You're the Light of my life

Hoewel hij er op zijn korte levensduur al best wel vaak op uit was gegaan, had hij nu besloten om dichtbij zijn moeder te blijven. Hij werd moe van al dat wandelen en al dat praten, dus hij vond dat het tijd werd dat hij het even rustig aan zou doen. Hij kon er echter niet veel aan doen: er zat zo veel energie in zijn lijf dat hij dat op de één of andere manier wel kwijt moest geraken. Er was echter een reden waarom dat hij nu bij zijn moeder bleef liggen en dat was omdat hij haar met haar ogen zag knipperen. Ze werd wakker! Een vrolijke lach kwam om zijn lippen en hij kroop wat dichter naar haar toe, zonder de anderen wakker te maken. ”Mama,” snorde hij liefdevol en hij keek haar vol bewondering aan. Hij wilde later ook zo groot worden! ”Jij wakker zijn?” vroeg hij toen voor de zekerheid.

Lightstep knipperde een paar keer met haar ogen voordat ze helemaal wakker was. Stiekem genoot ze wel van het feit dat ze niet meer vroeg in de ochtend haar nest uit hoefde. Het maakte haar alleen maar moe en ze vond haarzelf helemaal niet geschikt als warrior. Dan had ze veel liever haar vier kleine kittens. 's Nachts piekerde ze nog erg veel over het feit dat ze niet volledig WindClan waren. Zouden haar lieve kittens er last van krijgen? Wat voor straf zij zou krijgen, maakte haar niets uit. 'Mama,' De jonge queen wiebelde wat met haar oortjes. 'Jij wakker zijn?' Met een zacht kreuntje hief ze haar kop op om naar haar lieve, prachtige zoon te kijken. Wat waren ze toch perfect. "Ik ben wakker ja," miauwde Lightstep met haar zachte stem. "Je bent zeker niet meer moe, hm?" vroeg de poes met een vriendelijk glimlachje op haar snoet. Waarschijnlijk werd het weer tijd om haar nest uit te gaan om Thrivekit wat te leren of te vermaken.

Ah, hij wilde dat hij de hele dag naar de stem van zijn moeder kon luisteren! Er was niks meer troostend dan dat. Niet dat hij moest huilen of iets dergelijks, maar Thrivekit was er zeker van dat als hij zich verdrietig zou voelen en zijn mama zou tegen hem praten, dat hij zich snel weer beter zou voelen! Zijn blik gleed naar haar toen ze haar woorden sprak en hij knikte heftig. ”Ik nooit moe zijn,” schepte hij op. Dat was niet waar. Het merendeel van de dag lag hij te slapen en hij had nu toevallig geluk dat hij wakker was op hetzelfde moment als zijn moeder, maar dat hoefde zij niet te weten. ”Mama, wij iets leuks gaan doen?” vroeg hij met sprankelende ogen, waarna hij wankelend overeind kwam en zichzelf op zijn achterpootjes verhief. De bedoeling was om met zijn voorpootjes tegen zijn moeder aan te duwen met de bedoeling om haar overeind te krijgen, maar hij verloor helaas zijn evenwicht en viel al even dom weer opzij. Hij zuchtte en bleef heel even liggen, waarna hij over zijn schouder naar zijn moeder keek en schaapachtig naar haar grijnsde. Oh well.