[Event 4] I did it my way

My baby, my baby
You're my baby, say it to me
Baby, my baby
Tell your baby that I'm your baby

I bet on losing dogs
I know they're losing and I'll pay for my place
By the ring
Where I'll be looking in their eyes when they're down
I'll be there on their side
I'm losing by their side

In dergelijke momenten werd het steeds moeilijker om Mousewish haar vriendelijke, blauwe ogen voor de geest te halen. Nu de sneeuw zo hard viel dat het hen allen opsloot, brandde het gevoel wederom dat het haar schuld was. Haar schuld, en de clan haar vijanden. Dat windclan wederom gestraft werd voor haar daden. Een irrationeel gevoel, zelfs zij kon zich dat beseffen, maar desalniettemin niet eentje die ze makkelijk los kon laten terwijl anderen haar nog wantrouwige blikken toewierpen in het voorbijgan. De poes hield zich nerveus op de achtergrond. Haar thuis had nog nooit zo erg als een gevangenis gevoeld, en nooit eerder had ze met zoveel smart naar de ingestortte kampingang keek. Zou Blazestar oké zijn? Hawkchase? Alle katten die de sneeuw eigen had gemaakt? De poes slikte. Ze kon hen helpen, ze wist dat ze dan kon. Maar zij was hier veilig binnen, en hun niet. En terwijl iedereen rond leek te rennen met een duidelijk doel, bevond zij zich als een verdwaald kind midden in het kamp. Haar poten waren te zwak om te graven, te onhandig om de rest te helpen. Het enige wat ze ooit had gekend waren haar kruiden, maar Falconstrike en Storkpaw waren druk met hun werk en wilden niet gestoord worden. Waar was zij dan nog goed voor?
De poes slikte en bewoog zich naar de nursery, waar haar lichaam op z'n minst de kittens warm zou kunnen houden totdat anderen het vuile werk opknapten voor haar. Maar nog voordat ze iets van haar nut toe kon voegen, splijtte een schreeuw de lucht in tweeën. Vaag herinnerde ze de woorden van Storkpaw in het voorbijgaan en de kleur leek langzaam van de wereld te onttrekken. Wisteria. Haar naam dreunde door haar kop terwijl ze als in trance naar de eldersden liep. Ze probeerde in alle macht de geur van bloed te negeren, weigerde om onder ogen te komen hoe ze daar lag - haar borstkas die al lang niet meer rees en daalde. Het was de eerste les die ze had geleerd, die ze zichzelf had moeten leren - wanneer een zaak niet meer te redden was. En toch vond ze zichzelf met haar poten op de borstkas van de ander, wanhopig drukkend in het ritme dat haar bekend was. Schreeuwend naar de katten om haar heen om kruiden te halen, alles om haar nog terug te halen. Maar dit keer werkte het niet, en de poes bleef ijzig stil terwijl haar witte poten enkel roder kleurden. Maar ze kon niet stoppen. Zelfs in haar eigen kamp lette ze niet goed genoeg, zelfs in haar eigen kamp had ze er niet eens aan gedacht om haar meisje te bezoeken in deze ramp, enkel omdat ze zo boos had gedaan. Omdat ze een egoistische debiel was, die niet eens haar beide meisjes kon beschermen. Milkypaw, Newtspark en nu Wisteriawisp, ze had ze zoveel beloftes gedaan, en uiteindelijk waren ze allemaal dood. Wat voor nut hadden haar helende gavens? Als ze al die katten waar ze zo om gaf niet eens kon redden van een lot dat zo makkelijk te vermijden was?
En het ergste was, de moordenaar was hier, opgesloten in deze ijzige muren. Diens bebloedde poten aan het afsmeren ergens aan de kampwand. En ze wilde boos worden, ze wilde zó graag, zó boos worden. Al die nare stekels in haar ingewanden omzetten naar de razende furie om de dader tot gerechtigheid te brengen. Ze zou het kunnen. Haar getrainde neus was scherp genoeg, niet? Maar in plaats daarvan liet ze zich als een lappenpop over het lijk vallen van haar meisje, van haar dochtertje - net zoals ze bij haar zusje had gedaan nog zo kort geleden. Jammerend en huilend. Het maakte niet uit. Het zou niets doen, het zou haar meisje niet meer terug brengen. Deze keer was ze écht te laat, en er was niets meer dat ze met haar vervloekte poten kon doen.  

Wat was er allemaal weer voor drama aan de hand. Jongens toch, hij kon ook nooit rust krijgen. Net wanneer hij een heel goed excuus had om gewoon neer te liggen in de warriorsden, zonder te moeten jagen of trainen of patrollen of whatever, moest er iemand vermoord worden. Ugh. Wisteriawisp ook weer, de dramaqueen, zelfs in haar dood kon ze hen niet met rust laten. Annuletpaw had hier allemaal geen zin in. Ashenpatch vroeg of iemand iets gezien had, natuurlijk. In de hoop dat dit snel opgelost zou worden zodat hij weer kon gaan luilakken, sprak de apprentice op. "Apricotkit en Sandpaw waren niet in de den.", mauwde hij, koeltjes, ongeïnteresseerd. Hij merkte de aanwezigheid van elk misbaksel op, want ze maakten allemaal veel lawaai. En het lawaai van die twee waren er niet geweest - niet dat hij dat gemist had, nee, hij was blij geweest dat er op zijn minst twee minder waren. Je zou denken dat hij in zijn miserabele korte leventje al genoeg ervaring had met irritante stemmen negeren, maar eentje minder was altijd een fijne verrassing.

Er werd in moord en brand geschreeuwd en Thawrage kwam, net als zo veel katten, af op het geluid. De geur van bloed kwam hem tegemoet en hij draaide met zijn oren toen hij besefte dat Wisteriawisp dood was. Een elder. Een jonge elder en tamelijk hulpeloos. Thawrage klemde zijn kaken op elkaar en zijn goudkleurige ogen keken met vuur in hun om zich heen. Je zou het misschien niet van hem denken, maar op zijn eigen manier gaf hij wel om zijn Clan en droeg hij wel bij. Het feit dat een elder onder hun neus was vermoord en dat de moordenaar hier waarschijnlijk nog ergens rondliep, maakte hem woest. Zijn blik gleed naar Aspenpatch, die zich al met net zo’n woedende blik bij de menigte voegde en vroeg om te spreken. Nu, Thawrage was normaal gezien niet zo geweldig in het opvolgen van orders en deed vaak zijn eigen ding, maar hij had wel geluisterd naar de deputy toen ze op had gedragen om in de warrior’s den te blijven. Iemand met een leader of deputy rang beschouwde hij net wat anders dan een Clanmate van zijn leeftijd en iemand zonder high rank. Blazestar had haar immers als zijn rechterpoot benoemd en dus bracht wel een zeker respect voor haar op langs Thawrage’s kant. Zijn goudkleurige blik gleed naar haar toen een bepaalde herinnering op kwam zetten en zijn ogen vernauwden zich terwijl hij zijn blik langs de katten liet gaan die in de kring stonden. De namen van drie katten werden genoemd en ook hij besloot om zijn steentje eraan bij te dragen. ”Storkpaw en Daintywhiff waren beiden niet aanwezig in de warrior’s den nadat je het bevel had gegeven om daar te blijven,” sprak hij vervolgens met zijn diepe stem zonder twijfel, zonder terughoudendheid. Hij had met geen van beiden een speciale band en als het Oakpaw zou zijn geweest, zou hij heel misschien nog zijn bek hebben gehouden, maar met deze twee niet. Iedereen was in zijn ogen op dit moment verdacht en elk klein dingetje dat naar de moordenaar kon leiden, zou hij aankaarten. Wie dat hij daar dan ook tegen de borst voor moest stoten.

Een schreeuw had geklonken en ondanks dat ze gezegd waren in de warriors den te blijven begonnen de katten naar buiten te stromen. Wat was er toch gaande dat ze die schreeuw veroorzaakt had? De blik van Ashenpatch ging over de verzamelde katten en vroeg wat er gezien was. Natuurlijk had ze wel opgemerkt dat er katten ontbraken, maar zou een van hen dit echt gedaan hebben. Toch was het beter om de informatie te geven die ze had. Ze ging niet degene zijn wiens schuld had was dat ze de dader niet gingen vinden. Nee, dat kon ze niet laten gebeuren. "Storkpaw en Daintywhiff waren inderdaad niet in de den." Het was alsof ze nu al een oordeel uitsprak, maar het was simpelweg de waarheid.

Hij had niet precies een idee van wat er allemaal gaande was, maar iedereen had hem verteld dat hij in de warriors den moest blijven en dat had hij dan ook gedaan. Hij had het zelfs een beetje spannend gevonden, want normaal was dit absoluut niet toegestaan. Maar dit was dan ook wel een bijzondere situatie. Een schreeuw klonk en katten begonnen de den uit te gaan. Mocht het nu wel dan? Waren ze toegestaan om naar buiten te gaan? Dat was het moment dat hun deputy om een verklaring vroeg, vroeg of iemand informatie had. Dat had hij wel! Hij had heel goed op zitten letten op wie niet aan het luisteren was. Hij stapte dan ook naar buiten en richtte zijn blik omhoog naar de deputy. "Apricotkit heeft niet naar u geluisterd." En dat kon eigenlijk echt niet. Hij voelde zich dan ook alleen maar lichtelijk trots dat hij dat opgemerkt had.

Rustig zat die te genieten in de kraamkamer en te spelen met Thrivekit, gezellig met zijn staart heen en weer. Zelf moest hij terugdenken aan de mooie tijd als kitten toen er plotseling een ijzendwekende gil in de verte te horen was. "Wat was dat?" Turtleheart wist zelf dat die in de warriorsden moest blijven, maar was naar kraamkamer gegaan om te zien hoe het eraan toe ging. De kater snelde de den uit en liep naar het midden van de plek, hij zag dat iedereen naar de elders den rende. Snel rende die erachter aan en hoorde net dat hij niet aanwezig was in de warriors den. "Wat is er gebeurt...." maar stokte snel de adem, in het midden zag hij Wisteriawisp met bloed uit haar lijf. Wie heeft dit gedaan, dit is walgelijk deze moord. Door een van onze eigen clangenoten...... "Ik was in de kraamkamer aan het kijken, hoe het daar aan toe ging. Toen ik de gil hoorde was ik gelijk gekomen. Wie heeft dit gedaan?" Er kwam een misselijk makende gal naar boven, maar slikte snel naar beneden. Hij was woest op de verrader die dit zou doen.

Je clan is je familie, zeiden ze. Je clan is je leven, je alles. Nou, van je clan moest je het maar hebben. Hoe graag ze ook alle buitenstaanders als vijanden zagen, het was niet een van hen die Wisteriawisp bruut vermoord had, wel? Het was iemand van hier, dat kon niet anders. Crow keek naar het tafereel met het gevoel dat het mijlenver van haar weg gebeurde. Vaag voelde ze wel iets van schok, iets van afschuw. Nee, ze had Wisteria niet bepaald gemogen. Ze mocht geen van de katten hier erg graag. Maar de dood raakte haar nog altijd, of het nu die van een vriend of van een vijand was. Het bloed, de tekenen van geweld, het wekte afgrijzen in haar op, al zag je het nu niet aan haar af. Zodra ze het lichaam had zien liggen, had ze een stapje achteruit gezet, en was haar kop vreemd leeg geworden. Terwijl Routnose jammerde en andere katten probeerden te begrijpen wat er gebeurd was en bespraken wie waar geweest was, stond zij daar maar, zwijgend. Misschien had ze simpelweg te veel nare dingen gezien om er nog een gepaste reactie voor te hebben. Ze had zo recent nog de tribe verscheurd zien worden door beschuldigingen van moord en nu ging hier hetzelfde gebeuren - voor zover WindClan hiervoor een harmonieus geheel geweest was. Ergens in haar achterhoofd vroeg ze zich af wat dit voor haar zou betekenen. Had Wisteria haar immers niet vlak voor haar vertrek naar de bergen nog voor verrader uitgemaakt? Katten waren al hard op zoek naar de dader, en ze had genoeg vijanden hier. Ik was in de warriors den, dacht ze, zichzelf geruststellend. Ze had een alibi. Niet dat ze met iemand gesproken had. Niet dat ze opviel, klein als ze zich maakte onder haar clagenoten, geoefend in onzichtbaar worden als ze geen aandacht wilde. Ze keek op naar Ashenpatch, die met een ijskoude blik zocht naar de schuldige als een havik naar een prooi. Wat een mooie familie, dit. Wat een mooie clan. Is het zo vreemd dat ik overal liever zou zijn dan hier?

Hij had Ashenpatch niet alleen achter Tumblepaw aan willen laten gaan, ook al betekende het dat hij de warriors den er ook voor had moeten verlaten. Wat hij alleen niet had verwacht was dat ze ingesneeuwd zouden raken en er vervolgens een schreeuw door het kamp had geklonken. Hij had geen idee wat er gaande was tot hij het lichaam van Wisteriawisp zag en katten begonnen te zeggen wie er niet in de warriors den geweest waren. Hij was er in eerste instantie wel geweest, maar was vervolgens de den weer uit gegaan. Maar door die ene beslissing had hij zichzelf blijkbaar verdacht gemaakt van een moord die hij niet gedaan had. Hij stapte dan ook zonder vragen naar voren en hield zijn kop hoog. Dit was iets wat hij niet gedaan had en dat zou hij ook duidelijk maken. "Ik volgde jou naar buiten toen je achter Tumblepaw aan ging, meer niet." En daarna kwam de sneeuw het kamp binnen en waren ze binnengesloten, maar meer dan dat had hij niet gedaan.

De krijger was paar maanden warrior en zit al midden in een moordzaak op een elder, en toen de commandant ook nog vroeg op strenge toon om naar het midden te komen en te gaan zitten. Werd het hem erg teveel, maar volgde de bevelen op van ashenpatch, alleen wist hij dat die zelf niks had te maken in de moordzaak. Turtleheart begreep wel dat die moest uitleggen waarom hij niet in warriors den was maar in de nursery. Op een piepende toon legde hij het uit "Ik was in de kraamkamer met de kittens aan het spelen, wou terug in de tijd voor korte tijd hoe het was in de kraamkamer. Daarom wou ik daarheen en ook of iedereen veilig was, maar ik weet dat ik je bevelen hebt genegeerd en dat spijt me. Ik was met Thrivekit aan het spelen toen ik lawaai hoorde. Was toen meteen hiernaar toe gerend, weet alleen niet of een kitten mij achterna is gerend." Gelijk keek hij achterom of een kitten achter hem zat, maar zag geen kittens behalve sootkit, de kater zuchte van opluchting en keek opnieuw naar de ogen van de commandant afwachtend op zijn straf voor het negeren van de bevelen om in warriorsden te zitten. "Als je wilt kan ik teruggaan naar de nursery om te checken of ze daar veilig zijn. " Hij moest even slikken van angst, de kater was maar een paar maanden warrior en nu gaat al alles mis.