Let's meet in the garden

Onderwerp: Let's meet in the garden vr 15 apr 2022 - 15:03

Altijd bij Fourtrees. Het was hun plekje geweest, een plek waar ze altijd elkaar tegen waren gekomen. Waar Mistgaze had geprobeerd om hem te behoeden van fouten... maar hij kon niet zeggen dat zijn keuzes ooit fouten waren geweest. Hij had zijn beste vriend altijd loyaal gevolgd, hij had liefde gekend met Sinclaw... en dat zou hij nooit opgeven, voor niks op deze wereld. En hij had slechte dingen moeten doen om zijn beste vriendin te beschermen, en daarna hadden ze andere dingen gedaan... in dat zwembad. Het was toegestaan geweest toen... hij herinnerde zich het gesprek wat daar vooraf was gegaan met Orchis. Het leven was altijd vreemd geweest voor Ace, hij leek de bedoelingen nooit echt te snappen. Maar daar waren kindjes uit gekomen. Vier mooie kindjes. Dat wist hij, en hij wist hun namen. En hij wist dat hij al ontzettend veel van ze hielt, zelfs al had hij ze niet mogen zien tot ze deze leeftijd hadden gekregen. Zes moons al... ze moesten al zo groot zijn, vooral als de aard van hem hadden. En het zouden vast de liefste kinderen ooit zijn, dat moet wel met Mistgaze als hun moeder. Hij hoopte dat Mist ook kwam, het was ook al weer zo lang geleden dat hij haar had gezien... en hij was eenzaam in de elite. Eenzaam met enkel Pythongaze als zijn familie bij hem, en natuurlijk de andere katten in de nursery... het was zo weinig. Hij kon niet wachten, om ook deze kinderen te zien.

Jasminepaw's hart klopte in haar keel terwijl ze zich met haar siblings een weg baande naar fourtrees. Haar hart deed dat veel tegenwoordig, alsof het de intensiteit van het apprentice-zijn niet aan kon. Maar vandaag zou ze haar vader ontmoeten, voor het eerst in haar leven. Een rare gedachte, dat deze kater er was geweest voor zij zelfs maar geboren was, ook al had ze hem nog nooit gezien. Ze wist niet goed wat ze zich bij hem moest inbeelden; de hele reis bleef haar hoofd erover malen. Tot nu toe had ze vooral geprobeerd om zo min mogelijk aan hem te denken. Ze wist de basis wel; dat hij in Bloodclan zat, dat hij groot en grijs en pluizig was. Maar ze kon zich het geluid van zijn stem niet inbeelden, of de kleur van zijn ogen. Jasminepaw slikte moeizaam en drukte haar schouder tegen Ivypaw om steun te zoeken. Toen ze aankwam op fourtrees, was hij niet moeilijk om te vinden. Groot en grijs en pluizig, precies zoals beschreven. De rode halsband om zijn nek stak als een doorn in haar ogen. Het was het kenteken van moordenaars en monsters, dat was haar altijd verteld. Hij droeg de misselijkmakende geur van bloed, maar daaronder zat iets anders, iets zachters, iets kruidigs dat haar deed denken aan haar moeder of aan Remnantwolf. Jasminepaw durfde hem niet in zijn ogen aan te kijken. Ze verstopte zich zo goed als ze kon achter haar siblings, bang voor wat hij van haar zou vinden, en bang voor wat ze van hem zou vinden als al haar kinderlijke optimistische fantasieën niet waar zouden blijken te zijn.

you can use a spear as a walking stick,
but that will not chance it's nature

Hij wilde dit helemaal niet doen. Alles aan hem vertelde dat hij weg moest lopen, omkeren en nooit meer terugdenken aan de kater die hem op de wereld had gezet. Waarom zou hij iemand willen ontmoeten die hij alleen maar kenden van verhalen? Als je verliefd was werd alles zonneschijn en regenbogen, maar leken ze te vergeten dat er ook regen nodig was voor die regenboog. Belladonnapaw volgde met een zure blik op zijn gezicht zijn zusjes die er waarschijnlijk net zo weinig zin in hadden als hij had.

Zijn moeder,Mistgaze, had hem de hemel in geprezen, maar het enige wat hij zag was de rode band om zijn hals. Op een leeftijd van slechts zes moons oud was het al goed duidelijk dat hij de bouw van zijn vader had gekregen. Groot, breed, pluizig. Belladonna kneep zijn gouden ogen wat samen naar de kater terwijl hij een kleine stap naar voren zette in een poging zijn zusjes toch wel iets beschermen van de bloodclanner. Hij was niet wat hij zich had ingebeeld, maar misschien juist wel precies hoe hij zich had bedacht dat Acefray eruit zou zien. Hoe hij zou ruiken. Het enige pluspuntje die hij nu had was dat hij geen vrouw was. Belladonnapaw had al teveel vrouwen in zijn leven. Iedereen was een vrouw. Waar waren de echte mannen? Al wist hij niet zeker of je wel een echte man kon zijn als je voor de lol naar bloemen en kruiden rook.

OH SEE DARLING WHAT FUN THAT IS

Weet je, ze had hier eigenlijk best wel veel zin in. Sinds dat ze te horen had gekregen van vaderlief had haar nieuwsgierigheid geen grenzen gekend. Hij moest immers toch wel wa voorstellen als mama het het waard vond de regels te breken en bereid was zichzelf tot schande te brengen? Want ja, da was het wel. Een schande, verraad, Heel stout van mama. Maar goed, ze was dus eigenlijk wel enorm benieuwd naar de mate waarin haar moeder niet helemaal gezond was. Want als het aan haar lag waren alle Bloodclanners stom dus ja.

Met een grote grijns stapte ze voor haar siblings uit, het woud door. Ze was er klaar voor, helemaal klaar voor. Ze gingen hun vader ontmoette en zij zou alles eruit halen wat ze wilde hebben. En toen het moment eenmaal aanbrak, en ze tussen de bomen uit naar beneden stapte, was er geen zenuw op d'r gezicht af te lezen. "Hoi" mauwde ze terwijl ze de kater is goed bekeek. Hij was precies al beschreven, groot, pluizig, halsband dragende en hij rook naar Remantwolf's stomme den. "Ik ben Fennelpaw" ze kantelde haar kop "Hoe heb jij onze moeder ontmoet?" Ze zou straks wel vragen of hiji emand vermoord had, want ze wilde eerst wat andere dingetjes weten voordat ze achter huilende zusjes aan rennen moest.

Let's meet in the garden Dcm9zur-d3aafd96-e9dd-475b-8fff-3c9c9da579ab.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzI1NDI1ZmIyLWJjOTQtNDM0OS04ZDhhLTZlYWJiNGQ2Y2NkMlwvZGNtOXp1ci1kM2FhZmQ5Ni1lOWRkLTQ3NWItOGZmZi0zYzljOWRhNTc5YWIuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Dit voelde verkeerd op zoveel levels. Maar ze kon niet achterblijven, omdat ze niet wilden. Haar siblings zouden haar een watje noemen. Maar ze kon haar oren niet geloven toen haar moeder vertelde dat ze wel zeker een vader hadden. Dat hij nog leefde. En dat ze hem zouden zien. Maar erger nog was dat hij niet van ThunderClan was. Ze zou boos moeten zijn op haar moeder, schreeuwen dat ze de code had gebroken, weigeren om nog met haar of hem te willen praten. Maar nee, ze was in een oogwenk om te praten en te bang om hardop haar gedachten uit te spreken. Want haar woorden zouden alleen maar schade doen. Dus het makkelijkste was om mee te lopen.
Jasminepaw plakte ook aan haar als een mot op een vlam. Ze moest dapper zijn voor haar zusje die haar had uitgekozen om steun te zoeken. Het was ook onmogelijk bij figuren als Belladonnapaw en Fennelpaw. Dus duwde ze haar schouder terug tegen haar zusje en maakte zichzelf statig, al klopte haar hart in haar keel en zat haar ademhaling hoog. Hun vader was gemakkelijk te vinden en met grote ogen keek ze slechts naar hem. Ze keek en ze realiseerde hoe erg ze allemaal op hem leken. Ze hadden allemaal iets van hem. Grijs, pluizig, groot. Alleen zij was de vreemde eend in hun nest met haar donkerbruine vacht. Ze had altijd gedacht dat het van hem was gekomen. Maar nee. Maar voor nu waren haar ogen gefocust op die halsband en het feit dat hij Bloodclan was. Hij was slecht. Dat was de strekking in ieder verhaal die over Bloodclan ging. Ze waren de slechteriken in ze allemaal. Waarom moest dit nou hen gebeuren?
Fennelpaw sprak hem als eerst aan, natuurlijk. Ze vroeg hoe ze hun moeder had ontmoet en dus bleef ze stil en keek hem geen enkel moment recht aan. Fennelpaw mocht het woord doen, daar was ze immers het beste in.

En daar waren ze, kleine kindjes. Jonge kindjes. Net apprentice geworden en nog een heel leven voor zich uit. Hij voelde zich nerveus op een vreemde manier, alsof hij nog niet compleet een grip kon krijgen op het feit dat deze van hém waren. Het was ook vreemd, dit was het eerste nestje dat hij niet geboren had zien worden… die hij niet vanaf dag één had mogen leren kennen. Maar hopelijk konden deze wel langer bij hem blijven, hij wilde niet nog meer verliezen. Toch wist hij wel te gokken wie welke naam droeg, dat hadden Mist en hij immers besproken. Niet alleen nu, maar jaren terug, toen ze nog jong waren en genoten van zulke gesprekken. Nog voor de wereld zo moeilijk was geworden. Er was maar één kindje, Fennelpaw, die besloot te spreken. “Hallo lieverds. Ik ben Acefray” Vreemd, jezelf voor moeten stellen tegenover je eigen kroost. Maar het was maar gewoon hoe het hoorde te zijn. Toch sprak hij met vaderlijke zachtheid en liefde naar ze, en hij kon enkel al het moois in hun zien. Delen van zichzelf en delen van Mistgaze, allemaal samengekomen, met een beetje wat compleet van hunzelf was. Bij de vraag moest hij even glimlachen, en een moment nadenken. “Dat is heel erg lang geleden, toen wij elkaar ontmoet hadden. Ik was net medicine cat geworden en nog maar dertien moons. Want ik was eerst een warrior” Hij probeerde het zo uit te leggen, zo een beeld van zichzelf te scheppen. “En ik was naar de Thunderpath gelopen, want daar kwam ik graag” Het is een plek die hem trok, zelfs nu nog… hij mistte die weg ergens het meeste, zelfs wanneer er zo veel slechts was gebeurd. “Toen ik in de buurt kwam hoorde ik iemand om hulp roepen, dit was Brightspots, jullie oma. Ze was net aangevallen door een monster, en haar poot was helemaal verbrijzeld. Ik heb haar geprobeerd te helpen vanaf daar, en toen heb ik haar opgetild en terug naar Thunderclan kamp gedragen. Ze werd verder geholpen door de medicine cat daar, en dat was toen ik jullie moeder ontmoette. Mistgaze was jullie leeftijd, maar nog net geen apprentice. En ze was toen al…” Hij probeerde de juiste woorden te zoeken, maar zijn glimlach werd zacht voor een moment. Mistgaze was zijn beste vriend, hij had niks anders dan goeds te zeggen over haar. “Ze was toen al fantastisch. Ze hielp meteen en wist al heel goed wat alle planten betekende. De volgende ceremonie werd ze de nieuwe medicine cat apprentice, en sindsdien zijn we hele goede vrienden geworden, en hebben we elkaar heel vaak gezien” We waren bijna samen weggelopen. De woorden brandden op zijn tong, maar hij deelde ze nog niet. “Dit was altijd ons plekje, hier bij fourtrees. Als we elkaar nodig hadden gingen we hier naar toe, en dan kwam de ander altijd meteen, zelfs al hadden we het niet afgesproken. Het gebeurde gewoon”

Onderwerp: Re: Let's meet in the garden