Blossomhail had opdracht gekregen om te jagen voor de queens en de kittens, wat ze met plezier deed. Je zou het misschien niet van haar verwachten, maar ze vond het heerlijk om in de buurt van kittens te zijn en ze hoopte dat ze tussen dit en enkele manen een vaste partner zou vinden met wie ze zelf een nestje kon krijgen. Natuurlijk gingen haar Clantaken voor en ze zou zich dan ook eerst focussen op een apprentice als Crystalstar haar die nog eens zou geven, maar een eigen familie starten… ja, dat was wel een droom van haar. De crèmekleurige poes liet haar blik door de nursery glijden terwijl ze drie kleine vissen naar de queens bracht. Ze drukte kort haar neusje tegen elk van die van hun aan, waarna ze opkeek toen ze een zacht mosballetje tegen zich voelde rollen. De dader werd al snel bekend toen ze Rimekit geschrokken weg zag duiken en ze kon het niet laten om een hartelijk lachje uit te stoten. ”Kom maar tevoorschijn, lieverd,” zei ze tegen Rimekit, een niet bepaald karakteristieke zachte blik in haar ogen hebbend terwijl ze naar de pluizenbal keek. ”Je hoeft heus niet bang te zijn, hoor. Ik ben helemaal niet boos op je.” Om dit nog eens te benadrukken, ging ze rustig zitten en liet haar zachte blauwe blik op de kitten rusten, wiens vacht duidelijk zichtbaar was tussen al die nesten en dat mos. Ze probeerde haar geamuseerde glimlach te bedwingen. Ze wilde Rimekit niet nog banger maken.

De warme blik in haar ogen werd mogelijk nog warmer toen Rimekit haar met onschuldige ogen aankeek. Ze kon zich niet voorstellen dat er katten waren die zulke wezens pijn wilden doen, maar helaas was dat wel zo. En zij zou ze met haar leven beschermen als het moest. ”Waarom ben je zo bang, lieverd?” vroeg ze op een zachte toon aan de kitten. ”Er is wel wat meer nodig dan een mosballetje om mij pijn te doen.” Want ze had heus wel in de gaten dat dat de oorzaak was. ”Of heb je het soms koud?” vroeg ze daarna met een frons. Ze stond te trillen als een rietje en Blossomhail vroeg zich af of dat kwam omdat ze er echt zo streng uitzag. Ze probeerde blik in haar ogen zo mild mogelijk te houden terwijl ze naar de ander keek.

Cuteness overload. Blossomhail dacht dat haar hart zowat zou smelten toen ze de kitten eerst voorzichtig zag knikken en daarna haar kopje zag schudden. Ze bleef muisstil zitten terwijl de kitten haar naderde en haar lippen krulden geamuseerd omhoog en haar hart zwol van warmte toen dat ze haar pootje uitstrekte om Blossomhail’s snorharen aan te raken. Blossomhail bewoog zich voorzichtig naar voren zodat ze de ander aan kon raken met haar neusje. ”Zie je wel dat ik zo eng niet ben?” vroeg ze op een zachte toon. Ze hield haar toon expres zacht zodat Rimekit niet zou schrikken. Ze merkte op dat de voorzichtige benadering het beste was in dit geval. Het was interessant te noemen hoe verschillende katten verschillende benaderingen nodig hadden en hoewel Blossomhail eerlijk toe moest geven dat ze dat niet voor elke kat wilde uitzoeken, ze dat voor het merendeel van haar Clanmates toch wel wilde proberen. ”Mijn naam is Blossomhail,” stelde ze zichzelf rustig voor. Rimekit was dichtbij genoeg om haar geur op te pikken, dus Blossomhail hoopte dat Rimekit haar naam en haar geur aan geen gevaar zou linken de volgende keer als ze de nursery binnen zou komen.

Het wezentje zag er nog altijd als de dood voor haar uit nadat Blossomhail zei dat ze niet zo eng was. Oh well. Dat kwam op termijn wel. Ze liet haar blik naar het kleintje glijden toen ze eerst een best goede poging deed om haar naam uit te spreken, maar het uiteindelijk heel anders klonk. Ondanks dat ze zich voor had genomen dat ze niet ging lachen, ontsnapte toch wel een giechel haar bekje. ”Blossom,” zei ze met nadruk. ”…hail.” Misschien zouden anderen het hierbij gelaten hebben en voor “Bailey” gesetteld zijn, maar Blossomhail vond elk moment om de jongere generatie iets aan te leren een moment waar ze gebruik van moest maken. En misschien zou het ook wel wat helpen om Rimekit wat meer zelfvertrouwen te laten krijgen. Als ze de naam van een warrior fatsoenlijk kon uitspreken, zou dat op termijn ook weer helpen met haar spraak als ze weer andere namen moest leren. Dus nee, Blossomhail ging het haar niet gemakkelijk maken. Dat zou ze bij haar eigen kittens ook niet gedaan hebben. Het was immers niet dat omdat iets moeilijk was, het niet te leren zou zijn. Op welke leeftijd dan ook.

Oh oh. Blossomhail schold zichzelf in haar kopje uit toen dat ze zag dat er traantjes op kwamen zetten. De gevoelige Rimekit had natuurlijk opgemerkt dat Blossomhail had moeten lachen, maar ze had het dan ook niet kunnen helpen. De manier waarop ze het zei en de moeite die ze ervoor had gedaan plus de tevredenheid met een naam die niet eens in de verste verte op haar leek had ervoor gezorgd dat ze toch even moest giechelen. Dat was echter net zo snel weer weg als dat het was opgekomen toen ze zag hoe verkeerd dat binnenkwam bij de kitten. ”Hé,” sprak ze sussend en ze boog zich voorover om de kitten een lik tussen haar oren te geven. ”Zo bedoelde ik het niet. Ik moest lachen omdat je gewoon zo verschrikkelijk schattig bent.” Misschien was dat ook wel niet wat de kitten wilde horen, maar Blossomhail hoopte toch dat ze het als een compliment binnen zou pakken. ”Waarom proberen we het niet nog een keertje samen? Ik beloof je dat ik niet lach,” zei ze toen met een plechtige blik naar Rimekit. En dat ging ze niet doen ook niet. Ze wilde immers niet dat de kitten zich uitgelachen voelde. Dat was écht niet haar bedoeling.

Een glimlach kroop om haar lippen toen het poesje eerst zichtbaar twijfelde, maar uiteindelijk besloot dat ze de gok toch wel wilde wagen. Het ging ook niet aan haar voorbij dat Rimekit waar naar achteren kroop en in de richting van de uitgang van de nursery keek, waarschijnlijk op zoek zijnde naar Icecream. Blossomhail besloot om gewoon te blijven waar dat ze was. Als Rimekit toenadering wilde zoeken, dan zou dat vanzelf wel komen. Daar ging Blossomhail haar niet in pushen. ”Laten we beginnen bij mijn prefix,” zei ze op een rustige toon. ”Blo…ss…om,” zei ze toen op een langzame, duidelijke toon. Eerst beginnen bij het begin. Dan zouden ze wel verder kijken.

Verdomme. Ze had daarnet niet mogen lachen. Rimekit leek het oprecht eng te vinden om haar woorden nu uit te spreken en Blossomhail dacht kort na. Eigenlijk was het nu ook weer niet zó belangrijk dat de kitten haar naam zou uitspreken. Ze konden ook nog andere dingen doen. ”Vergeet de naam voor nu maar,” sprak ze op een kalme toon. ”Zijn er misschien dingen die je leuk vindt om te doen, Rimekit?” Ze liet haar blik naar de kitten glijden. Misschien als ze iets zouden doen of ergens over zouden praten waar de kitten rustiger van werd, dat de kitten haar uiteindelijk vanzelf wel zou gaan vertrouwen. Ze was de hele tijd naar de uitgang aan het kijken en ze vermoedde dat ze aan het wachten was op Icecream. Icecream nam nogal dikwijls de taak op zich om kittens te adopteren en voor ze te zorgen en Blossomhail kon daar wel respect voor opbrengen. Zij zou die keuze ook zo maken als het zou moeten.

Het leek een goede optie te zijn geweest om de naam te laten voor wat het was: Rimekit vroeg meteen aan haar of ze een verhaaltje wilde vertellen. O jee… Niet haar specialiteit, maar ze dacht wel dat ze iets interessant kon vertellen. ”Goed dan,” zei ze met een knikje, waarna ze het zich gemakkelijk maakte door te gaan liggen. ”Toen ik vijftien manen oud was, kreeg ik mijn eerste apprentice toegewezen,” begon ze op een geamuseerde toon te vertellen. ”Mijn apprentice was altijd ontzettend enthousiast om aan onze trainingen te beginnen. Ze rende dikwijls al voor mij uit voordat ik maar iets kon zeggen, maar dat liep niet altijd even zo goed af.” Ze moest nu toch wel een beetje grinniken. ”Ik heb eens een keertje mijn apprentice uit the Lily Pool in ons territorium moeten vissen omdat ze haar poot te ver in het water stak en verstrikt raakte in een lelie met haar klauw.” Niet echt het meest geweldige verhaaltje, maar ze had dan ook al van te voren gewaarschuwd dat ze er niet goed in was. Al was dat niet luidop geweest. Ach, een kitten zou het verschil niet merken, toch?

Het leek erop dat het verhaaltje over haar apprentice wel goed ontvangen werd. Blossomhail verontschuldigde zich in haar hoofd naar desbetreffende kat toe. Ze was inmiddels een behoorlijk bekwame warrior geworden, maar als apprentice was ze behoorlijk koppig en stoutmoedig geweest. ”Ook heeft ze eens een keertje mijn waarschuwing om voorzichtig te zijn toen dat het glad was genegeerd en is ze uitgeschoven op het ijs. Recht tegen een boom aan.” Ze grinnikte. Ja, dat waren leuke tijden, al vond ze dat op dat moment niet zo grappig en had ze haar apprentice een behoorlijke preek gegeven achteraf. ”Dus Rimekit, als je apprentice wordt, zorg dan altijd dat je goed naar je mentor luistert. Het is soms niet even leuk wat we van je vragen of tegen je zeggen, maar we hebben alleen maar het beste met je voor,” snorde ze tegen de kitten. Maar ze dacht wel dat Rimekit later goed naar haar mentor zou luisteren. Of die indruk had ze dan toch.

Blossomhail gaf een tevreden knikje toen dat Rimekit met haar leek in te stemmen dat ze naar haar mentor moest luisteren, al had ze die verwachting wel van de kitten. Rimekit zag er immers niet uit alsof ze de pit in zich ging hebben om brutaal te zijn naar andere katten. Dat kon Blossomhail wel waarderen, al hoopte ze wel dat de kitten genoeg weerstand op zou bouwen om zich niet te laten doen door andere katten of over zich heen te laten lopen. De tijd zou het leren. Over tijd gesproken… Blossomhail liet haar blik kort naar boven gaan en besloot dat het tijd werd dat ze nog wat zou jagen voor de Clan. ”Het spijt me, Rimekit, maar ik moet mijn taken maar weer eens op gaan pakken. Anders zeggen ze dadelijk nog dat ik lui ben,” zei ze met een samenzweerderig knipoogje naar de kitten. Ze stond op en rekte haar lange lichaam uit, waarna ze de kitten een knikje gaf. ”Ik kom nog wel eens langs,” beloofde ze de kitten, waarna ze naar kort twijfelen haar neusje uitstrekte naar de kitten. Ze mocht zelf kiezen of ze het accepteerde of niet.