Living today

Met krachtige passen liep een oudere windClan warrior door het lage gras van de vlaktes. Het was weer eens een lange dag geweest en het jagen was niet echt geslaagd geweest vandaag. Hij had gelukkig wel twee konijnen kunnen vangen, maar hij had gehoopt op iets meer voor zijn Clan. Stilletjes ging hij zitten en zuchtte even kort. Waarom was deze dag zo naar voor hem? Niks ging zoals hij plande, nouja niks was niet helemaal waar. Hij was ten slotte wel alleen op pad gegaan, precies zoals hij wilde. Zwijgend begroef hij zijn laatste konijntje en trippelde geruisloos door naar het kleine meertje. Bij de oever bleef hij staan en boog zijn kop langzaam voorover en dronk stilletjes een paar slokken van het verfrissende water. Zijn oren stonden echter oplettend naar achteren gericht, niemand wilde hebben dat ze vanuit de rug worden aangevallen. En hij was oud en wijs genoeg om dat te kunnen weten. Hij was een van de oudere warriors die zijn geboren, opgegroeid en getraind in de tijd van Tallstar. Er waren er niet echt veel meer die warrior waren toen Tallstar nog leider was. Maar gelukkig was de leiding van de Clan in goede handen gevallen. Nu had Hullystar de leiding over de Clan en alles was nog precies zoals het hoorde te zijn. Met een lange zucht liet hij zich tot de grond zakken en sloot zijn ogen. even genoot hij van de rust om zich heen, maar zijn oren detecteerden toch ergens een geluid. Met een ruk schoten de ogen van de kater weer open en hij staarde om zich heen, op zoek naar zijn bezoeker.

Hoog in een boom waar de koude lucht de zachte zonne-stralen overmeesterde zag je geen levend wezen in. Geen vogels vlogen erheen en geen een durfde er overheen te vliegen. Die zwarte wezens bleven daar uit de beurt. Als je hun zwarte kralen ogen zag, glinsterde ze van verdriet en vlogen weg zodra je merkte dat er nog meer gevaar op de loer zat. Er waren niet veel bomen, maar net genoeg om een groep te vormen. Uit de boom bewoog opeens iets roods dat sierlijk heen en weer zwaaide. Lange haren wapperde in de wind, de bladeren eromheen gingen mee met de wind. Twee goed verzorgde poten zag je door de bladeren, de een op de ander. Groote langharige oren zag je af en toe als een sataleit heen en weer bewegen bij elk geluidje dat het gebied maakte. Van vogels tot de stroming van Het Meertje. Een donker gekleurde neus zag je de lucht inademen. Ze rook de boom, de vogels, het water en nog veel meer. Zelfs versgemaaid gras dat veel verder was, bij de tweebenen. Die lucht was niet vies, maar lekker. Een groen oog loerde op de grond. Als je door die ogen keek zag je een rood witte Windclan kater met blauwe ogen rustig drinken van de stroming. Haar ogen versmalde, een lachje kwam op haar gezicht waarvan je haar scherpe witte tanden zag. De poes stond op. Haar lange haren wapperde sierlijk mee met de wind die tegen haar gezicht kwam. Deze poes wat de Windclan Leader. Stilletjes maar snel liet ze zich glijden van de boom met haar nagels ontbloot. Geluidsloos kwam ze op de grond terecht tussen de bosjes. Toen ze opkeek zag ze de rug van de kater tegen haar. Zijn oren bewogen wel bij sommige geluiden, maar niet die van haar. Ze maakte zich klaar om een vijandige houding te zien als ze zicht toonde. Maar wat zou je anders verwachte van een uitstekende volbloed Warrior die al vele manen was. Evaring zat in allebij de katten hun bloed. Maar die van Holly was ongewoon licht, haar bloed zag je wel niet vaak. Dat is maar goed ook. Toch was er wel een kaar waarbij ze onder zat, maar dat verhaal hoort hier niet thuis. Rustig maar oplettend liep ze langs het bosje richting de kater. Rustig omdat ze de kater kende, maar oplettend omdat de kater haar kan aanvallen uit gevoel van gevaar. Toen Hollystar op een bruin blaadje stapte draaide de kater met een speer om om te kijken wie hem bezocht. Holly lachte klein. 'Hey beste vriend.' Deze kater was niet zomaar een kater, nee. Het was Holly's beste vriend, van het begin tot het eind van haar en zijn leven.

Sorry, laat Iknow....

Zijn blauwe ogen zochten gewoon zijn bezoeker. Hij had iemand horen komen maar wist niet zeker wie. En bovendien, waren vijanden iets zorgvuldiger met hun passen dus dat was het ook niet. Maar toch bleef hij gespannen en zijn oren wiebelde gespannen heen en weer, zoekend naar zelfs het kleinste geluid. Hij zou niet weten wie het was tot zijn volger zich liet zien. Maar zodra hij zich omdraaide keek hij recht in twee maar al te bekende ogen van Hollystar. De poes lachte kleintjes en Bloodsmasher begon te grinniken. 'Hey beste vriend.' Zei ze en Bloodsmaher zwaaide even met zijn staart. ''Ook hallo hoor.'' Miauwde hij grinikend en ging rustig zitten. Hij tilde zijn poot op en gaf en langzaam een lik over. ''Maar vertel eens, wat doet mijn geliefde Clanleader hier. Helemaal alleen en zo ver weg van het kamp?'' Zijn stem klonk een beetje plagend en hij grijnsde even. Bij haar moest hij dit ten slotte kunnen doen. Als beste vriendin moest ze nou eennmaal tegen een grapje kunnen. Snel haalde hij zijn poot oiver zijn oor en stond toen weer op om zich uit te rekken. Hij hield ervan om gewoon leuke gesprekken te kunnnen houden met iedereen. ''Oké, nu serieus dan,'' miauwde hij en keek Hollystar aan. ''Hoe is het ermee Holly?'' Vroeg hij vriendelijk en liet zijn blik even naar de lucht boven zijn hoofd glijden.

-shame on me

De reactie was te verwachten van hem. Waaks als een bloedhond, maar toch wachten wie hem van achteren bekeek. De poes liep met sierlijke passen naar de kater toe, haar ogen half open met een klein lachje. ''Ook hallo hoor.'' Miauwde de kater als reactie waarop Hollystar niet echt op reageerde, behalfe dat haar snorharen kort trilde. ''Maar vertel eens, wat doet mijn geliefde Clanleader hier. Helemaal alleen en zo ver weg van het kamp?'' De lach op haar gezicht verdween en al snelliet ze haar tanden zien. Haar ogen gevuld met schaduw. Een van haar poten voorpoten zette ze voor haar uit, ontblond en al. Zo spreek je je Clanleader niet aan, Warrior!-Een lach verplaatste haar tanden-Dat een hulpeloze warrior hier rondzwerft en bang is voor een baby konijn is voor mij een raatsel.'. Een kleine lenkte van elkaar af stopte Holly en liet haar klauw ontspannen. Een snelle lik over haar poot moest het beetje prut weghalen. Weer lachte ze een klein beetje en liet zich neer met haar staart zacht tegen haar poten. Haar zachte groene ogen keken die van Bloodsmasher aan. Die krachtige ogen van hem herrinderde ze zich nog van hun kittentijd. ''Hoe is het ermee Holly?'' De blik van hem keek haar weg en liet zich op de lucht vallen. Holly draaide haar hoofd een beetje weg, haar ogen wel op de lucht gericht. Het was niet bepaald helder blauw, meer dof..geen kleur. Maar de blik van Bloodsmacher was hetzelfde. Ze liet haar hoofd weer recht, haar ogen open voor de waarheid. 'Eerlijk gezegt heb ik wel spanning op mijn lichaam. Je weet vast wel waar ik het over heb. Ik weet niet of ik het wel zou aankunnen als er nog iets met de clan gebeurt...' Reageerde ze van hard naar zacht. Haar stem was een klein beetje dof geworden naar het laatste woord. Het was wel waar. Als er iets met een van de katten zou gebeuren, vergaf ze het haarzelf niet. Mischien kon haar beste vriend haar een beetje helpen...

No shame on you, shame on me B*tch

De poes liep met sierlijke passen naar de kater toe, haar ogen half open met een klein lachje. Hij kende dit lachje wel, het lachje van zijn beste vriendin. Hoewel ze nu zijn leidster was kon hij haar nog gewoon zoals altijd behandelen. Ze was nog altijd dezelfde Holly die hij kende, of het nu Hollyfur was of Hollystar. Zijnj ogen glansden toen hij sprak, hij had niet eens meer het gevoel alsof hij omging met zijn leidster. De lach op haar gezicht verdween en al snelliet ze haar tanden zien. Haar ogen gevuld met schaduw. Een van haar poten voorpoten zette ze voor haar uit, ontblond en al. Onbewogen bleef Bloodsmasher staan en keek Hollystar aan. ''Zo spreek je je Clanleader niet aan, Warrior!''-Een lach verplaatste haar tanden-''Dat een hulpeloze warrior hier rondzwerft en bang is voor een baby konijn is voor mij een raadsel.'' Bloodsmasher grijnste en zwaaide even met zijn staart. Hij merkte dat Hollystar zijn voorbeeld volgde en haar hoofd ook richting de hemel hief. Niet dat er daar veel te zien was, maar dat deed er niet toe. Ze liet haar hoofd weer recht, haar ogen open voor de waarheid. 'Eerlijk gezegt heb ik wel spanning op mijn lichaam. Je weet vast wel waar ik het over heb. Ik weet niet of ik het wel zou aankunnen als er nog iets met de clan gebeurt...' Reageerde ze van hard naar zacht. Haar stem was een klein beetje dof geworden naar het laatste woord. Bloodsmasher liet zijn kop ook terugzakken en keek haar lang, maar toch bezorgd aan. Zwijgend stond hij op en gaf Hollystar een duw met zijn neus. ''Kop op Holly, je hebt vele trouwe katten aan je zijde. Er zal niks gebeuren met de Clan.'' Miauwde hij rustig en ging nu naast haar zitten. ''En je weet dat ik er altijd voor je ben als je me nodig hebt Holly.'' Hij glimlachte heel even en keek weer naar de lucht. ''En ik weet dat er iets in de lucht hangt, en bijna niemand weet wat het is.'' Hij zuchtte nu en keek Hollystar doordringend aan. ''Iedereen maakt zich nu zorgen, vooral met dat gedoe van de verdwenen kittens.'' Hij knipperde even en spreidde zijn klauw even uit op de grond en trok hem meteen weer in. Hij maakte zich zorgen over Sparkkit en Springkit. Wie zou het eigenlijk in zijn bol halen om kittens weg te nemen van hun ouders? Hij schudde even met zijn kop om zijn aandacht er weer bij te halen.

Een wilde windvlaag hoorde je door de bossen heengaan. Langs de bomen en bosjes die in de weg zaten. De ene bos had blauwe besjes en de ander geen. De bomen die in de buurt waren hoorde je zachjes door de wind. vele bladeren waren al gescheiden van de boom zelf en lagen overal op de grond en op de bodem van de rivier. Holly keek naar haar poten. Ze waren een beetje vies van de grond, maar verder waren ze goed verzorgd. Haar ogen merkte dat de kater zwijgend naar haar staarde. Die ogen, ze verraade zich snel. De rode poes kon lezen dat hij bezorgd was. Een klein momend later stond Bloodsmasher op en liep haar richting op. ''Kop op Holly, je hebt vele trouwe katten aan je zijde. Er zal niks gebeuren met de Clan.'' Hij ging naast haar zitten en begon weer te spreken. ''En je weet dat ik er altijd voor je ben als je me nodig hebt Holly.'' De clan Leader glimlachte weer een beetje, net als vroeger. Bloodsmasher stond altijd achter haar. Wat de situatie ook was. Al was het wat onzekerheid of als het ging om leadership. Holly keek hem aan met die groene ogen die dwars door je heen keken. Ze wou wat tegen hem zeggen maar haar ogen vingen al snel op dat Blood haar voor was. ''En ik weet dat er iets in de lucht hangt, en bijna niemand weet wat het is.'' Holly knikte, er was iets waar ze haar staart niet bij neer kon leggen. Iets was niet goed, helemaal niet goed. Het leek wel of Starclan iets wilde laten zien, maar dat wij katten het niet begrijpen. Bloodsmasher zuchtte nu en keek haar doordringend aan. ''Iedereen maakt zich nu zorgen, vooral met dat gedoe van de verdwenen kittens.'' Nogmaals knikte de poes instemmend. 'Ik weet niet wat Starclan hier mee bedoeld. Of Starclan er iets mee te maken heeft is voor mij een raatsel. Ze stopte even om naar de lucht te kijken. Ze wist niet of Bloodsmasher het kon zien, maar haar helder groene ogen vingen de lange strook sterren. Alle katten die hebben geleeft en trouw waren aan Starclan hadden zich toegevoegt aan die mooie strook met alle andere katten uit het bos. Op een dag zal Holly zich daar ook bevinden. Maar dat zou haar negen levens kosten voordat ze zich daar kon toevoegen. Het klopte niet. Alle clans hebben kittens verloren en ze beweren dat de andere het hebben gedaan. Terwijl ze zelf beweren dat ze het zelf niet hebben gedaan. Ook geen enkele kat rook naar een andere clan. Natuurlijk wassen ze het er waarschijnlijk vanaf, maar toch. Er was iets niet goed. Holly keek omhoog met zekere ogen. 'We zullen ze vinden, kosten wat het kost.' Miauwde ze als een leader tegen Starclan en Bloodsmasher. Toen lachte ze weer naar hem. Vrolijk doen verlicht de pijn, toch?

Geen inspi meer...

Meestal kon hij zijn zorgen prima verbergen, maar bij Hollystar niet meer. Hij kende haar al zo lang als hij zich kon herinneren. Hij mocht dan wel ouder zijn, maar het deerde hem totaal niet meer. Vroeger dacht hij nog dat andere hem raar aan zouden kijken omdat hij als oudere warrior omging met een veel jongere apprentice, en zelfs met een kitten. Maar het was echt pure vriendschap, hij zou zijn leven voor haar geven. Hij was wel blij dat hij zo'n goede vriendin had zoals Hollystar. Hij kon altijd bij haar terecht met al zijn problemen. Hij zag haar glimlachen na zijn eerste woorden en glimlachte even terug, ja hij zou haar altijd ondersteunen. Zelfs al zou de rest van de Clan zijn rug naar haar toekeren. Hollystar keek hem aan met die groene ogen die dwars door je heen keken, maar die ogen deerde hem niet meer. ''Ik weet niet wat Starclan hier mee bedoeld. Of Starclan er iets mee te maken heeft is voor mij een raadsel.'' Ze stopte even om naar de lucht te kijken. Bloodsmasher knikte even kort en volgde haar blik naar de lucht. Hij wist niet wat ze daar zag, maar hij zag niets. Maar hij wist een ding, als StarClan iets te maken had met de verdwenen kittens, dan zouden ze er voor zorgen dat ze terug keerde. 'We zullen ze vinden, kosten wat het kost.' Miauwde ze als een leader tegen Starclan en hem. Bloodsmasher knikte vastberaden. ''Daar heb je mijn steun bij,'' miauwde hij langzaam en lachte toch even terug naar haar. Ze moest we een beetje opgevrolijkt worden. Hij wist dat ze veel verantwoordelijkheden en zorgen had als Clanleader en dus wilde hij haar echt helpen. ''Zullen we anders nog even jagen, ik wil nog wel met een goede hoeveelheid prooi terugkomen in het kamp. En dus niet met die twee konijntjes die ik al heb.'' Hij grijnsde even schaapachtig en schudde zichzelf even uit.

-kortheid 0.o

Met nog steeds een kleine glimlach op haar rode gezicht. ''Daar heb je mijn steun bij,'' miauwde hij langzaam en lachte toch even terug naar haar. Holly keek diep in zijn ogen de uitstraling van loyaal zijn en vastberadenheid was niet te missen in zijn donkere amber ogen. Haar ogen bleven staren naar hem, terug naar de tijd toen ze bijna Apprentice was. Hij was misschien ouder toen en nu nog steeds, hij was altijd daar voor haar. ''Zullen we anders nog even jagen, ik wil nog wel met een goede hoeveelheid prooi terugkomen in het kamp. En dus niet met die twee konijntjes die ik al heb.'' De rode puntige oren van de poes schoten overeind. Jagen was de perfecte afleiding voor haar en Bloodsmasher. Nog wat vangen voor de clan had natuurlijk nut voor het vullen van de vele magen. En het gevoel dat je de clan kan helpen, vooral als Clanleader was overweldigend. Ze zag de uitstraling op de kater zijn gezicht, die had er wel zin in. Holly stond rustig op met haar neus in de lucht. Geen enkele geur kwam binnen, alleen maar die van Bloodsmasher en de stille wind. 'Wel allemaal leuk en aardig, maar ik ruik geen leve-' Het leek wel een klap in haar gezicht, zoveel geuren stroomde binnen. Vogel, Duif, Spitsmuis en zelfs een mol die ergens onder haar voeten herbergde.'Vergeet wat ik zij.' Net zo snel als ze het zij sprong ze weg in de richtig van de vogel die ze het eerst rook. Vier meter, drie meter, twee meter. Ze stopte toen ze een klein roodborstje zag die aan het zoeken was naar wormen en andere kleine insecten. Met gebogen poten kroop ze geluidloos op de vogel af. Haar ogen alleen gericht op haar prooi, haar ademhaling was niet meer hoorbaar. Haar klauwen waren ontblood terwijl ze een lage, snelle sprong maakte. Het enige wat je hoorde was een zacht gepiep van de vogel die de andere bosdieren niet konden horen. Even was het stil nadat je de krakende botten hoorde tussen de kaken van de jager.
'Nu jij.' Spinde ze uitdagend naar de kater die zag na de vangst van haar prooi.

Trololo