Lost in the middle of nowhere

Hij was verdwaald. Hij wist niet hoe hij het voor elkaar gekregen had. Hij was uit het nest gekukeld en de klap, ondanks dat het zacht was, had hem gedesoriënteerd gemaakt. En dus liep hij maar wat rondjes rond terwijl hij probeerde te ruiken of hij de warme geur van melk op kon vangen. Maar hij had net gegeten, een dutje gedaan en hij had geen honger. En zijn zintuigen waren niet voldoende ontwikkeld voor hem om zijn moeder te traceren door geur. Toch raakte Thrivekit niet in paniek. Dat mocht hij immers niet van zichzelf. Hij draaide zijn oortjes en keek om zich heen, maar hij was te klein om alles goed in zich op te nemen. Alles leek hier hetzelfde. En er waren best veel katten, maar geen van de vachten leek op die van zijn moeder. Was ze weggegaan terwijl hij sliep? Het werd een stuk moeilijker om de vachten van zijn siblings te ontdekken tussen al die andere kittens. En toen kwam er opeens een kat de nursery binnen die hij niet kende. ”Waar mama?” vroeg hij en hij ging wat rechter staan, al wiebelden zijn pootjes nog onder het gewicht. Maar hij wilde rustig blijven. Hij zou zijn mama wel vinden! Met een beetje hulp van de vreemdeling, misschien…

De kater sprak hem aan met zijn naam, al had Thrivekit geen idee wie dat dit was. Hij gaf ook aan geen idee te hebben waar zijn moeder was en Thrivekit gaf een knikje. Oké, dan zou hij zijn moeder zelf wel vinden. De kater had echter zijn aandacht getrokken en nieuwsgierig kwam Thrivekit dichterbij, alweer even vergeten zijnde dat hij eigenlijk zijn mama en zijn siblings zocht. ”Waarom jij hier?” vroeg hij aan de kater. Hij merkte op dat de kater kleiner was dan de meeste warriors die dat hij hier rond zag lopen. Hij had alleen nog maar grote warriors gezien in de nursery. Thrivekit ging voor de kater zitten en keek naar boven. Ondanks dat de kater kleiner was dan de meeste warriors die hij hier had gezien, moest hij alsnog zijn kopje in zijn nek leggen om de ander aan te kunnen kijken. Dat dan weer wel.

Thrivekit was door de aankomst van de vreemdeling weer helemaal vergeten dat hij eigenlijk lichtelijk in paniek was omdat hij zijn moeder en zijn siblings niet kon vinden. Het was immers een simpel ding om een kitten af te leiden en Thrivekit was daar geen uitzondering op. Zijn gifgroene ogen werden groot toen de kater zijn woorden sprak en hij schudde heftig zijn kopje. ”Ik niet! Ik braaf zijn!” beloofde hij de kater. Natuurlijk zei hij er niet bij dat hij wel eens had geprobeerd om buiten de nursery te geraken zodat hij het kamp kon verkennen. Of dat hij laatst een stukje vuil mos terug naar de nest van een kitten had getrapt die het eerder bij hun had gegooid. ”Wie jij?” vroeg hij toen vervolgens nieuwsgierig aan de ander. De kater torende niet bepaald boven hem uit, maar toch kon Thrivekit de spieren wel zien rimpelen onder zijn vacht en bewonderend keek hij de ander aan. Hij wilde ook zo sterk worden!