All I ever needed was a reason to believe

Een leven over en hij had het gevoel geen idee meer te hebben hoe zijn leven echt te moeten leven. Hoe hij het gedaan had toen hij nog maar een leven had. Was hij toen voorzichtig geweest? Of had het hem niet uitgemaakt als hij dat ene leven verloren was? Misschien was het wel beter om nooit te weten hoe het was om meerdere levens te hebben. Het maakte je sterker als leader, dat was zeker waar, maar tot het punt waar hij nu zat. Dat hij nog een leven had en het voelde alsof zowel hijzelf als Shadowclan daardoor nu zwak was. En dan had hij het nog niet eens over hoe zijn eigen lichaam hem aan het verraden was. Hoe hij soms gewoon hele stukken miste en dan achteraf te horen kreeg wat voor een dingen hij eigenlijk allemaal gedaan had. Op het moment leek hij er geen last van te hebben, hij wist tenminste waar hij was. De geur van muis kwam zijn neus binnen, maar het zorgde er eigenlijk alleen maar voor dat hij een gezicht trok. Hoe graag hij de prooi ook wilde vangen hij wist nu al dat het de pijn niet waard zou zijn waarschijnlijk en dat hij het dier niet eens zou vangen.Wanneer zou het weer warmer worden? Dan zou het hopelijk minder erg zijn.

[Barkinghound]

Hij deed niet eens de moeite om te detecteren waar de geur vandaan kwam, zeker niet toen er een stem klonk, een die hij amper nog gehoord had sinds ze naar de bergen waren geweest samen. Waar hij zijn eennalaatste leven op had gegeven om hem te redden. Misschien hadden ze er meer over moeten spreken, het kon niet makkelijk geweest zijn voor de jonge kater om dat te moeten zien. Hij had geen idee hoe hij eruit had gezien, zeker niet omdat Starclan niet dichtbij genoeg was geweest om hem volledig te herstellen. "Hey," Hij wist nog steeds niet goed of hij er spijt van had dat hij Barkinghound en zijn broertjes niet meteen als zijn eigen kittens geclaimd had, ondanks wat Lovebird gezegd had. "Heb je je draai alweer wat in de clan gevonden?" Hij was tenslotte teruggekomen als een warrior, niet langer meer een apprentice.

Het bleef stil voor een tijdje, waardoor hij de frons niet kon helpen die op zijn gezicht verscheen. Was er iets niet goed gegaan? Werd hij buitengesloten door de anderen, alleen maar omdat hij mee was geweest naar de bergen of was er wat anders gaande? Maar hij wachtte af op wat Barkinghound zelf zou zeggen. Of hij het misschien toch zou ontkennen en hij mogelijk wat verder zou moeten pushen. Het zou hem niks verbazen, ze waren dan wel vader en zoon, maar die relatie zouden ze waarschijnlijk nooit volledig hebben. Als hij maar van het begin af aan had geclaimd dat ze zijn zoons waren, dan waren er misschien zoveel dingen niet gebeurd. Toen de bevestiging dan ook kwam dat de jonge warrior zijn draai nog niet had gevonden, wist hij voor een moment niet goed wat te zeggen. Zou Barkinghound zijn hulp wel willen? ”Is het de andere warriors?” Of was het wat anders?

Het waren niet de andere warriors? Wat was het dan wel? Maar de jonge kater ging verder en hij liet hem dan ook rustig uitspreken. Ook al wist hij dat zijn eigen blik ook iets veranderde bij de naam van Haughtypaw. De zoon waarvoor hij nooit had kunnen proberen een vader te zijn. De apprentice die nooit een warrior zou worden en het leek erop dat dit was wat Barkinghound bezig hield. Dat hij niet samen warrior was geworden met zijn broers. En dat de moordenaar ook nog niet gevonden was. Dat was iets dat hij hemzelf ook aanrekende. Hij had zoveel katten gevonden die vermoord waren, maar van zoveel ook niet de moordenaar kunnen vinden. Iets waar hij stuk voor stuk spijt van had. ”Ik weet zeker dat Haughtypaw blij voor je is dat je een warrior geworden bent.” Dat moest wel. Hij kon het zich niet voorstellen dat de ander niet blij was voor zijn broer. ”Het verliezen van iemand is niet makkelijk, zeker niet als diegene dicht bij je staat.” Begon hij dan ook. ”En zeker niet als diegene ook nog vermoord is en je de moordenaar niet kan vinden. Het beste wat je kan doen is het met je meedragen, maar je er niet door laten leiden.” Hoe moeilijk hij dat zelf ook vond van tijd tot tijd. ”Neem het mee voor de tijd dat je het misschien kunt gebruiken, maar ook de doden willen liever dat de levenden doorgaan met leven.” Hij had geen idee of het waar was, maar het was de enige houvast die hij had.