Schobbejak

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Oog in oog met een verschroeide boom stond hij. Hij haatte alles waar hij voor stond. Voor het begin van oorlog, wat een einde had moeten zijn. De dood van zijn vader. Oh ja, over hem dacht hij nu ook zo nu en dan nog. Hij kon niet helpen dat het een schop na was van zijn voorouders. En hij realiseerde dat hij nooit genoeg was gestraft. Hij kon werken wat hij wilde om zijn fouten goed te maken, maar hij werd altijd met zijn neus op de feiten gedrukt, iedere dag al hij zijn dochters zag, dat hij Tidepaw trainde. Bitter zijn kon hij in zijn vrije tijd, maar anders had hij het masker van een deputy op. Iemand die in de sporen moest treden van Acornstar. Hij was het levende bewijs hoe snel je van held, redder van je clan, naar onbetrouwbaar kon gaan. Iedereen had gejuicht toen ze bevrijd waren van Tallstar. Zouden ze juichen als ze van Acornstar bevrijd zouden zijn? En zouden ze dan vervolgens juichen als ze bevrijd zouden zijn van Settledstar. Starclan, ze moesten hem nemen voor het zover zou kunnen komen. In een ooghoek zag hij een schaduw van een kat dichterbij komen, maar zijn blik bleef voor nu naar de boom gericht.

+ Carrioncough eerst

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek naar de kater die hem praktisch besloop, maar hij had hem wel gespot. Een Shadowclanner kende alle trucjes, dus hij werd niet vaak meer verrast van iemand anders zijn aanwezigheid. In stilte ging de kater zitten. Settleddust wierp nog een zijwaartse blik op hem. Hij leek op de kat uit de roddels die rondgingen. Een zwarte kop, en een getekend met zwart en wit. Hij paste de beschrijvingen. En Settleddust wilde maar al te graag weten wat er in Riverclan speelde. Iets met je vijanden dichtbij houden. ‘Ben jij mijn nieuwste rivaal?’ miauwde hij uiteindelijk, toen hij zijn blik van de boom los wist te wrikken. De woorden waren wel met een luchtige toon gezegd, maar verder lag er een onleesbare blik in zijn ogen. Het hele "fake fine" masker waar hij zich al maanden onder had verscholen, begon zo langzamerhand te verkruimelen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De kater deelde nog vriendelijk mee dat hij het prettig vond kennis te maken, terwijl geen van hun namen nog was gevallen. Een klein knikje ging naar de kater. ‘Spijtig nog van Blueflower, ik mocht haar.’ Ooit hadden ze in overeenstemming gesproken, ooit hadden ze tegenover elkaar gestaan in oorlog. Maar één ding was een zekerheid. ‘Ze had haar hart op de goeie plek zitten.’ Toen hij vroeg over de afgebrande boom vroeg, haalde zijn schouders op. ‘Duizend dingen, of misschien was het wel gewoon bliksem.’ Hij was bang dat hij het nooit meer zou weten. ‘Maar we hebben er een oorlog om gevoerd.’ En was dat al niet genoeg geweest?

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust maakte enkel een brommend geluid qua instemming. Zo ging het hè? Alleen hufters overleefden het aan de top. Zachtheid maakte je zwak. De kater probeerde opeens een pact met hem te sluiten, nooit oorlog te voeren als zij leiders waren. Hij lachte een keer in ongeloof. ‘Wie zegt dat wij ooit leiders worden?’ Crystalstar moest nog een ruim aantal levens hebben. Settleddust zijn laatste update wist hij dat Acornstar nog maar drie had. Maar dat was nog altijd drie keer zo veel als hij had. Maar hij knikte naar de nieuwe Riverclan deputy. ‘Het is het inderdaad nooit waard, maar soms niet te voorkomen.’ Hij ging geen optimistische beloftes maken. Hij kon nu wel liegen, een vriendelijk glimlach schenken en zeggen "zand erover". Maar beiden zouden ze er geen stap mee vooruit komen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Wauw, het was hier echt gezellig. Hij kon de Riverclan deputy ook niet de schuld geven. Het was Settleddust zijn eigen wantrouwen dat hij geen haar op de pels van de kater vertrouwde. Het was een sentiment waar hij waarschijnlijk nog wel wat manen voor nodig had om overheen te groeien. Alles was ook gewoon zo vreemd verlopen. Ze hadden oorlog en toen opeens... spraken ze niet meer met elkaar. Er was geen oorlog en geen vrede. Het was een onbesproken wapenstilstand. Toch begon hij over heel iets anders: Spottedrain. ‘Ja, ik heb haar ontmoet,’ miauwde hij. ‘Plezierig persoon. Houdt niet op met praten,’ sprak hij met een kleine glimlach. ‘Heel wat anders dan Eveningstar, wat ik van haar heb gezien.’

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Carrioncough sprak met zijn ervaringen over Eveningstar, en hij knikte instemmend. Dat was dan insgelijks. Hij haalde kort zijn schouders op. ‘We zullen ongetwijfeld meer met haar te maken krijgen,’ miauwde hij, niet op een verkeerde manier. Hij constateerde enkel de feiten die voor hem lagen. Als hij in de toekomst kon kijken, had hij nooit verwacht dat hun eerstvolgende ontmoeting zo bruisend zou zijn. ‘Maar om eerlijk te zijn, zijn we dat geneus in elkaars zaken niet ontgroeid?’ Zijn groene ogen flitsten zich nu op de zwart-witte kater. Altijd dat alles van elkaar willen weten, want ze waren vijanden. En diep van binnen waren ze allemaal zo geprogrammeerd. Bescherm je grenzen, ga altijd van het ergste uit.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Waar moesten ze anders over praten? Even trilden zijn snorharen geamuseerd. Hun hoop en dromen? "Ohja, Carrioncough. Weet je, eigenlijk wil ik helemaal geen leider worden en wil ik wegrennen met mijn liefje en kinderen en alles achter me laten." Misschien waren die dromen inmiddels wel geen waarheid meer. Misschien wilde hij nu juist leider worden, omdat dat het enige nog wat hij over had om voor te vechten. Dus deed hij het, en wilde hij het goed doen. De hoop veranderde in bitterheid, en die bitterheid in ambitie. ‘Ohja, ik mag haar ook zeker,’ humde hij toen instemmend. ‘Ze heeft in ieder geval nog die ambitie om er iets moois van te maken,’ miauwde hij. Die pure optimisme, om jaloers op te worden. ‘En jij? Hoe zie je jouw toekomst voor je?’

29: Beschrijf de levensdroom/levensdoel van je kat in een post

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek naar de Riverclan deputy toen hij begon te vertellen. Kennelijk had hij een goede vraag gesteld, want zijn gezicht begon op te klaren hoe hij vertelde over het hebben van een familie. Settleddust wist dat masker op te houden, maar in zijn ogen hing een schaduw. ‘Er is niets mis met simpele dromen.’ En toen hij vervolgens opmerkte dat hij zichzelf niet aantrekkelijk vond, gingen als een reflex even zijn ogen over hem heen. Oké dan. Settleddust voelde zich eventjes heel ongemakkelijk. Wat moest hij zeggen. "Nee man, king. Je bent fantastisch?" Toch werd hij verlost toen hij vroeg of hij iemand op het oog had, lachte hij kort de opmerking weg. ‘Hm,’ bromde hij kort, waarna hij zijn schouders ophaalde. ‘Leiderschap is simpel in vergelijking met de liefde.’ En wat moest hij zeggen. Seamist? No way. Of moest hij tegenwoordig toegeven dat zijn oog op iemand anders begon te vallen.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Carrioncough leek geen zin te hebben in het volgende gespreksonderwerp. En ergens was Settleddust opgelucht dat hij er niet verder op in ging. Dus knikte hij toen hij verder moest. ‘Fijne dag,’ antwoordde hij kort. En zonder er nog veel over na te denken vertrok hij. Hij maakte nog een voetnoot in zijn gedachten dat Carrioncough geen oorlog meer wilde, maar aan de andere kant vond hij het maar optimistisch. Dus hij verdween terug in zijn vertrouwde schaduwen.