Natuurlijk had ze gehoord van de pleegkittens van Icecream en had ze zich er dan ook niet van kunnen weerhouden om eens een kijkje te nemen. Waar andere apprentices kittens nog wel eens vervelend vonden had ze dat zelf eigenlijk helemaal niet. Ze vond het juist geweldig om tijd met hun door te brengen, ook al gaf ze dat niet altijd toe aan anderen. Het waaide momenteel vrij hard, ook al merkte ze er niet heel veel van eenmaal ze in de nursery kwam. Toch eenmaal ze het juiste nest gevonden had kwam er een rillende kitten naar haar toe en drukte zich tegen haar aan. "Gaat het?" Vroeg ze rustig en keek ondertussen om haar heen of er een queen in de buurt was, maar dat leek niet het geval te zijn, dus boog ze haar kop naar beneden en gaf de kitten kort een paar likken in de hoop haar wat te kalmeren.

Ze wist niet goed of de kitten zou kunnen antwoorden op haar vraag en in eerste instantie leek ze ook niet een antwoord te krijgen. De kitten begon pas wat te ontspannen toen ze haar een paar likken gegeven had. Genoeg om haar een antwoord te geven. Iets met huilen, bedoelde ze de wind? "Dat is de wind." Sprak ze dan ook rustig. "Wil je me anders je nest laten zien?" Eventueel zouden ze daar rustig kunnen gaan liggen. Of ze moest wat anders verzinnen om de kitten af te leiden van wat er gaande is.

Ze liet haar blik rustig op de kitten rusten. Het antwoord was simpel, maar ze kon begrijpen dat het geluid best eng kon zijn voor een kitten. De kitten had ondertussen haar nest aangewezen en Drizzlepaw liet haar blik er kort naartoe gaan. De kitten leek niet goed te begrijpen waarom de wind dit geluid maakte, maar ze wist dat de echte uitleg waarschijnlijk te moeilijk zou zijn. ”Kom, laten we in je nest gaan liggen, dan vertel ik een verhaaltje.” Misschien wel een die over de wind ging. Daar kon ze vast wel een mooi verhaal omheen verzinnen.

De kitten leek ermee in te stemmen en ging dan ook in haar nest liggen. Zelf ging ze naast de kitten liggen en wikkelde haar lichaam om de jonge kitten heen. Ze was dan misschien nog niet volledig volgroeid, maar ze was wel in de buurt en de kitten was een heel stuk kleiner dan haar. Nu moest ze alleen nog gaan bedenken welk verhaal ze wilde gaan vertellen. Het leek haar het beste om er een te pakken waarbij ze zou kunnen laten zien hoe de wind ook goed kon zijn. Maar eerst leek haar het beste om iets anders nog te doen. ”Mijn naam is Drizzlepaw trouwens, leek me wel zo handig dat je zou weten waar je me bij zou moeten noemen. Wat is jouw naam?” Zou de kitten haar naam al kunnen geven?

Ze merkte wel op dat de kitten wat ongeduldig misschien begon te worden. Ze had tenslotte een verhaaltje beloofd, alleen elkaars namen weten leek haar toch wel een heel belangrijk punt. En nu ze wist dat haar naam Rimekit was, was het toch echt tijd voor het verhaaltje. ”Zal ik je over de wind vertellen?” Dat leek haar het verstandigste met het geluid dat deze op dit moment maakte. ”De wind is iets dat je kan helpen en je ook kan beschermen.” Begon ze rustig. ”Als apprentice zal je hier nog meer over leren, maar dankzij de wind kun je jezelf makkelijk verbergen. Wanneer de wind naar je toe blaast houdt het je geur weg van anderen. Daarmee is het als een bescherming voor je. Verder kan de wind ook een geur die gevaarlijk is naar je toe brengen en je op tijd waarschuwen.” Ze wist dat de wind ook andersom werkte, maar het was belangrijk dat de kitten er het beste van in zou zien. ”Dat je de wind nu hoort huilen, betekent dat de wind je aan het beschermen is. Het is misschien een eng geluid, maar dat is de manier van de wind om te laten horen dat ze je beschermen.” Misschien was dat laatste een kleine leugen, maar het zou de kitten hopelijk helpen.