My brother Soulheart on the edge of the Blood Clan area. [Soulheart and Spotpaw]

Spotpaw stootte een kort lachje uit toen hij het kreetje van Scratch hoorde. Even later viel ze uit evenwicht door de klap die ze kreeg van hem. Zij viel, maar niet als enigste want omdat zijn staart opeens los kwam schoot Spotpaw achterover en viel kort op zijn rug. Hij sprong op en zag dat Scratch ook alweer stond. Nu siste ze woedend naar hem terwijl ze sprong. Met een mooie sprong balande ze op zijn rug, iets wat hij niet echt wou hebben, en zeker niet toen ze haar klauwen in zijn vacht begroef. Door zijn huid. En steeds dieper. Spotpaw brulde het uit van de pijn. hij ging rondjes lopen in poging haar der af te krijgen maar het lukte niet. Even ontmoette Spotpaw haar ogen, een moordende blik was erin te zien. fijn, al die roddels zijn dus waar Dacht hij bij zichzelf met een zucht. Hij zette zich af op zijn poten en ging op twee poten staan. Het werkte voor een groot deel want hij voelde niet meer dat zware gewicht op hem. Hij draaide zich om terwijl hij weer gewoon ging staan. Daar zag hij haar staan. Haar staart zwiepend van woede en sis die uit haar mond liep. Hij zag meteen dat het nutteloos zou zijn om aan te vallen. Niet domweg aanvallen, dat zou nooit helpen, nee hij moest een list verzinnen... Hij zag in haar ogen dat ze niets anders wou dan hem weg hebben. Ze moest wel ergens een vast patroon hebben dacht Spotpaw om hemzelf moed in te spreken. Heel langzaam alsof het echt was kreunde hij en liet zich op de grond vallen: eerst zijn voorbenen, dan zijwaards vallen en vervolgens weer kreunen. Net doen alsof je te slecht in vechten bent, en het nooit goed geleerd had. Net doe alsof deze slag al te veel was geweest. Hij probeerde ontspannen eruit te blijven zien, net alsof hij opgaf en wachtte op een genadeslag. Of wachtte tot de poes dichterbij kwam om te kijken wat er aan de hand was. Hij wist bijna zeker dat hij haar leuke spelletje had verstoord en ze zou het vast willen afmaken ook al zou het anders moeten dan ze gepland had. Hij bleef wachtten op voetstappen hij maakte zijn lichaam gereed om aan te vallen als ze dicht genoeg was. Hij wachtte en Wachtte. mee wist hij niet te kunnen doen...

Hoorde het lachje wat uit zijn mond kwam, nadat ze een kreet had geslagen. Ze voelde hoe hij begon te lopen, ze zette haar nagels nog een stukje dieper in zijn vel, om te kunnen blijven zitten. Na een poosje hield ze het niet meer en gleed van hem af. Een paar diepen wonden bleven over in zijn rug. Het bloed op haar poot was al wat opgedroogd. Hoorde een paar kreten en zag dat hij op de grond viel. [i]Was dit soms een valstrik?[b] Ze hield totaal niet van zulk soort dingen. Dus stak ze haar nagels weer uit en liep rustig op hem af. "Doe maar niet of je leuk bent hoor Spotpaw" bromde ze. Ze bleef enkele meters van hem af staan en ging toen zitten. Hij speelde het goed, zeer goed, en dat beviel haar wel. Ze hield haar groen/blauwe ogen op hem gericht en bleef op haar hoede, voordat er zomaar uit het niets een andere kat uit de bosjes kwam springen ofzo. Nog steeds had ze haar nagels uit, die langzaam de grond in boorden. Voordat hij wel zou aanvallen, dan kon ze altijd nog uithalen.

Er kwam een heel verhaal tussen Spotpaw en Tailpaw over Soulheart. op het eind was Tailpaw boos weggelopen, en Spotpaw erachteraan gegaan. Wat kon hij doen? Hij zat maar een beetje te staren toen uit de verte een zacht gesnik kwam. Soulheart schrok opeens toen er een kleine kat zei: "Haha! een huilend katje..." Soulheart sprong naar de Bloodclanner en hield hem vast, ga naar je hol, of anders... Ook deze kat wist niet hoe snel die weg moest komen. Ondertussen kwam het gesnik steeds dichterbij, en toen ging Tailpaw voor Soulheart zitten. Soulheart vroeg: "Hey, gaat het een beetje?"

-AAAAAAHHHHH!!!! HELP!!!! TE VEEL POSTS!!!!!!!! AAARGGHHHH!!!-

xD haha

"Doe maar niet of je leuk bent hoor Spotpaw" bromde de poes. had ze hem door? of was het een val? hij besloot om nog even te spelen om er achter te komen, helaas zag hij haar niet. Hij kreunde en probeerde overeind te komen maar liet zich halvewegen kreunend zakken. Het toneelspelen ging aardig goed bij hem. " Maak me dan af! als je dat zo graag wilt! Ik vlucht niet hoor!" riep hij kreunend. Het moest hem lukken haar hier heen te lokken, of 1 van de anderen, maar dat had te veel risico's. Maar hij had wel een ander idee " Hmm, je weet dat ik een plan heb, en die heb ik inderdaad... Er zijn wat vrienden van mij hier in de buurt. En die helpen me zoieso als ik ze roep" Hij wist dat het niet waar was maar probeerde overtuigd te klinken. 3 tegen 1 zouden ze zeker winnen. Maar zouden ze wel met zijn drieen zijn? Want als het 2 tegen 2 werd zou het onmogelijk worden, en dan zou hij vast gedood worden. Het zou jammer zijn omdat hij dan zijn zusjes niet meer kon zien maar zij redden het wel zonder hem. hij trok zijn nagels uit zodat ze klaar waren voor een gevecht als ze ooit nou eens zou aanvallen. Het leek uren te duren! Hij voelde de felle ogen op zijn vacht gericht. De groenblauwe ogen kon hij zich goed voor zich inbeelden, net zoals hoe de zekere Scratch nu naar hem zou moeten kijken: trots maar klaar voor de aanval, bedacht op elke aanval die je je kan voorstellen. Hij zag ook al voor zich hoe tailpaw en Soulheart nu bij elkaar waren terwijl hij hier lag. NEE! hij mocht niet jaloers zijn! het is een broer! geen vriend! maar toch...

Bleef naar Spotpaw kijken, terwijl ze weer begon te denken aan het gevecht. "Maak me dan af! als je dat zo graag wilt! Ik vlucht niet hoor!" zei Spotpaw kreunend. Ze zette een kleine stap op hem af. Ze wilde hem gerust af maken maar sprak tegen hem "Je bent het niet waard, om gedood te worden door mij, Spotpaw" Siste ze naar hem, terwijl ze weer langzaam ging zitten en haar nagels introk. "Hmm, je weet dat ik een plan heb, en die heb ik inderdaad... Er zijn wat vrienden van mij hier in de buurt. En die helpen me zoieso als ik ze roep" Probeerde Spotpaw overtuigend te zeggen. "Maakt me niets uit, voor dat die hier zijn, ben ik al weg" zei ze sissend. Ze wist het niet zeker, maar zou het zeker proberen. Ze dacht dat hij echt de waarheid sprak, dat hij hier nog twee andere katten had. Ze bleef zitten waar ze zat, zelf had ze alleen geen andere katten die ze kende van de Bloodclan en die in de buurt waren. Even keek ze in het rond en bleef oplettend richting Spotpaw kijken.

"Je bent het niet waard, om gedood te worden door mij, Spotpaw" siste ze hem langzaam toe. Dan niet bitch! maar kom dan in elk geval dichterbij.... dacht Spotpaw bij zichzelf. hopend op het gekraak van een blaadje, of het horen van voetstappen. "Maakt me niets uit, voor dat die hier zijn, ben ik al weg" zei ze helaas. Nee! niet weg, ik moet je krijgen... ik moet je wreken... hij wou zijn plan niet onaf houden! het was zo perfect! Nog steeds voelde hij de ogen in zijn rug. Hmmm, hij had weer een ideetje. Hij begon zwaar te ademen, eerst onhoorbaar maar steeds luider. Het schuurende geluid leek levensecht. Hij hijgde en spartelde wat met zijn poten. Hij hoopte haar hierheen te krijgen. kom kom! wou hij roepen maar hij wist best dat dat het domste was om te doen. hij kreunde, hijgde en spartelde door, steeds heftiger steeds dodelijker lijkend. Zou zo'n bloodclanner eigelijk wel medelijden kunnen hebben? vroeg hij zich af. Kende zij wel relaties en dat soort dingen? of was dat hun vreemd? waren ze gevoelloze brokken steen? die alleen maar wouden doden tot ze alle macht hadden. eigenlijk wist hij weinig van ze, hij kende hun gebieden, hun leider en hun honger aan macht en hun wraakdorst. maar hadden ze wel goede kanten? kenden ze liefde en verdriet? rouwden ze wel om verloren maten? En kregen ze wel kittens? hij wist het niet... misschien kwam hij er ooit achter als hij dit overleefde...

"Hey, gaat het een beetje?" Hoorde Tailpaw de stem van Soulheart. Ze schudde haar kop. "Spotpaw heeft me zo wat veraden voor een ander." Zei ze. Tailpaw dacht even na. "Sorry Soulheart maar ik ga terug om hem iets te vertellen." Tailpaw stond op en drukte haar neus tegen die van Soulheart, dat kon ze wonderbaarlijk goed. Ze rende naar de plaats waar ze Spotpaw voor het laatst had gezien. Ze kwam bij de struiken waar ze makkelijk doorheen liep. Spotpaw lag op de grond met veel bloed en hij hijgde zwaar. Tailpaw keek woest naar de poes. "Dat had je niet moeten doen." Zei ze duister. Tailpaw zette af en sprong over Spotpaw heen. Haar nagels waren ontbloot en ze gingen recht op de poes af. Ze viel tegen de poes aan en zette haar nagel diep in de schouder van de poes. Als iemand aan Spotpaw kwam, kwam die aan haar! Tailpaw ontdekte nu pas dat ze goed kon vechten als ze boos was. Haar nagels gleden uit de schouder van de poes, het begon hevig te bloeden. Vlak daarna boorde ze haar scherpe tanden in de voorpoot van de poes. Ze moest Spotpaw verdedigen, ook al moest het haar dood worden.

[Bitch fight! Natuurlijk geen moord. En wrong acc ]

Hij hoorde eindelijk pootstappen. Hij sprong meteen overeind en keek verbaasd op. "Dat had je niet moeten doen." zei Tailpaw terwijl ze de poes aanviel. Spotpaw staarde verbaasd naar haar en het gevecht dat volgde. Pas na een paar seconden besefte hij dat hij Tailpaw moest helpen. Hij sprong naar het gevecht en zocht een mogelijkheid om er tussen te komen. Het lukte, hij kwam bij de staart van de grijze bloodclanner en beet erin zo hard hij kon. Tijdens zijn beet murmelde hij " Die kreeg je nog terug!" vervolgens liet hij los om op haar rug te springen en daarbij te krabben om ook die aanval terug te bezorgen. Daarna werd hij weer even uit het gevecht gegooid. Hij voelde bloed van zijn staart lopen maar negeerde het, het deed geen pijn meer daar ging het om. De wonden op zijn rug deden wel pijn, en ze konden makkelijk ontsteken, zodra ik terug ben moet daar naar gekeken worden. Hij kreunde zacht maar verzamelde weer moet om weer aan te vallen. Hij schreeuwde een krijgskreet en mengde zich weer in het gevecht. Proberend uit het zicht van de grijze schim te blijven en haar toch vaak te raken. Hij wou niet doden, hij wou geen wraak. Hij wou gewoon veilig zijn. En tailpaw veilig stellen...

Zat nog steeds waar ze zat. Ze was zeker niet van plan om dichterbij Spotpaw te gaan, voor hij het straks wel meende. Ze voelde haar poot al niet meer bloeden, de pijn was weg getrokken, nadat er een tijdje niets was gebeurd. Opeens hoorde ze wat takjes breken en wat bosjes ritselen. Er kwam een onbekende poes aan. "Dat had je niet moeten doen" Zei de poes duister. Ze keek naar het beest, wat opeens over Spotpaw sprong, de poes leek wel te vliegen. Het onbekende beest kwam boven op haar terecht en zette haar nagels in haar schouder. Scratch sloeg een kreet, van pijn en viel op de grond. Ze voelde wat bloed uit de wonden komen, die de poes bij haar had gemaakt. Nadat de poes haar nagels uit haar schouder had getrokken, gingen die regelrecht haar poot in. Weer sloeg Scratch een kreet en sloeg met haar andere poot, met nagels uit, regelrecht in het gezicht van de onbekende poes. Ze voelde hoe het bloed over haar vacht heen gleed en er langzaam introk. Ze sprong langzaam op, toen de poes eenmaal haar nagels uit haar poot had verwijderd. De pijn in haar poot en schouder, probeerde ze te negeren, maar dat ging niet zo gemakkelijk, het was te erg. Ze keek om toen ze een vreselijke pijn in haar staart voelde, het was Spotpaw die in haar staart beet. "Die kreeg je nog terug!" mompelde Spotpaw tussen de beet door. Ze stak haar nagels weer uit en was die pijn zat. Ze gaf een harde trap met haar achterpoot tegen Spotpaw aan, toen hij eenmaal los had gelaten. Ze stapte op Spotpaw af, terwijl ze op de onbekende poes lette, die elk moment weer ten aanval kon gaan. Ze sloeg haar nagels in de kop van Spotpaw. Ze kon twee katten niet aan, dat wisten hun blijkbaar ook.

Spotpaw was opgestaan, er bleek dus niks aan de hand te zijn. Tailpaw werd een beetje afwezig en dus heel kwetsbaar. Was Spotpaw nou tegen de poes of juist voor? Ze kon niet verder nadenken omdat er een poot tegen haar gezicht aansloeg. Tailpaw werd naar achter geduwd en kwam met een klap tegen de grond terecht. Ze stond weer op. Toen ze net stond viel ze al weer op de harde aarde. Tailpaw begon te kreunen, haar achterpoot deed ontzettend zeer. Wat was er met haar poot? Hij was gebroken! Hoe kwam ze nou uit het Bloodclan gebied? De wonden op haar gezicht waren niet zo erg en het bloedde niet. Als de poes haar zo zag dan greep ze gelijk haar kans. Dan was zij dood en voor Spotpaw duurde het dan ook niet meer zo lang. Met een schok dacht ze aan Soulheart. Dat risico moest ze nemen! "Soulheart!" Kreunde ze. Nu de poes wist dat Soulheart haar broer was kon ze het tegen Scourge zeggen. Dan zou Scourge haar zeker ontvoeren en haar bij de Bloodclan laten voegen. Dan kreeg de Bloodclan en de Riverclan zeker ruzie om haar. "Soulheart!" Kreunde ze weer.

Tailpaw schudde haar kop. "Spotpaw heeft me zo wat verraden voor een ander." Er viel een pijnlijke stilte "Sorry Soulheart maar ik ga terug om hem iets te vertellen." Tailpaw stond op en drukte haar neus tegen die van Soulheart, dat kon ze wonderbaarlijk goed. Tailpaw rende weg en liet Soulheart alweer achter, alleen. Na een minuut of 10 voelde Soulheart een soort pijnlijke tinteling in zijn achterpoot. huh? Hij kreeg een steeds grotere drang om de geur van Tailpaw te volgen. Uiteindelijk kon hij het niet meer houden, hij zette het op een rennen en trof een gewonde Spotpaw, een vreemde kat en een gewonde Tailpaw aan. Soulheart keek van Spotpaw naar de vreemde kat, en van de vreemde kat naar Tailpaw. Toen gromde Soulheart hard, en zei tegen de vreemde kat: "Jij... Jij achterbakse hondsdolle banaan*!!!!" Soulheart sprong op de vreemde kat en zette zijn nagels op de keel van de vreemde kat. "Vertel op!! Wat heb je gedaan!!??" Bulderde Soulheart. Toen rende hij naar Tailpaw. Ze kreunde steeds: "Soulheart." "Wat is er?" vroeg Soulheart op een vriendelijke toon. Toen wierp Soulheart een vernietigende blik op de vreemde kat. "Hier ga je spijt van krijgen..." Zei hij zacht.

* Ik en mijn vriendin waren elkaar aan het uitschelden, en toen zei ik "hondsdolle banaan!!!" en toen kregen we allebei de slappe lach, en nu is dat mijn standaard scheldwoord

Soulheart kwam aanrennen en schold de poes uit. Tailpaw wist dat hij wraak zou nemen, maar dat was nu niet het grootste probleem. "Wat is er?" Vroeg Soulheart toen hij bij haar was komen staan. "Mijn poot." Kreunde ze. Ze kon niet meer lopen omdat haar achterpoot waarschijnlijk gebroken was. "Soulheart moet die poes afslachten." Dacht Tailpaw. Tailpaw rolde even om en keek naar Spotpaw. Weer begon ze te kreunen, het deed echt heel erg pijn! Ze rolde weer terug en keek naar Soulheart. "Hoe kom ik nou terug in het kamp?" Vroeg ze aan hem. Mischien kon ze wel tijdelijk bij het Bloodclankamp blijven. "Misschien kan ik tijdelijk in het Bloodclankamp verblijven?" Het kamp was er niet zo ver vandaan en het zou haar veel minder pijn bezorgen. Misschien was het niet een slecht idee...

Spotpaw schreeuwde toen hij zag hoe Tailpaws poot eruit zag. Ze moest wel veel pijn hebben. Hij wou Scratch weer aanvallen maar opeens kwam Soulheart eraan. Hij schelde Scratch uit en viel haar aan. Daarna ging hij naar Tailpaw toe om haar te helpen. Spotpaw nam het over en rende op Scratch af. Hij remde niet af maar ramde haar volop in haar zij in de poging haar om te laten vallen. Daarna zette hij zijn klauw op haar keel. " Mij mag je pijn doen! maar blijf van Tailpaw AF!!" In zijn ogen vlamde woede op. Hij wou Wraak, wraak, haar doden en.... dan? opeens verslapte hij zijn greep even. Wat dan? Wat bereikte hij daar mee? Niets. hij moest niet zo zijn als de bloodclanners... hij moest het haar vergeven. Hij versterkte zijn greep weer. Maar hij werd afgeleid door Souheart die wat zei tegen Tailpaw. "Hier ga je spijt van krijgen..." zei hij. Opeens besefte Spotpaw dat het over hem OF over de bloodclanner ging. Hij zag haat in de ogen van de kater, dezelfde die daarnet ook in zijn ogen hadden moeten zijn geweest. " STOP!" riep Spotpaw in de poging hem bij zinnen te brengen. " stop.... en dood haar niet... dan zijn we niet beter dan zij is. laat haar alsjeblieft gaan... je kan altijd nog wraak nemen..." Hij keek smekend naar Souheart, hopend zijn bloodclanner hart voor een keer te doorboren en hem te laten beseffen wat hij zojuist zelf ontdekt had. Maar... deed hij dit om zichzelf? of deed hij het voor... hij keek even naar de mooie poes. Was hij verliefd op haar? Vond hij haar leuk? NEE! hij schudde even die gedachte van zich af. Hij had met Tailpaw, dat mocht... nee... KON niet veranderen. Dat wou en kon hij haar niet aandoen... toch?!

Tailpaw lag nog steeds op de grond te kreunen. Kon ze dit nog wel volhouden? Een steek van pijn schoot door haar poot. Waarom zat Spotpaw niet ook naast haar? En waarom stond hij aan de kant van die stomme poes? "Aaaaah!" Schreeuwde ze. Haar lichaam verkrampte van de pijn. Het werd zwart. Tailpaw werd wakker bij de waterval, de plek waar Spotpaw en zij verliefd waren geworden. Er stond een poes die verdacht veel op haar leek. Het was haar! De hele scene bij de waterval speelde zich voor haar af. Toen het voorbij was stond ze in een zwarte ruimte. Waar was ze? "Welkom bij de Starclan." Hoorde ze vele stemmen zeggen. Tailpaw werd heen en weer geschud door iemand. Waarschijnlijk was ze even gestopt met ademen. Ze opende paniekerig haar ogen. Met een ruk stond ze op waarna ze weer op de grond viel. "Nee!" Schreeuwde ze. Ze barstte in tranen uit. Waarom?

Zag een andere kat te voorschijn komen. Ze had hem nog nooit gezien, en het eerste wat uit zijn mond kwam was "Jij... Jij achterbakse hondsdolle banaan*!!!!" Ze voelde zich niet bepaald, meer echt thuis, bij deze drie andere katten. Soulheart zijn nagels voelde pijnlijk aan in haar nek, zoveel lucht kreeg ze niet. Ze was op de grond gevallen en sloeg met haar voorpoten naar hem, maar tevergeefs, ze raakte hem niet. Ze wilde hem van zich af hebben. "Vertel op!! Wat heb je gedaan!!??" Bulderde Soulheart. Toen rende hij naar Tailpaw. Ze kreunde steeds: "Soulheart." "Wat is er?" vroeg Soulheart op een vriendelijke toon. Toen wierp Soulheart een vernietigende blik op Scratch "Hier ga je spijt van krijgen..." Zei hij zacht. Ze gaf geen antwoord op hem en was weer langzaam omhoog gekomen. Ze kon hen niet aan, ze had de keuze, of hier blijven tot haar dood, of wegrennen en een lafaard zijn. Ze was zo in gedachte dat ze de dingen van Tailpaw genees hoorde. Het bloed wat over haar vacht kroop door Soulheart, voelde ze genees. Spotpaw schreeuwde toen hij zag hoe Tailpaws poot eruit zag. Ze moest wel veel pijn hebben. Spotpaw nam het over en rende op Scratch af. Hij remde niet af maar ramde haar volop in haar zij in de poging haar om te laten vallen. Daarna zette hij zijn klauw op haar keel. " Mij mag je pijn doen! maar blijf van Tailpaw AF!!" bulderde Spotpaw. Terwijl Scratch op de grond viel en iets pijnlijks kreunde. Ze dook even in één, haar zij deed zo zeer. Langzaam kwam ze weer overeind en sloot haar ogen voor even. " STOP!" riep Spotpaw in de poging hem bij zinnen te brengen. " stop.... en dood haar niet... dan zijn we niet beter dan zij is. laat haar alsjeblieft gaan... je kan altijd nog wraak nemen..." Even opende ze haar ogen en keek naar Spotpaw, ze was verbaasd, dat hij het voor haar opnam. Ze snapte hem niet, maar wilde hier niet langer blijven. Langzaam strompelde ze weg. Haar hoofd hing wat, haar ogen stonden dof en in haar groen/blauwe ogen was de moordende blik weg. Ze hoorde Tailpaw nog schreeuwen, terwijl ze door de struiken heen strompelde. Ze hoopte dat ze haar niet achterna gingen, of haar nog meer pijn wilde doen. Steken van de pijn gingen door haar lichaam heen. Even probeerde ze het te negeren, maar het ging niet, achter de struiken viel ze tegen een boom neer en sloot haar ogen.

Even keek ze hem aan, en Spotpaw werd helemaal warm. Maar haar ogen waren niet meer die ogen vol haat en moordlust maar ogen die dof waren van verlies en pijn. Spotpaw kreeg bijna medelijden met haar. Alleen het feit dat ze hem bijna vermoord had herinnerde zich hem eraan dat ze niet te vertrouwen was. Ze was listig als een adder, en had de scherpe tong daar vast ook van. Even had hij de neiging haar te volgen, maar hij hield zich in. Hij draaide zich om en liep naar Tailpaw. " gaat het een beetje? Sorry... maar..." hij wou alles uitleggen maar had er geen woorden voor. Daar stond hij dan, voor zijn geliefde, wanhopig met de oren naar achter en ogen die haar smekend aankeken. Op gegeven moment draaide hij zich om, het speet hem echt maar hij wist niet wat te doen. Hij liep weg langzaam en schuldig. Hij schaamde zich voor alles wat hij gedaan had. Hij liep verder en verder door de bomen. Tot hij besefte dat hij geen idee had waar hij was. Hij ging de andere richting weer op maar zag niets wat bekend was. Opeens zag hij haar liggen, de grijze poes. Ze was gevallen dat was duidelijk, ze had pijn en verdriet. Zou ze zich ook schamen voor haar verlies? Hij stapte voorzichtig dichterbij. " dat ik voor je opkwam... betekend nog niet dat... maar... ik... mag je wel... en.... maar..." stamelde hij. Maar hij hield al op, hij wou niets zeggen. Het liefst wou hij naast haar gaan liggen en huilen. Haar alles vertellen en haar likken en samen zijn. Maar hij mocht het niet. Hij moest bij Tailpaw blijven. Zij was de ware. Deze poes was bedrog. Hij keek Scratch nog 1 keer aan. Hulpeloos, vragend en bang voor de toekomst zonder haar. Maar hij kon en wou niets anders. Ook al gilde zijn hart dat hij bij haar moest zijn, kregen zijn hersenen die bij de clan hoorden de overmacht. Hij zou daar blijven. " Ik zie je nog wel, Scratch" Voor zijn gevoel was dit de eerste keer dat hij de naam uitsprak, en het voelde fijn. Hij zou terug komen, hij zou het zeker doen... Wat Was starclan met hem van plan? hij had geen idee, hij wist alleen maar dat hij terug zou komen... ooit... Hij draaide zich om en liep weg, weg van haar. Een voorlopig eind maken aan hun contact. Zijn maag rommelde van de honger maar hij negeerde het. Hij liep regelrecht terug naar Tailpaw en ging bij haar zitten. Hij likte haar teder en zachtjes. En zei lieve woordjes, zei sorry en vertelde haar alles. Maar stiekem wou zijn hart naar de mooie grijze poes, diep in het woud...


Einde topic!