So, this i how it feels ...

Hoe dom kon je zijn. Je werd warrior, en je beste vriendin bleef een apprentice, en je gevoelens leken in één keer weg, de liefde, de vriendschap? Wat bezielde hem. Nu was hij vader, vader van een hoop gezonde kittens. Maar zijn weggedrukte gevoelens voor Rainpaw keerde terug. En Smoketear voelde zich in één woord: rot. Zijn poten verplaatste zich langzaam, langzaam verplaatste zijn poten zich naar de rivier waar de heldere maan op scheen. Er was nog een beetje water. voor de rest ijs. Smoketear liet zich op zijn buik zakken in de sneeuw. Hij was trots op zijn kittens, Smokekit, Breakingkit, Autumnkit, Fluffkit, en Bravekit, twee katertjes, en drie poesjes, stuk voor stuk sterke katten. Later zouden ze goede warriors worden.
Zijn ogen gingen voor enkele seconden dicht. Zijn gevoelens voor Rainpaw waren terug, en ze leken stukken sterker, zijn gevoelens voor Lotusleaf, die leken er nog te zijn, maar. Hij kon zich zelf wel voor de kop slaan! Hij was dom bezig! Hij hield van Lotusleaf, niet van Rainpaw! Wat was er in Starclans naam met hem aan de hand! Toen werden zijn gedachten onderbroken door poot stappen. Smoketear opende zijn ogen en keek op in de ogen van een wit poesje. En niet zomaar een wit poesje. Het was Rainpaw. 'Rainpaw?' Zei hij verstikt. Waarom nu, hij had nu geen behoefte aan gezelschap, laat staan van de poes waar hij verliefd op had terwijl hij vader was van een stel kittens en partners was met de moeder van die kittens. O, waarom.

[Rainpaw 8D]

-Sorry, ik had het niet gezien Embarassed

-

Rainpaw stond te trillen op haar poten. Luid hijgend keek ze naar de eekhoorn die voor haar doodstil op de grond lag. Hij had haar te vroeg opgemerkt, maar ze was niet van plan hem te laten weglopen. En nu was ze buiten adem van die inspanning en rilde ze van de kou. Toch was ze trots. Het was haar wel gelukt! Ze had even behoefte aan rust. Maar ze kon niet gewoon naar het kamp terugkeren en niets doen. Dan had ze veel te veel tijd om na te denken en.. Nee! Niet aan denken! Snel liep ze naar de rivier, ongeveer de enige plek waar ze tot rust kon komen. Onderweg spitste ze haar oren en haar ogen merkten elke beweging op. Ze werd deel van het woud, en het woud werd deel van haar. Veel te snel kwam ze bij de rivier aan. Met een vrolijk gezicht drong ze door het struikgewas en bleef toen staan. Het kwam niet door de sneeuw, die er in het bos niet had gelegen, dat ze verrast werd. Het was die geur, die ze uit duizenden zou herkennen. Smoketear. Even treuzelde ze nog, ze dacht eraan gewoon zich stilletjes om te draaien en te verdwijnen. Maar dan klonk zijn verstikte stem.'Rainpaw?' Langzaam kwam Rainpaw naar hem toe en glimlachte wat beduusd. 'Hoi, Smoketear. Ook aan het genieten van het uitzicht?' Rainpaw schrok van haar eigen stem. Het kwam er nogal bot uit. Wat helemaal niet de bedoeling was. Ze bloosde wat en ging toen naast hem zitten. Op slag werd ze rustig.