Let's start over

Het was weer eens tijd voor een patrouille. Er gebeurde nooit echt iets op een patrouille en daarom wilde Foulpaw ook liever vechttrainingen doen, maar zijn mentor was onverbiddelijk geweest in zijn order om Foulpaw op patrouille te sturen met een ander groepje omdat hijzelf nog andere taken had en dus liep Foulpaw met een zuur gezicht achter zijn groepje aan. Hij rook niks speciaals, maar er werd hem opgedragen om één bepaalde grens te markeren terwijl de rest al vooruitging. Nu dat hij wat ouder werd, vertrouwden ze hem erop dat dit soort taken op zichzelf nam en zich dan later weer bij de groep zou voegen. Het was een training om op geur af te gaan en zelfstandig te zijn en dat vond Foulpaw dan wel weer goed. Wat minder goed was, was de geur van bloed dat hem tegemoetkwam en Foulpaw trok met zijn neus. Het rook naar verderf, naar de dood. Het rook verschrikkelijk. Hij draaide kort met zijn oortjes. Was dit die BloodClan waar hij zo veel over had gehoord? Hij had nog nooit iemand van BloodClan gezien en ondanks dat hij wist dat het beter was dat hij zich om zou draaien en de anderen zou gaan halen, bleef hij hier staan. Zijn blik was naar voren gericht en zijn nekharen waren gealarmeerd overeind geschoten. Als dit werkelijk BloodClan was, dan moest hij zijn eigen grenzen verdedigen. En dat ging hij niet als hij de anderen nog snel even ging halen.

Ze vroeg wat hij hier nog deed en hij trok spottend zijn bovenlip naar achteren. ”Moet ik dat niet aan jou vragen?” vroeg hij op een brutale toon. Als er één Clan was – trouwens, een Clan kon je dat niet eens noemen – die geen respect verdienden, dan waren zij het. Katten uitmoorden voor de lol? Nee, dat ging er bij hem niet in. ”Is jouw territorium niet een stuk verderop? Wat heb je hier te zoeken?” Zijn vacht ging overeind staan en een vijandige blik verscheen in zijn ogen terwijl hij naar de poes keek. Hij wist echter wel beter dan een paar stappen over de grens te zetten. Zo lang hij binnen zijn eigen grens zou blijven, kon ze hem niks maken. En als ze over de grens heen zou gaan, dan zou hij roepen. Hij had al wel gezien dat ze een paar manen ouder dan hem was en hoewel dat niet altijd iets wilde zeggen, had ze waarschijnlijk meer ervaring dan hem. Het was onbegonnen werk om haar uit te dagen tot een gevecht. Dat wilde niet zeggen dat hij zijn Clan niet verdedigde en een poging zou doen om haar weg te jagen als het zover zou komen.

Er verscheen een vrij uitgestreken blik in zijn ogen nadat ze dat tegen hem had gezegd. ”Tenzij je die zelf uit de bek van een hond heb gemept, zou ik niet weten waar ik voor moet vrezen,” antwoordde hij zo nonchalant mogelijk. Zijn stem trilde niet, wat een goed ding was. Ze mocht niet weten dat ze hem weldegelijk intimideerde. Het was nu niet dat hij met zijn staart in zijn poten weg zou rennen als ze zouden aanvallen, maar toch… Hij had de verhalen over BloodClan gehoord en hij wist waar ze toe in staat waren. Maar hondentanden stonden voor hoger aanzien binnen de groep, toch? Dan leken vier hondentanden hem vrij weinig. En ze zag er ook nog jong uit. Nee, hij dacht niet dat hij iets van haar te vrezen had. ”Het is nochtans geen gezellige koffieklets dat we hier hebben. Ik probeer enkel in de gaten te houden of je op dit moment een gevaar vormt voor mijn Clan of niet. Acornstar zal daar vast geen problemen mee hebben,” zei hij kortaf tegen haar. Als ze dacht dat ze hem daarmee uit zijn tent kon lokken, dan had ze het mis. Bovendien wist hij wel beter dan zijn grens overschrijden en haar aanvliegen. Als hij diegene was die buiten zijn lijnen trad en ook nog eens haar aanviel, dan had ShadowClan geen enkele rechten meer, ook al was het BloodClan. Dus nee, hij bleef netjes binnen zijn lijnen. Maar dat het moeilijk was om geen klauw over die lelijke rotkop te halen, was één ding dat zeker was. ”Mooi. Weer één strontvlieg minder waar ShadowClan naar om moet kijken,” sprak hij en hij wuifde het weg met zijn staart. Hij geloofde haar niet helemaal, maar voor nu leek er geen gevaar te zijn. Nog niet.

Foulpaw rolde met zijn ogen toen de BloodClanner haar woorden sprak. ”Ik geloof nooit dat zo’n klein en jong ding zoals jij dat zelf gedaan hebt. Dat maak je me niet wijs,” sprak hij weinig onder de indruk zijnde tegen haar. Zijn pupillen verwijdden zich kort toen dat ze sprak over iemand vermoord te hebben alsof ze het over het weer had. ”Dat is ook echt iets om trots op te zijn,” murmelde hij. Iemand een leven ontnemen… het was iets waar hij nog nooit bij stil had gestaan. Hij had nog nooit de drang en woede gevoeld om dat bij iemand te doen en als hij haar zo hoorde, dan was hij blij dat hij dat nog nooit gevoeld had. Hij had zeker zijn momenten dat hij terughoudend en afstandelijk was, maar hij had tenminste nog gevoel en emoties in hem zitten. Hij was niet zeker of dat gezegd kon worden over de poes tegenover hem. De opmerking over Acornstar liet zijn klauwen naar buiten komen, maar hij wist beter dan zijn eigen grens oversteken om haar aan te vallen. Dan had hij geen poot meer om op te staan als andere BloodClanners of zijn eigen Clanmates erbij zouden komen. ”Acornstar stelt het prima, maar bedankt voor je bezorgdheid,” sprak hij op een luchtige toon, al was de flits van irritatie in zijn blik niet te verhullen. De blik in zijn ogen werd vuil en zijn hart hamerde nu in zijn keel omwille van woede, niet omdat hij zich geïntimideerd door haar voelde. ”Als je je de illusie opwekte dat ik kansen bij je zou willen nemen, dan moet ik je toch echt teleurstellen. Ik wil op geen enkele manier iets te maken hebben met jou en alles waar jij voor staat. Qua niveau zitten jullie onder de rogues en ik hoop dat jullie groep heel snel wegrot, want dat is de enige toekomst dat jullie verdienen.” Zijn blik straalde haat uit terwijl hij naar haar keek. Nee, als ze dacht dat ze hem kon rekruteren, dan had ze het mis. Erg mis.