Ah, eerlijk gezegd kwam hij hier niet heel graag. Natuurlijk niet door hun buren, maar meer omdat de plek zelf hem niet zo aanstond. Bij Riverclan lag zijn probleem niet; het snelstromende water waar hij voor geen mogelijkheid in zou overleven mocht hij erin vallen - dat vond hij niet zo leuk. Toch was hij hier nu, op een vroege winterochtend, omdat ook hier gepatrouilleerd moest worden. Helaas. Het landschap voor hem was, ondanks de dreigende kracht van het water, wel erg mooi. Er scheen een zonnetje, al dan wel erg mager, wat ervoor zorgde dat het wit van de sneeuw mooi oplichtte. De lucht was lichtblauw, met enkele wolkjes die roze kleurden. Hij keek naar een bepaalde vorm wolk - het leek net een konijntje - toen hij zijn volgende stap zette. Big mistake. Een verraste schreeuw verliet zijn bek terwijl hij uitgleed over een glibberig stukje ijs dat zich verscholen had onder de sneeuw. Zijn nagels grepen meteen naar houvast in de grond, wat ervoor zorgde dat hij helemaal niet eens zo dicht naar de rand toe gleed, maar dicht genoeg om Hawk een intense hartverzakking te geven. Hij moest even een goede minuut bijkomen van het hele voorval. Mijn god. Hij had pas erg laat door dat er iemand naar hem stond te kijken. Schaapachtig keek hij omhoog, naar een Riverclanner die hem ergens heel bekend voor kwam.
- Laat je kat uitglijden door iets glibberigs. [1p]
- Shatteredice 1st

Het duurde niet heel lang voordat het klikte wie ze was. Toen Shatteredice zijn clan verlaten had, was hij net nog geen warrior geweest. Ze was een soort beroemdheid in Windclan - want hé, wie verliet nou ooit een clan? - vandaar dat hij haar herkende. Maar toen ze zijn naam uitsprak, en zich over hem befaamde alsof hij nog haar clangenoot was, kon hij niet anders dan verrast zijn. Even wist hij niet hoe te reageren op de moederlijke aandacht die hij van de she-cat kreeg, maar na een paar secondes knikte hij op haar vraag. "Ja, ja, het gaat wel," gaf hij aan waarna hij overeind krabbelde, dit keer voorzichtig om zijn poten goed neer te zetten. "Ik was uitgegleden. Niet ehh, niet de beste plek om uit te glijden." Hij grinnikte, maar het was duidelijk dat hij er wel een beetje van van slag was. "Nee, nee, het is oké, Shrimpnose hoeft niet aan het werk door mij," wuifde hij haar zorgen weg, al was er toch wat rood in het sneeuw te bekennen. Blijkbaar had hij een schaafwond op zijn poot, degene die in eerste instantie was uitgegleden.

Hij lachte zachtjes om haar woorden toen ze toegaf dat ze bijna een hartaanval had gekregen van zijn schreeuw. "Eerlijk gezegd kom ik hier nooit precies door dit soort dingen - ik ben echt als de dood om een keer daarin te vallen," miauwde hij eerlijk waarbij hij met zijn poot op de gorge wees, waar ze gelukkig op veilige afstand vandaan zaten. Terwijl hij dat deed, viel er een druppel bloed van zijn poot af, de witte sneeuw in. Shatteredice merkte op dat hij bloedde en hij knikte wat verrast. Hij had het zelf niet echt doorgehad. Verwonderd keek hij toe hoe de ex-Windclanner zijn wond inspecteerde en daar uitspraken over deed. Hij knikte op haar woorden, hij wantrouwde haar niet. Haar grapje deed hem doen grinniken en hij stak haar poot naar haar uit. "Ik zou het fijn vinden als je me wilde helpen, Shatteredleaf," grapte hij terug, waarbij hij haar naam naar iets medicine-cat-achtigs veranderde. "Hoe gaat het met je? Zorgt Riverclan een beetje goed voor je?" vroeg hij toen om conversatie te maken. Het antwoord leek best voor de hand liggend; van wat hij zich kon herinneren, had Shatteredice er een stuk minder gezond uitgezien toen ze nog bij hem in de clan gezeten had. Waarom ze precies weggegaan was, wist hij niet. Dat soort details waren vaak alleen voor de leader om te weten. Wel dacht hij zich te herinneren dat het iets met Gorsepaw te maken had gehad - of was dat later geweest?

Wow, daar zij ze hem wat. Waarom was de grens eigenlijk hier getrokken? Misschien dat men dacht dat het een mooie natuurlijke grens was, omdat het niet goed over te steken was. Maar juist omdat het als grens aangewezen was, moesten er hier iedere dag patrols komen. Zo kwamen er geheid meer ongelukken, toch? Hij fronste daarop. Daar had hij nooit zo over nagedacht.
Gefascineerd keek Hawk naar hoe Shatteredice de omgeving afspeurde naar plantjes, of zoiets, nadat ze verteld had dat ze de beste medicine cat van het woud was. Hij geloofde het zo, als hij op haar kundigheid moest afgaan. Eerlijk gezegd kon hij het ook niet goed vergelijken met Falconstrike, omdat hij eigenlijk nooit echt in de medicine cat den beland was. Hij kreeg natuurlijk wel is een schrammetje hier en daar, maar vond het fijner om die gewoon uit zichzelf te laten helen. Had hij niet een hele check-up voor nodig. Toch was het fijn dat Shattered hem hierbij wou helpen, al was het maar om een gespreksonderwerp te hebben. Zijn oren spitsten op toen ze over Riverclan inging aan de hand van zijn vraag. De oprechtheid in haar stem ontging hem niet. Het was mooi dat ze zich zo veilig voelde daar, al knaagde het wel aan hem dat Windclan haar thuis niet had kunnen zijn. Hij grinnikte zacht met haar mee toen ze vertelde over de gespannen band die over het algemeen tussen Riverclan en Windclan hing. "Tussen ons merk je er in ieder geval niks van," grapte hij half. Hij hield zijn poot netjes omhoog zodat Shatteredice aan de slag kon met spinnenwebben. Hij hoopte heel erg dat de spin eruit verdwenen was. Hij grijnsde toen ze klaar was en dat trots aan hem meldde. "Wauw, prachtig," observeerde hij terwijl hij zijn poot weer in de sneeuw zette, en een rondje deed alsof hij in een modeshow was. "Staat het me goed?" vroeg hij over zijn spinnensok.