A new Era

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een reisje naar het einde van de wereld, zo voelde het. Het was een excuus, een ontsnapping. Het was de frisse lucht ruiken en proberen zijn gedachten op een rijtje te zetten. En elke keer als hij verder van huis vertrok, raakte hij enkel maar meer verward als zijn gedachten op de loop met hem gingen. En elke keer faalde hij weer, maar iedere keer kwam hij terugkomen. Op een vlaag van herkenning, een knap gezicht, of die van een kind. Zijn kind. Soms had hij succes, maar meestal waren deze reisjes tevergeefs. Maar een nieuwe vrucht lag nu op zijn pad, toen hij de kleine Windclan leider voor hem zag lopen. Het duurde niet lang voordat hij opgemerkt was en hij werd hartelijk, zo leek het voor Blazestar zijn doen, begroet. Hij antwoordde de groet met een knikje, een scheve glimlach. ‘Blazestar, je hebt gelijk. De laatste keer lag er nog sneeuw op de aarde.’ Meteen kreeg hij echter een verhulde klacht over zijn leider. Het zou ook wel weer niet. ‘Ik weet niet wanneer je hem voor het laatst getroffen hebt, maar ik vrees dat de situatie nog.. onveranderlijk is.’ Acornstar leek iedere dag in een slecht humeur te zijn. Onbereikbaar, op zijn minst. Settleddust was gestopt met proberen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De Shadowclan deputy had veel verwacht van de kleine leider. Interesse, misschien een opgehaalde wenkbrouw, een stoutmoedige glimlach als hij had verteld over de status van Acornstar. Was dat niet hoe het spelletje ging? Zwaktes opzoeken in je rivalen en er proberen misbruik van te maken. Een stukje territorium hier, een paar prooien daar. Overleven ten koste van de ander. En zo ging het maar door en door. Settleddust verbaasde zich dan ook dat Blazestar hem herkenning aanbood, dat hij misschien ook in die positie had gezeten. Het was vast nooit zo erg als nu. Wolfstar had altijd redelijk geleken, Acornstar was een ongeleid projectiel. ‘En wat heb jij eraan gedaan?’ Misschien kwam er plotseling wijze raad uit de Windclan leider. ‘Buiten zelf leider worden.’ Want jeetje, zelfs dat leek nu een betere optie. Settleddust had nooit leider willen worden, maar dat was bijna beter dan het nu ging.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Blazestar was niet de leider die hij had verwacht, of misschien was hij gewoon ergens precies wat hij was: zichzelf. Nam hij alles niet serieus? Of had hij geen ambities. Misschien was het omdat Windclan in een heerlijke tijd van vrede verkeerde, geen vuiltje aan de lucht en leven kabbelde vrolijk door. En de Shadowclan deputy wist nu niet of hij nu een grapje probeerde te maken, of dat hij de waarheid vertelde. Dus ging hij tegenover de Windclan leider zitten en knikte kleintjes. ‘Klagen werkt niet meer,’ miauwde hij. Nee, hij moest creatiever worden. Hij had genoeg geklaagd, geschreeuwd, zijn hakken in het zand gezet. En Blazestar zijn raad was in dat opzicht waardeloos. Settleddust beet een keer op zijn lip. Hij knikte afwezig, en toen Blazestar vroeg hoe de rest van de clan dacht, wachtte hij een moment moest antwoorden. Moest hij wel zeggen wat de waarheid was? Dat hun clan qua leiderschap op losse schroeven stond? Maar was het aan de andere kant niet overduidelijk? Aan de andere kant, Shadowclan leek niet erg verdeeld. Ze leken meer verenigd, een gezamenlijke vijand. Maar hij wist niet hoe ze over hemzelf spraken achter zijn rug. ‘Ze delen mijn mening.’ Dat was alles wat Blazestar voor nu kreeg. De kleine leider leek misschien onverschillig, maar schijn kon bedriegen. Settleddust had op de harde manier geleerd om wantrouwend te zijn. ‘Maar genoeg over mijn problemen. Deel eens een goede roddel, Blazestar? Windclan lijkt ogenschijnlijk zo vredig. Dat lijkt me niets voor Windclan.’ Een clan die berucht stond om constante spanningen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Er kwam niet veel uit de Windclan leider. Hij leek niet eens echt nieuwsgierig, hij vroeg er niet naar door. Maar Settleddust had ook weinig opening ervoor gelaten. Hij wilde zichzelf neerzetten als iemand die klaar was om het leiderschap over te nemen. Sympathiek, maar sterk. Blazestar was misschien niet zo sympathiek, maar hij hield zich rustig op de achtergrond. Hij had geen woord of piep gehoord van Windclan de laatste tijd. Maar hij had zijn ogen ook meer op Riverclan gehad, constant. En zo nu en dan wilde hij weten hoe het met Newtspark in Thunderclan ging. Meer niet. En de Windclan leider bevestigde die gedachten, dat het rustig en stabiel was, de eerste oprechte emotie kon hij van de leider zien. Hij was trots. Het sierde hem, beter dan het afstandige en ongeïnteresseerde wat hij gewoonlijk droeg. Maar toen kreeg Settleddust eindelijk wel de roddel die hem interesseerde. Een lachje rolde over zijn lippen. ‘Crystalstar zei dat?’ miauwde hij geamuseerd. De deputy had geen idee wat aan haar grens gebeurde, maar zijn grens met Windclan was al manen kalm. Settleddust haalde vervolgens zijn schouders wat op. ‘Volgens mij is het woud al niet stabiel sinds de clans opgericht zijn. Maar mijn grenzen zijn, op een uitzondering hier en daar, kalm. Iedereen lijkt meer op zichzelf gefocust te zijn.’ Hij zeker. En misschien was het maar beter zo. Toch was hij geïnteresseerd naar Crystalstar. ‘Waarom zou Riverclan dat zeggen, dan? Zoekt ze ruzie?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het klonk als Crystalstar. Hij wist eigenlijk niet meer precies wat haar tikte, maar hij vertrouwde de poes voor geen haar. Blazestar sprak over dat de Riverclan leider hem wilde meten, en een klein glimlachje kwam op zijn lippen te staan. ‘En ben je dat? Gevaarlijk?’ Hij keek de kleine leider aan. Zo, op één oog, was het antwoord nee. Hij was klein, maar hij was wel aan het hoofd van een clan. En hoe je het wendde of keerde, iedere clan had een leger, en ze konden allemaal vechten. Maar zo alleen was Blazestar ongevaarlijk. Settleddust meende dat hij hem wel kon hebben, durfde wel te wedden dat hij al meer gevechten in zijn poten had gehad. Het enige nadeel was dat Blazestar levens over had, en hij maar één.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust lachte geamuseerd, zijn snorharen trilden vrolijk op zijn snuit. Natuurlijk was kleine Blazestar levensgevaarlijk, ook toen hij opmerkte dat er niets mis was met zijn klauwen. Settleddust knikte instemmend, waarna de kater hetzelfde aan hem vroeg. Een jongensachtige grijns sierde zijn lippen. ‘Als een TigerClan warrior,’ miauwde hij vrolijk. Hij rolde zijn schouders een keer naar achteren. ‘Ik heb al heel wat monsters gezien, en overleefd,’ miauwde hij. Zijn littekens waren er bewijs van. Maar monsters waren niet direct grote beesten met lange klauwen en scherpe tanden. Soms zaten monsters dichterbij dan je dacht. ‘Gelukkig ben ik ook erg redelijk,’ voegde hij er plagend aan toe, terwijl zijn groene ogen glommen terwijl hij naar de leider keek.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek de kleine leider onderzoekend aan. Realiseerde hij wel dat hij een grap maakte? Toch maakte hij uiteindelijk zelf ook weer een grap, dus hij ontspande weer een beetje en liet een hartelijke grinnik klinken. ‘Precies, ik vind het gewoon zo gezellig met jullie allemaal.’ Bovendien had hij geen zin om weer oorlog te voeren. Het was hem in zijn korte leven al eens te vaak overkomen. Nee, hij wilde het liefst zijn spieren een momentje rust geven en de rest van zijn leven slijten in comfort van warme nesten en volle buiken. Samen als een familie leven en losstaan van het politieke gerommel van de andere clans. Maar er waren altijd misgunners. En hij zou altijd vechten voor zijn clan. ‘Maar zonder gekheid, mocht Crystalstar je weer eens dwarszitten, wees niet bang om bij ons aan te kloppen. Wij hebben ervaring met.. haar.’ Al geloofde hij ook wel dat Crystalstar een soort van hun relatie probeerde te repareren. En hij was niet de minste om dat te corrigeren. De Riverclan leidster had geleden. En dat was een pijn die hij kon begrijpen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk ging hij vragen stellen. Kon de deputy zover gaan als dat hij achterdochtig was. Maar hij haalde nonchalant zijn schouders wat op. ‘De vijand van mijn vijand is mijn vriend,’ miauwde hij met een bepaalde lossigheid in zijn stem. Hij keek de kater met een scheve grijns aan. ‘Als ik zo ver mag gaan, je een vriend noemen.’ Vriend, zakenpartner, wat hij het ook maar wilde noemen. Misschien konden ze instemmen op wederzijds respect. En hij zag het wel zitten om een bondje te hebben met iemand als Blazestar, die zich gewoonlijk zo neutraal hield.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Blazestar mocht hun wilden vinden. Oorlog was ook niet zijn keuze geweest, maar hij vocht voor zijn clan als het moest. Als zijn leider het teken gaf en hij moest, dan zou hij vechten tot hij neer zou vallen. Hij zou zorgen dat ze zouden winnen. Dus haalde hij zijn schouders op. ‘Een wapenstilstand is nog geen vrede en.. Crystalstar heeft onvergeeflijke dingen gedaan.’ En hij was bereid geweest Twistedheart door de vingers te zien als Crystalstar iets aan had geboden om de vrede te bewaren. Al was het maar iets om Acornstar te overtuigen. Maar zo wanhopig was zij niet geweest, maar voor nu waren beide clans gestraft met vloed en persoonlijk verlies en waren ze voor leaffall in hun eigen territoria gekropen, achterdochtig naar elkaar. Maar Blazestar begon te onderhandelen over hun vriendschap en een mondhoek kroop omhoog. ‘Voor elkaar klaarstaan. Is dat niet wat vrienden doen?’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Blazestar kon het lang ophouden, dat schil van einzelgänger en neutraliteit. Totdat de monsters weer voor zijn den stonden. Windclan was lang de meest turbulente clan van het woud. Het had door meer leiders gesleten dan de rest van hen bij elkaar. En toch durfde hij tegen hem te zeggen dat hij turbulent was, maar Settleddust was niet zichzelf als hij niet aan ieder strootje zou vastklampen. ‘Indrukwekkend inderdaad. Je wil toch liever zo'n vriend hebben met brede schouders?’ Geen uitdaging die ze naar hen gegooid hadden was genoeg geweest. ‘Denk erover na, Blazestar. Je hoeft geen overhaaste beslissing te nemen,’ miauwde hij kalm. ‘Misschien maken we ons wel druk om niets.’ Hij glimlachte naar de kleine leider. Het was de inleiding om te vertrekken, terug te gaan naar zijn eigen clan. Hij ging zichzelf ook niet langer proberen te promoten. Zo wanhopig was hij ook weer niet. Maar hij had een optie gezien en greep hem aan.