Into Nothing We Go

Zo dichtbij was hij geweest, hij had het bijna kunnen aanraken, bijna was het hem gelukt. Totdat zij was gekomen, zij die alles had weggeritst uit zijn poten. Maar ze wist er niet van, voor haar was hij niks mee dan een vreemdeling. Een andere rogue die niet thuis hoorde in de Tribe. Wat was haar naam nou weer? Een simpele naam, een kleine vogel waarvan je dacht dat het geen schade kon aanrichten. En toch had die kleine vogel met gemak genoeg schade aangericht. Die Wren. En och, Day. De man wie zo goed kon spreken over anderen, hij was toch zo goed van vertrouwen. Wie van hun had dit spelletje het beste gespeeld dan, want als het allemaal de waarheid was geweest moest Silhouette hem nog zijn complimenten geven. Helaas ging dat niet meer, Day was een gevangene van de Tribe nu en Silhouette kon niet meer bij hem komen. Als hij nog leefde in de eerste plaats. Zijn plan was in duigen gevallen en nu had hij niks meer om nog naar terug te keren, een besef waar Silhouette niet al te blij mee was. Woede had hem gevuld, woede die hij zo lang onderdrukt had kunnen houden. Een stem vertelde hem er vrede mee te hebben, tenslotte was hij nog welkom in de bergen zelf. Dus waarom niet eindelijk dat leven accepteren en alles achter zich laten. Helaas voor die stem had de zwart witte kater hem ondergedrukt, luisterde hij enkel naar de stemmen die hem vertelde wat hij wenste te horen. Ze hadden daar zo lang geen last meer van hem gehad, hij wist zeker dat hij al lang vergeten was. Zoals vroeger ook gebeurde. Wie zou nog zijn naam herinneren en als ze dat al wisten, zouden ze er geen daden meer bij hebben. Dat gaf niet. Hij zou ze nieuwe daden geven om te herinneren. Het was tenslotte toch enkel eerlijk als hij zijn wraak zocht bij wie het verdiende. Silhouette stond op de weg, zijn orange ogen staarde naar het gesteente wat verderop lag. Daarachter was het. Zijn oude thuis. Windclan en daarna de rest waar hij ooit geleefd had. In een oud leven. Maar dit was een nieuw leven.

-open

Hij stond op de verlaten weg, een pad belopen door vele anderen voor hem en waarschijnlijk nog vele anderen na hem. Nu was het zijn moment weer, na vele seizoenen was hij weer hier. Nu echter ging hij de andere kant op, terug naar waar hij vandaan kwam. Silhouette liep verder, zeker van zijn zaak. Alles aan hem was gericht op zijn terugkeer en er was niks wat hem nog van gedachte kon veranderen. Hij ging verder door de sneeuw, merkend dat hier het weer niet veel beter was dan in de bergen. Het zou wennen worden, weer een andere levensomgeving, maar hij was zeker dat het waard was. Hij zou zijn als een herinnering, eentje die opeens uit het niets weer opdook. En ze zouden hem herinneren. Hoe dan ook. Hij voelde opeens iets in zijn rug branden, alsof iemand naar hem keek. Silhouette was geen onoplettende kat, anders leefde hij allang niet meer, dus snel keek hij op en ontmoette de ogen van een bekende. Wel, dat was lang geleden. De Healer die opeens verdwenen was en hier stond hij dan. Onwetend van alles wat er gebeurd was. Hij leek onzeker te zijn, bang misschien? Daar was toch geen reden voor? Silhouette had hem nooit iets aangedaan. De tuxedo kat ontspannende zijn spieren en keek Fireteller met een rustige blik aan. Of wat zijn naam dan nu mocht zijn. Hij liep zijn richting op met zijn staart in de lucht als een begroeting. "Ik heb je al een tijdje niet meer gezien''zei hij toen hij dichtbij genoeg was, een oude bekende groetend. "Is alles oké?''informeerde hij er meteen achterna, ook vissend naar de redenen dat ze elkaar hier weer tegen kwamen. Ver van de Tribe.