[Wolfblood] The devil wears a suit and tie

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zon stond hoog aan de hemel en hij had Wolfblood gevraagd om met hem op patrouille te gaan. De Thunderclan grens moest eventjes gemarkeerd worden, en bovendien kon het nooit kwaad om te babbelen met de grote poes, die altijd al haar meningen bot wist te delen. Sharing tongues was net geweest, en toen de meeste katten al naar hun dens begonnen te druppelen voor een paar uurtjes slaap of het kamp uit om te training of nog wat te jagen, liep hij naar de grote poes die hem ooit met liefde de bijnaam "konijnenkont" had gegeven. En nu moest ze luisteren naar zijn orders. Grappig hoe zulke dingen konden veranderen. ‘Ben je er klaar voor?’ In ieder geval zat het weer mee. Het was koud, maar het was helder.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Eerlijk, ze was blij geweest toen ze er weer opuit moest. Al dat gekakel tussen iedereen tijdens sharing tongues, het was haar te druk en te gezellig. Hoewel ze zichzelf had voorgenomen om wat meer toenadering toe te staan bij haar clangenoten, bleek dat lang niet zo makkelijk. Wat boeide het nou dat een of andere senior een muis had gevangen die vreemd wit was met rode ogen, het was toch gewoon een muis? Wolfblood snoof, ze begreep niet hoe Peppermint het deed, of Settleddust, for that matter. Meneer gladdebabbel, die haar nu ook mee zou nemen op patrol. De poes zette haar vacht op tegen de warmte en knikte. "Hm-hm," bromde ze enkel en stapte voor hem uit de kampingang uit. Ze vroeg zich af waarom ze slechts met hun tweetjes waren, ondanks dat ze ergens wel respect voor hem kon ophoesten, wist ze nou niet zeker of ze hem daadwerkelijk als een vriend zag. En hij haar waarschijnlijk ook niet, ze waren vroeger niet bepaald vriendjes geweest. Konijnenkont. Ze grinnikte zachtjes in zichzelf. Hoe dan ook vond ze het niet erg op met hem 'n goede tippel af te leggen, ze hadden wel iets om over te spreken. "Dus, lekker aan het genieten van de afwezigheid van de bejaarde?" bromde ze met een hint van humor in haar stem.

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

En zo was het geschiedde. Wolfblood sprong in de houding en het duo vertrok het territorium in. Settleddust rekte nog even zijn koude spieren een beetje op terwijl hij liep. Het bleef echter niet lang stil, het was Wolfblood die de eerste woorden liet vallen en uiteraard gingen ze over Acornstar. Waarschijnlijk ook het enige waar ze het over eens waren. Hij grinnikte en wierp haar een schuine blik toe. ‘Is het zo duidelijk?’ reageerde hij op haar vraag met onbeschaamde amuse in zijn stem. Hij haalde even zijn schouders op en leidde hun verder naar Thunderclans grens. ‘Ik doe alleen wat mij het beste lijkt voor Shadowclan,’ miauwde hij vervolgens. En als dat toevallig het tegenovergestelde was wat Acornstar dacht, dan was dat maar zo. Zijn blik ging weer naar Wolfblood. ‘Waar komt die interesse vandaan?’

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Hehe, hij kon een hoop zeggen, maar dat gekke knobbeltje aan zijn bibs was wel gewoon écht een konijnenstaartje. Ze probeerde hem niet meer bij zijn geliefde bijnaampje te noemen, maar soms was dat knap lastig. De enorme poes zette haar pas iets in zodat ze naast hem kwam lopen, voordat hij achter zich keek en zag dat ze zijn achterwerk aan het inspecteren was. "Ik ben niet blind," antwoordde ze droog. Schuin keek ze hem aan. "En je paradeert rond alsof je al Settledstar heet." merkte ze droogjes op. De manier waarop hij op die steen stond, volgensmij vond de kater het absoluut niet erg om de bejaarde met pensioen te sturen in de bergen. Die gekke arrogante grijns die hij soms op z'n smoel had vond ze nou niet bepaald charmant, maar ze kon er mee leven als het betekende dat Acornstar lekker de elders den in trok. Wolf stootte een bars lachje uit. "Omdat ik me dood erger aan die vent?" dat was geen geheim, dit was niet de eerste keer dat ze erover hadden gesproken. En het was echt zijn eigen fout. Na Tallst-... Na Tallshadow had ze Acornstar met open poten ontvangen, maar hij had haar vertrouwen weggeschopt als vuil. Eerst door haar Acefray en haar blinde broertje te verbannen, toen door Serpent bijna te verbannen en als druppel, liet hij dat schoft dat Brokentune heette de clan in. Hij bracht haar familie en... De katten waar ze om gaf in gevaar, en dat was iets wat ze niet accepteerde. "Wat ga je doen als hij terug is?" ze besloot niet langer om het onderwerp heen te dansen.

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust probeerde zich nog soort van te focussen op de taak die ze hadden en zijn blik maar wat vaak over de grens te werpen om te kijken of er niet ThunderClanners op de loer lagen. Maar Wolfblood leidde hem af door te zeggen dat hij zich als "Settledstar" paradeerde. ‘Dat doe ik niet!’ hapte hij een beetje terug. Als hij dat echt zou willen, dan had hij hardop gezegd dat ze Acornstar moesten afzetten het moment als hij terugkwam. Hij zou het kunnen doen, hij dacht ook wel dat hij de achterban ervoor zou hebben. Maar nee, hij wilde het netjes doen. ‘Ik heb gedaan wat Acornstar me vertelde te doen: Leiden. En als hij terugkomt en het niet goed vindt, is het zijn probleem.’ En Wolfblood haar mening was glashelder. Ze sprak over irritaties en vervolgens wat zijn intenties waren. En hij keek haar aan met een bijna verontschuldigende blik. ‘Je gaat dit antwoord niet leuk vinden: maar geduld hebben.’ En voordat ze ook maar daarop toe kon happen - wat hij verwachtte - sprak hij door. ‘Ik wil alles binnen de code houden. Hij is inmiddels een elder, ik weet hoeveel levens hij heeft, en ik weet dat het niet lang meer gaat duren.’

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Iets dat leek op een grinnik ontsnapte haar mond. "Vertelde hij je ook Newtspark terug te brengen en Brokentune te verbannen?" sprak ze droogjes, terwijl ze het antwoord allang wist op die vraag. De poes tuurde over de grens heen, iets tintelend in haar poten. Tot dusverre had haar focus meer gelegen op de pseudo-leider dan op de taak die ze daadwerkelijk hadden, maar nu ze zo recht over de grens kon kijken kwam ze kort tot stilstand. Haar snorharen trilden. De pootsporen hadden naar thunderclan geleid. Zou haar moordenaar daar zitten? Zichzelf volvretend aan eekhoorns, er vanovertuigd dat niemand hem of haar ooit zou pakken voor zijn misdaad? Wolf merkte dat haar nagels uit hun hulzen waren gekomen en groeven maakten in de zachte aarde. Toen Settled sprak was ze bijna dankbaar voor zijn afleiding. "Ugh,"antwoordde ze met een rol van haar ogen. Het duurde even voordat het tot haar doordrong waar hij naar hintte, en haar ogen vernauwden zich. Hij wist hoeveel levens Acorn nog had, en dat het niet lang meer zou duren. 1+1=... 2. Acorn naderde zijn laatste leven. Iets zwarts at aan haar geweten, waarom wachtten totdat de bejaard te dement en oud werd om te functioneren, was het niet efficienter om hem gewoon af te zetten? Beter voor Shadowclan? Maar in dat duistere stemmetje herkende ze iemand in wiens voetsporen ze niet wilde treden, en ze haalde diep adem. "... Je hebt... Gelijk. " Het was duidelijk dat die woorden niet zonder moeite over haar lippen kwamen. "Maar als hij Brokentune terug brengt sla ik zijn schedel in," voegde ze er snel aan toe, voordat hij zichzelf te hard op z'n eigen schouder kon kloppen. Het onderwerp was nog niet afgerond, maar een meer dringende vraag brandde op haar tong. Met een knikje gebaarde ze naar de eekhoornvreters over de grens. "Ik ben verdomme nog altijd niet verder gekomen met Slatefur's moord, Settled. Ik denk dat daar onze antwoorden liggen." Laat me er heen gaan, laat me het recht zetten.

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wolfblood leek nog een gevoel van humor te hebben ook! Wauw, hij kon zich niet herinneren of hij de grote poes ooit had horen lachen. Haar gegrom was een veel herkenbaarder geluid. En nu hij erover nadacht, was haar grinnik een beetje eng. Misschien moest ze het maar bij grommen houden. En toen ze verder langs de grens dwaalden, duurde het even, maar uiteindelijk kwam er een ineenstemmend geluid van Wolfblood af en de zelfvoldane grijns op zijn kop was groot. Erg groot. ‘Oh, alsjeblieft, zeg dat nog eens,’ miauwde hij plagend naar de poes. Maar het was een serieus onderwerp en hij bracht zijn gezicht al snel weer in een strakke plooi. ‘En mijn zegen zal je hebben,’ antwoordde hij op haar uitspraak over Brokentune. ‘Maar ik zal het niet zover laten komen. Bovendien hebben we geen idee waar de gluiperd is. Ik zal het niet rouwen, mocht hij het niet gehaald hebben.’ Waar hij op hoopte. Weer een probleem minder. Toch wist Wolfblood hem te herinneren aan een volgend probleem. De deputy haalde een keer zwaar adem. Slatefur, natuurlijk. Soms dacht hij aan haar, maar minder dan hij zou moeten. Haar dood, nee, brute moord, zou geen bijzaak moeten zijn, maar hij vreesde dat het op dat moment wel was. En toen Wolfblood haar gedachte deelde dat ze dacht dat het Thunderclan kon zijn, kantelde hij zijn kop en keek haar aan. ‘Oh?’ Hij fronste en keek weer over de grens heen. Hij wist dat Eveningstar gevaarlijk was, maar zou ze dat gedaan hebben. Newtspark had het er niet met hem over gehad, noch stond Slatefurs naam in haar lange lijst van doden. Of was het puur omdat ze die had verzwegen. ‘Ik wil haar graag wreken, Wolfblood. Maar onze band met Thunderclan is al erg fragiel. Dus, vertel me wat je denkt, voordat we onbezonnen dingen besluiten te doen.’

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ze gaf hem nogal een lompe stoot, wat in haar woordenboek een nogal amicabaal gebaar was. In andermands woordenboek deed het vaak vooral pijn, maar ze was Ravenstrike gewend, en die jammerde toch om alles. "Hou je bek, Konijnenkont," mompelde ze met toch iets van humor in haar stem. Dat arrogante koppie van hem was niet om uit te staan. Starclan, als dat maar niet nog erger werd wanneer hij ook nog eens starclans zege bij zich droeg. Haar goede humeur verdween echter al sneeuw voor de zon toen ze de grens bereikten, haar gedachten direct terug bij Slatefur. Het kamp was eenzaam zonder haar enige vriendin. Wanneer ze moe was, liep ze soms nog altijd automatisch richting de elders den, enkel om haar nest leeg aan te trekken. En de moordenaar, de moodernaar liep nog altijd rond. Sliep in diens eigen nest, zonder een zorg in de wereld. Ze wilde iets doen, wilde hem of haar gerechtstellen - maar toe Settelddust haar naar een plan van aanpak vroeg, werd haar wederom duidelijk gemaakt dat ze geen idee had wat ze aan het doen was. Gefrustreerd brieste ze. "Niets," sprak ze gefrustreerd. "Ik-, nee, we weten helemaal niets, Settleddust. Dat is het probleem. Het enige wat ik weet je me vertelde, dat de pootsporen naar Thunderclan leidden. Ik heb dat hele stuk territorium op z'n kop gezet, maar niets gevonden behalve die ene stomme, bebloedde poot die richting Thunderclan ging." Onbewust begon ze te ijsberen. "Bloodclan leek me, maar die ruik je overal. Hoe is de geur bedekt gebleven? Hoe waren er geen plukken vacht van de moodernaar? Had Slatefur hem of haar niet al veel eerder moeten ruiken of horen? Ze kon beter ruiken en horen dan ik..." ze merkte dat ze aan het ratelen was en bracht zichzelf tot een halt. "Het enige wat we weten, is dat de moordenaar waarschijnlijk daar heen is gegaan, dus daar moeten we antwoorden halen. Anders vinden we dat geschoft nooit,"

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

‘Auw,’ grinnikte Settleddust plezierig toen hij een stoot ontving. Er zat ook daadwerkelijk nog wat kracht achter ook, maar hij begreep de plagerigheid ervan. Dit was dichter bij dan ze ooit waren geweest en misschien moest hij het als een compliment opvatten, als ze hem daarna niet direct had uitgescholden. Hij rolde zijn ogen. Konijnenkont, pfft. Hij was er immers al zo aan gewend, maar het bleef nog een gevoelig puntje. Zeker als hij het bijna aan iedere brutale kitten moest uitleggen wat er was gebeurd. Toch was het niet alleen hij waarbij een gevoelige snaar was geraakt. Wolfblood begon te praten, al haar frustraties kwamen eruit en vooral wat ze niet wist. Settleddust keek een moment bedenkelijk voor zich uit, om vervolgens weer de grens over te kijken. Het zou hem niets verbazen. En Newtspark paste in het plaatje. Zou ze gewoon één van haar slachtoffers simpelweg vergeten zijn? Het zou hem niets verbazen. Dus ging zijn blik weer naar Wolfblood. ‘Je zegt wel iets interessants. Er waren geen tekenen van een gevecht.’ Hij wist ook nog hoe hij de grijze elder had gevonden en Wolfblood had opgemerkt dat haar zintuigen sterk waren. Haar gebrek aan zicht had haar oren en neus getraind tot de beste van de clan. ‘Als het een vreemdeling was geweest, was ze gevlucht.’ Of in ieder geval een poging gedaan tot. Misschien zelfs om zichzelf te beschermen. Ze had eerder een verschrikkelijke aanval overleefd: Van een Bloodclanner. ‘Dus misschien zit de dader dichterbij dan we denken.’ Maar wie? Wie zou zo'n onschuldige ziel dat aandoen. Hij kon werkelijk alleen maar Newtspark bedenken die katten had gedood zonder reden. Maar bijna iedereen had een lijntje gehad naar Acornstar. Zijn ex, zijn zoon, hemzelf. Wie was Slatefur voor haar?

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Gevlucht? Alsof ze dat kon, waarheen zou ze gaan? Wlfblood had meer vertrouwen in het kennen en kunnen van de blinde elder dan menig ander, maar niet genoeg om er zomaar van uit te gaan dat ze een vluchtroute zou kunnen vinden die haar moordenaar niet af kon snijden. Wellicht had ze haar toch niet opgemerkt, of geprobeerd de ander van diens idee af te praten. Dat klonk als iets van Slatefur zou doen, maar waarom had ze nizet teruggevochten? Had ze haar leven zo weinig waarde toegeacht? Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde die gedachten niet te laten winnen. Slatefur had van haar gehouden, zij wel. Ze had het zelf gezegd, daar zou ze niet over liegen, toch? Voor Slatefur was ze wel genoeg geweest, toch?
De volgende woorden van Settleddust openbaarden een nieuw pad waar ze nog niet eens over had nagedacht, en die ze ook niet in wilde slaan. Haar staart zwiepte kwaad van links naar rechts en onvoorbiddelijk keek ze hem aan. "Je denkt dat het een van ons is?" klonk haar stem gevaarlijk. "Nou begin je als Acornstar te klinken, we zijn geen bloodclan Settled, hoe kun je zoiets denken van je eigen clan." Oh, het was zeker niet zo dat ze nou zulke besties was met al haar clangenoten. Integendeel, enig respect kon ze wel genieten, maar de meeste katten streken haar nog altijd erg tegen de haren in. Maar ze hadden al genoeg vijanden, en waarom in Starclansnaam zou een clangenoot hun geliefde, blinde elder zomaar vermoorden? Er was geen reden, er was geen enkele reden om Slatefur te doden. Ze had niets anders dan goed in zich, kon niets anders dan lief zijn. Dat was een actie voor bloodclan, voor een of andere vuile rat buiten hun clan. Ze hadden geen verraders meer, de laatste was haar moeder geweest, en dat probleem had ze met haar eigen handen opgelost.

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wolfblood keek raar op toen hij voorstelde dat het misschien iemand in hun midden was. Ze leek bijna verontwaardigd en vergeleek hem met Acornstar. Daarbij wierp hij een felle blik naar Wolfblood. Hij was alles behalve Acornstar. ‘Ik zeg niet direct dat het één van is geweest, alleen de mogelijkheid is er misschien.’ Hij keek de grote poes een moment aan. ‘Wie weet zich anders zo diep, onopgemerkt, ons territorium in te komen en er weer uit. Het was in het moeras, dat is niet ergens waar iedereen zo doorheen gaat.’ Hij keek weer naar ThunderClan territorium. Het zou iemand van hen kunnen zijn. Oh, was het maar iemand van hen, dan zou hij alle reden hebben om Eveningstar een kopje kleiner te maken. Hij slikte en opeens drong er een duistere gedachte zijn kop binnen. ‘Of het was iemand die ooit onderdeel van ons was. Wie heeft Acornstar allemaal verbannen? Newtspark, Tallshadow, Brokentune...?’

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Ja. Die mogelijkheid was er, en nu ze het iets liet bezinken wist ze dat hij een punt kon hebben. Alleen het idee dat iemand die haar den deelde dit had kunnen doen liet alle haren op haar rug overeind springen. Na Bloodclan, na Riverclan, moesten ze nu ook nog eens elkaar gaan verdenken? Ze waren verdomme geen Bloodclan, Wolf weigerde dat te geloven. Dat wilde ze hem dan ook al duidelijk maken toen hij verder sprak, en een nieuwe realisatie in haar liet opborrelen."Broken-..." een diepe frons trok over haar gelaat. "Newtspark?" wat had dat nietszeggende vriendinnetje van Peppermint ermee te maken? Acorn had wel meer katten verbannen, waaronder haar zus en Acefray, maar die noemde Settleddust dan weer niet. "Newtspark is een medicine cat." wimpelde ze het weg. In haar boek waren dat de katten van Starclan, die van plantjes hielden en altijd lief je pijntjes verhielpen. Peppermint had ook geen kwaad haar op haar lijf, een medicine cat als moordenaar? Ja right, en konijnen konden vliegen. "Die vieze zwerver, daarentegen... Hebben we enig idee waar Brokentune heen is gegaan nadat je 'm had verbannen?"

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Met het eenvoud dat Wolfblood Newtspark wegcijferde, realiseerde hij op wat een perfecte positie hun late medicine cat had gezeten. StarClan had haar geselecteerd en niet goed genoeg in de toekomst gekeken. Of de tekens gelezen. Dat was wat StarClan deed, toch? Waarom hadden ze het zo fout met haar gehad. Als Wolfblood eens wist. Maar hij kon niet. Ze zou het direct aan Peppermint vertellen en dan zou haar hart nogmaals breken. Nee, dit was een last die enkel hij moest dragen, en dat terwijl Newtspark langzaam toch hoofdverdachte één bij hem werd. En de poes vroeg daarna over Brokentune. Hij schudde zijn kop. ‘Nooit weer gezien,’ miauwde hij. ‘Dank StarClan daarvoor.’ Hij had zich vast niet geliefd gemaakt bij de rogue. Maar tenminste wel bij zijn clan. En dat was echt familie.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Hij schudde zijn kop, wat zowel opluchting and frustratie bij haar naar boven bracht. Op z'n minst was die smiecht, dat vieze manneke, lekker ver weg opgerot. Maar als niemand hem hier nog had gezien, dan nam dat zijn ere titel van hoofdverdachte wel een beetje af. Bovendien was ze er vrij zeker van dat ze zijn maffe geur wel zou hebben herkend. Wederom ijsbeerde ze, haar blik vurig gevestigd op de andere kant van de grens en één vraag op haar geweten. Wie dan wel? Ze had geen antwoord. Er was niet één dader die ze kon straffen. Het frustreerde haar eindeloos. Hoe kon zoiets wreeds gebeuren, en daarna gewoon vergeten worden, omdat er niemand was die de straf kon leiden. De poes gromde. "Ik weet het niet meer, Settled." gaf ze toe, en in haar gebruikelijk boze stem lag een diep gevoel van verslagenheid verborgen. "Er moet toch iets zijn wat we verdomme kunnen doen?"

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het was pijn en rouw die de poes vergiftigden. Ze wilde wraak en hij begreep het. Als iemand aan zijn kinderen zou zitten.. En bovendien wilde hij nog steeds Arcticwolf dood hebben. Maar die vendetta moest nog even wachten. De wanhoop kwam Wolfblood nabij toen ze vroeg of ze iets konden doen. Hij knikte. ‘Ja. We moeten ook iets doen,’ miauwde hij. ‘Ik zal Peppermint naar de Moonstone sturen, hopelijk kan ze antwoorden krijgen.’ Hij wist niet hoe StarClan werkte, maar de medicine cat wist het. Hij verdachte Newtspark nog altijd, maar ergens knaagde in hem dat zij het niet was. ‘Kom, laten we deze patrouille afmaken,’ miauwde hij kalm en liep weer verder langs de grens, om haar maar even uit dat geijsbeer te halen.

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Eventjes, heel eventjes had ze hoop dat hij een daadwerkelijk plan van aanpak had. Dat ze een of ander verhaal uit zouden leven waarbij ze samen de moord oplosten, maar nee, zijn geniale plan was om de sterren smeekbeden te sturen. Wolfblood rolde met haar ogen. "Ja, tuurlijk, de sterren zullen ons vast een duidelijk antwoord geven," mopperde ze grimmig, maar aanvaarde zijn poging om het gesprek van koers te veranderen en liep met hem mee. De overkant bleef rustig, het enige geluid was afkomstig van de monsters die af en toe voorbij raasden en haar neus vulde met hun stank. Haar hoofd bleef echter gevuld met gedachtes aan Slatefur, en ze vroeg zich af waarom zij niet in haar dromen voor kwam, in plaats van Sinclaw.

gemaakt door kiki

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Ze trok de sterren in twijfel. Hij snoof schamper. Hij snapte haar instelling volledig. Wat hadden de sterren ooit gedaan voor katten zoals hun? Maar ze moesten het ermee doen. ‘Heb een beetje vertrouwen,’ miauwde hij kalm naar haar. Hij zou het woord geduld maar niet meer gebruiken in hun samenzijn. Dus bewogen ze verder langs de grens en hij hoopte dat het was van de onrust uit Wolfblood haar poten zou lopen. ‘Het is niet makkelijk dit alles, Wolfblood. Ik doe mijn best.’ Hij wilde ook dat hij meer antwoorden voor haar had. Maar hij kon niet alles met één zwiep van zijn klauwen oplossen alsof het magie was. Soms leek de klim oneindig, zonder einde, en iedere keer als hij bijna de top had gehaald, werd weer een nieuwe lawine naar hem geworpen.

Onderwerp: Re: [Wolfblood] The devil wears a suit and tie