∆ [RECONNAISSANCE] Area two

De ceremonie was net voorbij en ze had tegen haar nieuwe young-one gemeld dat ze morgenvroeg hun eerste training zouden gaan beginnen. Nelthilta, ze had nog niet helemaal een oordeel op het jonge poesje. Het was wel haar nieuwe young-one, dus zou ze haar best doen haar te schapen tot de ideale member. Zoals zij was. Al was er eerst wat anders aan de gang, namelijk dat ze werd verkozen voor een patrol. De ander die meeging was één van de bergkatten die ze mee had genomen; Sanguine. Zelf had ze haar oog nog op de meegenomen tribers gehouden, omdat ze zeker wilde zijn dat ze niet opeens hun gedachten zouden veranderen en weer helemaal terug naar de bergen zouden ontsnappen. Maar niets zoals dat leek te gebeuren, ze waren allemaal vrij loyaal naar de Elite toe, wat een goed teken was. Een teken dat het haar goed was gelukt desondanks sommige omstandigheden. Haar poten waren door de langdurige reis wat sterker geworden, ze had dan ook geen aarzeling getoond toen de general wenkte dat ze met hem mee moesten. De zwarte kattin volgde op een vast tempo mee en ze zouden mogelijks wel een lang stukje moeten lopen, maar dat was de kattin al goed gewend.

Hij moest toegeven dat deze ondergrond vreemd aanvoelde voor zijn poten, die gewend waren om over stenen te lopen. Natuurlijk hadden ze ook andere gebieden in de bergen gehad, maar Sanguine was niet iemand die veel aan de wandel was. Hij had zijn taak als cave-guard altijd zeer serieus genomen, tenzij er een mogelijkheid was geweest om te kunnen sparren met andere. Nu richtte zijn lichtblauwe ogen zich op de kater voor hem, die op zijn eigen vreemde huppel gang voor hen uit liep. Hij had zich direct opgegeven om mee te gaan naar deze nieuwe plek, gewoon om te laten zien dat hij betrouwbaar was en dat hij zich wilde inzetten voor deze clan. Aan de andere kant wandelde de zwarte kattin die hem en de andere tribers had meegenomen vanuit de bergen. Zmeura was haar naam en nadat ze hier waren aangekomen had hij haar niet meer gezien. De kater zweeg terwijl hij de twee katten volgde, wachtend op enig opdracht die ze uiteindelijk zouden krijgen van Orchis.

De wind woei zachtjes door haar rommelige lange vacht terwijl ze de General volgde. Ze liepen langs allerlei twoleg gebouwen… Allemaal zo groot en van steen, in allerlei kleuren die varieerden van rood naar zwart of wit naar grijs. En tussen de muren zat soms een glimmend oppervlak met een mooie lange gordijn vlak achter. Haar rode ogen inspecteerden elk klein detail dat op die huizen afspeelde terwijl ze verder wandelde. Na een tijdje naderden ze het einde van de twoleg place waar de geur van Bloodclan amper nog rondhing. Er was een zeer grote ijzeren hek recht voor hun neus, eentje waar ze met gemak doorheen konden kijken. Alleen doorheen komen was een ander verhaal. Daarbij trad hun eerste opdracht aan: de General zei dat Sanguine de rechterkant moest inspecteren en zijzelf de linkerkant. De zwarte kattin gaf een knik en keek alvast naar de richting waar ze naartoe moest. Oef, het hek leek oneindig lang. Maar ze had afstanden gelopen die veel langer waren dan dit hek, dus het zou wel lukken. Alvast trippelde de poes verder en haar ogen zochten elke kleine plekje op de hek af, waarbij sommige draadjes en al waren bedekt met roest, terwijl anderen mooi glommen alsof ze net nieuw waren. In ieder geval moest ze wel verder zoeken dan wat roest en stapte zo voort.

Zijn naam werd genoemd en zijn gevlekte oortjes spitste zich. Hij draaide zich rustig om naar de kater die hij hopelijk binnenkort zijn leader zou noemen. Leader, healer, whatever de naam van de leider van de clans hier was. Hij snoof eventjes en luisterde naar de uitleg die hem gegeven was. Ze moesten dus dit hek inspecteren, zoekend naar een doorgang ofzo. Dit was de eerste keer dat Sanguine een hek zoals deze zag, immers stonden ze niet in de bergen. De hele wetenschap dat er tweebenen zo dicht in de buurt waren, was vreemd voor hem. Hij knikte rustig toen ze er op uit gestuurd werden en Zmeura wandelde rustig in de richting waar ze heen moest. Hij wachtte voor een paar seconden, voordat hij haar de rug toe draaide en in de richting van de rechterkant van het hek liep. Zijn helder blauwe ogen gleden over het ijzeren gevaarte heen, maar deed vooral een poging om zich te richtte op plekken waar het hek was opgerold. Dat was de grootste kans dat het hek stuk was en een plek waar ze doorheen zouden kunnen klimmen.

Terwijl ze verder stapte zag ze niets meer dan draadjes vol van roest. Er was geen opening, geen enkel stukje hek dat anders gevormd was dan dit, gewoon… Draadjes vol van roest. Veel verder zou de kattin hier niet mee komen en ze zocht dus verder. Een geur kwam in haar neus terecht, het enigste probleem was dat het oud was en van een prooi... Dus dat was dan weer volkomen nutteloos wanneer je zocht naar een doorgang voor het hek. Er was wel iets anders dat haar aandacht trok: Het geluid van iets dat klapte. Het was ver weg, maar het had wel haar interesse. Even zwiepte ze met haar staart terwijl ze stil stond om te luisteren hoe ver weg het geluid precies was. Vervolgens begon de poes er naartoe te stappen, erg alert zijnde. Want ze wist niet precies wat het geluid was – wie wist was het iets gevaarlijks dat niets te maken had met het hek. Daarom had ze haar oren recht naar het geluid toe gericht terwijl ze aandachtig de omgeving bekeek toen ze dichterbij kwam.

Sanguine stopte eventjes toen hij iets zag vanuit zijn ooghoek, maar het was klein en snel en het kon hem niet boeien voor nu. Hij was niet gebouwd voor snelle dingen, eerder voor krachtmetingen. Hij snoof eventjes en draaide zich om, om verder te lopen. Een oude geur trok zijn aandacht, het rook naar ratten. Irritante beesten die hij zelfs in de bergen had leren kennen. Hij was meerdere keren gebeten door die vervloekte beesten. Iets wat hij niet wilde herhalen. De kater gromde zachtjes, maar de geur was te oud om zich er nu druk om te maken. Hij liep verder, nog steeds zoekend naar een plek om onder of door het hek heen te komen. Zijn oortjes twitchte toen hij stemmen in de verte hoorde, dit moesten de tweebenen zijn. Sanguine wachtte en keek om zich heen, maar het zag er niet naar uit dat ze dichterbij zouden komen. Gelukkig. Hij zuchtte zachtjes, het zag er niet naar uit dat er nog iets interessants te zien was hier. Misschien moest hij toch maar es kijken wat dat snelle ding was dat langs hem schoot. Hij bedacht zich eventjes welke richting 't op was gegaan en liep in die richting, nog steeds 't hek volgend.

[Ik kan t/m maandag niet posten :C just a head's up]

Met elke pas die ze nam kwam ze dichterbij het vreemde klappende geluid. Heel zeker van wat het kon zijn was ze niet, maar ze was toch bereid om het in de detail uit te gaan zoeken. Het kon van alles zijn en toen haar rode ogen het wat opvingen leek het wat op een deurtje, gemaakt van hetzelfde materiaal als het hek. Het zat wel helemaal onder de planten begroeid en het zag er niet heel erg prettig uit om door te klauteren. De kattin kon altijd terugkeren om te alarmeren dat ze mogelijks wel een doorgang gevonden had, alhoewel het erg stom kon zijn als het toch geen doorgang bleek te zijn. Even stond ze stil om alles te inspecteren voordat ze een diepe zucht nam en de eerste stappen waagde om zich erdoor te klauteren. Alles liep te trekken aan haar dikke rommelige vacht en het was zeker geen prettig gevoel, maar haar vacht was niet het belangrijkste op het moment. Nee, nu was het de opdracht die ze had gekregen en ze zou gewoon doorgaan - het woord 'opgeven' stond dan ook niet in haar woordenboek. En als ze geluk had dan kon ze eerder iets vinden dan die bergkat.

Sanguine gromde zachtjes, het zat hem ook niet mee hè. Hij wilde dit snel afhandelen, eventjes een goede taak afmaken voor zijn toekomstige leider en dan misschien een complimentje krijgen. Maar nee, net zoals in de bergen zou nooit iets makkelijk voor hem zijn. Alles moest altijd moeizaam en onoverzichtelijk te werk gaan. Hij zuchtte eventjes en keek naar de oude verrotte boom waar hij voor stond. Dit ding was nooit sterk genoeg om zijn gewicht te krijgen, zo'n massieve kater als hijzelf zou snel ter aarde storten als hij daarop zou gaan klimmen. Dus er moest een andere manier zijn, maar ondertussen werd zijn neus ook geprikkeld door de geur van ratten die sterker leek te zijn hier. Wacht, ratten. Misschien zou hij daar gebruik van kunnen maken. Misschien zouden ze daar iets hebben wat hij kon gebruiken om over dit vervloekte hek heen te komen. Voorzichtig en zo zachtjes mogelijk begon Sanguine de geur van de ratten te volgen, hopend dat ze hem niet zouden opmerken.

Planten waren absoluut verschrikkelijk. Ze namen alles langzaam over en groeiden echt overal. Hierdoor kon ze niet eens zien waar ze haar poten zette en stapte ze recht in de scherven van een kapot bierglas. Even liet ze een kort ‘tssss’ geluidje als reactie van de pijn uit en haalde haar voorpoot naar omhoog om hem even te likken zodat er niet al teveel bloed uit zou komen. Dat was dan nog niet alles, want ze zag een gesloten deur. En dus geen doorgang meer. “Dit meen je toch niet”, bromde ze onder haar stem door en stapte naar de deur toe – het leek haar niet echt iets wat ze in één twee drie zou open kunnen trekken. Haar rode ogen zochten even rond, toen pakte ze een steen die op de grond lag in haar bek en zette het tussen de opening van de deur, maar het lukte niet echt. De deur was te dicht. Maar terug gaan om weeral stukken vacht te verliezen voor niets leek haar geen optie. Wat zouden ze dan van haar denken als ze terugkwam. ‘wat, heb je net oorlog gehad met iets of iemand..?’, like, nee bedankt. De zwarte kattin schudde die gedachtes af en besloot de deur te vergeten en gewoon verder te gaan. Want veel zin in haar poten breken voor een deur open te krijgen had ze niet en misschien lag er toch echt iets verders. Haar verlies aannemen wilde ze nog niet zo snel laten gebeuren hoor.

Sanguine gromde zachtjes en vervloekte zijn voorvaderen in de bergen toen hij merkte dat ook dit plan dood aan het lopen was. Hij moest iets vinden om of die boomstam steviger te maken, of een andere manier om over het hek heen te komen. Het hol in gaan leek hem geen goed plan, daarvoor was hij veel te bulky, maar er moest dus een ander iets zijn. Hij keek eens goed rond het hoopje aarde waar hij was aangekomen en besloot dat 't het niet waard was. Rustig draaide Sanguine zich om en voordat hij weg liep van het hol, gooide hij een grote hoeveelheid aarde erin. Ratten verstoren? Ja, geen slim plan, maar Sanguine was dan ook niet de slimste kat. Hij grijnsde voorzichtig, voordat hij terug liep naar de boomstam. Misschien als hij zijn gewicht zou kunnen verdelen, zou hij in ieder geval over het hek heen kunnen komen. De kater liep iets achteruit, zodat hij een goede aanloop kon nemen en rende daarna vooruit. Hij verdeelde zijn gewicht zo, dat hij lichte stappen over de boomstam heen zetten en met zo min mogelijk druk op de boomstam naar de overkant te komen.

Ach ze haatte planten door en door. Had liever schuren en twoleg place stenen op de vloer dan dit. Met een zucht klauterde ze weer door alles heen en probeerde snel te wennen aan de prikkende, scherpe objecten die op de grond lagen. Toen ze er uit was schudde ze eens goed met haar vacht zodat er geen plantenresten overbleven daar en ging gewoon door. Ze stapte met een stevig tempo door, grotendeels door haar frustratie en door haar koppigheid van niet terug te willen keren. De geur van konijnen trad hier opeens sterker op en wekte haar aandacht. Konijnen waren geen nuttige wezens, of wel? Ze hadden zover ze wist niet echt een andere functie dan het dienen als voedsel. Toch besloot ze het gewoon maar te volgen en snuffelde met haar neus in het rond om te zien of ze ondertussen nog wat anders kon opvangen. Dit was één van de meest nutteloze dingen die ze waarschijnlijk ooit had gedaan in haar hele leven. maar dat wilde ze echt niet toegeven; ze volgde konijnengeuren in de hoop op magische wijze een doorgang te vinden - of dat wenste ze toch in ieder geval.