I'll never be that me again

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een geamuseerde glimlach sierde zijn gezicht toen Stormraiser moest grinniken. Het hield om iets van de spanning los te laten vloeien. Want nu was het echt. Hij stond oog in oog met het kristal. Stormraiser noemde het prachtig en hij knikte afwezig. Er waren niet genoeg superlatieven om dit moment te beschrijven, maar zijn kop zat ergens anders. Wat als er niets gebeurde als hij zijn neus aanraakte? Wat als ze hem niet zouden accepteren? Wat als ze hem verachten voor wat hij had moeten doen om hier te komen. Wat als zijn zondes niet vergeven zouden worden? Het waren vragen die al manen, misschien jaren, in zijn hoofd spookten. Zijn hard klopte snel in zijn keel en hij staarde onafgebroken naar al die zorgen die in die steen fysiek waren gemaakt. Totdat Stormraiser weer sprak. Bedtijd. Een grinnik rolde over zijn lippen en de poes drukte toen haar kop in zijn vacht. Zijn hart sloeg daar nog een tikje harder van door. Maar hij omarmde dankbaar het gebaar en legde zijn kort op de hare. Een succeswens kwam van Stormraiser en toen hij eindelijk zijn kop los wist te wrikken van de Moonstone, keek hij in haar diepblauwe ogen. Ze schenen anders in dit maanlicht, leken in vlam te staan, en haar diepdonkere vacht die al blauw glansde in de zon, scheen nu een zilverblauwe kleur die hij nog nooit had gezien. Adembenemend.

‘Dankjewel,’ miauwde hij zacht, zijn stem diep en zwaar. Er waren zoveel dingen die hij wilde zeggen, maar niets kwam tot de oppervlakte. De luttele afstand tussen hen leek zo makkelijk te overbruggen, maar hij was bevroren. Nog één blik op dit magische moment. En toen keek hij weg. Weer één diepe ademhaling. Hij moest dapper zijn nu. Hij werd leider, dit zou een mijlpaal moeten zijn. Toch voelde hij niets anders dan zwaarte op zijn hart. Maar hij zou het strijdveld keer en keer weer in moeten gaan. Voor zijn familie die de clan was. Hij stapte geruisloos naar de Moonstone, keek hem op en neer aan, en hurkte naast de steen. Een woordloos gebed ging naar de sterren. En toen sloot hij zijn ogen en drukte zijn neus tegen het kristal. En in één moment werd hij in een andere wereld gezogen.

Starclan.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit