This is for freedom

Die ochtend had ze niet gedacht dat nu het moment zou zijn om dit te doen. Om te doen waar ze zichzelf op voorbereid had, waar ze nachten over wakker had gelegen. Ze had het allemaal wel zo makkelijk tegen Settleddust gezegd. Dat hij het allemaal wel aan haar over kon laten, maar ze had niet het gevoel gehad er klaar voor te zijn, ondanks de veranderingen die in haar vader plaats leken te vinden. Hij was niet meer zichzelf, dat was iets dat pijnlijk duidelijk was geworden de afgelopen maan. Hij was dingen aan het vergeten, deed dingen die hij anders nooit zou doen en meer dan een keer hadden ze hem uit een benarde situatie moeten helpen. Hij had haar zelfs naar de bergen gestuurd om een healer mee te nemen die hij vervolgens medicine cat apprentice gemaakt had. Maar dat alles was lang niet zo erg als vandaag. Wat er vandaag gebeurd was, was de druppel.
De dag was al anders begonnen dan anderen. Ze was wakker geworden bij een raar gevoel in haar buik, een die haar vermoedens van de afgelopen dagen alleen maar het bevestigd. Ondanks dat had het toch een mooie dag moeten zijn, een waar Scarletpaw eindelijk warrior zou worden na lang trainen. Hoe lang had het haar wel niet gekost om tot dit punt te komen? Maar dat was waar het mis was gegaan. Ze kon de pijn voelen van haar dochter toen ze de verwarring in de ogen van haar vader zag. Hoe hij niet op de naam van zijn kleindochter kon komen om haar vervolgens haar warriornaam te geven. Dat was het moment ook dat ze besefte dat dit niet langer zo door kon gaan. Niet voor de clan, niet voor haar familie, zeker niet nu er meer onderweg waren, maar ook niet voor Acornstar. Ze wist dat ze hem hiermee een gunst zou verrichten, dat hij dit waarschijnlijk zelfs zou willen als hij helder was. Dit kon niet zijn hoe haar vader de rest van de tijd wilde blijven leven. Ze wist dondersgoed dat ook zijn lichaam niet meer hetzelfde was, het was niet alleen zijn geest. Alles leek op te zijn aan haar vader, maar de dood kwam maar niet. Was het zo verkeerd om hem een poot erbij te helpen? Zou Starclan haar hierna verachten? Zou ze in de dark forest belanden wanneer ze doodging? Ze wist het niet. Maar het zou het waard zijn. Het was voor iedereen beter, behalve misschien voor haarzelf. Ze wist hoe zwaar het ging zijn om met dit geheim rond te lopen. Ze was tenslotte niet van plan dat iemand hier achter ging komen.
Ze legde de muis die ze net had gevangen neer en begon in de grond te graven. Ze had een aantal dagen geleden eindelijk de moed bij elkaar weten te rapen om de eerste stap te zetten en had een aantal doodsbessen verzameld. Ze had het rode vlees van de zaden afgehaald, zodat alleen de zaden nog over waren. Op deze manier zouden ze minder makkelijk als doodsbessen herkend kunnen worden en de zaden waren ook het deel dat giftig was. Voorzichtig haalde ze de zaden uit de grond en legde ze neer bij de papaverzaadjes die ze ook verzameld had. Ze wilde tenslotte niet dat haar vader bewust zou zijn van wat er zou gaan gebeuren en daar zouden de papaverzaadjes bij helpen. Ze opende de bek van de muis en begon de mix van zaden in de prooi te stoppen. Ze zou erop moeten toezien dat Acornstar de volledige muis op zou eten, anders zou ze de resten moeten begraven ergens, maar dat was een zorg voor later. Het was nu nog een kwestie van de moed verzamelen en de muis naar haar vader toe te brengen, wetende wat er daarna zou gaan gebeuren.

[Gesloten]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Na een gesprek waar hij niet veel verder mee was gekomen met Acornstar, was hij het strijdveld weer in gegaan. Harnas weer aan en hij had geweigerd om met iemand te spreken. Zelfs Peppermint kon deze ziekte niet meer beter maken. Acornstar was oud. Hij was af. Maar er was niets wat hij kon doen, tenzij Acornstar zelf zei dat hij wilde stoppen en met hem mee zou komen naar de moonstone. Maar dat wilde hij niet, natuurlijk. Dus hij was iedereen voorbij gelopen en het kamp uit gegaan. Hij wilde Beechresin zoeken, om te vertellen dat de ceremonie uiteindelijk nog wel uitgevoerd was en dat ze misschien zich moest ontfermen over haar dochter. Je kinderen gingen voor, altijd. Hij zou het haar wel vertellen.

De schaduwen waren zijn vriend in het territorium. Dus een diepe zucht van ontlading gleed over zijn lippen terwijl hij zich weer thuis begon te voelen. Hij wilde dat hij ook zijn brein uit kon zetten. Hij wist gewoon echt niet meer wat hij moest doen. Hij kon hetzelfde doen als hoe hij zijn Newtspark probleem had opgelost: praktisch en permanent. Maar Acornstar.. Zou hij dat echt kunnen doen? Het bloed van een oude man aan zijn klauwen omdat hij leider wilde worden? Maar als het beter was voor Shadowclan. Hij zou de beste kerel uit zijn lijden kunnen verlossen en...

Settleddust zijn aandacht werd (gelukkig) getrokken door een geluid. Hij zag Beechresin graven in de aarde. Een frons ontstond op zijn kop en in een reactie dook hij achter een den, hurkend achter de wortels en droeg de schaduwen op zijn pels. Zijn groene ogen spiekten net over het hout heen. Hij zag haar van achteren, maar kon net zien wat er gebeurde. Hoe ze een muis vulde met.. iets. Hij vernauwde zijn ogen en zag enkele zaadjes in het bekje van de muis verdwijnen die met zorg werden gehanteerd. Settleddust duwde zijn kaken op elkaar om niet hardop naar adem te snakken. Nee.. ze meende het niet? De deputy kon maar één slachtoffer bedenken en.. Hij beet op zijn lip. Als hij dit niet had gezien dan, dan was het ook gebeurd. Bij de sterren. Geheimen kwamen er weer bij. Maar kon hij het haar kwalijk nemen als hij hetzelfde pas nog dacht?

Uiteindelijk slikte hij. Zijn beslissing was gemaakt. Impulsief, snel, en het maakte hem medeplichtig. Maar hij had de handeling niet gedaan, enkel niet tegengehouden. Dus sloop hij wat terug in de bosjes en kwam uiteindelijk aangelopen alsof hij er net was. ‘Beechresin! Ik zocht je,’ hij negeerde de gevangen prooi en keek de poes recht aan. ‘Ik kan je vertellen dat Scarlethaze nu warrior is,’ miauwde hij met een glimlachje. Hij kantelde zijn kop een beetje en keek de moeder bemoedigend aan. ‘Dus misschien moet je maar even terug om haar te feliciteren, hm?’ Dit was zijn originele plan geweest. Niets meer dan een betrokken deputy. Hij seinde zijn kop en draaide zijn lijf terug richting het kamp, waarbij hij afwachtend zijn blik op haar legde.

‘Vergeet je muis niet.’

Ze was zo gefocust geweest met de muis dat ze niet eens door had gehad dat er een andere kat bij was gekomen, had gezien wat ze gedaan had. Ze draaide zich dan ook met een ruk om toen de andere kat zich kenbaar maakte. Ze liet haar blik kort van de muis naar de deputy gaan en probeerde te achterhalen wat de ander dacht. Ze hadden het hier over gehad samen, maar de deputy kon ondertussen teruggekrabbelt zijn. Toch leek hij eerst niks te laten merken en begon hij over het feit dat hij Scarlethaze warrior gemaakt had. Ze probeerde een glimlach op te zetten, ondanks wat ze van plan was om te gaan doen, enkele momenten later. "Dat is goed om te horen." Begon ze dan ook. "Misschien moet ik dan inderdaad maar eens terug naar het kamp." Ze had de muis rustig opgepakt als Settleddust niet de opmerking had gemaakt dat ze haar muis niet moest vergeten. Hij wist het, maar leek haar niet te stoppen. Dan waren ze het eens over wat gedaan moest worden. Ze stapte naar de muis toe en liet nog eenmalig haar blik over Settleddust gaan. "Alles zal morgen weer goed zijn." Dan zou alles zijn zoals het zou moeten zijn. Dan zou degene voor haar niet de deputy meer zijn, maar de leader. Daar zou ze voor zorgen al was het het laatste wat ze deed, voor haar clan, voor haar familie en misschien nog wel het meest voor haar vader. Ze pakte de muis op en begon terug richting het kamp te lopen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust liet geen tipje van de sluier zien dat hij begreep wat er was gebeurd. Dat hij had gezien wat er was gebeurd. Beechresin kon denken wat ze wilde, maar ze zou nooit, nooit bewijs hebben. Misschien dacht ze dat ze was weggeglipt, misschien dacht ze dat hij begreep wat hier gebeurde. Misschien zou hij haar dwingen die muis op te eten zodra ze in kamp waren. Misschien zouden haar misdaden ontrafeld worden voor heel de clan. En toen ze miauwde dat alles morgen goed zou zijn, bleef zijn uitdrukking bijzonder neutraal. Een waar getrainde leugenaar. ‘Uiteraard, Beechresin. Morgen is iedereen alweer vergeten wat er net is gebeurd.’ Hij begon terug naar het kamp te lopen. Hoe het ook wendde of keerde. Hij zou morgennacht bij de Moonstone zitten.