Tell me that the world's been spinning

Een rustige blik was in haar ogen te zien terwijl ze zich naar het territorium begaf. Hoewel het al ietsje warmer begon te worden, was de kou nog steeds erg aanwezig en Blossomhail zette haar vacht op tegen de felle wind dat in haar richting kwam. Het ergste van haar verkoudheid leek nu wel voorbij te zijn, maar het voelde nog steeds alsof ze watten in haar kopje had zitten. Dat was misschien haar eigen fout geweest door niet langs de medicine cat’s den te gaan, maar ze vond dat er op dit moment wel andere katten waren met meer prioriteit dan zij. En dus was ze maar een beetje uitgeziekt, wat gelukkig vrij snel was gegaan. Ze had dan ook een goed immuunsysteem opgebouwd. Ze was als kitten en apprentice zijnde nooit vaak ziek geweest en dat bracht nu wel zijn voordelen. De poes besloot om, voordat ze ging jagen, nog even naar the Waterfall te gaan. Het was een serene plek waar ze even tot rust kon komen. Dat zou ze wel nodig hebben als Crystalstar zou besluiten om haar een nieuwe apprentice te geven. Dan zou ze daar haar tijd wel aan te besteden hebben, dacht ze zo.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower snoof eens de lucht in. Het werd warmer. Jammer. De sneeuw was haar domein geweest. Haar paradijsje op aarde. Waar de anderen bromden en klaagden, daar bloeide zei op. En nu de eerste bloemen hun kopjes al dapper boven de aarde begaven, keek ze met een zucht naar de velden voor haar. Oké, misschien was een zonnetje op haar rug niet verschrikkelijk, maar de kou maakte haar niets uit. Maar alles was beter nu dan rondhangen in het kamp, waar iedereen weer jolig leek te worden van de aankomende newleaf, werd ze chagrijnig. Ze zwiepte haar pluizige staart en zette slenterde door. Zelfs de dagelijkse roddels konden haar vandaag niet opvrolijken en ze had geen idee waar Hermitshell op dit moment was. Bezig, waarschijnlijk. Dus realiseerde dat ze eigenlijk best alleen was. Niet dat ze iemand wilde zien buiten Hermitshell. Nee, ze was perfect content met zichzelf. Maar er kwam een stipje aan de hemel en daar was Blossomhail, een iets oudere poes dan zichzelf. Net een generatie boven haar. Dus toen ze bij haar aansloot aan de waterval keek ze haar een moment aan. ‘Aan het afvragen wat er gebeurd of je er vanaf springt?’ Geweldig begin van een gesprek. Pfft.}

Hoewel Blossomhail niet bepaald verrast was door de aankomst van Cottonflower, was ze dat wél door de opmerking die volgde. Ze liet haar blik kort naar opzij glijden en kneep haar ogen samen. ”Zo’n onderwerpen zijn niet is om grapjes over te maken, Cottonflower,” berispte ze de she-cat scherp, waarna ze haar blik weer naar voren richtte. ”Al denk ik dat ik geen onderdeel van StarClan uit hoef te maken om te raken wat er gebeurt als ik dat inderdaad werkelijk zou doen,” liet ze er iets milder op volgen, haar blik kort richtend naar het water onder haar. Er ging een korte huivering door haar heen bij het idee dat ze over de rand zou vallen. Het leek haar in elk geval niet prettig en ze richtte haar blik snel naar Cottonflower om dat onderwerp te vergeten. ”Wat maakt dat je over zoiets begint?” vroeg ze vervolgens, toch een lichte zorgzame blik in haar ogen terwijl ze naar de warrior keek. Ze dacht niet dat Cottonflower echt van die rare dingen dacht, maar ze wist ook dat stress en emotionele emoties al snel voor een negatieve sfeer konden zorgen. Better safe than sorry.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh god de preek. Ze was geen kitten meer! Ze rolde haar ogen en keek verveeld naar het vallende water. Ja ja, je ging dood als je ervan af viel. Iedereen wist het. Katten hadden het gedaan voordat ze geboren was, en zouden het waarschijnlijk na haar geboorte ook nog wel doen. Ze haalde haar schouders op toen ze vroeg waarom ze erover begon. ‘Moet een gesprek aanknopen, of niet?’ miauwde ze simpelweg. Haar blik ging weer naar Blossomhail en ze las precies wat erin stond. Was dat medelijden? Dat had ze al genoeg gezien. Ze lachte schamper en haalde haar wenkbrauwen op, terwijl ze haar onafgebroken aankeek. ‘Geen zorgen. Jullie zijn nog lang niet van me af.’}

Blossomhail draaide kort met haar oortje toen ze de blik van Cottonflower zag. Ze kende de kattin al lang genoeg om te weten dat ze het met de ogen rollen niet persoonlijk binnen moest pakken en dat deed ze dan ook niet. Ze was enkel begaan met het welzijn van de kattin en hopelijk zou er een dag komen dat de warrior dat ook daadwerkelijk zou geloven. Niet alles van de wereld was slecht, bitter of negatief, al kon Blossomhail zich dat wel voorstellen als je net genoeg ellende meegemaakt had in je leven. ”Mooi zo. Dat is dan weer een ding minder om me druk te maken,” merkte ze al net zo nonchalant op, maar haar houding ontspande wat. ”Je bent nog erg jong. Ik zou me zorgen maken als je dat soort gedachten wel al zou hebben,” voegde ze er aan toe, haar blik kort richtend naar de klif. Je moest wel érg diep zitten als je al het idee had om je daar vanaf te werpen. Er ging een korte huivering door haar heen en ze wendde haar blik al snel weer af. ”En niemand verplicht je om een gesprek met iemand aan te knopen, Cottonflower. Als je hier in pure stilte wilt zitten, is dat voor mij ook prima.” Ze was immers iemand die altijd open stond voor een gesprek, maar ook iemand die het wel kon begrijpen als een ander daar geen zin in had en daar geen persoonlijke aanval uit opvatte. Zo was ze niet ingesteld.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Blossomhail moest niet zo tegen haar liegen. Ze maakte zich niet druk om haar. Niemand deed dat. Dus ze moest niet proberen sympathie punten bij haar te halen, want dat lukte toch niet. Ze waren geen vriendinnen. Wat ze vervolgens voorstelde om te doen, had ze echter ook helemaal geen zin in. Ze ging hier niet voor Jan Furball zitten. Dus keek ze de flamepoint weer aan en kantelde bestuderend haar houding. ‘Ik hou niet van stilte,’ deelde ze simpelweg mee. Ze plukte vervolgens nonchalant wat vuil onder haar nagels vandaan. ‘Dus, vertel me wat interessants. Een poes zoals jij in de bloei van d'r leven. Waar is jouw vriendje? Jouw kittens, hm?’ Daar liep ze een stapje voor op haar niet-vriendin. Zij had al voordat ze warrior was geworden, Hermitshell veroverd. Tot ongenoegen van hun leidster. Misschien maakte dat alleen al het meer waard.}

Blossomhail onderdrukte een honend gesnuif toen Cottonflower heel fijntjes meedeelde dat ze niet van stiltes hield. Was dat de reden waarom ze op zo’n rare gespreksonderwerpen kwam? De flame point trok kort met haar oortje toen Cottonflower haast op een uitdagende toon leek te vragen waar haar partner en kittens waren. Als ze het zich goed kon herinneren, was Hermitshell de mate van Cottonflower. En als ze het zich ook goed kon herinneren, had Cottonflower geen kittens, noch droeg ze een nestje. ”Alles op zijn tijd,” antwoordde Blossomhail op een rustige toon. ”Zoals je aangaf, ben ik nog in de bloei van mijn leven. Het heeft bij mij allemaal niet zo’n haast om een partner te zoeken. Al zou ik wel graag een nestje willen,” gaf ze met een glimlach toe. Ze keek naar Cottonflower. ”Hebben jij en Hermitshell al nagedacht over een nestje?” vroeg ze toen op een rustige toon. Ze wist niet of het op dit punt van haar leven zo’n verstandig idee was voor Cottonflower om eraan te beginnen, maar wie was zij om daarover te oordelen? Misschien zou er wel een zachte, niet gekende kant van de poes opbloeien zodra ze haar eerste nestje onder ogen zou komen. Wie weet. Het leven kon soms aparte wendingen nemen, dat was één ding dat zeker was.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Ze geloofde geen woord van wat de poes zei. Alles op zijn tijd. Was dat nou echt waar, of had ze geen zin om haar geheimpjes te delen. Ze vermoedde het tweede. Helemaal toen ze toegaf wel eens een nestje te willen hebben. ‘Oh, kom op. Is er dan niemand die je oog heeft gevangen, als je klokje zo aan het tikken is?’ Cottonflower had een onschuldige blik in haar ogen en een speelse grijns op haar snoetje. En toen ze vroeg of ze een nestje wilde, kon ze een giechel niet onderdrukken. ‘Oh, StarClan, nee!’ Nee. Ze vond het zo prima. Ze was in de bloei van haar leven. Een apprentice was al een blok aan haar poot. Kittens? ‘Manen in de nursery opgesloten zitten? Jankende kits om je heen. Mij niet gezien.’ En om eerlijk te zijn, zij en Hermitshell hadden er ook nog niet over gesproken. Ze hadden amper "ik hou van jou" gezegd. Bovendien, haar siblings voelden ook een beetje als haar verantwoordelijkheid. Wat nou als ze er ook vier zou krijgen als haar moeder. Of nog erger? Meer! Nu-uh.}

Een lichte geamuseerde blik verscheen in haar ogen toen Cottonflower vroeg of er echt niemand in haar leven was. ”My, my, Cottonflower. Ik had niet van jou gedacht dat je daar zo geïnteresseerd in was,” zei ze op een plagerige toon. Toch kwam er wel één gezicht op haar netvlies opzetten toen Cottonflower die vraag stelde. ”Ik neem aan dat ik Hyenafang’s aanwezigheid wel kan appreciëren,” zei ze toen zo nuchter mogelijk terwijl haar blauwe ogen snel naar Cottonflower gleden. Ze had geen idee waarom ze dat nu net weer tegen Cottonflower zei, maar ergens was het ook wel leuk om er over te praten. Misschien was ze iets te veel met trainingen bezig geweest op de leeftijd die Cottonflower nu had om dit soort gesprekken volledig te appreciëren. En als Cottonflower het niet meteen rond ging bazuinen in het kamp, waarom ook niet? En ach, al zou ze dat wel doen, dan maakte het nog niet veel uit. Ze dacht wel dat Hyenafang wist dat ze hem wel kon appreciëren. Dat hoefde niet meteen iets te betekenen, toch? Ze liet haar blik naar de poes glijden toen dat ze het over nestjes hadden en haar snorharen trilden toen dat ze het antwoord van de kattin hoorde. ”Dat komt misschien nog wel als je ouder bent. Daar hoef je nu nog niet over te beslissen,” zei ze op een rustige toon. ”En als het niet komt, dan is het ook goed. Dan mag je wel eens op mijn kittens komen letten.” Een geamuseerde blik verscheen weer in haar ogen terwijl ze haar blik naar de kattin richtte. Ze verwachtte nu eerlijk gezegd wel protest.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh, ze wist het wel! Iedereen had hetzelfde, simpele muizenbreintje in hun koppen. Alsof ze waren geprogrammeerd voor het verlangen naar ook maar dat kleine, beetje aandacht. Dus ze grijnsde breed toen ze naar de poes keek. Een verrukt geluidje kwam uit haar bek. ‘Oh, fantastisch! Ik ga het hem zo erg vertellen.’ Het was natuurlijk grote bluf, maar het was altijd goed om te weten waar bij iemand z'n zwakke punt zat. Of nou ja. Je weet wel. ‘Wat hebben jullie al gedaan? Dromerig in elkaars ogen kijken, handjes vasthouden, je tikkende klokje gerustgesteld?’ Ze keek met pretlichtjes in haar ogen naar de oudere poes, waarbij ze uitdagend haar wenkbrauwen even ophaalde. Maar toen ze weer over kittens begon, verdween die blik als sneeuw voor de zon. Ze schudde haar kop. ‘Ouder, als jij? Je bent nog steeds te jong om je leven zo weg te gooien,’ pruttelde ze direct tegen. En toen ze over oppassen begon, snoof ze nog harder. ‘Alleen voor een maan aan ochtendpatrouilles.’}

Blossomhail gaf geen kik toen dat Cottonflower aangaf dat ze het Hyenafang ging vertellen. Zo’n ramp zou ze dat nu ook weer niet vinden, al vertelde ze het hem liever zelf. Ze was immers geen klein kind dat haar crush niet toe durfde te geven aan… wel, haar crush. En ze dacht dat ze zelf wel duidelijk had gemaakt aan Hyenafang dat er waarschijnlijk meer in zou zitten dan vriendschap. Blossomhail was niet naïef genoeg om niet te weten wat ze bij hem in de buurt voelde, maar het leek haar voor nu nog te vroeg om er iets van te zeggen. Ze wilde nog wat meer in zijn buurt zijn voordat ze een officiële beslissing zou nemen. ”Cottonflower,” zei ze op een bestraffende, maar geamuseerde toon. ”Ik vraag jou toch ook niet wat jij en Hermitshell in jullie vrije tijd doen?” Er waren ook in haar ogen pretlichtjes verschenen terwijl ze naar de kattin keek, maar voor de rest gaf ze niet prijs wat Hyenafang en zij tot nu toe gedaan hadden. Zo spectaculair was het immers ook niet. Het was nog pril. Ze met haar ogen toen Cottonflower haar woorden sprak over de kittens. ”Ik zie het eerder als een nieuwe stap zetten in mijn leven, maar oké,” merkte ze fijntjes op. ”En die maan aan ochtendpatrouilles wordt niet haalbaar als ik de eerste zes manen bij mijn kittens wil blijven. Na die periode valt er altijd te overleggen. Misschien mag je wel mentor worden van één van mijn kits.” Ze keek de ander geamuseerd aan. Ze hoopte dan wel dat de training serieus genomen zou worden, maar dat zou ze tegen dan wel zelf opvolgen. Haar kittens zouden een goed leven in de Clan krijgen, daar zou ze wel voor zorgen.