Fear and guilt are sisters

Onrustig liep de kater door het woud heen. Bomen groeide hier anders dan ze in de bergen deden. Waar deze op shadowclan gebied klein en dun waren, zijn de naaldbomen die op hoger gelegen gebieden groeide reusachtig en fel rood van kleur. Als apprentice had hij er zijn ogen uitgekeken, vreemd was het immers. Een gebied dat op thuis zou moeten lijken op papier, maar dit in werkelijkheid maar amper deed. Maar goed, het verleden zou hij voor nu van zich af moeten schudden. Jagen was aan de orde, taken waren aan de orde. En bij starclan was hij blij weer plichten te hebben.

+Settleddust

♔ nickdiazfan

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Iemand was als een bezetene door het woud aan het stampen. Niet op zijn pootstappen aan het letten. Settleddust merkte het, want de spreeuw waar hij op aan het jagen was geweest, vloog op bij het minste of geringste geritsel. Een gefrustreerde grom kwam uit zijn bek en hij kwam uit zijn schuilplaats die bestond uit een dunne struik en grassprietjes die dapper uit een dun laagje sneeuw staken. Niet veel later kwam de boosdoener voorbij stampen die met zijn kop ergens anders leek te zijn. ‘Barkingpa- hound,’ opperde hij naar één van de jongste zonen van Acornstar. Die nog leefden, in ieder geval. Haughtypaws moord was al gewroken. En hij zou het hen nooit kunnen vertellen. ‘Je jaagt alle prooi van hier tot Fourtrees weg,’ miauwde hij nors naar de lomperik.

In het woud zag hij beweging. Hij knipperde maar het vervaagde niet. Hij draaide zijn kop weg maar het volgde hem. En alles deed het echter lijken. Maar dat was het niet. Dat was het starclan verdomme niet. De nep warrior zette zijn kaken strak op elkaar, maar het was Settleddust die hem uit zijn gedachten hielp, niet hijzelf. Knipperend keek de jonge warrior op. Zie je, zelfs de verdomme deputy wist nie zo goed hij nou een apprentice of een warrior sprak. "Oh" mompelde een schampere lach sierde zijn kop "Sorry, Settleddust" Even keek hij op zij, maar in zijn hoofd leek het nu enkel hij en de deputy zijn. Een zucht ging aan zijn bek voorbij. "Ik zal extra lang jagen...om het goed te maken heh"

♔ nickdiazfan

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was sneller geïrriteerd nu. Nu Acornstar terug was gekeerd en alle chaos in zijn hoofd enkel erger en erger was geworden. In de afwezigheid van de leider was de rust in zijn kop teruggekeerd, voor een poosje. Het ging beter, totdat het weer slechter ging. Maar hij kon Eveningstar wel hebben. Net zoals hij het probleem van hun reeds gestorven medicine cat had opgelost. Dus enkel een instemmende brom kwam uit Settleddust zijn bek toen de jonge warrior sprak dat hij extra zou jagen om het goed te maken. Hij wilde bijna de kater op zijn vrolijke weg sturen, totdat iets hem te binnen schoot. ‘Trouwens, Barkinghound. Nu ik je toch tref, heb ik wat vragen voor je.’ Zijn blik was ernstiger toen hij naar de uit de kluiten gewassen apprentice aankeek. ‘Wat is er allemaal gebeurd daar in de bergen?’

Een naar gevoel bekroop hem toen de deputy zijn bek weer opende. Barkinghound had altijd een talent gehad voor andere hun stemming aanvoelen, het was wat hem een strevertje had gemaakt toen hij nog jonger was. En Settleddust zijn geërgerde blik was als olie op een open vuur voor de nep warrior. Ongemakkelijk schoof hij met zijn poot terwijl het schuld gevoel hem steeds hoger opliep naarmate hij gedwongen werd na te denken over wat er in de bergen gebeurd was. "Heeft Acornstar je dat niet verteld?" vroeg hij met een kleine frons op zijn voorhoofd. Als hij dit niet had- dan zou hij kunnen liegen. Dan kon hij zeggen dat hij niet betrokken was bij de dood van Acornstar. Dan zou zijn status als warrior niet verder de grond in zakken.

♔ nickdiazfan

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Er was iets gebeurd. Hij zag het direct toen Barkinghound ongemakkelijk werd. Hij kon zijn poot er gewoon nog niet op leggen wat. Dus kantelde hij zijn kop een beetje en hij vroeg of Acornstar het nog niet aan hem verteld had. Acornstar vertelde hem alleen maar halve dingen. Het enige wat hij in zekerheid wist, was dat de leider een leven had verloren. Zijn één na laatste. Settleddust glimlachte bemoedigend en probeerde zijn frustratie te verbergen door dat bekende masker die hij opzette de laatste tijd. Losjes. Zelfverzekerd. Alsof hij alles onder controle had. ‘Ik wil alle perspectieven weten, Barkinghound,’ miauwde hij kalm. ‘Ik heb ook al met Littlenose gesproken.’ Hij hief zijn kin een beetje en keek de robuuste kater aan. ‘Dus ik ben net zo benieuwd naar de jouwe.’

Vertrouwde hij hun leader niet op zijn woord? Wat was er zo belangrijk aan de bergen voor de deputy? Of had Acornstar hem haarfijn uitgelegd wat er gebeurd was en was dit een kans om zijn kant van het verhaal te belichten? Even bleef de warrior zijn blik op de deputy rustte terwijl stilte zich om hen heen aan hun vast klemde. Hij haalde zijn schouders op. "De Tribe was een zooi" mauwde hij bitter. Ze waren er heen gegaan om goed te doen. Om te helpen, maar achteraf bleken ze enkel benzine op een vlam te zijn. "We hadden ons er niet mee moeten bemoeien- achter af" Gaf hij toe. Dan zou geen van het al gebeurd zijn. Maar goed, hij was ook kei hard gedwongen te gaan, niet helemaal zijn schuld. "En Acornstar is gegrepen door een adelaar" Het sneeuw had rood gekleurd. Druppel voor druppel was het naar beneden gevallen, gevolgd door het lijk van de leader. Een rilling liep langs zijn ruggengraat, en hij was er zeker van het rood nog altijd in het sneeuw te zien. "Het kostte hem een leven" Barkingpaw kostte hem een leven.

♔ nickdiazfan

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust knikte kleintjes toen de kater sprak dat de tribe een zooi was. Hij echode de woorden van Littlenose. Hij keek nadenkend over de kater heen. Waarom, waarom in hemelsnaam had de oude man de reis genomen. Er zat meer achter en hij kwam er nog wel achter. Hij zuchtte en wierp weer een blik op Barkinghound toen hij weer begon te spreken. En hij sprak over dat een adelaar hem had gegrepen. Dát was nieuwe informatie. Maar geen spier op zijn gezicht liet zien dat het zo was. Hij haalde diep adem en een meelevende blik verving dat serieuze gelaat. ‘Dat moest vast lastig geweest zijn,’ bromde hij stilletjes. Zijn groene blik ging naar de jonge warrior. ‘Barkinghound.. ik weet dat jullie de laatste tijd misschien niet op één lijn hebben gezeten. Maar hij zit op zijn laatste leven. De tijd om alles goed te maken is.. gelimiteerd.’

Onderwerp: Re: Fear and guilt are sisters