shed every skin that doesn't fit

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust had de rust van zijn nest opgezocht aan het einde van de ochtend. Hij was de hele nacht buiten het kamp geweest, met de sterren als zijn enige companion. Hij was dag in dag uit bezig met spreken met alles en iedereen. En sinds Acornstar terug was gekomen, moest hij weten of hij nog altijd geprefereerde leider was. Toch had de kater zich redelijk koest gehouden. Maar alsnog keek Settleddust naar hem alsof het een tikkende tijdbom was. Ieder moment kon hij ontploffen. En hij begon al vreemd gedrag te tonen.

Maar het feit dat hij dit tijdstip had gekozen om zijn nest op te zoeken, was omdat hij wist dat het rustig zou zijn zo voor zonhoog. De meeste katten begonnen zo ongeveer nu wakker te worden als ze in de nacht eropuit waren geweest, en degene die dat niet waren wachtten op sharing tongues. Het was het enige moment dat hij rustig kon slapen, zonder dat hij iemand zou storen met zijn onrustige slaap die hij sinds.. Newtspark ervoer.

Maar de slaap was van korte duur. Voordat hij het wist waren zijn ogen weer wijd open. Maar op een plek die hij niet herkende. Angst wist een grip te vinden op zijn nek, maar vanbuiten bleef hij kalm terwijl hij fronste en vervolgens enkele keren stevig knipperde. Dit moest een droom zijn.

this is the start
of how it all ends

Vanaf het moment dat de zon aan de hemel verscheen in het land van de levenden had Newtspark de seconden afgeteld. Het zou nu niet lang meer duren. Er waren weken voorbij gegaan, weken waarin ze zichzelf toestond om medelijden te hebben met haarzelf. Medelijden om hoe de situatie gelopen was en hoe het geëindigd was. De flamepoint had haar kinderen achtergelaten in de poten van de kater die haar vermoord had. Ze had ze achtergelaten in de poten van iemand die haar alles wat ze lief had zo kon ontnemen. Ze zouden allemaal naar starclan gaan, een plek waar ze hun uit het oog zou verliezen.

Kwaad veegde ze een eenzame traan van haar wang en focuste ze zich weer op de taken die ze gedaan moest hebben voordat hij zou komen. Een mix van verdriet en woede stroomde door haar stille hart haar aderen in. Nog een traan rolde naar beneden terwijl er ondertussen een grijns op haar lippen speelde en haar mondhoeken omhoog trok.

Het was de duisternis om haar heen die haar gek maakte. Waar deze eerst binnenin haar verscholen zat, leek het nu overal te zijn waar ze was. In haar ooghoeken, haar oren, haar mond, er was geen plek te vinden waar ze even, heel even zonder was om op adem te komen. Het voelde alsof ze in een bad met dikke stroop vast zat en er geen enkele manier meer was om eruit te komen. Haar enige optie was het allemaal dan ook maar laten gebeuren. Het water, de dikke stroop, de duisternis haar longen in laten en haar van binnenin nog verder te laten vergiftigen.

Newtspark had altijd gedacht dat als ze dood was dat ze dan weer terug zou gaan naar de kinderlijke Newtpaw die ze ooit was geweest. Het kind die nooit oog in oog had gestaan met ratten en andere monsters die de oorlog van hun maakte. Die wantrouwen van iemand maakte. Helaas was dat allemaal maar een droom. De wens van het naïve kind die ergens diep, diep weggestopt zat zodat de wereld haar niet meer kon verpesten en aanraken.

De flamepoint zat in de duisternis tussen de planten die ieder moment het laatste beetje ‘leven’ op zouden kunnen geven. Van de paarse kleur van de bloemen was niks meer te zien, de ooit felle kleuren waren een vies bruin geworden met hier en daar een kleine, licht paarse gloed. Haar kille blauwe kijkers vielen op de kater toen hij zijn ogen opende. ”Settleddust.” Zijn naam voelde bekend op haar tong. Een naam die ze elke dag gegild had, een naam die ze vervloekt had. In het eerste opzicht leek er niet veel spannends aan de hand te zijn verder, maar als er beter gekeken zou worden werd het al snel duidelijk dat er overal op de grond rattenstaarten lagen. Rattenstaarten voor een rat die zijn eigen staart kwijtgeraakt was.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Hij was in een woud waar hij zich thuis zou moeten voelen. De basten van de bomen leken onnatuurlijk zwart en geen straaltje zonlicht leek op de bosgrond te komen. Maar hij voelde zich alles behalve thuis. Hij was een ShadowClanner, en voor schaduwen was er lichtinval nodig. Al was het maar door de sterren of de maan. Deze duisternis was anders, onnatuurlijk. Hij was niet thuis. Ver van thuis. Een plek die misschien niet bestond? Maar de wereld om hem heen leek met iedere blik die hij om zich heen worp echter en echter te worden. Van de verwelkte bloemen, naar de dode bomen, naar de sterrenloze hemel.

De deputy had het zich eerder moeten bedenken. Maar hij was nog nooit in het plek van licht of duisternis geweest. Nog nooit was zijn ziel gesplitst van zijn lichaam en gereisd naar een plek van monsters en magie. Want dat was het. En toen hij het monster tevoorschijn zag komen, wist hij waar hij was. En hij moest rennen. Hij moest wakker worden. Alles behalve dit. Zijn hart begon sneller in zijn keel te kloppen, maar van zijn vecht of vlucht instinct was niets over. Nee, hij bevroor, terwijl de enige tekens van angst het bijna onzichtbare trillen van zijn poten was en zijn groene ogen die niet meer knipperenden. Hij keek naar het monster voor hem die zijn naam uitsprak. De Dark Forest was geen plek voor monsterdoders.

Dit was het moment waar die al die tijd voor had gevreesd. Want als Eveningstar zo gewillig de medicine cat in haar dromen liet lopen, waarom zou ze het dan niet bij hem proberen? Hij had zich voorgenomen dat zijn wil sterker was dan die van de ThunderClan leidster. Dat hij niet zo makkelijk verleidt zou kunnen worden naar dit soort gesprek. Dat zijn geest en goed beschermd fort was. De schilden die zijn geheimen bewaarden onwankelbaar waarden. Maar toch stond hij hier nu. En hij was bang voor haar. Iedereen met goed verstand zou dat moeten zijn. Ze zou wraak op hem willen. Het enige voordeel dat hij had was dat hij nog leefde en zij... niet. En met haar dood, waren ook al hun geheimen gestorven.

Maar toch stond ze hier voor hem alsof ze vlees en bloed was. Ze bewoog, ze sprak, ze keek hem aan. Settleddust geloofde te erg in de sterren om te denken dat dit maar weer een nachtmerrie was. Dit was echt. Hij zag het. Hij rook het. Hij.. voelde het.. ?

Een blik ging naar de grond en toen realiseerde het zich pas. Rattenstaarten als wormen krioelden om zijn poten heen en zonder na te denken deinsde hij een paar passen naar achteren. Daar ging zijn voornemen om onbuigzaam te zijn. Maar enkel een idioot zou niet bang zijn, toch? Hij had nog het verstand om te realiseren dat hij in grote problemen zat. Dus nu was de tijd om dapper te zijn en dat verstand aan het werk te zetten. Dus duwde hij zijn hakken in de grond en dwong zichzelf haar weer aan te kijken, negeerde het huiverwekkende gevoel van dode ratten ledematen aan zijn poten. ‘Dus zo heb je Eveningstar naar mij gestuurd. Slim.’ Rat. Nu begreep hij het. Hij lachte humorloos naar haar. Het was bluf. Zijn hart ging tekeer in zijn borst. ‘Geef het op, Newtspark. Ik heb al gewonnen.’

this is the start
of how it all ends

Het deed haar goed, hem zo zien stuntelen terwijl hij probeerde de schijn op te houden dat het hem allemaal niks deed. Newtspark wist wel beter. Alles aan deze plek liet je nekharen overeind staan en zorgde ervoor dat je doordraaide voordat je het zelf doorhad. ”Ik heb alleen maar wat extra hout op het vuur gegooid, Settleddust. Het begin was er al lang voordat ik erbij betrokken raakte.” Een glimlach speelde op haar lippen bij het horen van zijn woorden. Er kon dus toch nog een complimentje vanaf voor al haar harde werk die hieraan vooraf was gegaan, al was het misschien niet helemaal bedoeld als een compliment.

Ze kon zijn hartslag bijna horen en zachtjes grinnikte de flame point waarna ze opstond. De schaduwen leken haar te volgen als een schaduw. Zij liep naar hem toe, hij liep achteruit. Steeds een klein beetje. Het was een dans die ze eerder uitgevoerd hadden. Newtspark was toen de volger geweest, Settleddust de leider. Echter waren de elementen om hun heen deze keer veranderd. Geen pasgeboren kittens in de bosjes, geen sneeuwstorm, alleen hun twee.

”Vies, vies, vies ratje.” Sprak ze zachtjes en de altijd koude wind nam haar woorden mee, dieper het bijna ondoordringbare dark forest bos in. ”Weet je wat de twolegs doen met ongedierte?” Haar lange staart streelde hem onder zijn kin en haar klauwen gleden langzaam uit hun hulzen, al was er niet veel meer van over. Toen ze onder het ijs terecht gekomen was had ze met al haar kracht tegen het ijs geslagen, gekrabd totdat er nog maar kleine stompjes over waren toen ze hier kwam. ”Soms branden ze hele schuren af,” nogmaals likte ze haar lippen terwijl ze alles weer naar boven probeerde te halen. ”Op verdrinken na leek verbranden me altijd de ergste manier om te sterven.” Vertelde ze de shadowclan deputy eerlijk.

Het verstikkende gevoel leek ze nooit meer aan te ontkomen. De ijzige kou die zich door haar spieren in haar botten nestelde en nooit meer zou verdwijnen. ”Normaal zou ik zeggen 'zelfs een rat verdiend het niet om op die manier te sterven' maar ik weet één vieze, gluiperige rat die dat zeker wel verdiend." Haar blauwe kijkers vonden de groene kijkers die ze oh zo wazig had zien worden door het troebele water en het ijs. "Eén rat meer of minder zouden ze ook niet missen, toch?"

Het zand waar ze zijn poten langzaam in zag verdwijnen hield hem vast op zijn plaats. "Vies ratje," zuchtte ze met een pruillipje. Het gebeurde geleidelijk aan terwijl ze aan het praten was, terwijl zijn focus op haar gefocust was, terwijl het zand onder zijn poten steeds warmer werd.

brand, ratje.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De nagels kwamen uit zijn hulzen en even ging de gedachten door zijn kop of je wel met een dode kon vechten. Waarschijnlijk niet, maar hij kon zich niet meer inzien dat hij als een rat in de val zat, struikelend over wat er ook maar lag te rotten onder zijn poten. Ze sprak over extra hout op het vuur gooien, en hij lachte humorloos. ‘Was dat voor of na je al die onschuldigen naar StarClan hebt gestuurd?’ Settleddust was niet degene die was begonnen. Die valse prophecies had uitgesproken of katten had gemanipuleerd. Hij had het enkel afgemaakt en nu doopte ze hem de duivel. Hij was niet degene die gevangen zat in een duister woud.

Settleddust kwam pas weer in beweging toen zij dat deed. Wat zou er gebeuren als hun lichamen in contact met elkaar zouden komen? Hij voelde zich al verschrikkelijk misplaatst hier. Dit was een marteling, om tegen je wil in, in je dromen uit je lichaam getrokken te worden. Hij kon niets doen dan haar passen spiegelen en zijn groene blik geen seconde van haar af te halen. Ze was onvoorspelbaar. Ze was gevaarlijk. Ze was krankzinnig. Wat enkel maar duidelijker werd toen ze weer begon te spreken, dreigende woorden op de wind die rillingen over zijn rug lieten lopen. Settleddust moest een manier vinden om hieraan te ontsnappen. Iemand moest hem wakker maken. Hij bad naar de sterren op hem te redden, maar er kwam geen antwoord. Hij leek ver weg te zijn van de eeuwige velden.

Newtspark sprak weer over verdrinken. Hij snoof schamper. Dat was de poëzie van het alles. Zij was haar meest gruwelijke dood gestorven, één die ze hem ooit had voorgelegd. Het leek al jaren geleden. Later was hij erachter gekomen dat ze hetzelfde had aangedaan bij Acornstar. Karma was het misschien. Het beste om niet ontdekt te worden vond hij zelf. Hij had geleerd van de beste. Maar nu sprak ze over verbranden en zijn nekharen kwamen overeind. Beeldde hij zich nu in dat het heet onder zijn voeten werd?

Newtspark haatte hem echt. Ze sprak dat hij een gluiperige rat was. Eindelijk kwam er weer een geluid over zijn lippen. Eerst een snuif, daarna testte hij zijn rauwe stem over de brok in zijn keel. ‘Wat had je verwacht, hm?!’ De woorden werden steeds luider. Zijn poten begonnen vast te wrikken in de aarde en paniek nam hem in een houtgreep. ‘Je hebt een kind vermoord, Newtspark. Hele oorlogen veroorzaakt. Wat dacht je dan? Vergiffenis?’ Ze had een bord voor haar kop zo dik als Acornstar zijn schedel. Toch was Settleddust zijn stem overgeslagen toen ze door begon te dreigen, hoe hij poot voor poot langzaam uit de heter wordende aarde moest trekken. Het was nauwelijks aarde te noemen. Dikke, zwarte slurrie wat zelfs het moeras in verlegenheid zou brengen. Maar zijn poten brandden en de geur van verschroeide vacht bereikte zijn neus. Het werd met de seconde ondraaglijker en hij beet op zijn wangen tot er bloei vloeide. Totdat hij het niet langer in kon houden en hij het uitkermde van de pijn. Een schreeuw over zijn lippen terwijl hij wanhopig zichzelf probeerde te bevrijden.

this is the start
of how it all ends

”Was dat voor of na je al die onschuldigen naar Starclan hebt gestuurd?” Beledigd keek ze hem aan. Ze had de clan zoveel groots gegeven, maar hij kon alleen maar denken aan de dingen die hij misschien anders gedaan zou hebben. Newtspark snoof zacht. ”Niemand is compleet onschuldig, ik heb regels gebroken, maar ik ben nooit zo dom geweest om voor de charmes van iemand buiten onze clan te vallen.” Hun clan. Háár clan. Er was niks van Acornstar bij, niks van Settleddust. Zij waren te laf geweest om de katten te verwijderen die verwijderd moesten worden.

Terwijl ze naar hem toe liep opende ze haar mond weer. ”Een riverclanner? Echt waar?” Tuttend schudde ze met haar kop. De afkeer en teleurstelling stond duidelijk op haar gezicht geschreven. ”Onzuivere kinderen op de wereld zetten terwijl je weet dat Shadowclan bloed geen bloed is wat zomaar verspild kan worden alsof het niks is.” Haughtypaw was ook een volbloed shadowclanner geweest, maar dat was toen een andere situatie. Op dat moment had ze niet goed nagedacht en vooral op gevoel gehandeld. Dat zou ze nu nooit meer doen. Hoewel ze hem nu wel de les kon lezen wist ze zelf ook wel dat hij een halfbloedje was, nog erger, hij was een mix van bijna alles. Haar afkeer naar hem werd alleen maar groter. Als ze had geweten dat Tidepaw en Dimveil kinderen van hem waren had ze misschien anders gehandeld. Dan had ze Tidepaw niet zo dichtbij laten komen, dan had ze die informatie voor haarzelf gehouden voor wanneer ze hem nodig had. Er waren zoveel dingen die ze anders zou doen nu ze de eeuwigheid had om erover na te denken.

Zijn schreeuw van pijn gaf haar een soort voldoening die ze voor het laatst gevoeld had toen ze Acornstar het moeras in geduwd had totdat hij stopte met spartelen onder haar poten. De flame point ging langzaam zitten terwijl ze oogcontact met de kater hield. Ze gaf geen antwoord op zijn woorden. Het enige wat ze deed was elke seconde koesteren die ze nog samen hadden. Samen met hem terwijl hij zijn stem schor schreeuwde van de pijn.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zijn ogen vlogen wijd open toen ze begon over charmes buiten te clan. Maar al snel werd die blik van ontzet en angst vervangen door pijn. Levensechte pijn. Hij grauwde weer en probeerde een lachje op zijn gezicht te werken. Want wie was zij om hem te oordelen op liefde? Zij was een medicine cat en had ook haar verpeste genen voortgeplant. Hij klemde zijn kaken op elkaar en snoof nog een keer dreigend terwijl al zijn zenuwen het uitschreeuwden, hem smeekten om maar iets te doen om te ontsnappen aan de hete kolen onder zijn poten. Het was bijna enger dan een vlammenzee. Hij wist niet welke kant hij op moest om te ontsnappen. Hij verdronk langzaam in iets wat voelde als lava.

Hijgend hapte hij naar adem en hij keek haar aan. ‘Blijf uit hun buurt,’ wist hij er uiteindelijk uit te spuwen. Hij had geen tijd meer om gevatte antwoorden naar haar kop terug te slaan. Hij moest zijn kinderen beschermen. Dat was wat hij hun hele leven al had gedaan. Weggestopt bij andere ouders, onwetend van zijn bestaan, hun echte waarheid. Hij kon haar kromme redenaties gaan ontkrachten als hij de tijd ervoor had. Zijn kop erbij zou kunnen hebben. Maar het zou geen nut hebben. Ze was gestoord. Er was maar één ding wat hij kon doen. ‘J-jij hebt geen kracht daar beneden. Maar ik.. ík wel.’ Hij lachte hysterisch, want het vreemde was dat de pijn langzaam wegebde, hoe meer zijn poten verschroeiden. ‘Jouw kittens zijn onderhevig aan mijn genade.’ Hij kon hun leven zo goed of zuur maken als hij wilde. En als ze stierven, zouden ze naar Starclan gaan. Nooit zouden ze ook maar een blik willen werpen op hun moeder. Als ze iets van liefde voelde, dan moest ze net zo bang zijn als hij nu was.

De grijns stond slecht een luttele seconde op zijn snuit, toen er een nieuwe sensatie van pijn door hem heen ging toen hij dieper zonk. Het gaf hem weer wat kracht om zichzelf proberen te redden uit deze nachtmerrie. Het was niet echt, het was niet echt, probeerde hij zichzelf wijs te maken. Maar het voelde echt. En het was een marteling. Hij kermde het weer uit en deed nog een laatste poging om zichzelf te bevrijden, waar de uitweg uit deze hel dan ook maar mocht zijn.

this is the start
of how it all ends

”Ik ben klaar daar beneden,” sprak ze zacht. Hij zou zich op haar moeten focussen om te verstaan. Ze wilde al zijn aandacht op haar gericht hebben, al genoot ze natuurlijk erg van de pijn die hij nu voelde. De oud-medicine cat kwam weer overeind van waar ze was gaan zitten. Hij maakte haar de duivel in zijn verhaal, maar keerde zijn blik af bij zijn eigen zonden. ”Je denkt toch niet dat dit echt is, ratje?” Zachtjes giechelde de poes. Hij zou onschuldige kinderen nooit wat aandoen, toch? Nu ze wist wie zijn kinderen waren kon ze dit ook boven zijn kop houden. De wind begon harder te waaien en de takken van de kale bomen danste als schaduwen op een muur. Ze was van het bange muisje veranderd in het monster onder het bed. Wanneer was dat allemaal gebeurd? ”Als je ook maar één poot naar mijn kinderen uitsteekt zorg ik ervoor dat je die van jouw nooit meer ziet. Die smerige riverclan halfbloedjes van je, Stormraiser, Peppermint.” Iedereen die ze maar kon bereiken op welke manier dan ook.

Newtspark sprong met haar poten uitgestrekt naar de kater op hem af. Ze voelde zijn schouders onder haar poten en het kostte elk beetje controle om niet nu, op dat moment alles te eindigen. De nagels waren er niet meer om zijn pels open te trekken, die waren afgebroken onder het ijs en waren in de dark forest niet meer hersteld. Ze duwde hem het zand in, het moeras, de blubber waar hij in stond. Misschien zou hij daar wel verdrinken, zou hij nooit meer terugkomen in shadowclan en zou hij voor altijd in de aarde vast zitten. Vast tussen de dark forest en het rijk van de levende. De flame point begon te lachen. Ze kon blijven dromen.

they used to shout my name
now they whisper it

MONTY

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Klaar? Zo zag het er anders niet uit toen hij onder het ijs zag vechten. Meteen kwam dat weer binnen als een steen in zijn maag. Hij haatte het. Hij haatte dat beeld. Hij haatte dat hij het moest doen en hij haatte dat het tot de dag van vandaag achtervolgde. En het zou het tot het einde van zijn leven doen. En hoeveel levens zou hij tegen die tijd hebben? Haar tijd hier nu was oneindig. Die van hem niet oneindig genoeg.

Dat dit echt was? Het voelde anders verdomme echt. Maar toch wist ze een snaar te raken. Onzeker keek hij voor zich uit, totdat zijn gezicht weer vervormd werd door withete pijn. Dat hij nog na kan denken was een wonder op zich. Dat hij door alles heen, hem nog wist te raken. En helemaal toen ze begon te dreigen met iedereen die hij lief had. Zijn familie. Zijn vrienden. Stormraiser. Zijn groene ogen schoten woedend vuur. Wat wist zij daar nou van? Hij spuwde naar haar en lachte eens. ‘Doe je best, als het niet echt is.’

Maar meer tijd om naar haar te schreeuwen kon niet, want voor hij het wist sprong ze op hem. En hij ging onder. Alles werd zwart, alles wat withete pijn. Hij kon niet meer ademen. Kon niet meer schreeuwen. Alles werd gevuld met smurrie en pijn.. pijn.. pijn. Hij schreeuwde maar er kwam geen geluid uit zijn bek. En hij was niet meer kwaad, of veracht, of aan het nadenken. Het was alleen maar angst, totdat hij snakkend naar adem wakker werd in zijn nest.

Onderwerp: Re: shed every skin that doesn't fit