij knikte nog eens in de richting van het mosballetje, een enthousiaste blik in zijn gifgroene ogen hebbend.

De verwarring in de stem van de ander ontging hem volledig en Lovekit knikte alleen maar enthousiast. Ja, mooi, dat was het! En het was een cadeautje aan hem, van Starclan. Want wie anders had ooit van mos zoiets kunnen maken? Hij in ieder geval niet hoor! Met zijn pootje aaide hij het balletje zachtjes. Hoe zijn zwarte broertje ermee wilde spelen begreep hij dan ook nog steeds niet helemaal. Het was hem nog nooit opgevallen dat het een spelletje was dat kittens regelmatig speelden. "Kusje!" sprak hij en drukte zijn lippen tegen het balletje. "Mwah!"

Thrivekit keek in pure verwarring hoe Lovekit blijkbaar een heel andere visie van spelen met het balletje had dan hijzelf. Hij leek het balletje echt te aanbidden en Thrivekit begon te proesten toen Lovekit zijn lippen tegen het balletje drukte en er vervolgens een kusje op gaf. ”Waarom jij zo raar doen?” giechelde hij en hij kwam dichterbij. Hij besloot dat het in elk geval geen kwaad kon wat Lovekit deed en drukte zelf ook zijn lippen kort tegen het balletje. Mwah!” deed hij Lovekit na en hij moest weer lachen. Het was dan ook wel een beetje gek, maar ach. Als dit Lovekit’s manier van spelen was, dan kon hij daar wel aan wennen.